All Chapters of เมียนอกสถานะ: Chapter 71 - Chapter 80

“ขอบคุณล่วงหน้านะคะป๋านัท” มัลลิกากล่าวขอบคุณพร้อมทั้งส่งยิ้มให้กับชายหนุ่ม แต่ทว่ารอยยิ้มของหญิงสาวนั้นไปสะกิดต่อมหึงหวงของใครบางคนที่มองอยู่นานสองนานเข้าแล้วอีกด้านของคนที่อยู่สภานที่เดียวกันแต่คนละฟากฝั่งก็ตามอย่างพิชญ์พาคู่ควงของเขามาช๊อปปิ้งซื้อของเป็นปกติเช่นทุกครั้ง แต่ผิดกับวันนี้ที่มันไม่เหมือนครั้งก่นที่เขาดันบังเอิญมาเจอน้องสาวพร้อมทั้งภรรยาของตนที่เขาไม่ชอบหน้าตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น มันเลยทำให้เขาไม่ชอบกลับบ้าน เพราะกลับไปก็ไม่พอใจที่มีผู้หญิงคนนั้นอยู่ในบ้านของเขา“ทำไมพิชญ์ไม่ตอบอิงล่ะ อิงถามอยู่ตั้งนาน” หญิงสาวคนที่อยู่ข้างกายชายหนุ่มถามขึ้นทั้งที่ยังคงควงแขนเขาอยู่ แต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้ตอบอะไรทว่าสายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่สามคนที่ยืนคุยอะไรกันอยู่ด้วยความไม่พอใจ และในจังหวะหนึ่งที่ผู้ชายคนนั้นจับเข้าที่ไหล่ของภรรยาตัวเองทำไมก็ไม่รู้ว่ามันทำให้เขาไม่ค่อยพอใจนัก“พิชญ์มองอะไร” สาวเจ้าถามแต่ก็ยังคงไร้คำตอบจากเขา “นั่นมันเมียพิชญ์นี่คะ เสน่ห์แรงเหมือนกันนะผู้หยิงคนนั้น” คำพูดเรียบ ๆ ของคู่ควงของชายหนุ่มที่เหมือนจะไม่มีอะไรแต่มันเต็มไปด้วยความกระแนะกระแหนอยู่ในประโยคน

เช้าวันใหม่วันที่แสนจะสดใส บรรยากาศดีกว่าทุกวันแต่มันกลับเป็นวันที่หมองหม่นราวกับว่าฝนกำลังจะตกสำหรับมัลลิกาเสียอย่างนั้น ไม่ได้มีความยินดีอะไรทั้งนั้น แน่นอนว่าวันนี้มันไม่ปกติสำหรับเธอเพราะทุกเช้าหญิงสาวจะตื่นมาเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ผู้เป็นสามีแต่เขากลับไม่แต่ต้องอาการของเธอแม้แต่น้อย นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้ที่ใช้ชีวิตฉันท์สามีภรรยาก็รวมน่าจะสามปีแล้ว ที่เจอกันแล้วมีแต่เรื่องที่เป็นปัญหา เจอหน้าก็แทบพูดคุยกันนับคำได้ ในคราแรกที่หญิงสาวที่อยู่ในชุดทำงานของตนเองที่กำลังจะเดินไปที่ห้องครัว แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมานั้นมันทำให้เธอต้องหยุดแล้เปลี่ยนความความคิดที่จะเตรียมไว้ให้เขาส่วนมื้อเช้าของเธอนั้นค่อยไปหากินที่ทำงานน่าจะดีเสียกว่า ครั้นเมื่อคิดได้แล้วเธอรีบตัดสินใจขับรถออกจากบ้านอย่างรวดเร็วเพราะอีกนัยหนึ่งหญิงสาวกลัวรถติด ในวันแรกของสัปดาห์แม้ว่าจะเป็นวันที่เหนื่อยหน่ายของใครหลาย ๆ คนที่ไม่อยากไปทำงาน แต่ผิดกับเธอที่มันสามารถทำให้เธอลืมเรื่องราวอะไรต่อมิอะไรได้อยู่ ๆ ในระหว่างที่เธอนั้นขับรถอยู่บนท้องถนนที่ผู้คนมักจะคิดไปในทางเดียวกันว่าออกจากบ้านเร็วจะได้ไม่ต้องเจอรถติด แต่นี

