All Chapters of Alipin Ng Tukso: Chapter 71 - Chapter 80

Larkin POVSa totoo lang, wala pa ring araw na hindi ko iniisip kung kailan mahuhuli o makikita si Khaliyah. Bawat kibot sa paligid, bawat bagong mukha sa paningin namin o sulyap ng hindi kakilala sa kalsada, parang may takot na palaging namumuo sa akin. Mas natatakot ako kay Khaliyah, kasi ayokong mawala siya sa buhay ko. Pero ngayong umagang ‘to, ibang init ang naramdaman ko sa batok ko. Hindi kasi ako pala-check ng social media, sa gabi, higa kung higa talaga, lalo na’t gabi-gabi, talagang sinusulit ko si Khaliyah sa kama. After nun, tulog kasi pagod na pagod kaming dalawa.Wala akong ginagawa nung umiinom ako ng kape sa dining area. Kakabukas ko lang ng page ng business ni Khaliyah. Tuwang-tuwa pa ako kanina habang tinitingnan ang mga bagong uploads. Hanggang sa nakita ko ang isang post na hindi ko nagustuhan. Nag-selfie pala sila kagabi na kasama si Khaliyah. Naka-upload iyon sa social media kaya nanginig sa galit ang laman ko.Hindi ako makapaniwala na pumayag siyang sumama at

Khaliyah POVPagkatapos ng mahabang araw, sa wakas ay naisara na rin namin ang silong kung saan ginagawa namin ang mga jam. Ang sarap sa pakiramdam na matapos ang lahat ng orders ngayong araw, lalo na’t maayos naming nai-deliver ang mga produkto sa tulong nina Beranichi, Poge, Uda at Ipe. Pagkauwi nilang lahat, nagsi-uwian na rin sila para makapagpahinga. Ako naman, gusto ko na sanang mahiga at ipikit ang mga mata ko kahit ilang minuto lang.Pero alam kong darating si Larkin mula sa trabaho niya sa Maynila. Alam ko rin na siguradong gutom ‘yon at pagod, lalo pa’t malayo ang biyahe mula sa bar na pinagtatrabahuhan niya. Kaya kahit hinang-hina na ako, pinilit ko pa ring kumilos. Binuksan ko ang kalan at nagsaing ng bigas habang iniisip kung anong ulam ang lulutuin ko.Napagpasyahan kong magluto ng sinabawang baboy na maasim. Paborito ni Larkin ang mga ganitong klase ng ulam, lalo na kung maraming gulay. May natira pa naman kaming repolyo, sitaw, pechay at konting labanos sa pridyeder. S

Khaliyah POVHapon na nang marinig ko ang pagbukas ng gate. Sakto naman na kakasarado lang ng silong at kakauwi lang ng mga staff ko sa jam business.Mabilis akong sumilip sa bintana para tingnan kung si Larkin na nga ‘yon. At hindi nga ako nagkamali dahil siya nga at tila marami itong bitbit na supot. Lumabas tuloy ako ng bahay para salubungin siya kasi mukhang hirap na siya sa dami ng bibit niyang mga supot.Akala mo ay nanalo siya sa lotto sa dami ng bitbit na hindi ko alam kung mga gamit o pagkain.Pagtingin ko sa mga supot, grocery pala. Tumingin ako sa kaniya nang nakakunot ang noo. “Anong meron? Bakit ang dami mong bitbit na ganiyan?”Ngumiti si Larkin habang pawis na pawis. Pero pansin ko na tila hindi siya halatang pagod ngayon. Kinuha ko na ang ilang supot na bitbit niya para matulungan ko na siya.Pagdating namin sa loob, inilapag niya ang mga supot sa lamesa. “Malaki ang bigay ng tip sa bar na iyon, mas malaki pa sa sahod,” sabi niya habang nakangiti.“Tip? Gamit ang bigay

Larkin POVPagkapasok ko sa loob ng malaking bahay ni Nolan, agad akong sinalubong ng dalawang babae na mukhang kasambahay. Pareho silang naka-itim na uniporme, pormal ang kilos at parang alam na nila ang dapat gawin. Agad nila akong inalalayan, hawak ako sa braso nang dahan-dahan at saka pinaupo sa isang malambot na sofa sa isang eleganteng sala.Ang amoy ng mamahaling pabango at leather ang unang tumama sa ilong ko. Tahimik sa paligid at tanging ang tunog ng hanging lumalabas mula sa aircon ang maririnig. Nawala bigla si Nolan, parang pumasok sa isang kuwarto.Tinignan ko ang buong paligid. Naisip ko, kung natuloy ang pagpapakasal nila Nolan at Khaliyah, ito ang magiging bahay niya. Ang laki at tila magmumukha siyang reyna.Napakalinaw ng pagkakaayos ng lugar, bawat gamit mamahalin, bawat detalye parang planado. Pero hindi iyon ang iniisip ko ngayon—mas nangingibabaw ang hapdi ng katawan ko. Para akong sinagasaan ng dalawang trak na rumaragasa.Maya maya, may pumasok na babae na nak

Larkin POVHapong-hapo na ako nang makarating ako sa hotel. Mabigat ang bawat hakbang, para bang bawat kilos ay pinipigilan ng sakit na gumagapang mula batok ko hanggang talampakan. Mas pinili kong huwag munang umuwi. Kung uuwi pa ako ngayon, baka mas lalo lang akong manghina. Nakakahiya nga, nakasakay na ako kanina sa bus, bigla ko na lang naisip na huwag na munang umuwi, para na rin hindi mag-alala si Khaliyah sa makikita niyang itsura ko.Gusto kong gumaling agad, gusto kong makapasok bukas sa training na sinasabi ng lintik na Nolan na ‘yan. Hindi puwedeng sayangin ang pagkakataong ito.Pagkapasok ko sa kuwarto, agad kong ibinagsak ang backpack sa gilid. Bumili muna ako ng mga kailangan kong gamot sa sakit ng katawan, paracetamol kung sakaling lagnatin ako, at isang energy drink para lang masigurong may konting lakas pa akong natitira. Tiningnan ko ang sarili sa salamin—may pasa sa pisngi, may hiwa sa labi at bahagyang namamaga ang kanang mata. Tang-ina, sabog na sabog ang labi ko.