All Chapters of เมียนอกสถานะ: Chapter 91 - Chapter 100

หลายวันต่อมามัลลิกาตัดสินใจที่จะย้ายมาอยู่บ้านพ่อแม่ของพิชญ์แทนกลับไปอยู่บ้านของเขา ในคราแรกเขาก็ไม่เห็นด้วยที่เมียไม่ยอมกลับบ้าน แต่ถ้าหากเขาไม่ยอมเธอก็จะยืนยันอยู่ที่เดิมไม่ย้ายไปไหน มีหรือที่เขาจะทำอะไรได้พำราอยากให้เธอออกไปอยู่ในสถานที่กว้างขวางไม่อึกอัดและลดการทำขนมลงไปบ้าง หรือให้มีคนช่วยมากกว่านี้ ทุกคนในบ้านต่างต้อนรับและเอ้นดูในตัวของเธอเสมอ ไม่ว่าจะผ่านไปขนาดไหนก็ตามทั้งแม่สามีที่เข้ามาประคบประหงมทิ้งให้ลูกชายคนโตแทบจะไร้ความสนใจ “แม่ครับ ผมลูกแม่นะครับ” “แต่นี่ลูกสะใภ้ฉัน มีหน้าที่ยกก็ยกไป”กลายเป็นชายหนุ่มที่กลายเป็นหมาหัวเน่าเสียอย่างนั้น ได้แต่มองเมียที่เดินไปกับแม่หน้าสล่อน ก่อนจะยกของที่ขนมาพร้อมทั้งแม่บ้านและคนขับรถมาช่วยกันจัดแจงให้เรียบร้อย ว่าที่คุณแม่เดินออกไปนั่งรับลมเล่นที่สวนกลังบ้านเพียงคนเดียว พร้อมทั้งโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งติดตัวไว้ตลอด เพราะเอาไว้ตอบลูกค้าเวลาสั่งขนมอบแต่มีบางอย่างที่สามารถส่งออกได้เลยเธอนั่นยังคงนั่งเล่นอยู่ใต้ร่มไม้ ในตอนนี้แสงแดดไม่ได้ร้อนมาก อีกทั้งฝนเพิ่งหยุดตกไปอากาศค่อนข้างดี พิชญ์ที่ยืนมองเมียอ

ทีปกรพยักหน้าพลางถอนกายใจอย่างเบื่อหน่าย เอนหลังพิงเจ้ากับพนักพิงอย่างเหนื่อยหน่ายใจกับสิ่งที่เจอและภาพของผู้หญิงคนนั้นยังคงผุดพลายอยู่ในหัวไม่เคยจางหายไปเสียทีคนเป็นพี่ชายจับสังเกตคนที่นั่งอยู่หลังข้างหลังอย่างเป็นห่วงเขากับน้องชายห่างกันแค่สองปีเท่านั้นตอนนี้ปัจจุบันเขาอายุสามสิบสาม และทีปกรอายุสามสิบเอ็ดปี ที่ความเครียดฉายแววบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด “กูว่ามึงกลับไปพักผ่อนที่เกาะดีไหมวะ มึงเครียดเกินไปล่ะ”“กูไม่ได้เครียด กูเครียดตรงไหน”“ดูก็รู้ว่ามึงเครียดมีงไปพักสมองเถอะ ส่วนงานที่นี่ไม่มีอะไรแล้วกูจัดการได้”“เหรอ”สิปากรพยักหน้ารับโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพราะเขาเห็นน้องชายทำงานหนักมาตลอดนับตั้งแต่เกิดเรื่องและผู้หญิงคนนั้นหายออกไปจากชีวิตของทีปกร ก็เอาแต่ทำงานหนักและตามสีบหาคนหักหลังและหนอนบ่อนไส้ ถึงแม้ว่าจะพบแล้ว แต่ในใจของพวกเขายังคิดว่ายังมีตัวการใหญ่ที่ยังไม่ได้จัดการ ซึ่งพวกเขายังไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นใคร“งั้นกูกลับเกาะล่ะกัน มีอะไรก็โทรเรียกกูจะรีบขึ้นมา”“เออ ไม่เป็นอะไรกูมีลูกน้องของกูอยู่ ไหนจะผู้ช่วยอีกตั้งหลายคน มึงไปพักเถอะ”“ขอบใจมากมึง”หลังจากที่ได้ตกลงกันแล้วว

