All Chapters of เมียนอกสถานะ: Chapter 81 - Chapter 90

ว่าแล้วเธอกำลังจะเดินผ่านคนตตัวสูงออกไป แต่ก็ช้ากว่าคนที่อารมณ์เดือดสุดขีดในตอนนี้ มือหน้าคว้าเข้ากับแขนเรียวของคนตัวเล็กพร้อมทั้งกระชายเหวี่ยงเธอลงบนเตียงกว่างของเขา ก่อนที่จะก้มลงไปทาบทับร่างเล็กเอาไว้กับกันเธอเอาไว้ไต้อาณัติของเขา ก่อนที่จะลงมือดึงเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ติดกายออก เผยให้เห็นเรือนร่างที่เขาหลงไหนในยามที่ร่วมรักกับเธอครั้งนั้น ความไม่ประสาในเรื่องอย่างว่ามันทำให้เขารู้สึกดีจนต้องเข้าไปที่ห้องนอนส่วนตัวของเมียสาวบ่อยครั้ง“พี่พิชญ์ปล่อยมิวนะ จะทำอะไรมิวจะกลับบ้าน”“ก็ตอบสนองความร่านของเมียไง จะได้ไม้ต้องไปทำระยำบนหัวผัวตัวเองอีก” สิ้นเสียงของเขาก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวผ่องของมัลลิกาที่เขาหลงไหล มือที่ว่างอยู่ก็จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองออกให้เร็วที่สุดยิ่งขยับหนี ยิ่งหลบเลี่ยง ริมฝีปากหยักซุกไซร้ขมเม้มอย่างรุนแรงจนเกิดรอย ตั้งแต่ซอกคอขาวลามมาถึงทรวงอกสรางของเธอ ครั้งนี้มันรุนแรงกว่ารอลบแรกที่ร่วมรักกัน ยามนี้ราวกับจะลงโทษเธอเสียอย่างนั้น ในจังหวะที่พิชญ์ละความหอมจากเนื้อกายของเมียสาว ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายมายังเนินอกอิ่มของสาวเจ้าแล้วครอบครองใช้ปลายลิ้นหยอกล้ออย่างเมามัน ดูดดื

“ค่ะ มิวอยากลาออก”“มีเรื่องอะไรทำไม่ต้องลาออก งานเยอะ เงินเดือนน้อยไป หรือเรื่องอะไรบอกพี่ได้” เขาถามอย่างตกใจเพราะอยู่ ๆ พนักงานที่ทำงานดีคนหนึ่งตัดสินใจลาออก คนเป็นหัวหน้าอย่างเขาก็ต้องอยากรู้เป็นธรรมดาหากมีอะไรที่สามารรถปรับได้ก็พร้อมที่จะทำ“ไม่ใช่ค่ะ มิวมีเหตุผลส่วนตัวค่ะพี่นัท อนุมัติให้มิวเถอะนะ”“ได้ แต่ถ้ามิวอยากกลับมาทำงานเมื่อไหร่ มาได้เสมอ”ชายหนุ่มที่มัลลิกาเห็นเปรียบเสมือนพี่ชายคนหนึ่ง ที่รักและเอ็นดูน้องสาวคนนี้ตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรกจนมาถึงได้ร่วมงานกัน มัลลิกาพยักหน้าพร้อมทั้งยิ้มรับที่เจ้านายตอบรัก ก่อนที่จะค้อมศีรษะให้เล็กน้อยแล้วค่อยออกจากห้องทำงานไปและเดินทางกลับคอนโดมิเนี่ยมที่พักอาศัยอยู่ในตอนนี้ทว่าในตอนแรกหญิงสาวตั้งใจว่าจะแวะซื้อของที่ตลาดสักเล็กน้อย แต่เธอเริ่มที่จะเพลียแล้ว ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องเริ่มอยากพักแล้ว อันที่จริงมัลลิกาเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองตั้งท้องได้สองเดือนแล้ว เพราะมีอาการผิดปกติเลยไปตรวจพอรู้ผลทำเอาแทบช๊อก ไม่คิดไม่ฝันว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น โชคดีที่ลูกของเธอไม่ได้เป็นอะไร ถึงแม้คุณหมอจะบอกว่าเสี่ยงแท้งได้ แต่นี่ยังนับว่าเป็นเ

พบกันอีกครั้งพิชญ์จ้างนักสืบตามหามัลลิกาอีกครั้งและตีวงในการค้นหาให้แคบลงจากที่ตามหารอบนอกกรุงเทพมหานคร ให้มาตามหา ณ สถานที่แห่งนั่นเพียงที่เดียว เพราะเพื่อนของเขาบอกว่าเจอหญิงสาวอยู่แถวนั้น แต่ไม่รู้ว่าพักอาศัยอยู่ที่ไหนก็เท่านั้นชายหนุ่มนั่งทำงานอย่างเร่งเครียดถึงแม้ว่าเบื้องหน้าจะจดจ่ออยู่กับเรื่องงาน แต่ในหัวของเขานั้นคิดแต่เพียงว่าเมื่อไหร่จะหาที่อยู่ของมัลลิกาพบเสียที พลอยทำให้คนที่พยายามอารมณ์ดีถึงกับหงุดหงิดพาลไปลงกับเลขาและพนักงานเสียอย่างนั้น แต่แล้วก็ต้องหยุดมือจากงานที่ทำ เพื่อที่จะรับสายจากคนที่เขาสั่งให้ไปสืบเรื่องนี้"ว่าไง ได้เรื่องอะไรไหม" ชายหนุ่มกรอกเสียงเข้มเข้าไปตามสาย"ครับ ตอนนี้นี่ทราบแล้วครับว่าคุณมัลลิกา อาศัยอยู่ระแวกแถวนี้ เพราะก่อนหน้าเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเห็นลงมาซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ ก่อนที่จะออกเดินทางไปต่างจังหวัดครับ" ผู้รับจ้างรับรายงานในสิ่งที่มาทันที"แล้วมีอะไรเพิ่มเติมอีกไหม""ไม่มีแล้วครับ ส่วนที่อยู่ผมจะส่งเข้าไปให้นะคะรับ""อืม" เขาตอบรับในลำคอก่อนที่จะวางสายและยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะไม่นานสถานที่อยู่ปัจจุบันของมัลลิกาก็ถูกส่งมาใ

