All Chapters of เพลิงร้ายใต้ปีกรัก : Chapter 21 - Chapter 30

ร่างหนาปลดผ้าขนหนูที่คลุมกายโยนทิ้งไปในตะกร้าผ้าและก้าวเดินไปหากันติชาเหมือนกับถูกสะกดจิต สะโพกสอบวางอิงขอบเตียง ปลายนิ้วยาวใหญ่ลากไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของกายสาว ใบหน้าคมโน้มลงไปประทับจุมพิตบนต้นคอเนียนนุ่ม สูดดมกลิ่นเนื้อสาวจนเต็มปอด“คืนนี้เธอทรมานเพราะอดอยาก ตื่นมาเธอต้องรับโทษทัณฑ์...อย่างที่ลืมไม่ลงล่ะหนูว่าว”มือใหญ่สอดแทรกเข้าไปกอบกุมเนินเนื้ออวบอิ่มเต่งตึง บีบนวดเบาๆ พอให้หายกระหายอยาก ขณะร่างหนาเอนลงนอนทาบจนอกกว้างแนบไปกับแผ่นหลังเนียนนุ่ม สอดเข้าไปใต้ศีรษะทุยให้หญิงสาวได้นอนหนุนแขนแกร่ง พร้อมกระชับแขนกำยำดึงกายสาวมาแนบชิด แทรกขาแข็งแกร่งไประหว่างลำขาเรียวยาว ข่มกลั้นความอยากทางร่างกายที่ลุกโชนลง แม้จะยากเย็นก็ต้องทำ จนเข้าสู่นิทรารมย์ตามกันติชาไปได้ในที่สุด“เช้าแล้วหรือนี่” ราชันย์พึมพำเบาๆ ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนกับว่ายังไม่อยากจะตื่นยังไงก็ไม่รู้ ดวงตาคมกริบกะพริบไหวสะท้อนกับแสงจางๆ จากด้านนอกที่สาดส่องเข้ามาจนต้องรีบขยับกายและเบือนหน้าหนี แต่เหมือนกับร่างกายถูกกดทับจากอะไรบางอย่าง ที่ทั้งนุ่มนิ่มและหอมกรุ่นที่ลอยมาแตะจมูกอยู่ตลอดเวลาราชันย์ลองขยับกายอีกครั้ง เพราะแขนข

ขนาดคนที่รักกันมาเป็นสิบๆ ปี พอแต่งงานอยู่กินกันจริง ก้นหมอไม่ทันจะดำเลยมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันไม่เว้นแต่ละวัน ทั้งเรื่องเล็กและเรื่องใหญ่ที่รุมเร้าเข้ามา ประสาอะไรกับคนที่เพิ่งเจอกันเพียงแค่วันสองวัน เผลอแป๊บเดียวก็กระโดดขึ้นเตียงเสียแล้ว ถ้าเกิดไปเจอกับหนุ่มคนอื่นก็คงไม่ต่างกัน คิดแล้วมันมีแต่เรื่องน่าเบื่อทั้งนั้นแต่...มีอะไรบางอย่างมาฉุกใจเขาอยู่เหมือนกัน ทำให้ตัดสินใจไม่ได้เสียที จะทำยังไงกับสาวตรงหน้า ปลายนิ้วยาวใหญ่ยกขึ้นลูบไล้ปลายคางสากระคายด้วยไรหนวดเคราที่เริ่มจะขึ้น กวาดดวงตาคมกริบเหมือนกับมีดโกนไล่มองร่างโปร่งบางอย่างพินิจพิจารณาถ้าไม่ทำอย่างที่กันติชาบอก เขาก็จะอดกินเนื้อหวานๆ ฝังความแข็งแกร่งในถ้ำน้อยอันอุ่นนุ่มและร้อนชื้น อดทัวร์สวรรค์บนดิน ยังไงความเสียดายก็ยังมีมาก เพราะเขาดันเพิ่งจะได้ยายเด็กนี่หนแรกและหนเดียว เลยทำให้รู้สึกไม่อิ่มเต็ม อยากที่จะทำอย่างว่าอยู่ตลอดเวลาเสียด้วยซิ“ไม่มากหรอกค่ะ สิ่งที่คุณทำกับหนู ทั้งที่หนูห้ามแล้ว แต่คุณก็ไม่ยอมฟัง” กันติชาเถียงทั้งที่ความจริงแล้วแทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าห้ามปรามเขาหรือเปล่า และตอนนี้ก็กลัวจนตัวสั่น พูดแทบจะไม่เป็นคำ

“พูดกับฉันให้มีหางเสียงหน่อยได้ไหม นี่ถามจริงจบอะไรมา ครูเขาไม่เคยสอนหรือไง พูดกับคนอื่นต้องมีหางเสียง” ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่พูดถึงพ่อแม่ เพราะจำได้ว่าพ่อแม่ของกันติชาเสียแล้วและหญิงสาวอาศัยอยู่กับน้าชาย อันความนี้ก็มาจากป้าจันทร์นั่นแหละที่กล่าวชมไม่ขาดปาก“จบม.หกและครูสอนแล้วด้วย แต่ไม่จำ อีกอย่างหนูคงจะไม่ต้องพูดดีกับคนที่ปล้ำหนูหรอก” กันติชาต่อว่า เสก้มหน้ามองอกกว้างด้วยความกระดากอายและโกรธกรุ่น ไม่เอาที่เขี่ยบุหรี่ตีหัวให้แตกก็บุญเท่าไหร่แล้ว หน็อยดันมาหลอกกิน ทำเอาเด็กอย่างเธอใจแตกแล้วไม่คิดจะรับผิดชอบ จมูกโด่งเป็นสันยู่ย่นเล็กน้อย กับริมฝีปากขมุบขมิบก่นด่าชายหนุ่มแต่น้ำเสียงไม่ออกจากปาก“เออ...เอาเข้าไป ยิ่งว่าเหมือนกับยิ่งยุ มันน่าจะกัดให้จมเขี้ยว” ราชันย์พ่นลมหายใจออกทางปากอย่างเหน็ดเหนื่อยใจ มองสาวน้อยตรงหน้าด้วยระอิดระอา“ตกลงเธอจะให้ฉันรับผิดชอบใช่ไหม”กันติชาตอบคำถามชายหนุ่มด้วยการพยักหน้ารับ ทำเอาเขาถึงกับหน้าบึ้งด้วยความไม่ชอบใจอย่างยิ่ง ทำไมเด็กคนนี้ช่างพูดยากพูดเย็นเหลือเกิน แวบหนึ่งชายหนุ่มอยากจะรู้ว่าถ้าเขาจะไม่รับผิดชอบสาวน้อยแสนหวานนี่จะเป็นยังไงนะ จะร้องไห้หรือว่

