All Chapters of Oops! Contract Marriage with a Stranger (Tagalog): Chapter 11 - Chapter 20

NathanNakita ko siya. At sa palagay ko, nakita rin niya ako.Bakit kasama na naman niya ang lalaking ‘yon? Tama ba ang sinabi ni Marichu?“Nathan, are you listening?” tanong ni Blythe, halatang inis na sa kawalan ko ng atensyon.Yes. I’m with Blythe Borromeo. My ex-girlfriend.Tinawagan niya ako, humihiling ng isang pagkikita. Noong una, ayaw ko sana. Hindi ko alam kung may saysay pa bang makipag-usap sa kanya. Pero sinabi niyang kailangan niya akong makausap, na may gusto siyang ipaliwanag.Hindi daw niya hinihiling na patawarin ko siya at hindi rin siya umaasang magkakabalikan kami.She just wants to talk.She just wants to explain.Kaya kahit may pag-aalangan, nagdesisyon akong pumayag. Sinabi ko kay Ysla na hindi ko siya maisasabay pauwi.“Yeah, continue.” Bumaling ako kay Blythe, pero hindi ko maiwasang bumalik ang tingin ko sa direksyon kung saan ko siya nakita kanina. Sa direksyon kung saan naroon si Ysla… kasama ang lalaking ‘yon.Nakalagpas na ang dalawa at kahit pa linguynin

NathanGaling ako sa isang lunch meeting. Nang paalis na ako at tinignan ko ang table niya at wala siya doon. Uminit ang ulo ko hindi dahil sa kung ano pa man. Sinabi niya na kailangan niya ng trabaho tapos ay ganito ang gagawin niya?Pagbalik ko galing sa meeting ayun na nga at may nasasabi na naman ang kasamahan niya. Sa lahat ng ayaw ko ay yung mga hindi ginagawa ang kanilang mga trabaho.“Sir, may meeting ka pa po sa marketing.” Nag-angat ako ng tingin kay Damien saktong pagkaupo ko.“Ngayon na ba yon?” “Yes Sir,” tugon niya at tumango na nga ako.“Tawagin mo lang ako kung magsisimula na.”“Sige po, Sir.”Lumabas na ng aking office si Damien kaya napatingin na ako sa aking orasan. Pasado alas tres na pala. Then naalala ko na parang hawak ni Ysla ang lunchbox niya. Hindi pa ba siya kumakain or kakakain lang niya?Pinilig ko ang aking ulo. Bakit ba kailangan ko pang isipin ‘yon?Nagdesisyon na lang na akong pumunta na sa meeting room at ‘wag ng hintayin na tawagin pa ni Damien ng tu

Ysla“A-Ano sa tingin mo ang ginawa mo?” galit at gulat kong tanong, nanlalaki ang mga mata habang itinutulak ko siya palayo nang pakawalan na niya ang mga labi ko. Mabilis kong pinahid iyon gamit ang likod ng aking palad na parang may duming ayaw kong manatili sa balat ko.“Anong sa tingin mo? Pinapaalala ko lang sa’yo, may asawa ka na. At bilang may asawa, hindi mo na dapat pinapalapit pa ang ibang lalaki sa’yo.”“Kanino ako nakipaglandian, ha?” napasinghal ako, hindi makapaniwala sa kapal ng mukha niya. “Simula pa nung Biyernes ganyan ka na! Kung makapagsalita ka, parang sigurado ka sa lahat ng sinasabi mo. Wala ka namang alam sa totoong nangyari!”Nakita kong natigilan siya, parang binunggo ng katotohanan ang ego niyang akala mo'y hindi kailanman matitinag. Sinamaan ko siya ng tingin. Yunng matatalim na parang tinging kaya siyang sunugin ng buhay kung pwede lang.“Then tell me,” malamig niyang sabi. “Nasaan ka simula Biyernes ng gabi hanggang nagyon? Sino ang kasama mo?”“Sa best f

YslaInis na inis ako sa sarili ko. Sa sobrang inis, parang gusto kong suntukin ang sarili ko at paulit-ulit kong sinisisi ang sarili sa nangyari kagabi. Maaga akong nagising, mas maaga pa sa sikat ng araw, at dali-daling umalis ng bahay. Hindi lang dahil sa may trabaho ako dahil sobrang aga ko talaga, kundi dahil ayokong makita si Nathan. Ayokong makaharap ang taong ‘yon matapos ang lahat.May nangyari "ulit" sa amin matapos magkasundo na hindi na dapat na maulit ang unang beses.At hanggang ngayon, hindi ko alam kung paano ko siya tititigan nang hindi namumula sa hiya o nababalot ng galit.Kaya heto ako ngayon, naglalakad sa sidewalk habang tangan-tangan ang isang maliit na brown bag na galing sa botika pabalik sa nakaparada kong motor. Kailangan kong uminom ng afterpills.Hindi ako pwedeng magbuntis. Hindi ngayon. Lalo na’t ang sira-ulong ‘yon, ni hindi man lang nag-abalang mag-withdrawal! Walang protection, walang pasintabi. Ni hindi ko nga alam kung anong pumasok sa isip ko at hin

NathanTahimik lang si Ysla mula nang umalis kami sa bahay ni Lola hanggang sa makabalik kami sa sarili naming tahanan. Wala siyang sinabi kahit isang salita habang nasa sasakyan kami. Wala man lang tanong. Wala man lang reaksyon. Para bang wala siyang narinig, o mas malala pa, wala siyang pakialam.Mas lalo akong nainis. Mas lalo kong naramdaman na ako lang ang apektado sa nangyari. Ako lang ang nasasaktan, habang siya ay parang bato at walang emosyon.Pagkarating namin, dumiretso siya sa aming silid. Ako naman ay deretso sa study room. Ayokong makasama kahit sino. Gusto kong mapag-isa. Gusto kong huminga sa gitna ng buhol-buhol na damdaming hindi ko maintindihan.Dapat ay sanay na ako. Sa tuwing magkikita kami ng aking ama, lagi na lang ganito. Parehong eksena, parehong sakit. Walang bago. Paulit-ulit.Lumaki akong malamig ang pakikitungo sa akin ng sariling ama. Para bang palaging may lamat ang tingin niya sa akin. Palagi siyang may distansya, parang may pader sa pagitan namin. Ang