All Chapters of ข้าคือสตรีในกรงขังของทรราชไร้ใจ: Chapter 31 - Chapter 40

รุ่งอรุณของวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆ ทอประกายลงมายังถนนในเมืองหลวง หลี่เฟยหยางเดินอย่างสง่าผ่าเผยในชุดสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าของเขายังคงฉายแววครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน"โธ่!" เขาบ่นกับตัวเองเบาๆ "ข้าน่าจะหาชื่อเสียงเรียงนามของนางเสียก่อน แล้วนี่จะให้ข้าตามหานางในเมืองใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไรกัน"ขณะที่กำลังจมอยู่กับความคิด เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยก็ดังขึ้น หลี่เฟยหยางหยุดชะงักและมองไปยังต้นเสียง เขาเห็นเด็กชายตัวน้อยกำลังร้องไห้จ้า ขณะที่ชายฉกรรจ์สองคนกำลังขู่เข็ญเขาอยู่"เจ้าเด็กจอมซน!" ชายคนหนึ่งตวาด "รู้หรือไม่ว่าเจ้าทำอะไรลงไป? เจ้าทำโถใส่เครื่องหอมของข้าแตก ต้องชดใช้!"เด็กน้อยสะอื้น "ข้า... ข้าไม่ได้ตั้งใจขอรับ ข้าแค่วิ่งชนโดยไม่ได้ตั้งใจ""มารดาเถอะ!" อีกคนเอ็ด "ในเมื่อเจ้าทำเสียหาย เจ้าต้องจ่ายค่าเสียหาย ไม่อย่างนั้นข้าจะลากเจ้าไปหาเจ้าหน้าที่"หลี่เฟยหยางขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าสถานการณ์นี้ไม่ชอบมาพากล จึงตัดสินใจเข้าไปแทรกแซง"ขออภัยขอรับ" เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่หนักแน่น "มีเรื่องอันใดกันหรือ?"ชายทั้งสองหันมามองหลี่เฟยหยางด้วยสีหน้าไม่พอใจ แต่เมื่อเห็นว่าเขาอยู่ในชุดเรียบหรูแล

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าส่องผ่านใบหลิวที่พลิ้วไหวตามสายลม ณ สวนอันร่มรื่นในสำนักของอาจารย์หวูเหลียงจื่อ หลี่เฟยหยางนั่งสมาธิอยู่บนพื้นหญ้า ใบหน้าสงบนิ่ง แต่ในใจกลับวุ่นวายด้วยความคิดถึงหญิงสาวที่พบในคืนเทศกาลโคมไฟ"เฟยหยาง" เสียงทุ้มนุ่มของอาจารย์หวูดังขึ้น "เจ้ากำลังคิดถึงอะไรอยู่หรือ?"หลี่เฟยหยางสะดุ้งเล็กน้อย ลืมตาขึ้นมองอาจารย์ "ข้า... ข้าขอประทานอภัย ท่านอาจารย์ ข้าเผลอใจลอยไป"อาจารย์หวูยิ้มบางๆ "ไม่เป็นไร ลูกศิษย์ บางครั้งความคิดที่วุ่นวายก็เป็นบทเรียนที่ดี" ท่านหยุดชั่วครู่ "เจ้ากำลังคิดถึงใครบางคนใช่หรือไม่?"หลี่เฟยหยางอึ้งไป ก่อนจะพยักหน้าอย่างเขินอาย "ใช่ขอรับ ท่านอาจารย์ ข้า... ข้าได้พบหญิงสาวผู้หนึ่งในคืนเทศกาลโคมไฟ นางงดงามและดูมีปัญญาน่าสนใจยิ่ง แต่ข้ากลับไม่รู้แม้แต่ชื่อของนาง"อาจารย์หวูพยักหน้าอย่างเข้าใจ "อ้อ ความรักแรกพบ ช่างเป็นความรู้สึกที่ทรงพลังนัก" ท่านหยิบใบหลิวที่ร่วงลงมาขึ้นมา "แต่เจ้าต้องระวัง เฟยหยาง ความรักนั้นเปรียบดังใบไม้นี้ สวยงาม แต่ก็เปราะบางเช่นกัน"หลี่เฟยหยางมองใบไม้ในมืออาจารย์ด้วยความสนใจ "ท่านอาจารย์หมายความว่าอย่างไรขอรับ?""ความรักนั้นต้องได้ร