“คุณใหญ่” กันติชาหวีดร้องเสียงดังระงม ขยับดิ้นส่ายเป็นระวิง สองมือไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนดี จิกทึ้งผ้าปูเตียงจนยับย่นแต่ก็ยังระบายความวาบหวิวปั่นป่วนที่หมุนวนกึ่งกลางกายาและแผ่กระจายไปทั่วร่างไม่ได้ สองมือเรียวยาวไขว่คว้าศีรษะทุย แต่เมื่อจับต้องได้ จากความคิดที่ว่าจะผลักดันให้ออกห่าง กลับกลายเป็นกดรั้งให้ยิ่งแนบชิดกลีบกายบอบบางและอ่อนไหวมากกว่าเดิมเหมือนคนอดอยากหิวโซ ได้มาเจอน้ำทิพย์ฉ่ำนุ่มหวานลิ้น มีให้กินตลอดเวลาไม่เหือดแห้ง ราชันย์หลงอยู่ในความหวานนุ่มของดอกไม้แรกผลิจนโงหัวไม่ขึ้น ลิ้นสากระคายซอกซอนจมลึกไปกวาดเคล้ากลืนกินทุกหยาดหยด บ้างก็เคลื่อนไหวมาหยอกเย้ากับปมเสน่หานุ่มลิ้น ก่อนที่จะจมดิ่งลึกลงไปในเรือนกายสาวน้อยอย่างไหลหลง“หวาน...หวานเหลือเกินยาหยี โอ...ฉันอยากกินเธอจนหมดทั้งตัวเลยหนูน้อย” ราชันย์ร้องครางเสียงแหบพร่า แทบจะบ้ากับตายการตอดรัดจากกายสาว นี่เพียงแค่ลิ้นเขาที่ฝังไปในโถน้ำผึ้งหวานนุ่มอุ่นเท่านั้นนะ เส้นทางสวาทสาวยังบีบตัวตอดรัดเสียจนเขาเห็นประตูสวรรค์รำไร แล้วถ้าเกิดฝังกายแกร่งลงไป...โอ๊ยไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะสุขแค่ไหนสองมือใหญ่ขยำนวดบั้นท้ายงามงอนแรงๆ ระบายความเสียว

“อ๊ะ...” กันติชาอยากจะตอบไปแต่สมองกลับไม่ทำงาน อีกทั้งยังแอ่นลำตัวกลมกลึงให้ทรวงสล้างเข้าสู่มือใหญ่มากยิ่งขึ้น เรือนกายเริ่มสั่นระริกเมื่อถูกจับต้องอย่างช่ำชอง“คุณ...ยังไม่พออีกหรือ หนูเหนื่อยแล้วนะ ขอหนูพักก่อนไม่ได้หรือไง”“หึหึ” ชายหนุ่มหัวเราะใส่หูเล็ก “บอกแล้วไงว่าฉันมันพวกหิวกระหาย ที่ผ่านไปเมื่อกี้นะแค่น้ำจิ้ม ไม่ได้ทำให้อิ่มเลยยาหยี ถ้าอีกสักสามสี่ยกแล้วให้เธอพักผ่อน ก่อนที่เราจะมาปั้มปั๊มกันใหม่ตลอดเย็นไปถึงรุ่งสางอีกวัน ฉันก็ยังคิดว่าไม่พอ”“ฮ้า...” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง สองมือวางทับบนมือใหญ่ที่ไม่ยอมหยุดเคลื่อนไหว “คุณเป็นคนหรือเปล่า ถึงได้ไม่เหนื่อยกับเรื่องพวกนี้นะ” แม้จะต่อว่าชายหนุ่มไปแบบนั้น แต่กันติชากลับเริ่มเคลื่อนไหวตามอย่างเชื่องช้าโดยที่ไม่ทันจะรู้ตัว ปลายเท้าเล็กขยับเคลื่อนถูไถกับขาอีกข้างอย่างช้าๆ ขยับเคลื่อนเปิดกว้างทีละน้อยๆ“ไม่หรอก แบบว่า...เธอยังเป็นของใหม่สำหรับฉันนะ เลยกินได้บ่อยไม่มีอิ่ม” ริมฝีปากหนาร้อนขบกัดลำคอระหงแรงๆ จนแดงขึ้นทันควัน “ว่าไงล่ะ จะยอมแพ้หรือว่าไปต่อดียาหยี” ปากถามแต่กายกลับปลุกเร้าให้หญิงสาวมีอารมณ์ร่วม ความแข็งแกร่งที่ยังฝังอยู่ในกลีบ