ลับหลังของลูกน้องคนสนิทที่เดินออกไปแล้ว เขารีบสาวเท้าตรงไปยังสถานที่ที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว เพราะอยากรู้ว่าคนที่อยู่ข้างในห้องจะตื่นแล้วหรือยัง มือหนาเอื้อมปลดแม่กุญแจที่คล้องเอาไว้ที่หน้าประตูออกก่อนที่จะแทรกกายเข้าไปข้างใน ภายในที่แห่งนี้ถูกแบ่งแยกเอาไว้จะมีห้องนอนเล็กที่อยู่ทางด้านซ้ายมือ ถัดมาจะเป็นห้องน้ำที่อยู่ไม่ห่างมากนัก ส่วนพื้นที่เหลือจะเป็นห้องโล่ง ๆ ไม่มีแม้แต่เฟอร์นิเจอร์ สายตาคมกวาดมองไปรอบห้องเล็ก ๆ ไม่เห็นแม้แต่สิ่งมีชีวิต จึงเดินไปที่ห้องนอนเล็กที่ใช้เวลาเดินเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น เขากระชากลูกบิดประตูออกแล้วเข้าไปข้างในก็ยังคงพบว่าคนตัวเล็กยังคงนอนหลับคุดคู้อยู่บนเตียงนอนขนาดเล็กที่นอนได้เพียงคนเดียวก็เต็มแล้ว“จะนอนไปถึงไหน” เขาเดินเข้าไปคว้าแขนคนหลับและเขย่าแรง ๆ เพื่อให้เธอตื่นขึ้นมาให้เร็วที่สุด“โอ๊ยเจ็บ ใครเนี่ย” คนที่ถูกปลุกยังตื่นไม่เต็มตา และไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้ว่าเพิ่งจะออกไปพบลูกค้าและกลับมาเอาของที่คอนโดมิเนียม แต่อยู่สติก็ดับวูบไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย จนกระทั่งตอนนี้ ที่พยายามมองไปรอบ ๆ ว่าที่นี่ที่ไหน และร่างของผู้ช

[episode 3]คนตัวเล็กหยุดยื่นยิ่งอยู่กับที่โดยที่ไม่ขยับไปไหน พลางหลับตาลงราวกับกำลังใช้ความคิดและหาทางออกไปจากห้องนี้เสียก่อน ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันว่าจะเอาอย่างไรดี“จริงสิกระเป๋าของเรามันมีโทรศัพท์นี่น่า” อยู่ ๆ ก็คิดขึ้นมาได้จึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องที่เพิ่งออกมาเมื่อครู่นี้อย่างรวดเร็ว เพราะก่อนหน้านี้สายตาเธอกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องนอนนั้นสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างสีดำ แต่ถ้ามองไม่ผิดนั้นมันเป็นกระเป๋าถือของเธอกระเป๋าถือใบโปรดสีดำของแบรนด์เนมชื่อดังแบรนด์หนึ่งที่เธอถือตลอดวางอยู่มุมหนึ่งของห้อง พิณณิตาหยิบมันขึ้นมาแล้วค้นหาว่ามีอะไรที่พอจะช่วยให้เธอออกไปจากที่นี่ได้บ้าง แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเพราะในกระเป๋าใบนี้มันไม่มีอะไรเลย ภายในมันว่างเปล่ายิ่งทำให้คนที่มีหวังก่อนหน้านี้ถึงกับหมดแรงร้องไห้ออกมาอย่างหาหนทางออกมา“หานี่อยู่เหรอ” เสียงเข้มที่เธอนั้นจำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ยืนถือสมาร์ทโฟนของเธออยู่ด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์“เอาโทรศัพท์ของพิณคืนมานะ” เธอลุกขึ้นพร้อมกับพุ่งตัวไปหาคนตัวสูง แต่เขากลับไม่ยอมให้เธอเอาของไปจากตัวเองง่าย ๆ ทีปกรยกโทรศัพท์

[episode 4]นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ก็เวลาล่วงเลยไปเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ติดอยู่บนเกาะนี้ เท่าที่เธอสำรวจดูภายในเกาะ ไร้หนทางหนี คนที่นี่ก็เป็นคนของเขาทั้งหมดทำอะไรค่อนข้างลำบาก และอีกอย่างที่นี่มันเป็นที่ของเขาและคนของเขาเกือบทั้งหมดจะถามใครก็ไม่ได้แล้ว ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็เหมือนมีใครคอยแอบมองอยู่ตลอดเวลาแต่ใช่ว่าเธอจะอยู่ที่นี่อย่างสบายเขาให้เธอมาทำงานทรมานร่างกายเสียเหลือเกิน“วันนี้มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” พิณณิตาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนนอบน้อมตามมารยาทที่ไม่อยากมีเรื่องใคร“นายสั่งให้เธอมาทำอะไรล่ะ ก็ทำอันนั่นแหละ กับ คนงานคนที่กำลังทำงานเอ่ยตอบอย่างไม่พอใจพร้อมทั้งมองสายตาเหยียดหยามไม่ชอบใจ ทำเอาพิณณิตาทำตัวไม่ถูกเพราะจากที่ดูแล้วไม่มีใครชอบเธอ“คุณพิณครับ นายบให้คุณพินแยกหมึก กับปลาออกจากกันให้หมดครับ ส่วนคนที่จะสอนนายให้ลุงสินช่วยสอน”ชานนท์ที่รับหน้าที่จากทีปกรให้มาดูแลแทน พร้อมทั้งให้จับตาดูคนตัวเล็กที่เขารู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่มานานพอสมควร แต่เหมือนว่าทั้งคู่จะมีปัญหากันและห่างจากกัน ไหงได้กลับมาเจอกันอีกแต่ทำไมครั้งนี้เจ้านายของเขาดูเกลียดกันนัก“จะให้ผมสอนเหรอครับคุณนน