Semua Bab ข้าคือสตรีในกรงขังของทรราชไร้ใจ: Bab 41 - Bab 50

"พวกท่าน... พวกท่านทำอะไรกับท่านพ่อของข้า?" หญิงสาวชะงัก ใบงดงามหน้าซีดขาวไร้สีเลือด"ยังไม่ได้ทำอะไร... ตอนนี้" จางเหวินหัวตอบ "แต่ถ้าเจ้าไม่ทำตามที่เราต้องการ เราไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา"เฉินหลิงเหมยรู้สึกหวาดกลัวและสิ้นหวัง แต่ในใจลึกๆ นางก็รู้ว่าต้องทำอะไรสักอย่าง นางนึกถึงแผนสำรองที่วางไว้กับเซี่ยเสี่ยวหลัน และหวังว่าความช่วยเหลือจะมาถึงในไม่ช้า ขณะที่เฉินหลิงเหมยกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูในสวนดอกโบตั๋น ที่อีกฟากหนึ่งของสวน หลี่เฟยหยางกำลังแอบย่องเข้ามาอย่างระมัดระวัง พร้อมด้วยจูหยวนเฉียงและกลุ่มทหารที่ไว้ใจได้"เราต้องรีบ" หลี่เฟยหยางกระซิบ "ข้ารู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับการนัดพบครั้งนี้"จูหยวนเฉียงพยักหน้า "ข้าได้ส่งคนไปแจ้งท่านพ่อของท่านแล้ว หวังว่าท่านจะมาถึงเร็วๆ นี้พร้อมกำลังเสริม"ทันใดนั้น เสียงโวยวายก็ดังมาจากทิศทางที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไป"นั่นเสียงของคุณหนูเฉิน!" หลี่เฟยหยางร้อง "พวกเราต้องรีบ!"ทั้งกลุ่มวิ่งไปตามเสียง จนมาถึงจุดที่เฉินหลิงเหมยกำลังถูกล้อม"ปล่อยนางเดี๋ยวนี้!" หลี่เฟยหยางตะโกน พลางชักดาบออกมาจางเหวินหัวและคนอื่นๆ หันขวับมาด้วยความตกใจ"หลี่เฟยหยาง!"

เฉินหลิงเหมยรู้สึกหนาวสั่น ไม่ใช่เพราะอากาศเย็น แต่เป็นเพราะความกลัว นางรู้ดีว่าถ้าถูกจับได้ ชะตากรรมของนางจะเป็นเช่นไรแสงคบไฟเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ต้นไม้ที่นางซ่อนตัวอยู่ เฉินหลิงเหมยหลับตาแน่น อธิษฐานขอให้พวกเขาผ่านไปแต่แล้ว เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นจากอีกทิศทางหนึ่ง"ช่วยด้วย!" เสียงของหญิงสาวดังลั่น"นั่นมัน... เสียงของเซี่ยเสี่ยวหลัน!" เฉินหลิงเหมยคิด ใจหายวาบ"ไปทางนั้น!" หัวหน้ากลุ่มไล่ล่าตะโกนสั่ง "เราอาจจับได้สองคนในคราวเดียว"แสงคบไฟเคลื่อนห่างออกไป เฉินหลิงเหมยลืมตาขึ้น หัวใจยังเต้นรัว นางรู้ว่าต้องตัดสินใจอย่างรวดเร็ว: จะหนีต่อไปเพื่อปกป้องเอกสารสำคัญ หรือจะเสี่ยงช่วยเพื่อนรัก?นางสูดหายใจลึก รวบรวมความกล้า "ข้าไม่อาจทิ้งเสี่ยวหลันได้" นางคิด พลางย่องออกจากที่ซ่อน มุ่งหน้าไปทางเสียงกรีดร้อง โดยไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะนำพานางไปพบกับอะไร เฉินหลิงเหมยย่องไปตามพุ่มไม้ มุ่งหน้าไปยังต้นเสียงของเซี่ยเสี่ยวหลัน หัวใจเต้นรัวด้วยความกังวลและความกลัว แต่ความห่วงใยเพื่อนรักทำให้นางก้าวเดินต่อไปเมื่อมาถึงที่โล่งเล็กๆ นางเห็นภาพที่ทำให้ชะงักงัน เซี่ยเสี่ยวหลันยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่ม

แสงโคมระยิบระยับส่องสว่างท้องพระโรงอันหรูหรา เสียงดนตรีบรรเลงคลอเบาๆ ผสานกับเสียงพูดคุยของแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน หลี่เฟยหยางและเฉินหลิงเหมยเดินเข้าสู่งานเลี้ยงอย่างสง่างาม ในชุดขุนนางต่างแดนที่อาจารย์หวูจัดเตรียมให้"ระวังตัวด้วย" หลี่เฟยหยางกระซิบ "อย่าให้ใครจับพิรุธได้"เฉินหลิงเหมยพยักหน้าเบาๆ พลางกวาดตามองไปรอบๆ "ท่านเห็นฮ่องเต้หรือไม่เจ้าคะ?""ยังไม่เห็น" หลี่เฟยหยางตอบ "แต่เราต้องรอจังหวะที่เหมาะสม"ทั้งสองเดินแยกย้ายกันไป แกล้งทำเป็นสนทนากับแขกคนอื่นๆ เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย ขณะที่หลี่เฟยหยางกำลังสนทนากับขุนนางชราผู้หนึ่ง เขาสังเกตเห็นจางเหวินหัวและหลี่เจี้ยนกั๋วยืนคุยกันอยู่มุมหนึ่งของห้อง สีหน้าของทั้งคู่ดูเคร่งเครียด"มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล" หลี่เฟยหยางคิด พลางเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อแอบฟัง"แน่ใจนะว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้?" เสียงของจางเหวินหัวดังแว่วมา"แน่ใจ" หลี่เจี้ยนกั๋วตอบ "แต่เราต้องระวังตัว ลูกชายข้าและเด็กสาวนั่นยังหลบหนีอยู่""ไม่ต้องห่วง" จางเหวินหัวตอบ "ข้าส่งคนตามหาพวกมันแล้ว คืนนี้ทุกอย่างจะจบลง"หลี่เฟยหยางรู้สึกเลือดในกายเดือดพล่าน เขาอยากจะเข้าไปเผชิญหน้ากับพวกเข