มัลลิกาใช้คีย์การ์ดแตะเพื่อเปิดเข้าห้อง แต่ก็ยังคงมีคนที่ตามมาจนเริ่มที่จะหมดความอดทนแล้ว คนตัวสูงยังคงที่จะดึงกันเข้ามาในห้อง ว่าที่คุณแม่พยายามผลักให้เขาออกไป แต่มีหรือที่คนตัวเล็กแรงน้อยกว่าเขาจะต้านทานคนที่มีแรงมากเขาได้ ในจังหวะที่ยื้อแย่งผลักกันออกว่าที่คุณแม่ที่อายุครรภ์ราว ๆ สามเกือบสี่เดื่อนเกิดเซไปทางด้านหลัง มันใดนั้นพิชญ์ก้าวเข้ามาคว้าร่างว้าที่คุณแม่เอาไว้ไม่ให้ร่วงหล่นไปกองกับพื้นรั้งจะเป็นอันตรายทั้งแม่ทั้งลูก“เป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เขาถามด้วยความเป็นห่วง ในจังหวะที่ถามเธออยู่เขาก็พาตัวเองเข้ามาภายในห้องพร้อมทั้งปิดประตูและล็อคด้วยมือของเขาเอง“ไม่ได้เป็นอะไรคะ ออดไปได้แล้ว” มัลลิกาตอบเสียงแข็งไม่วายยังคงไล่เขาอีก แต่มีหรือที่คนเอาแต่ใจเช่นเขาจะยอมออกไปง่าย หากไปง่าย ๆ ก็ไม่ใช่พิชญ์หรอกเคยพลาดมาแล้วครั้งหนึ่งครั้งนี้จะไม่ยอมให้มันเป็นเหมือนครั้งก่อนอีก ชายหนุ่มเดินไปทางด้านหลังของเธอเพื่อที่จะไปนั่งที่โซฟาสีเบสสะอาดตา พร้อมทั้งกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องที่ตกแต่งด้วยโทนอบอุ่นเรียบง่ายไม่เหมือนบ้านของเขา มัลลิกามองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบายใจได้แต่ถอนห่ายใจกับ

ขอรักเธอสักครั้ง สองเดือนผ่านไป มัลลิกาใช้ชีวิตประจำวันอย่างปกติ แต่จะมีบางสิ่งที่มันแปลกไปติดตามเธอยิ่งกว่าเงาตามตัวเสียอีก พิชญ์นับตั้งแต่วันนั้นที่เขาตามหาเธอพบ เขาก็ไม่ยอมไปไหนคอยวนเวียนระหว่างคอนโดมิเนี่ยม บ้าน และที่ทำงานอยู่อย่างนี้จนเธอเองก็เริ่มเบื่อที่จะไล่เขาแล้ว ยิ่งไล่เขายิ่งอยู่ในเมื่อเขาอยากอยู่ก็อยู่ไปแต่อย่ามายุ่งวุ่นวายกับเธอก็พอ ชายหนุ่มมักจะคอยห้ามเสมอเวลาเธอยกของหนัก เขารีบอาสามาช่วยงานเธอทันที ไม่ว่าจะแพ็คของหรือช่วยยกของพาเธอไปยังขนส่ง “คุณไม่มีการไม่มีงานทำหรือยังคะ” มัลลิกาถามเขาด้วยความสงสัย ที่วันนี้เป็นวันธรรมดาแท้ ๆ แต่ไม่ยอมไปทำงาน เป็นหัวหน้าคนประสาอะไรไม่ยอมรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเอง “มีแต่จัดการเสร็จแล้ว เลยแวะมาอยู่กับเมีย” เขาตอบอย่างหน้าทะเล้นยียวนกวนประสาทเมีย“อดีตเมียค่ะ ยังไงก็ยังยึดคำเดิมว่ามิวหย่าแล้ว” มัลลิกาตอบเสียงแข็งราวกับไม่มีทางที่จะอ่อนข้อให้แม้แต่นิดเดียว อันที่จริงเธอยังรักเขาอยู่แต่ก็ไม่อยากกลับไปเจ็บเหมือนเดิมอีกเหมือนครั้งก่อนที่เขาไม่ใส่ใจเธอแม้แต่น้อย ผิดกับตอนนี้ที่ชายหนุ่มดูแลเธออย่