Larkin POVSa loob ng tatlong buwan, parang naging ibang tao na ako. Ang dating Larkin na halos patayin at pagtulungan ng mga tauhan ni Nolan, ngayon ay isa nang kinikilalang mandirigma sa ilalim ng kampo ni Yanu Vanguardia. Hindi ko rin inakala na darating sa puntong ito ang buhay ko. Pero simula nang magkalayo kami ni Khaliyah, pinili kong huwag nang maging mahina. Nagpalakas talaga agad ako matapos akong gumaling sa mga pagkapilay ko.“Impressive, Larkin,” ani Yanu habang nakatayo sa harap ng training ground. “You learn fast. Faster than anyone I’ve seen.”Napatingin ako sa mga kamay kong may sugat pa, na may bahid ng dugo mula sa huling hand-to-hand combat training namin. Hinihingal pa ako pero tumango lang ako bilang sagot. “Thank you, sir. I’m just doing what I must.”Tinapik niya ang balikat ko. “Hindi ka lang basta tauhan ko ngayon. You’re one of us.”Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko roon. Masaya? Ikinararangal? O lalong nalulungkot sa dahilan kung bakit ako nandito.
Khaliyah POVKanina pa ko kinakabahan, pero ayokong ipahalata. Suot ko ang all-black fitted combat outfit na nirekomenda pa ni Bak. Nakapusod ang buhok ko, wala akong suot na alahas at nakasapatos ako ng pang-training na ginamit ko nitong mga huling buwan.“Are you ready?” tanong ni Amedeo na nasa bleachers sa gilid ng training ground sa likod ng manisyon. May hawak siyang basong may lamang whiskey. Malamig ang mata niya habang nakatingin sa akin. Parang tinitignan niya kung may ibubuga na ba talaga ako.Tumango ako habang diretso ang tindig ko. Dapat makita ni Amedeo na malakas na ako. “Ready na po.”Nasa tabi niya si Nolan. Nakakunot ang noo nito, halatang tutol sa laban. Pero hindi siya nagsalita. Alam niyang hindi na niya ako mapipigilan. Ito ang araw na mapapatunayan kong hindi lang ako palamuti sa tabi niya—na may kakayahan din ako. Tapos na kasi akong magpakitang-gilas sa mga negosyo nila, na talaga namang malaki ang naitulong ko. At, oo, napuri rin ako doon ni Amedeo. Kaya dit
Khaliyah POVTatlong buwan na ang lumipas simula noong huling beses kong makita si Larkin. ‘Yung itsura pa na wasak at halos duguan, tapos tinaboy ko pa siya.Hindi ko alam kung nasaan na siya, kung ligtas ba siya o kung iniinda niya pa rin ang mga salitang binitiwan ko. Pero ang isang bagay na sigurado ako, sa loob ng tatlong buwang ito, nagbago na ang takbo ng mundo ko—at nagawa kong paikutin ang mundo ni Nolan ayon sa gusto kong mangyari.“Hindi pa rin ba siya lumilitaw? Hindi tayo makasal-kasal dahil kulang ang pirma niya para sa divorce paper,” sabi ni Nolan kanina habang kasabay kong nag-aalmusal.Umiling lang ako at kunwaring walang pakelam. “Ewan ko ba, feeling ko namatay siya nung mabugbog ng mga tauhan mo noong nasa baguio tayo.”Tumango siya, ngumiti at hinalikan ang kamay ko. “Huwag kang mag-alala. Soon. Magiging akin ka rin sa papel.”Nginitian ko siya, pero sa loob-loob ko, diring-diri pa rin ako. Habang hindi kami ikinakasal, wala rin siyang karapatan sa akin. At dahil
Larkin POVNgayong araw ang pagsesemento ng bali ko. Lahat ng gastos, si Don Yanu ang sumagot. Ayos na ayos din ang buhay ko sa manisyon niya. Hindi bilang tauhan ang turing sa akin, parang special pa. Sa almusal, tanghalian at dinner, kasabay ako nila Don Yanu at ng iba pa niyang matataas na tauhan. Talagang, pinagkatiwalaan nila agad ako na para bang maganda ang mga kinukuwento ni Yanna sa kanila na about sa akin.Habang nasa kuwarto ako at nakahiga, bumukas ang pinto ng kuwarto. Niluwa nito si Don Yanu.“This time, Larkin, hindi ka na puwedeng magpa-check up sa mga ospital. Tatawag na lang tayo ng private doctor mo. Sa ngayon kasi, pinaghahahanap ka na mga tauhan ng Salvatore upang patayin ka.”Tumango naman ako. “Ayoko na rin muna pong magpakita sa kanila habang hindi pa ako malakas. Ayos lang din na magtago muna po ako.”“Tama, ganiyan nga. At sa oras na gumaling ang pilay mo, mag-ready ka sa matitinding training mo. Kung gusto mong mabawi si Khaliyah at kung gusto mong mapabagsa
Khaliyah POVPAG-UWI namin sa manisyon ni Nolan dito sa Manila, nakasalubong agad sa amin sina Bok at Bak. Nakatitig lang sila sa akin. Marahil ay alam na nila ang nangyari. Gusto kong ngumiti pero pinili kong iwasan na lang sila ng tingin kasi alam ko naman na kalaban din ang mga ito. Wala na akong kakampi sa bahay na ito kaya kailangan ko nang maging wais.“Kung masama pa ang pakiramdam mo, tumuloy ka na sa kuwarto mo. Kung nagugutom ka, magsabi ka sa kasambahay. Again, Khaliyah, please lang, huwag mo na akong gagalitin kasi sa oras na magalit ulit ako, ako na mismo ang papatay sa iyo, maliwanag?” pananakot ni Nolan na akala naman niya ay natatakot pa ako. Kanina nga, hinamon ko siyang patayin ako, hindi naman niya ginawa. Alam kong takot din siyang mawala ako.Tumango ako at saka na siya tinalikuran. Dali-dali akong umakyat sa kuwarto ko. Pagdating doon, hinanap ko agad ang nakatagong cellphone na pang-contact ko kay Larkin. Pero nalungkot ako na pati ‘yon, wala na rin.Bumukas ang
Khaliyah POVNaligo ako naman agad ako pagkatapos akong ihian at sabuyan ng katas ni Nolan. Pagkatapos, nagsabi si Nolan na uuwi na kami sa Manila. Pagbaba ko sa ibaba, wala na si Yanna pero may nakita akong mga dugo sa lapag.“Nasaan si Yanna?” tanong ko kay Nolan.“Patay na, pinalibing ko na kaya huwag mo nang hanapin. Wala ka nang kakampi, nag-iisa ka na kaya matuto ka nang sumunod sa akin.”Hindi na lang ako kumibo pero mangiyak-ngiyak ako sa sinapit ni Yanna, ganoon na rin kay Larkin na hindi ko alam kung nasaan na ngayon. Baka nga nasa Baguio pa rin, naglalakad at nahahanap ng tutulong sa kaniya.Nakakalungkot lang ang nangyari. Kung alam ko lang, hindi na ako nag-aya ng Baguio. At kung alam ko lang din na mahuhuli kami ni Nolan, hindi na kami naging pabaya gaya nang pagse-sëx namin sa mismong tabi niya. Sa tingin ko, karma din namin ni Larkin ito.Habang nasa biyahe, tahimik lang ako pero hindi gaanong masungit si Nolan. Kalmado na siya.Huminto kami sa isang kainan, sa masarap