Lahat ng Kabanata ng Alipin Ng Tukso: Kabanata 91 - Kabanata 100

Khaliyah POVTulala akong nakaupo sa sofa habang nakatitig sa TV screen. Mainit pa ang kape ko sa kamay, pero hindi ko na maalalang huling higop ko rito. Nasa balita ngayon ang pagkasunog ng isang malaking gusali sa Maynila—pag-aari raw ito ng pamilya ni Nolan.“Isa sa pinakamalaking gusali sa business empire ng pamilyang Salvatore ang halos tupukin ng apoy. Maraming sugatan at kinukumpirma pa ang bilang ng mga nasawi,” ani ng reporter sa TV habang ipinapakita ang video ng nasusunog na building, makapal na usok at nagkakagulong tao sa paligid.Hindi ko mapigilang mapangiti. Hindi dahil masaya ako sa kapahamakan ng ibang tao, pero dahil sa wakas, parang may bumabalik sa kanila. Karma. Justice. Ewan ko. Basta, parang may boses sa loob ko na nagsasabing…Ayan, may hangganan din pala ang kapangyarihan ng mga Salvatore.Pagkatapos kong manuod ng balita, agad kong kinuha ang cellphone sa lamesita. Tinawagan ko na si Larkin. Isang ring pa lang, sinagot na niya ito agad.“Mahal, Khaliyah,” bat

Larkin POVHalos araw-araw na akong tinuturuan ni Yanna ng mga diskarte—mga technique sa suntukan, depensa at bilis ng galaw. Sina Bak at Bok naman, sa halip na puro asaran, seryoso kung magturo ng mga style ng pakikipaglaban na hindi ko pa nararanasan dati. Kahit nakakapagod, ang sarap sa pakiramdam. Ramdam ko na unti-unti akong nag-iiba.Isa pa, mas napapalapit pa ang loob ko kay Bok at Bak. Ngayon, ramdam kong kaibigan na ang turing nila sa akin kaya kahit pa paano, nalilibang ako sa pagtatrabaho ko sa puder ni Nolan.Kaya ngayong araw, kahit medyo pagod ako, sumama ako kina Boss Nolan at Yanna. Walang pasabi kung anong lakad ang mayroon ngayon, basta sabi lang ni Yanna ay isasama kami ni Boss Nolan sa lakad nito ngayong araw.Tahimik lang ako habang nasa likod ng sasakyan. Si Yanna ang nagmamaneho, habang si Boss Nolan ay abala sa pagtingin sa tablet niya. Tila may binabasa siyang report. Wala akong alam kung saan talaga kami pupunta. Ganito na ang magiging trabaho ko. Personal bo

Khaliyah POVPagkababa pa lang namin ng sasakyan sa harap ng malaki naming bahay, agad akong sinalubong ng mukha ng mama Natalia ko. Nakaka-miss ‘yung bahay namin pero ‘yung mga tao dito, ewan ko.Tinignan ko si Mama Natalia, halatang puyat ito, nakakunot ang noo at pulang-pula ang mga mata sa pag-aalala. Totoo kayang nag-aalala siya? Mabilis siyang lumapit sa akin, para bang yayakapin ako, pero hinarang ko ang kamay niya. Hindi ako pumayag na magawa niya ‘yun. Baka kasi part lang ‘yun nang pagiging plastic niya. Gumaganito lang siya ngayon kasi alam niyang maliligtas ko na si papa.Umiling ako at dumiretso sa loob. Naupo ako sa gitna ng sala, sa malambot na puting sofa na hindi ko na halos maalalang ginamit ko noon. Magkasalubong ang kilay ko. Gusto kong umiyak pero mas nangingibabaw ang galit sa dibdib ko.“Everyone out,” utos ng papa ko sa mga armadong tauhan niya. Isa-isang lumabas ang mga ito sa sala, hanggang sa kaming tatlo na lang ang natira.Tahimik na sa loob. Tanging tiktak

Khaliyah POVPagkabukas ng pinto, narinig ko ang boses ni Mama Natalia. Halos nakatulog na rin pala ako. “Khaliyah, bumaba ka na. Dumating na sina Amedeo at Nolan Salvatore. Tanggapin mo na ‘to. Huwag ka nang gumawa ng pag-angal, please lang, para makahinga na kami ng maluwag.”Ang galing. Sila makakahinga na ng maluwag, habang ako, parang sinasakal dahil mapupunta na ang buhay ko sa Nolan na ‘yon.Tumigil muna ako sa paglalakad. Hindi agad ako gumalaw. Ilang segundo akong nakatayo sa harap ni mama bago ako nagsalita.“Once I marry Nolan, you all better prepare yourselves,” mariing sabi ko. “I’m going to destroy every business you all have. You, Papa, and everyone who agreed to sell me off like I’m some kind of payment. You’re all my enemies now.”Wala na. Tuluyan na nilang ginising ang natutulog na demonyo sa loob ko. Tuluyan na nilang pinalabas ang sungay ko.Nanatiling tahimik si Mama. Kita ko ang lungkot sa mga mata niya habang inaabot niya ang kamay ko, pero mabilis ko iyong tina

Khaliyah POVPagkapasok namin sa loob ng mansion ni Nolan, pinilit kong ngumiti. Pinagmasdan ko ang bawat sulok ng malawak na sala, ang chandeliers na kumikislap, ang magarang sahig at ang mga antigong kagamitan na animo ay galing pa sa panahon ng mga haciendero. Napakaganda ng bahay, para kang nasa ibang mundo—pero kahit ganoon, hindi maalis ang lungkot at takot sa dibdib ko. Takot na baka isang gabi, bigla na lang mamilit si Nolan na ikama ako. Kadiri, hindi ko kaya. At hindi ako papayag.“Wow,” sabi ko habang umiikot sa gitna ng sala. “Your house is really beautiful. I didn’t expect it to be this grand,” sabi ko na umaastang parang hindi takot. Sure akong takang-taka na rin si Larkin sa kinikilos ko at kung paano na rin ako magsalita. Lumabas tuloy ang dating ako, mukhang maarte at pala-english.Ngumiti naman si Nolan. “I’m glad you like it. This will be your home too, soon.”Um-acting akong masaya. Kailangan, e. Kailangan kong magkunwaring interesado, na parang masaya ako sa lahat