บททั้งหมดของ HIS OBSESSION: The Taste of True Love: บทที่ 11 - บทที่ 20

PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV"HINDI NA PO kailangan! Hindi na namin kailangan ang tulong mo!" seryoso kong sagot sa tatay kong walang kwenta. Hindi ko na din hinihintay pa ang magiging sagot nito at kaagad ko nang pinatay ang tawag!Talagang hindi ko na kailangan ang tulong niya dahil wala na eh! Nakagawa na ako ng bagay na hindi ko dapat gawin! Tapos na at hindi na maibabalik pa ang mga nangyari na.Babalik sana ulit ako sa aking pagtulog nang muli na namang tumunog ang aking cellphone! Yamot kong tiningnan kung sino ang tumatawag at ganoon na lang ang salakay ng inis na naararamdaman ko nang ang walang kwenta ko na namang Tatay ang tumatawag! Sa sobrang inis ko, ini-off ko ang aking cellphone at muling nagtalukbong ng kumot at muling nakatulog.Nagising ako eksakto alas tres ng hapon at nang maalala ko si Mommy, kahit na masama pa ang aking pakiramdam, dali-dali na akong bumangon sa higaan. Kailangan ko na pala siyang puntahan sa hospital pero bago niyan dadaan muna ako ng banko. K

PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ POV "Kung wala na po kayong sasabihin, pwede po bang uuwi na ako?" muling tanong ko sa ama ko na mukhang wala yata akong balak na pakawalan. Anong oras na ba? Tiyak akong sarado na lahat ng banko. Hindi na ako aabot gayung kailangang kailangan ko nang mapa-schedule ang surgery ni Mommy sa lalong madaling panahon. Hindi pwedeng ipagpaliban iyun lalo na at deilkado na ang kalagayan nito. "Hindi pwede. Bukas ng umaga ang kasal mo at hindi ka na pwedeng lumabas pa ng bahay!" seryosong sagot ni Daddy labis kong ikinagulat! Wala sa sariling mabilis akong napatayo para umalis na. Hindi niya naman ako piniigilan pero pagdating ng gate, ayaw naman akong palabasin ng mga bantay. Wala akong choice kundi ang muling bumalik sa living room para muling kumprontahin ang magaling kong ama. "Ano ba! Dad! Wala na bang kahit na katiting na konsensya ang natitira sa utak mo? Sinabi ko naman kasi sa iyo diba? Hindi kita kailangan! Hindi ka na namin kailangan!" galit kon

Precious Amber Rodriguez Pov "Mr. Andres Marcelo, do you take MIss Precious Amber Rodriguez to be your lawfully wedded wife,to have and to hold, in sickness and in heath, in good times and woe, for richer or poorer, keeping yourself solely unto her for as long as you both shall live?? " narinig kong sambit ng Pari. Nasa exciting part na kami ng aming kasal at hangang ngayun, hindi pa rin maampat-ampat ang pagpatak ang luha sa aking mga mata. Iniisip marahil ng nakakarami na luha ito ng kaligayahan kaya walang nangahas na tumulong sa sitwasyon ko ngayun or talagang wala silang mga puso at hinayaan lang nila akong maikasal sa mukhang butanding na nasa tabi ko. " Of course Father! With all my heart...I will accept her to be my beautiful and sexy wife !" proud na sagot ng butanding este ng groom ko na nasa tabi ko na kanina ko pa napapansin na kung makatingin sa akin ay parang gusto na akong lapain ng buhay! Pagkatapos sumagot ng groom, ako naman ang hinarap ni Father para tanu

PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ Binuhat niya ako na bridal style habang blanko ang expression ng kanyang mukha. Narinig ko ulit ang mahinang pagsinghap ng mga bisita habang mabilis na naglakad palabas ng venue si Lucian habang buhat-buhat niya pa rin ako. "Mr. Ferrero, saan mo ako dadalhin?" hindi ko maiwasang tanong kay Lucian. Tuluyan na kaming nakalayo sa venue ng kasal pero wala pa rin yata siyang balak na ibaba ako. Nahihiya na ako sa mga taong nakakasalubong namin. '"Somewhere na malayo sa kanila para hindi ka na mahabol ni Mr. Marcelo!" seryoso niyang sagot sa akin. Tinahak niya ang exit ng hotel at pagkalabas namin, direcho siya sa nakahintong itim na sasakyan. BAgo pa kami nakalapit, binuksan naman kaagad iyun ng isa sa kung hindi ako maaring magkamali ay bodyguard niya at ipinasok ako sa loob. Hindi na ako nagsalita pa dahil wala naman din akong ibang gusto kundi ang makalayo sa lugar na ito. Makalayo kay Daddy at makabalik ng hospital para makumusta ang kalagayan ni Mommy.

PRECIOUS AMBER RODRIGUEZ Sa buong proseso ng pagsasaayos ng bangkay ni Mommy hangang sa madala ito sa isang chapel kung saan ito ibuburol ng ilang araw, tulala lang akong nakatitig sa kawalan. Hindi pa rin nagsi-sink in sa utak ko na wala na siya. Na iniwan na ako ng nag iisang tao na naging kakampi ko sa buhay. Isang tao na walang ibang ginawa kundi ang iparamdam sa akin kung gaano niya ako kamahal. Mabuti na lang talaga at kahit papaano nandiyan si Lucian. Mula morgue hangang sa maiburol si Mommy, siya ang lahat na nag-aasikaso. Siya na din ang nagbayad ng bills sa hospital. Kung wala siya, hindi ko talaga ma-imagine kung ano ang mangyayari. Hindi ako makapag-isip ng tama dahil mas nangingibabaw ang sakit na nararamdaman ng puso ko. "Amber, pahinga ka na muna! Ako na muna ang bahala dito." narinig kong sambit ni Risa sa akin. WAla sa sariling napatingin ako sa labas ng chapel. Mabuti na lang talaga at hindi niya ako iniiwan. Madilim na naman sa labas at ito na iyung pangalaw