All Chapters of พันธะร้ายพยศรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ณ โรงพยาบาล ADA“รอฉันอยู่ที่นี่ ถ้าอยากได้อะไรก็บอกกับชบาเลขาของฉันได้เลย” เพิร์ชเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะหยิบชุดสครับสำหรับผ่าตัดขึ้นมาถือเอาไว้“แล้วพี่เพิร์ชจะไปไหนคะ?”“ฉันเป็นใคร?”“เป็นหมอค่ะ”“แล้วที่นี่ที่ไหน?”“โรงพยาบาลไงคะ พี่เพิร์ชถามหนูทำไมคะเนี่ย?” น้ำมนต์เอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกไปด้วยความสงสัย“ฉันเป็นหมอ และที่นี่คือที่ทำงานของฉัน ถ้าเธอไม่ให้ฉันไปทำงานแล้วเธอจะให้ฉันมาที่นี่ทำไม”“ที่พี่พูดมาก็ถูก อะ เอ่อ เชิญพี่เพิร์ชไปช่วยคนไข้ได้เลยค่ะ หนูจะอยู่ที่นี่ไม่ดื้อไม่ซน และจะไม่ทำให้พี่เพิร์ชเดือดร้อนแน่นอนค่ะ” น้ำมนต์ฉีกยิ้มหวานออกมา ก่อนที่เธอจะหลบทางเพื่อให้เขารีบออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง“แค่ตามไปดูเขาคงไม่ถือว่าเป็นการรบกวนหรอกมั้ง” น้ำมนต์พึมพำออกมา ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากของพักของหมอเพิร์ชทันที“คุณน้ำมนต์“จะไปไหนเหรอคะ?”น้ำมนต์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่เธอจะหันกลับมามองหน้าเลขาสาววัยกลางคนของพี่เพิร์ช พร้อมกับยกยิ้มหวานขึ้นมาแก้เขินราวกับว่าเธอกำลังทำอะไรผิด“อะ เอ่อ หนูจะออกไปเดินเล่นค่ะ”“ว่าแต่พี่เพิร์ชไปทางไหนแล้วเหรอคะไวจัง” น้ำมนต์เอ่ยถาม

“พี่เพิร์ชเจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ?” น้ำมนต์เอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกมาด้วยความเป็นห่วง มือบางลูบลงที่แขนแกร่งของเขาเพื่อสำรวจร่างกายของชายหนุ่มตรงหน้า“...”“หรือว่าเจ็บปากเหรอคะ” มือบางลูบลงที่แก้มของชายหนุ่มอย่างเบามือ“วิ่งออกมาทำไม?” เพิร์ชเอ่ยถามน้ำมนต์ออกมาเสียงเรียบ ก่อนที่มือหนาของเขาจะกุมมือบางของเธอเอาไว้ ในขณะที่ตาคมยังคงจับจ้องไปยังดวงตาของหญิงสาวตรงหน้าอย่างรอคำตอบ“หนูตกใจค่ะ เห็นรถพี่ในข่าว...” น้ำมนต์ตอบคำถามของชายหนุ่มตรงหน้าออกมาเสียงอ่อน ก่อนที่เธอชะงักไปทันทีที่นึกอะไรขึ้นมาได้มือบางลูบลงที่ฝากระโปรงรถเบาๆ หญิงสาวหันหลังกลับไปมองรถหรูก่อนที่เธอจะหันกลับมามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธออีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึง 1 ฟุตด้วยซ้ำ ซึ่งมันใกล้จนน้ำมนต์ได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นด้วยจังหวะที่สม่ำเสมอ ต่างจากดวงใจดวงน้อยๆ ของเธอที่เต้นโครมครามราวกับว่ามันจะระเบิดได้อยู่แล้ว“หรือว่า...??” น้ำมนต์ยกมือบางข้างหนึ่งขึ้นมาปิดปากของตัวเองเอาไว้ ดวงตาของหญิงสาวเบิกโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ ‘เธอเข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอ?’“เธอคิดว่าพี่ประสบอุบัติเหตุถึง

“มันเป็นใคร?” เพิร์ชเอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบในขณะที่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังถนนเบื้องหน้ารอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของน้ำมนต์อีกครั้ง ถ้าเธอไม่ได้คิดมากไปเองเธอคงเข้าใจว่าอาการที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้คือ...เขากำลังหึงเธออยู่“ยิ้มอะไรของเธอ?”“เปล่าค่ะ หนูเปล่ายิ้มนะคะ”“...”“เขาชื่อเมฆค่ะ เขาเป็นบัดดี้กับหนูตอนทำกิจกรรม” น้ำมนต์อธิบายให้ชายหนุ่มฟังอย่างใจเย็น พร้อมกับมองไปยังชายหนุ่มเพื่อรอดูปฏิกิริยาของเขา“แล้วทำไมต้องไปนั่งที่ร้านนั่นกับมันด้วย”“ก็เขาชวนหนู หนูก็ต้องไปตามมารยาทไงคะ”“ไปตามมารยาท?”“ใช่ค่ะ”“...”หลังจากนั้นภายในรถก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมาแม้กระทั่งใบเงินและใบทองที่นั่งอยู่ในรถคันนี้ก็เหมือนกัน และถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะไม่ยอมคุยกับเธอ แต่มือหนาของเขาก็ยังคงกุมมือบางของเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย“...”น้ำมนต์กำลังคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดไปรึเปล่า...เธอรู้สึกว่าทุกคนกำลังโกรธเธออยู่โดยเฉพาะชายหนุ่มที่ขับรถอยู่ข้างกายของเธอ ถึงใบหน้าหล่อเหลาของเขาจะไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมาก็ตาม แต่เธอสัมผัสได้ว่าเขาไม่ใช่อาจารย์หมอคนเดิมที่เธอรู้จัก“พี่เพิร์ชคะ”‘เราอ