เรื่อง เชลยเจ้าดวงใจพื้นแผ่นดินใหญ่ประกอบด้วย 5 แคว้น ซึ่งได้แก่ แคว้นฉี แคว้นฉาง แคว้นอู่ แคว้นซีทู โดยมีแคว้นโจวเป็นแคว้นที่ใหญ่ที่สุด ตั้งอยู่ตรงกลางระหว่างแคว้นทั้งสี่แต่แล้วพื้นแผ่นดินใหญ่ที่เคยสงบสุขร่มเย็นมานานนับ 100 ปีกลับต้องลุกเป็นไฟ เมื่อฮ่องเต้โจวที่ 14 ขึ้นครองราชย์ ทรงมีดำริให้รวมแคว้นทั้งห้าเป็นหนึ่ง ดังนั้น พระราชโอรสองค์โตซึ่งเป็นแม่ทัพกระหายเลือดจึงได้สนองต่อดำรินี้ นำทัพทำสงครามต่อสู้กับทั้งสี่แคว้นเรื่อยมา ได้รับชนะมาโดยตลอดจนกระทั่งมาถึงแคว้นซีทูที่อยู่ทางตอนเหนือของแคว้นโจว มีภูมิประเทศเป็นภูเขาและป่าไม้เป็นส่วนใหญ่ จึงทำให้กองทัพของแคว้นโจวโจมตีลำบาก ดังนั้น กองทัพนับแสนนายอันเกรียงไกรของแคว้นโจวจึงค่อย ๆ รุกเข้ามา แล้วบุกเข้าโจมตีในค่ำคืนเทศกาลฉลองดอกไม้ไฟเนื่องจาก ประชาชนทั่วทั้งเมืองกำลังสนุกสนานครึกครื้นกับงานเทศกาลประจำปี ทำให้การป้องกันเมืองหละหลวม ทำให้กองทัพโจวบุกเข้าโจมตีได้อย่างง่ายดาย“ทหารบุก !”เสียงแม่ทัพตะโกนสั่งลั่นอย่างเหิมเกริมย๊า !ตู๊มมมมมมมมมมมมเคร้ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆแฉ่ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆฉึบ ๆ ฉับ ๆ ฉึบ ๆ ฉับ ๆเสียงเพลงบรรเลงครื้นเคร

ซีเฉินอุ้มองค์หญิงไป่อิงเข้ามาในกระโจมของตน จากนั้นก็วางนางไว้บนเตียง ร่างบอบบางนั้นรีบผวาลุกขึ้นขยับกายเข้าชิดมุมเตียงอย่างหวาดกลัว นางกระชับเสื้อคลุมของเขาไว้แน่น ราวกับว่าจะมีใครมาฉีกทึ้งอาภรณ์นางได้อีก แววตาของนางสั่นระริกอย่างน่าสงสารภาพนั้นทำให้ซีเฉินรู้สึกว่าตรงหน้าอกเขารู้สึกอัดแน่นจนหายใจไม่ออก เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวของเหล่าเชลยศึก“ไม่ต้องกลัวนะ ถ้าเจ้าอยู่ในกระโจมของข้า รับรองว่าเจ้าจะปลอดภัย จะไม่มีใครมาทำอะไรเจ้าได้อีก”เสี่ยงทุ้มเอ่ยปลอบประโลม ขณะที่โน้มตัวเข้าไปใกล้ แล้วใช้ปลายนิ้วเรียวยาวเกลี่ยปอยผมออกจากใบหน้าของนาง เพื่อจะดูแผลที่มุมปากของนางว่าสาหัสแค่ไหน“ออกไป !”ไป่อิงตวาดขึ้น พร้อมสะบัดมือขึ้นเพื่อปัดมือเขาออกด้วยความกลัวองค์ชายรัชทายาทชะงักไป เขามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตานั้น แม้ใบหน้าของนางจะบวมแดงช้ำไปข้างหนึ่ง แต่ความสวยงามของนางก็ไม่ลดน้อยลงเลยหากเขาไปที่กระโจมไม่ทัน นางก็คงจะกลายเป็นเพียงของเล่นอีกชิ้นของห่าวเฉินเพียงเท่านั้น เหมือนกับองค์หญิงแคว้นอื่น ๆ ที่ถูกนำไปเป็นนางบำเรอในจวนแม่ทัพ“เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก ใส่ยาซะ