ณ คฤหาสน์อันหรูหราของตระกูลหวัง เสียงดนตรีและเสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานดังแว่วมาจากห้องโถงใหญ่ หวังซูหลิน ภรรยาของจางเหวินหัว กำลังจัดงานเลี้ยงน้ำชายามบ่ายสำหรับสตรีชั้นสูงในเมืองหลวงเฉินหลิงเหมยยืนอยู่มุมหนึ่งของห้อง รู้สึกประหม่าเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้รับเชิญมางานเช่นนี้ นางสวมชุดกระโปรงผ้าไหมสีฟ้าอ่อนประดับลายดอกบัว ดูสง่างามแต่ไม่โอ่อ่าจนเกินไป"คุณหนูเฉิน" เสียงหวานของหวังซูหลินดังขึ้น "ยินดีต้อนรับสู่งานเลี้ยงของข้า ข้าดีใจมากที่เจ้ามาร่วมงานได้"เฉินหลิงเหมยยิ้มตอบอย่างสุภาพ "ขอบพระคุณที่เชิญข้ามาเจ้าค่ะ ฮูหยินหวัง งานช่างงดงามยิ่งนัก"หวังซูหลินยิ้มกว้าง "เจ้าช่างพูดจาไพเราะ ไม่แปลกใจเลยที่ทำให้คุณชายหลี่หลงใหล"เฉินหลิงเหมยรู้สึกแก้มร้อนผ่าว "ท่าน... ท่านทราบเรื่องนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ?""ในเมืองหลวงนี้ ไม่มีอะไรที่จะซ่อนพ้นสายตาของข้าหรอก" หวังซูหลินหัวเราะเบาๆ แววตามีรอยเยาะเย้ย "แต่อย่ากังวลไปเลย ข้ายินดีด้วยนะ คุณชายหลี่เป็นชายหนุ่มที่ดี"เฉินหลิงเหมยพยักหน้า รู้สึกโล่งอกเล็กน้อย "ขอบคุณมากเจ้าค่ะ""มาสิ" หวังซูหลินจูงมือเฉินหลิงเหมย "ข้าจะแนะนำเจ้าให้รู้จักกับสต

"หยุดนะ!" หลี่เฟยหยางตะโกน พลางคว้าแขนโจรไว้โจรพยายามสะบัดหลุด แต่หลี่เฟยหยางไม่ยอมปล่อย ทั้งสองต่อสู้กันชุลมุน"ปล่อยข้านะ!" โจรตะโกน "ข้าไม่มีทางเลือก ลูกข้าป่วยหนัก ข้าต้องหาเงินมารักษา!"หลี่เฟยหยางชะงัก แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือ "แม้เจ้าจะมีเหตุผล แต่การขโมยก็ไม่ใช่ทางออก"ขณะนั้นเอง เฉินหลิงเหมยก็เดินผ่านมาพอดี นางเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดและรีบเข้ามาช่วย"มีเรื่องอะไรกันหรือเจ้าคะ?" นางถามอย่างกังวลหลี่เฟยหยางอธิบายสถานการณ์ให้ฟัง เฉินหลิงเหมยฟังอย่างตั้งใจก่อนจะหันไปหาโจรถ่อยผู้นั้น"พี่ใหญ่ท่านนี้" นางเอ่ยอย่างอ่อนโยน "การขโมยไม่ใช่ทางออก แต่ข้าเข้าใจความทุกข์ของท่าน หากท่านยินดีคืนของที่ขโมยมา ข้าจะช่วยท่านหาทางรักษาลูกของท่านเอง"โจรมองหน้าเฉินหลิงเหมยอย่างไม่เชื่อสายตา "ท่าน... ท่านจะช่วยข้าจริงๆ หรือ?"เฉินหลิงเหมยพยักหน้า "ใช่ ข้าสัญญา เราจะหาทางช่วยกัน โดยไม่ต้องทำผิดกฎหมาย"แม้เป็นโจรแต่เป็นด้วยความจำใจในโชคชะตาที่แสนโหดร้าย น้ำตาหยากใสเอ่อคลอ คนผู้นั้นค่อยๆ คลายมือจากห่อผ้า "ข้า... ข้าขอโทษ และขอบคุณในความเมตตาของท่าน"หลี่เฟยหยางปล่อยมือจากโจร มองเฉินหลิงเหมยด้วยความชื่นชม "

รุ่งอรุณของวันสำคัญมาถึง แสงแดดส่องกระทบหลังคาของหอสอบใหญ่กลางเมืองหลวง ผู้คนมากมายทยอยเดินเข้าสู่สนามสอบ ท่ามกลางพวกเขา หลี่เฟยหยางเดินอย่างสง่าในชุดขุนนางสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าเคร่งขรึมแต่แววตามุ่งมั่น"ลูกพ่อ" เสียงของหลี่เจี้ยนกั๋วดังขึ้น ท่านเดินเข้ามาหาบุตรชาย "วันนี้คือวันสำคัญของเจ้า จงทำให้ดีที่สุด""ลูกจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังขอรับ"หลี่เฟยหยางโค้งคำนับบิดาขณะที่กำลังจะเดินเข้าสู่สนามสอบ เสียงคุ้นหูก็ดังขึ้น"คุณชายหลี่!" เฉินหลิงเหมยเดินเข้ามาพร้อมกับพ่อของนาง "ข้า... ข้ามาอวยพรให้ท่านโชคดีเจ้าค่ะ"หลี่เฟยหยางยิ้มอย่างอบอุ่น "ขอบคุณมาก คุณหนูเฉิน การได้เห็นเจ้าก่อนเข้าสอบ ทำให้ข้ารู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น""นี่คือ... ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ เพื่อเป็นกำลังใจ" เฉินหลิงเหมยยื่นถุงผ้าเล็กๆ ให้ชายหนุ่มหลี่เฟยหยางรับมาด้วยความซาบซึ้ง เมื่อเปิดออกดู เขาพบว่าเป็นตราประทับหยกเล็กๆ แกะสลักอักษรว่า "ปัญญาและคุณธรรม""ขอบคุณมาก" หลี่เฟยหยางกล่าว "ข้าจะเก็บรักษามันไว้เป็นอย่างดี"ทันใดนั้น เสียงระฆังดังขึ้น สัญญาณแห่งการเริ่มต้นการสอบ"ข้าต้องไปแล้ว" หลี่เฟยหยางกล่าวเฉินหลิงเหมยพยักหน้า "ขอให้โชคด