Lahat ng Kabanata ng เพลิงร้ายใต้ปีกรัก : Kabanata 1 - Kabanata 10

จะโทษใครได้ล่ะนอกจากโทษตัวเอง เพราะน้าชายจะไม่รู้เรื่องนี้เลยถ้าเธอไม่ปากโป้งไปบอก ชายร่างท้วม พุงพลุ้ย วงหน้าอวบและมีคางยาวลงมาเหมือนกับหมูชอบมองเธอด้วยสายตาโลมเลียและหื่นกระหาย บางครั้งพูดจาแทะโลมด้วยซ้ำ ซึ่งเธอทำอะไรไม่ได้ด้วย เพราะเสี่ยหมูตอนเป็นลูกค้าเจ้าประจำและเป็นเจ้าของพื้นที่ซึ่งใช้ทำมาหากินเลี้ยงปากท้องอยู่“น้าจะเอาเท่าไหร่ หนูมีให้ไม่เยอะนะ ต้องเอาไปซื้อของอีก” กันติชาค่อยๆ ดึงเงินใบสีเขียวๆ สองสามใบส่งให้น้าชายที่พอรู้ว่าจะมีเงินไปทานเหล้าอีกก็ลุกขึ้นปร๋อ กระปรี้กระเปร่าเหมือนไม่ใช่คนเมาเลยสักนิด“เออ...ให้เท่าไหร่ก็เอามาเถอะ ให้กูมีเงินไปซื้อเหล้าก็พอ อ้อ...แล้วอย่าลืมไปจ่ายค่าเหล้าให้ด้วยนะ เดี๋ยวแม่เมี้ยนไม่ยอมให้ติดอีก” ฤทธิ์รงค์บอกเสียงเบาและหวาน แต่คนที่ได้ยินกลับรู้สึกว่าเป็นเสียงปีศาจมาจากนรกมากกว่ากันติชามองชายวัยกลางคนที่ยืนนับเงินและยกขึ้นจูบเบาๆ ด้วยความดีใจแล้วก็อดที่จะสะเทือนใจไม่ได้ เมื่อก่อนน้าชายไม่ได้เป็นแบบนี้ รูปร่างหล่อเหลา หน้าที่การงานดี แต่เพราะถูกผู้หญิงหักอกหนีไปก่อนถึงวันแต่งงานเพียงแค่วันเดียว โดยไม่บอกกล่าวให้รู้ถึงต้นสายปลายเหตุ ไหนจะสูญเสี

ใช่ว่าจะไม่เคยมีชายใดสนใจ เพราะแถวบ้านมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่แวะเวียนมาแจกขนมจีบเป็นประจำ แต่เธอไม่สนใจเอง ผิดกับชายคนนี้ที่เพียงแค่กวาดสายตามองมา หัวใจดวงน้อยๆ ก็สั่นไหวอย่างรุนแรง ร่างกายอ่อนยวบอ่อนระทวยเหมือนเรี่ยวแรงที่มีจะถูกดูดหายไป แต่ก็เหมือนกับมีอะไรดึงรั้งเอาไว้ไม่ให้ถอนสายตาจากบุรุษหนุ่มเจ้าเสน่ห์ชวนหลงใหล อยากถูกเติมไฟ...ปรารถนา‘อา...ร้อนจังเลย’ ปลายลิ้นเล็กสีชมพูยื่นออกมาไล้เลียริมฝีปากด้วยความกระหายอยากที่ผุดขึ้นมาอย่างไม่ทันรู้ตัว ดวงตามองชายตรงหน้าด้วยความหวาดกลัวกึ่งอยากรู้อยากลอง มือเล็กเรียวเย็นเฉียบด้วยความงุนงงและสงสัย เธอเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้ร้อนวูบวาบเหมือนถูกไฟเผา เกิดอารมณ์อยากกระโดดเข้าหา กดกอดและจุมพิตปากหนาๆ นั่นเร็วๆ‘หยุด...หยุดได้แล้วยายว่าว หยุดคิดเรื่องบ้าๆ เสียที แกมาทำงาน นะ ไม่ใช่มาให้ปล้ำผู้ชาย’ กันติชาพยายามเตือนและดึงสติตัวเองให้กลับมาสู่ปัจจุบันตรงหน้า แต่ทำอย่างไรเธอก็ยังอดที่จะวาดภาพตัวเองตกอยู่ในอ้อมกอดชายหนุ่มตรงหน้า คลอเคลียแนบชิดและ...จุมพิตอย่างหนักหน่วงถึงใจไม่ได้“เธอเป็นใคร และมาที่นี่ทำไม”น้ำเสียงห้วนดุที่ออกจากปากหนาใหญ่ทั้งห้วนดุ