“พี่เพิร์ชจะพาหนูไปไหนเหรอคะ?” น้ำมนต์เอ่ยถามร่างสูงออกมาด้วยความสงสัยถึงเธอจะยังไม่รู้จักทางในกรุงเทพมากนัก แต่เธอก็มั่นใจว่าทางที่รถหรูกำลังขับผ่านไม่ใช่ทางกลับบ้านอย่างแน่นอน“ไปซื้อของ”“ซื้อของ?” น้ำมนต์พึมพำออกมาก่อนจะหันกลับไปมองหน้าชายหนุ่มที่กำลังขับรถอยู่ข้างๆ อย่างรอคำตอบ ระดับพี่เพิร์ชแล้วถ้าอยากได้อะไรดีดนิ้วทีเดียวก็คงจะมีคนเอามาวางไว้ให้ตรงหน้าแล้ว ทำไมต้องไปเองแบบนี้ด้วยล่ะ...“เดี๋ยวเธอก็รู้ เลิกทำหน้าตลกแบบนี้สักที” เพิร์ชเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นมาอย่างชอบใจในท่าทางของเธอ ในขณะที่ตาคมยังคงจับจ้องไปยังถนนเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยรถรามากมาย“ตลกตรงไหนกัน...น่ารักต่างหาก” หญิงสาวยู่ให้กับชายหนุ่มพร้อมกับพึมพำออกมาเบาๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูดออกมารถหรูขับเข้ามาจอดรถยังลานจอดรถ VVIP ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันมามองหน้าหญิงสาวข้างกายอีกครั้งด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม“เรามาซื้ออะไรกันเหรอค่ะ”“ตามพี่มา”น้ำมนต์เดินตามร่างสูงเข้าไปยังร้านขายอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ขนาดใหญ่ตรงหน้า จนถึงตอนนี้เธอก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเขาจะพาเธอมาท

“พี่เพิร์ชส่งหนูลงตรงนี้ก็ได้คะ”“ทำไมครับ?” เพิร์ชเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าออกมาด้วยความสงสัย คิ้วหนาของเขาขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ เธอทำเหมือนกับว่าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอมากับเขา“กลัวใครจะเห็นอย่างนั้นเหรอ?”“ใช่ค่ะ หนูกลัวคนอื่นเห็น กลัวคนอื่นจะมองพี่ไม่ดี...”“พี่ไม่สน”“แต่พี่เพิร์ชคะ” น้ำมนต์พยายามจะอ้อนชายหนุ่มตรงหน้า และเหมือนกับว่ามันจะไม่ได้ผล“เพื่อนของหนูก็รู้จักพี่หมดแล้วนี่ครับ”“แต่คนอื่นไม่รู้ไงคะ”“เดี๋ยวพวกเขาก็รู้”“พี่เพิร์ชคะ...”“เฮ่อออ!!! ก็ได้ น้าครับจอดรถตรงนี้แหละครับ”“ครับท่าน” น้าคนขับรถจอดรถตามคำสั่งของผู้เป็นนาย ก่อนที่เขาจะเดินมาเปิดประตูให้กับคนด้านในอย่างอ่อนน้อม“น้าไปส่งน้ำมนต์ให้ถึงที่นะครับ” เพิร์ชลงจากรถพร้อมกับหยิบกระเป๋าของตัวเองมาสะพายเอาไว้ ก่อนที่เขาจะเอ่ยบอกชายวัยกลางคนตรงหน้าอย่างอ่อนน้อมเช่นกัน“แล้วพี่เพิร์ชจะไปไหนคะ?” น้ำมนต์เอ่ยถามชายหนุ่มที่กำลังเดินออกไปด้วยความสงสัย“พี่จะเป็นคนเดินไปเองครับ”“คะ?”“พะ พี่จะเดินไปได้ไงคะ?”“แล้วพี่จะปล่อยให้หนูเดินไปได้ไงล่ะครับ ปิดเลยครับน้า”“รับทราบครับ”ปึง!!!“ดะ เดี๋ยว...” น้ำมนต์ไม่ทันได้เอ่ย