คนไร้ตัวตนกว่าที่มัลลิกาจะเดินทางกลับมาถึงบ้านของพิชญ์ก็กินเวลาไปเกือบสองชั่วโมง เพราะสาวเจ้ามัวแต่เสียเวลากับการเลือกซื้อของใช้ภายในบ้านอีกทั้งของใช้ส่วนตัวและของสดของแห้งแวะไปตลาดมาอีก ได้อะไรต่อมิอะไรมาหลายอย่างข้าวของเต็มไม้เต็มมือ กว่าจะเอาเข้ามาในครัวก็ต้องเดินเข้าเดินออกสองสามรอบแหนะ“หมดสักที” คนตัวเล็กในชุดทำงานถอนหายใจเล็กน้อยพลางเอามือเท้าเอวบางของตน ก่อนที่จะใช้มืออีกข้างหนึ่งล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงผ้าเนื้อดีออกมาเปิดเพลงฟัง ก่อนที่จะออกจากห้องครัวขึ้นไปห้องนอนของตนเองที่อยู่คนละห้องกับคนที่เป็นสามี เพื่อที่จะเอาไปเสื้อผ้าของตนมาซัก เพราะส่วนใหญ่เธอจะซักเอง ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีแม่บ้านที่มาจากบ้านนใหญ่ก็ตาม แต่ป้าจันทร์กับหลานสาวจะมาทำแค่ช่วงวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น“ซักเวลานี้จะแห้งเวลาไหนนะ” คนตัวเล็กที่หอบตะกร้าเสื้อผ้าบ่นกับตัวเองเบา ๆ จากชั้นสองอย่างร่าเริง ที่เธอทำแบบนี้ได้เพราะเวลานี้คนที่ทำให้เธอหมดแรงจากเมื่อคืนไม่อยู่ และหวังว่าเขาจะไม่กลับบ้านในตอนนี้หลังจากที่จัดการเอาเสื้อผ้าเข้าเครื่องซักผ้าเรียบร้อยแล้ว จึงกลับเข้าครัวเตรียมอาหารเย็น แต่

คนไร้ค่าหลายเดือนผ่านไปใช่ความความสัมพันธ์ของคู่สามีภรรยาจะดีขึ้น แต่เปล่าเลยยิ่งนานวันยิ่งห่างไกลกันเหมือนช่องว่างระหว่างกันจะมีมากขึ้น เช้าวันนี้เป็นวันที่สดใสไม่มีกลุ่มควันและมลภาวะเนื่องจากมีฝนตกในช่วงเวลากลางคืน ไม่เหมือนทุกครั้งมัลลิกาตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าในวันหยุดและอยู่ในชุดลำลองที่แสนสบายในวันพักผ่อน“วันนี้ออกไปไหนดีนะ” คนตัวเล็กบ่นกับตัวเองเบา ๆในระหว่างที่มือเรียวกำลังเตรียมอาหารเช้าให้ตัวเองอยู่ ต่อให้ตื่นเช้าขนาดไหน แต่มันก็ยังรู้สึกว่ามันสายสำหรับเธออยู่ดีร่างเล็กที่สวมผ้ากันเปื้อนทับกับชุดลำลองเดินไปเดินมาหาวัตถุดิบที่ขาดอยู่อย่างสองอย่างตู้เย็น โดยที่หญิงสาวนั้นไม่รู้เลยว่ากำลังมีใครบางคนเดินเข้ามาหยุดยืนกอดอกมองแม่ครัวตัวเล็กที่เขาสูบแรงตั้งแต่เมื่อคืน ไม่รู้ว่ามัลลิกามีแรงลุกได้อย่างไรพิชญ์ยืนมองหญิงสาวที่เปิดตู้เย็นก้มหาของอยู่นานสองนาน และดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่รู้สึกตัวว่าเขามองอยู่ มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าเธอนั่นไม่ค่อยระวังตัวเอาเสียเลย ขนาดตนมายืนอยู่นานสองนานยังไม่หันกลับมามองหากเป็นโจรคงโดนฆ่าข่มขื่นไปแล้วมั้ง“ถ้าเป็นโจรคงตายไปแล้วมั้ง”เสียงเข้มดุด

คืนแห่งความเสียใจสถานบันเทิงกึ่งร้านอาหารกึ่งสถานที่นั่งชิวของเหล่าวัยรุ่นและคนวัยทำงานที่จะมาพบปะกันหลังเลิกงานในเวลาดึก ๆ แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันหยุดลูกค้าในร้านค่อนข้างที่จะเยอะ พิชญ์มักจะมาที่นี่ทุกวันอยู่แล้วแทบจะเป็นบ้านหลังที่สองก็ว่าได้ แน่นอว่าที่นี่เขาเป็นลูกค้าวีไอพี เพราะเพื่อนของเขาเป็นเจ้าของร้านนี้ และเมื่อไม่นานเขาเองก็เป็นหุ้นส่วนของที่นี่เหมือนกัน การมานั่งดื่มของชายหนุ่มผู้หล่อเหลาใบหน้าเรียบนิ่งมันเป็นเรื่องปกติไม่แปลกอะไร“อ้าว ไอ้พิชญ์ทำไมวันนี้ถึงเข้ามาที่นี่”“แล้วกูมาไม่ได้หรือไงวะ”ชายหนุ่มเงยหน้าตอบเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์พลางยกแก้วแอลกฮอลขึ้นมาดื่ม ทำเอาเพื่อนสนิทอย่างภาธรถึงกับงวยงงไม่น้อยที่วันนี้เพื่อนเขาอารมณ์ไม่ค่อยดี อันที่จริงก็หน้าบึ้งอารมณ์ไม่ดีแทบจะทุกครั้ง“ไอ้มาน่ะมาได้ แต่ก็ก็คิดว่ามึงกลับบ้านไปอยู่กับเมีย”“ทำไมกูต้องอยู่กับผู้หญิงคนนั้นด้วยวะ อันที่จริงกูกำลังจะหย่ากับเขา” พิชญ์เอ่ยเสียงแข็งท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังพอตัวตอบกลับเพื่อนอย่างไม่พอใจเมื่อเพื่อนพูดถึงเมีย อีกทั้งเรื่องหย่าที่ตนเป็นคนเอ่ยขึ้นมาเอง เวลาผ่านมาก็สามปีแล้วเขารอให้หญิ