“เบาๆ นะคะ หนูยังไม่เคย” แม้อายแต่ไฟร้อนที่แผดเผานำซึ่งความสุขมาให้ เธอคือแมลงเม่าที่กระโดดเข้าหากองไฟใบหน้าแดงระเรื่อแย้มยิ้มด้วยเอียงอาย ดวงตาเข้มเป็นประกายวามวาวที่เหลือบมองทำให้หัวใจเต้นระทึก ลิ้นเล็กยื่นออกมาไล้เลียกลีบปากที่บวมเจ่อเพราะแรงกดย้ำ พรางเปล่งเสียงหวานเมื่อราชันย์ส่งสัมผัสหนักหน่วงค่อนไปทางดุดันสองมือเล็กสั่นระริกจนต้องหาทางระบายความกระสันซ่านเสียว ลูบไล้บ่ากว้าง ปลายนิ้วซอกซอนไปในเส้นผมหนานุ่ม สลับเคลื่อนลงมาจิกทึ้งเสื้อคลุมตัวใหญ่ออกจากกายแกร่ง เพื่อให้ได้สัมผัสกับร่างกายอันทรงพลังและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่เหมือนจะเคลื่อนไหวได้ด้วยตัวมันเองมือเล็กลากไล้ไปบนกล้ามเนื้อแข็งแกร่งอย่างไม่ประสาและสะเปะสะปะด้วยความลุ่มหลง ผิวกายชายหนุ่มสากระคายด้วยไรขนและกล้ามเนื้อ ไม่เหมือนกับผิวกายของเธอที่นุ่มลื่น ยามแตะลงไปบนกล้ามเนื้อที่เคลื่อนไหวตอบกลับมา ทำเอาหัวใจดวงน้อยถึงกับเต้นแรงและเร็ว สร้างความปั่นป่วนและร้อนรุ่มให้กับกายใหญ่ จนถึงกับเปล่งเสียงคำรามดังลั่น“อู้...เบาๆ สิหนูน้อย เดี๋ยวฉันระงับใจเอาไว้ไม่ไหว ทำอะไรรุนแรงไป เธอนั่นแหละจะแย่” กระเซ้าเสียงพร่า ขณะช้อนสะโพกหนั่น

“ค่ะ...คุณอยากเจอฉันหรือ” กันติชาเอ่ยถามเหมือนละเมอ เรือนกายโปร่งบางสั่นไหวเหมือนสองขายืนอยู่บนกราบเรือ ซึ่งกำลังโคลงเคลง เท้าเล็กเรียวพาร่างสูงโปร่งถอยไปด้านหลัง ปลายมือปลายเท้าเย็นเฉียบ เรี่ยวแรงเหมือนจะถูกดูดออกไป พร้อมหัวใจที่พยายามจะกระโดดออกมาจากทรวง ความรู้สึกในวันนั้นที่เธอพยายามลืมก็ย้อนกลับมาในสมองอีกครั้งอย่างไม่สามารถหักห้ามได้สัมผัสจากมือและปากร้อนผ่าวเหมือนถ่านไฟลากไล้ลามเลียไปทั่วกายา ไม่เว้นแม้แต่จุดอันอ่อนไหวและไวต่อความรู้สึก นำพาให้เธอได้รับรู้ถึงสัมผัสอันลี้ลับระหว่างชายหญิงที่มีทั้งความร้อนปนอ่อนหวาน ทั้งซาบซ่าน วาบหวิว ปั่นป่วนไหววูบในช่องท้องอย่างที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ สองขาเรียวยาวสั่นระริกจนยืนทรงตัวไม่อยู่และเกือบจะทรุดลงไปกองกับพื้นแล้ว ถ้าหากว่าไม่ได้ยินเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง“เป็นอะไรไปนะว่าว เหนื่อยมากหรือไงเรา ก็น่าจะเหนื่อยอยู่หรอกนะ งานวันนี้คนที่มาเรื่องมากจะตาย เดี๋ยวจะเอานั่น เดี๋ยวจะเอานี่ ไอ้นั่นไม่ดี ไอ้นี่ไม่ได้” จันทร์เอ่ยทักสาวน้อยที่นางเลือกใช้ให้มาทำอาหารวันนี้อย่างเห็นใจระคนสงสารกันติชาเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด เมื่อต้องเดินให้วุ่นระหว่าง

จะว่าเขาลวนลามก็ไม่ใช่ เพราะการทำอย่างนั้นผู้หญิงต้องไม่ยินยอม แต่นี่ไม่ใช่ ด้วยเธอดันให้ความร่วมมือกับเขาด้วยนะซิ คิดแล้วก็อายเหลือเกิน ที่ตัวเองกลายเป็นคนไวไฟ ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เผลอร่วมมือร่วมใจไปกับคนก่อการที่ชักนำเอาอารมณ์แปลกๆ วาบหวามเกินจะยับยั้งชั่งใจได้ แต่กันติชาก็รู้ดี จะปล่อยให้อารมณ์เหล่านั้นอยู่เหนือหน้าที่การงานไม่ได้ลมหายใจอุ่นร้อนเป่าพ่นออกจากริมฝีปากรูปกระจับอวบอิ่มและเป็นสีชมพูระเรื่อ พร้อมรีบสลัดความคิดที่ทำให้ไม่เป็นตัวของตัวเองทิ้งและหันไปสนใจกับงานที่กองอยู่ตรงหน้า สองมือจัดเก็บกวาดกับอาหารที่ไม่บอบช้ำจากการตักกินอย่างกระมิดกระเมี้ยน เขี่ยแล้วเขี่ยอีกไม่รู้จะเขี่ยหาพระแสงอะไร ถ้าเขี่ยมากแล้วมีทองออกมากองตรงหน้าเธอจะไม่ว่า แต่นี่อะไรได้ พอเขี่ยเสร็จก็เบะปากและปล่อยลมพิษเหม็นๆ ชวนปวดเศียรเวียนเกล้าออกมา‘อันนี้มันมาก กินไม่ได้เดี๋ยวอ้วน อันนั้นก็ไม่มีผัก กินไม่ได้เหมือนกันเดี๋ยวอ้วน’ ริมฝีปากอวบอิ่มขมุบขมิบล้อเลียนสาวๆ ที่มาเป็นแขกในงานบ้านราชันย์แม่เจ้าประคุณเอ๊ย หุ่นอย่างกับมดโย่งย่าง ผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ยังจะกลัวอ้วนอีก คนอะไรช่างไม่มองตัวเองเลย แต