บททั้งหมดของ Love and Potion : บทที่ 11 - บทที่ 20

Hindi naman malaman ni Ate kung matatawa siya o maaawa sa akin. Kagat niya ang kaniyang labi habang nakatingin sa picture at sa brief ni Craig. Inis na inis ako sa sarili ko. Ngayon, hindi ko na alam kung ano ang aking gagawin. "Give me alone muna, Ate Rose.""Huh?" Kumunot ang kaniyang noo. "Iwan mo po muna ako, Ate." Tinagalog ko na dahil hindi yata naintindihan ni Ate. Natatawa siyang tumalikod. Napaupo naman ako sa sahig. Iyong brief na hawak ko ay naihagis ko. Nakaramdam ako ng pandidiri sa aking sarili. Sininghot-singhot ko pa man din noon iyong brief. Gusto kong maduwal. Nakakainis! Ang tanga mo talaga, Anne! Tumayo ako at pinulot ulit iyong brief. Plano ko na sanang itapon kasama iyong bulbol ni Craig kaso baka kailanganin ko ito para masolusyunan ang problema ko. Niligpit ko na din muna ang mga kalat ko bago ako lumabas ng aking kuwarto. Nadatnan ko si Ate Rose sa kusina. Inaayos niya iyong mga dala niyang pagkain. Nakakahiya dahil siya ang nag-aasikaso kaya nagmama

Hindi ako makatulog. Dapat sa mga oras na 'to ay nagdadasal na naman ako. Parang hindi ko kayang maghintay kung kailan mawawalan ng bisa iyong naunang orasyon na ginawa ko. Kinukulit lang naman ako ni Craig, e, pero hindi ibig sabihin n'on na may gusto na siya sa akin. Tingin ko ay hindi pa naman nakapasok sa kaniyang puso iyong orasyon. Tumagilid ulit ako. Hatinggabi na. Bumangon ako nang maalala ko iyong gatas sa ref. Sabi ni Ate ay malapit ng ma-expire kaya dapat maubos na. Kapag nakainom ako ng gatas, siguro naman ay aantukin na ako. Nagsalin ako sa baso. Pinuno ko na para mabilis maubos. Sa akin lang 'to pinapaubos ni Ate Rose, e. "Ba't gising ka pa?"Napalingon ako nang marinig ko ang boses ni Marko. May suot siyang salamin sa mata, medyo magulo ang buhok. Nakasuot siya ng tshirt na puti at pantalon na pantulog. "Ah, hindi ako makatulog, e..." sagot ko naman. Tipid akong ngumiti sa kaniya. "Gusto mo ng gatas?" Ngumiti siya pabalik. Pakiramdam ko nalaglag ang puso ko. "

Lumapit siya sa sofa at pinulot doon ang susi. Lumapit ako sa kaniya. "Pasensya ka na, ha. May kausap kasi ako, e.""Walang problema, Kuya. Buti at gising pa ako." Alangan naman na tumanggi ako, e, amo ko siya. Lumabas na din ako agad. May unit number naman ang susi kaya alam ko na kung saang palapag at unit ako pupunta. Medyo natakot pa ako nang bubuksan ko na ang pintuan ng unit niya, dahil inaasahan ko na madilim ito, ngunit kagaya din pala ng bahay nina Kuya Ethan ang bahay niya. Salamin ang dingding at kahit na gabi na ay medyo maliwanag pa din. Binuksan ko pa din ang ilaw, para makita ko iyong kukunin ko. Kaso wala namang folder na nakapatong sa mesa. Nagpunta ako sa kusina upang tingnan iyong mesa doon ngunit wala din. Hindi kaya nasa kuwarto? Gustuhin ko mang bumalik na sa penthouse ngunit alam kong kailangan ni Kuya Ethan iyon. Hindi siya magpapasuyo sa akin kung hindi iyon importante. Bahala na nga. Papasok ako sa kuwarto ni Craig. Pagbukas ko sa ilaw ng kaniyang sili

Hindi maintindihan ni Craig kung bakit lagi niyang napapanaginipan si Anne. Siguro nasobrahan na siya sa pangungulit sa babae, kaya gumaganti ito sa kaniya sa kaniyang panaginip. Nagpasya siyang siya na lang ang um-attend ng business conference sa ibang bansa, upang makaiwas na din muna sa babae. Ayaw muna niya itong makita. At isa pa, para na din makahinga. Dumoble pa kasi ang ginagawang pangungulit ng kaniyang ina sa kaniya. At maging ang kaniyang ama ay nahawa na din yata dito. Nobya, asawa at ngayon naman ay apo. Hindi na niya alam kung saan siya lulugar. Iyong nobya at pag-aasawa, mahirap iyan para sa kaniya. Iyong pagkakaroon ng anak, madali lang naman iyon, pero kawawa naman ang bata dahil tiyak niyang hindi siya magiging mabuting ama. Naalala na naman niya si Anne. Hindi naman siya seryoso sa babae, e. Nagagandahan lang siya dito. Siguro, gaya ng ibang mga babae ay gusto niya lang itong matikman. Pero pinipigilan niya ang kaniyang sarili. Baka kasi gaya ng ibang mga baba

Gumawa ako ng sarili kong dasal kinagabihan. Hinintay ko ang alas-dose ng hatinggabi upang madasalan si Craig. Bakit hatinggabi? Doon malakas at mabisa ang orasyon at dasal. Kailangang hindi na niya ako maisip. Kailangang hindi na niya ako mapansin at kung puwede ay makalimutan na din niya ako. Mabisa ang dasal na 'to. Ilang orasyon na ang nagtagumpay kaya natitiyak kong magtatagumpay ito. Dinasalan ko na din si Marko. Ako lang ang babaeng tatakbo sa kaniyang isipan. Bukod tanging ako lang ang maganda sa kaniyang mga mata. Maaga akong gumising kinaumagahan. Pinuntahan ko iyong matandang manghuhula dati dito sa Quiapo. Nagkasakit siya kaya hindi na siya nakakapanghula pa. "Hulaan ko kung ano ang pinunta mo dito?" tanong ng matanda sa akin. Mukhang kaya pa din niyang manghula. "Lalake!" sabi niya. Napatango-tango naman ako. "Opo! Puwede mo po ba akong tulungan?""Oo naman." Nilahad niya ang kaniyang kamay. "Pahingi ng pambili ng kape at pandesal." Binigyan ko siya ng singkwento.