All Chapters of Alipin Ng Tukso: Chapter 121 - Chapter 130

Khaliyah POVUmaga na. Parang walang nangyari.Nakahain na ang agahan sa lamesa. Sure akong sina Yanna at Larkin na naman ang nagluto. Amoy na amoy ang bagong lutong garlic rice at pritong danggit na siguradong galing pa sa palengke ng Baguio. Sa harap ko, naroon si Nolan, tahimik lang na nagkakape habang si Yanna at Larkin ay abalang nag-aasikaso sa kusina. Kumpleto pa kami, wala pa namang namamatay, napigilan ko naman kagabi si Nolan at nagawan ko ng paraan. Pero ang totoo, may tinik na malaki sa dibdib ko. Isa iyong lihim na ang bigat-bigat dalhin. Lihim na napagkasunduan namin ni Nolan.Kung titignan ang mukha ni Nolan, hindi mo mahahalata na may alam siya. Kalmado siya pero sa loob-loob nito, galit na galit at umaapoy ang damdamin niya para sa asawa ko. Habang ako naman ay tahimik din na ngumunguya ng itlog kahit wala akong gana dahil nga sa nangyari kagabi. Dahil alam kong alam na niya, hindi na tuloy ako confidence na um-acting.Hindi mawala-wala sa isip ko ang nangyari kagabi.

Larkin POVHindi ko alam kung ilang minuto na akong nakaupo rito sa terrace. Tahimik ang paligid pero ‘yung hikbi ko, ayaw na rin atang magpatahimik dahil sa nangyari. Malamig ang simoy ng hangin dito sa Baguio, pero mas malamig ang eksena kanina ni Khaliyah. Hindi ko alam kung anong nangyari, anong nakain niya o naumpog ba ang ulo sa pader at ganoong bigla na lang siyang nakipaghiwalay. Hindi ko talaga gets. Wala naman akong kasalanan. Nag-enjoy naman siya sa akin kagabi.Napahawak tuloyt ako sa lamesa, habang pilit kong pinipigilan ang pagbagsak pa ng mga luha ko. Pero wala, eh. Mahal na mahal ko na si Khaliyah at hindi ko na kayang mawala siya sa akin.“Larkin?”Narinig ko ang boses ni Yanna. Napalingon naman ako sa kaniya. Narinig niya siguro akong umiiyak, malapit lang kasi ang kuwarto niya mula rito sa terrace. Nilapitan niya ako at saka tinignan ang itsura ko.“Uy... anong nangyari?” tanong niya habang naupo sa tabi ko. Halata sa boses niya na nag-aalala siya sa akin.Hindi na

Larkin POVNagtingin ang mga tao sa akin habang pagewang-gewang akong maglakad. Liyo pa ako dahil sa pambubogbog ng mga tauhan ni Nolan.“Kawawa naman.”“Tulungan kaya natin.”“Ang daming dugo, hindi kaya naaksidente siya?”“Baka naman nasagasaan ‘yan, nakakangilo ang itsura niya.”Kung ano-ano nang narinig ko sa mga taong nadadaanan ko.Hanggang sa may magandang sasakyan na huminto sa harap ko. Isang mayamang lalaki ang bumaba doon at lumapit sa akin.“Ikaw ba si Larkin?” tanong nito nang tanggalin niya ang suot niyang salamin.“Hindi pa rin ba tapos si Nolan? Bubugbugin niyo pa ba ako?”Iyon agad ang naisip ko. Baka pinasundan ako ni Nolan para tuluyan na. Para patayin na.Tumawa siya. “Hindi ko kaano-ano o kakampi ang halimaw na iyon. Tignan mo nga ako. Tignan mong mabuti ang mukha ko. Sa tingin mo ba ay kakampi sa kaniya ang guwapong ‘to?”“Kung ganoon ay sino ka?” tanong ko habang pilit kong tinatatagan ang pagtayo, kahit na masakit ang mga binti at braso ko.“Ako si Yanu Vanguar

Khaliyah POVPAG-UWI namin sa manisyon ni Nolan dito sa Manila, nakasalubong agad sa amin sina Bok at Bak. Nakatitig lang sila sa akin. Marahil ay alam na nila ang nangyari. Gusto kong ngumiti pero pinili kong iwasan na lang sila ng tingin kasi alam ko naman na kalaban din ang mga ito. Wala na akong kakampi sa bahay na ito kaya kailangan ko nang maging wais.“Kung masama pa ang pakiramdam mo, tumuloy ka na sa kuwarto mo. Kung nagugutom ka, magsabi ka sa kasambahay. Again, Khaliyah, please lang, huwag mo na akong gagalitin kasi sa oras na magalit ulit ako, ako na mismo ang papatay sa iyo, maliwanag?” pananakot ni Nolan na akala naman niya ay natatakot pa ako. Kanina nga, hinamon ko siyang patayin ako, hindi naman niya ginawa. Alam kong takot din siyang mawala ako.Tumango ako at saka na siya tinalikuran. Dali-dali akong umakyat sa kuwarto ko. Pagdating doon, hinanap ko agad ang nakatagong cellphone na pang-contact ko kay Larkin. Pero nalungkot ako na pati ‘yon, wala na rin.Bumukas ang

Khaliyah POVTatlong buwan na ang lumipas simula noong huling beses kong makita si Larkin. ‘Yung itsura pa na wasak at halos duguan, tapos tinaboy ko pa siya.Hindi ko alam kung nasaan na siya, kung ligtas ba siya o kung iniinda niya pa rin ang mga salitang binitiwan ko. Pero ang isang bagay na sigurado ako, sa loob ng tatlong buwang ito, nagbago na ang takbo ng mundo ko—at nagawa kong paikutin ang mundo ni Nolan ayon sa gusto kong mangyari.“Hindi pa rin ba siya lumilitaw? Hindi tayo makasal-kasal dahil kulang ang pirma niya para sa divorce paper,” sabi ni Nolan kanina habang kasabay kong nag-aalmusal.Umiling lang ako at kunwaring walang pakelam. “Ewan ko ba, feeling ko namatay siya nung mabugbog ng mga tauhan mo noong nasa baguio tayo.”Tumango siya, ngumiti at hinalikan ang kamay ko. “Huwag kang mag-alala. Soon. Magiging akin ka rin sa papel.”Nginitian ko siya, pero sa loob-loob ko, diring-diri pa rin ako. Habang hindi kami ikinakasal, wala rin siyang karapatan sa akin. At dahil