Semua Bab ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก: Bab 51 - Bab 60

"เจ้าอยู่ข้าอยู่"ฟางหยินทรุดกายลงนั่งข้างๆ"ข้า ข้าความจริงข้าอยากกลับบ้านแล้ว แต่ท่านจะอาสาไปส่งข้าไหม""ลองขอร้องข้าดูสิ""ไม่เอา ปกติท่านเทพไม่เคยไม่มาแต่วันนี้ทำไมถึงเงียบหายไป"น้ำเสียงชวนให้เศร้าสร้อยตามไปด้วย แม้จะสงสัยว่าหวงหลินพูดถึงท่านเทพนั่นคือเทพจริงๆ หรือเพราะฟาหยินตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นเทพจากสวรรค์"ข้าเดินไปส่งเจ้าดีไหม"หวงหลินส่ายหน้า ท่านเดินไปเดินกลับก็สว่างพอดี""ข้าค้างที่บ้านเจ้าไม่ได้หรือไร"หวงหลินถอนหายใจ"บ้านของเรา ข้าหมายถึงบ้านของเรามีแต่หญิงงามไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า"ฟาหยินอมยิ้ม ปลดเสื้อคลุมสีดำที่ห่มคลุมกันหนาวของตัวเองคลุมไหล่ให้หวงหลิน"ท่านไม่หนาวหรือไร""หนาวซี้หนาวกว่าไม่มีเสื้อคลุมอีก"ถูมือไปมา หวงหลินเดินไปเก็บฟืนมาก่อกองไฟ ฟาหยินเห็นว่าจะปล่อยให้หญิงงามทำเรื่องเช่นบุรุษองอาจได้อย่างไร"ข้าเอง"แย่งไม้แย่งมือ หวงหลินนั่งยองๆ มองฟาหยินก่อกองไฟซึ่ง ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยามยังไร้ซึ่งวี่แววจะก่อได้จากที่หนาวเหน็บกับกลายเป็นใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ"หวงหลินเองจะดีกว่า จวิ้นหวังไปนั่งพักเสีย"ฟาหยินยิ้มแหย๋ๆ หวงหลินนั่งลงก่อไฟเพียงครู่เดียวเปลวไฟกับลุกโชต

ตำหนักบูรพา“นางกีดกันข้า นางเป็นมารดาของหวงหลิน”ฟาหยินก้มหน้านิ่งทำทีเหมือนไม่ได้ยินเสีย“ฟาหยินข้าควรทำอย่างไรดีข้าจริงจังกับหวงหลินนางกับข้าอุปนิสัยเข้ากันได้ บางอย่างในตัวนางทำให้ข้าอบอุ่นใจ”ยังคงพูดต่อ“ฟาหยินข้าควรอาศัยบัญชาเสด็จแม่ บังคับมารดาของหวงหลินให้ยอมยกนางให้ข้าดีไหม”“ไม่ ไท่จือท่านจะทำแบบนั้นไม่ได้”เหมือนเพิ่งจะได้ยินประโยคทั้งหมดที่ฟาหลางพูด“จริงสินะนางน่ารักน่าเอ็นดูเพียงนั้นข้าจะกล้าหักหาญน้ำใจนางได้อย่างไรกัน แต่จะว่าไปเสด็จพ่อยังไม่รู้เรื่องนี้หากเสด็จพ่อรู้เข้าจะยินยอมให้ข้าแต่งกับนางหรือไม่”สีหน้าและน้ำเสียงเป็นกังวลยิ่งนัก ฟาหยินถอนหายใจ“ไท่จือฝ่าบาทหมายมั่นให้ไท่จือแต่งกับองค์หญิงรองของแคว้นฉีหากขัดบัญชาเกรงว่า” ฟาหยิน รู้สึกผิดยิ่งนักที่รู้สึกสาแก่ใจที่ไท่จือมีคู่หมายไว้แล้ว“จวิ้นหวังเหมาะสมกับองค์หญิงรองยิ่งกว่าข้าเจ้านั่นล่ะที่ควรแต่งกับนางเสีย”“แต่เป็นบัญชาฝ่าบาท”“เจ้าอยากแต่งกับองค์หญิงรองไหมเล่าข้าจะทูลเสด็จพ่อให้ เสด็จพ่อเอ็นดูจวิ้นหวังไม่น้อย เรื่องง่ายดายเช่นนี้เพียงแค่จวิ้นหวังเอ่ยปาก”“ไท่จือเมื่อไหร่ไท่จือจะรู้ว่า หากไม่อายากจะกระทำสิ่งใดก็เพ

