Lahat ng Kabanata ng Alipin Ng Tukso: Kabanata 101 - Kabanata 110

Khaliyah POVPagdilat ng mga mata ko, hindi ko agad namalayan na nasa ibang kama ako. Doon lang pumasok sa isip ko na nasa bahay na nga pala ako ni Nolan. Makinis ang bedsheet, amoy mamahalin at sobrang lambot ng kutson na parang ayaw ko nang bumangon. May mas gaganda pa pala sa kuwarto ko sa bahay namin dito sa Manila, kasi dito, tila daan libo ang halaga ng kagamitan. Bakit pa nga ba ako magtataka kung alam ko naman na napaka-yaman ng pamilyang Salvatore.Sakto naman na pagkagising ko, heto, may kumakatok na sa pinto ng kuwarto kong parang kuwarto ng princessa sa sobrang laki.“Pasok,” sagot ko naman.Nagulat ako.“Good morning, Ma’am Khaliyah!” sabay-sabay na bati ng mga kasambahay na nakaayos sa gilid ng pinto ng kuwarto ko.May hawak silang mga gamit—isang manipis na silk na pambahay, kulay lavender; isang pares ng fluffy na tsinelas; at isang eleganteng bag na halatang may lamang mga skin care products.“Uh... good morning din,” natulala kong sagot habang pinagmamasdan sila. So,

Khaliyah POVWala pa rin si Nolan. Nasa sala lang sina Yanna at Larkin, at gaya ng dati, hindi pa rin ako makalapit kay Larkin nang matagal kapag maraming tao ang nasa paligid. Pero okay lang, nakaisa naman kami kanina, at nakapag-usap na rin. Gusto ko sana silang lapitan pero tila busy ang dalawa sa pag-uusap nila tungkol sa diyaryong hawak ni Larkin.Na-boring na ako sa kuwarto, kaya imbes na mamalagi lang ako roon, nagdesisyon akong magliwaliw sa loob ng mansiyong ito. Sa laki nito, parang hindi mo matatapos ikutin kahit buong araw. May mga kuwarto pang hindi ko pa napapasok, may mga lugar pa akong hindi kabisado. At ngayong wala sina Nolan, ito na siguro ang tamang oras para mag-ikot.Lahat ng kasambahay na nakakasalubong ko ay niyuyukuan ako. Talagang boss na rin ata ang tingin nila sa akin.Nakarating ako sa isang bahagi ng bahay na mas tahimik kaysa sa iba. Doon sa ikalawang palapag, may pintuang itim na may mga ukit na dragon sa kahoy. Na-curious ako. Binuksan ko iyon, at pagp

Khaliyah POVPagdilat ng mga mata ko, ang una kong naramdaman ay ang kakaibang sensasyon mula sa ilalim ng kumot. Para bang may nanginginig. Hindi ko alam kung ako lang ba ang nag-i-imagine lang ba ako, pero totoo—may umiilalim na vibration sa kama ko.Agad akong bumangon at tinignan ang buong paligid. Wala naman atang ginagawang bahay sa katabi nitong bahay, walang nag-uuka ng pader o nagpupukpok kaya sure akong sa kama ko nanggagaling ang vibrate. Tahimik ang buong kuwarto, pero ramdam ko pa rin ang panginginig.Pag-angat ko ng unan, doon ko nakita. Bukod pala sa brief ni Larkin, may isang cellphone pa siyang iniwan. Maliit lang ‘to, manipis at kulay itim.Nanginginig pa rin ito dahil may tumatawag. Dahil doon, agad kong sinagot ang tawag.“Hello?” bungad ko na medyo mahina ang boses, baka kasi may makarinig sa akin. “Why did you just answer now?” galit na tanong ni Larkin sa kabilang linya. Galit agad at pinaninindigan na rin ang pagiging english speaking.Napasinghap ako. Pero la

Khaliyah POVPagbukas pa lang ng gate ng mansyon ni Nolan, ramdam ko na agad na parang may mali. Alas-nuebe na ng gabi kami nakauwi nila Larkin at Yanna, at ramdam kong may namumuong bagyo sa loob ng bahay. Halos alas-otso na kasi nang maayos ang sasakyan. Wala namang kaming ibang intensyon kundi makabalik agad, pero sadyang minamalas yata kami.Pagpasok ko sa loob, halos mapaatras ako sa nakita ko. Basag ang lamesa sa sala. Wasak ang banga na dati ay may magarang disenyo pa. Gulo-gulo ang mga upuan, tila may nangyaring rambol dito. Napatigil ako sa pinto, nanlalamig ang kamay ko, habang si Yanna at Larkin ay agad na napatingin sa paligid.“Anong nangyari rito?” bulong ko, pero may idea ako na baka nagwala sa galit si Nolan.Biglang sumulpot sina Bak at Bok. Pareho silang pawisan at halatang kabado.“Miss Khaliyah,” bungad ni Bak. “Nagwawala po si Sir Nolan. Galit na galit siya kasi hindi pa raw kayo umuuwi ng maaga.”Hindi ko alam kung ano ang uunahin kong maramdaman. Takot? Gulat? I

Larkin POVMag-a-alas tres ng madaling araw nang sabihan kaming sumama nina Yanna at ng ilang soldiers sa isang mission, na ang totoo pala, ay isang aktuwal na bakbakan.Pagbaba pa lang namin sa itim na armored van, sumalubong na agad sa amin ang matitinis na putok ng mga baril. Nagsigawan ang mga tao. Pumutok ang mga salamin ng warehouse. Umuulan ng bala. Literal na parang giyëra.“Stay with me,” sigaw ni Yanna habang hinila ako palapit kay Nolan. Pareho kaming naka-armor vest, pero ramdam ko pa rin ang kabog ng dibdib ko. Hindi ako handa rito kasi, hindi pa. Hindi ako sanay sa ganitong klaseng malakihang labanan.“Keep your eyes open, Larkin! Protect him with your life!” sigaw pa ni Yanna.Nakita ko ang mukha ni Nolan sa gitna ng kaguluhan. Kalmado siya. Parang sanay na. Pero ako, para akong binagsakan ng yelo sa ulo. Hindi ko alam kung anong uunahin. Nakaluhod ako sa gilid ng sasakyan, hawak ang baril pero nanginginig ang mga kamay.Isang lalaki ang sumugod kay Nolan na may hawak n