“ฮองเฮาเสด็จจจจจจ” ไป๋อี้ชิงเดินด้วยท่าทีดุจนางพญาหงส์เข้ามาข้างในย่อกายลงต่อฟหน้าเหอผิงฟาหยางแล้วเหลือบตามองหวงหลิน ดวงตาลุกวาว“นักเวทหญิงคนนี้พ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่ที่ลูกอยากจะขอให้ท่านแม่ประทานอนุญาตให้แต่งกับนาง”“ไม่ได้” หวงหลินกับกงฉานพูดขึ้นเกือบจะพร้อมกัน ฟาหยินก้มหน้ามองพื้นเหอผิงฟาหยางถอนหายใจยาว“ไท่จือเอาแต่ใจเกินไปแล้วองค์หญิงรองแคว้นฉี กำลังจะเดินทางมาที่นี่เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ วันๆ เอาแต่เที่ยวเตร่แล้วยังไม่ยอมทำตามหน้าที่ของตัวเองข้าคงต้องสอนเจ้าใหม่ใช่ไหมอาจารย์เจ้าสอนฟาหยินได้ดีเพียงนี้แต่อาจารย์คนเดียวกันนี้กลับสอนให้ฟาหลางเป็นคนไม่เอาไหน” ถูกบิดาต่อว่าต่อหน้าหญิงที่ตนหมายปอง “เสด็จพ่อจะด่าก็ด่าลูกอย่าพาดพิงถึงอาจารย์”“ข้ากำลังว่าเจ้าไท่จืออาจารย์คนเดียวกันสอนศิษย์เหมือนๆ กันแต่คนหนึ่งดีคนหนึ่งไม่เอาไหนคิดว่าข้าว่าท่านปรมาจารย์หรือไร”“ฝ่าบาทลูกยังเป็นเด็กเพิ่งสิบเจ็ดฝ่าบาททรงพระทัยเย็นๆ ฟาหยินปีนี้19ปีแล้วให้จึงเติบโตกว่าฟาหลางจะเทียบกันได้อย่างไร หรือเป็นเพราะฟาหยินที่เอาใจฝ่าบาทจนทำให้มองลูกแท้ๆ ผิดไป”“ฮองเฮาอย่าก้าวล่วงถึงคนอื่นเจ้าควรสั่งสอนลูกของเจ้าให้ดี”ฟาหลา

หมิงเหยียนซือเฉินร่ายเวทแล้วชี้นิ้วมายังข้อมือของฟางหลาง“แหกตาเจ้าดูเสียให้เต้มตา” ด้ายสีขาวสะอาดโยงใยหวงหลินกับฟาหลางไว้ชัดเจนกระนั้นสายสีขาวยังโยงใยต่อไปอีกสองสามเส้น ส่วนสีแดงนั้นโยงไปคนละทิศคนละทางกับหวงหลิน“ด้ายสีขาวคือความรักบริสุทธิ์ของพ่อแม่พี่น้องและญาติมิตร ส่วนสีแดงนั่นคือความรักใคร่ของคนที่เป็นคนที่สวรรค์กำหนดว่าจะต้องเป็นคู่ของเจ้า ไท่จือฟาหลางแม้จะเป็นลูกของหวงหลาน ทว่าเป็นบุรุษจึงไม่อาจเป็นผู้สืบทอดได้เหมือนหวงหลิน สิ่งที่ไท่จือมองเห็นเพราะข้าอยากให้เห็นนี้หวงหลินสามารถมองเห็นได้ตลอดเวลาและนางสามารถตัดหรือผูกมันได้เพื่อแบ่งเบางานของข้า แต่ต้องไม่ขัดบัญชาสวรรค์” ฟาหลางนิ่งงัน“เช่นนั้นนางก็คือพี่สาวน้องสาวข้าอย่างนั้นหรือ” หมิงเหยียนซือเฉินพยักหน้าขึ้นลง“ลองหลับตาแล้วไล่ความสัมพันธ์ต่างๆ ไปทีละเส้นจะเห็นว่าสายสัมพันธ์ของไท่จือโยงใยกับใครบ้างซึ่งไม่มีทางโยงใยกับฮองเฮาอย่างแน่นอน” ฟาหลางหลับตาลงตั้งสมาธิไล่เส้นด้ายสีต่างๆ อย่างที่หมิงเยียนซือเฉินบอกหวงหลินถอนหายใจยาว“หวังว่าเราจะได้คนที่ช่วยเราทำให้แผนการลุล่วงเพิ่มมาอีกคน” หมิงเหยี่ยนซือเฉินมองเส้นด้ายสีแดงที่ข้อมือข

“เจ้าผูกด้ายความสัมพันธ์รักใคร่กับข้าทำไมมีเหตุผลอะไร” น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ หวงหลินถอดหายใจยาว“เจ้าเด็กโง่นางจะผูกด้ายสัมพันธ์รักใคร่กับเจ้าไปทำไมกัน เจ้าอะนะไม่มีอะไรดีสักอย่าง หน้าตาก็ขี้ริ้ว (หล่อเหลาราวหญิงงาม) เพลงกระบี่ก็ห่วย (เก่งกาจ) แล้วยังเป็นแค่จวิ้นหวัง (เป็นถึงจวิ้นหวัง) นิสัยก็เกียจคร้าน (เอาการเอางาน) ไม่มีเหตุผล (มีเหตุมีผล) และยังเอาใจหญิงงามไม่เป็น (ไม่เคยมีหญิงใดในใจมาก่อน) ” หมิงเหยียนซือเฉินพูดทันทีที่มาถึง“นี่ข้าเลวร้ายเพียงนั่นเชียวหรือตำแหน่งจวิ้นหวังต่ำต้อยไปจริงๆ สินะไหนเลยจะเทียบเท่าไท่จือแต่เจ้าก็ไม่ได้ชอบไท่จือนี่เพราะเจ้าตัดด้ายความสัมพันธ์รักใคร่กับไท่จือ” หวงหลินส่ายหน้า“เจ้าเด็กนี่ไร้สาระสิ้นดีเจ้าจะชอบนางทำไมไม่พูดความจริงไปเสียจะตำแหน่งจวิ้นหวังหรืออะไรหากว่าด้ายสัมพันธ์รักใคร่ผูกติดกันแล้วยากี่จะตัดขาดเหมือนที่เหอผิงฟาหยางกับมารดาของนางอย่างไรเล่าย่างไรก็ต้องวนกลับมาซ้ำๆ เหมือนเดิม”“พี่ชายท่านนี้อายุอานามไม่ต่างจากพวกเราเท่าไหร่ทำไมคำพูดคำจาของเขาจึงหยาบกระด้างเช่นนี้” หมิงเหยี่ยนซือเฉินส่ายหน้า หวงหลินอมยิ้ม“ท่านถามเขาดูเองส่วนข้าจะไปเลือกซื้อ