All Chapters of พันธะร้ายพยศรัก: Chapter 21 - Chapter 30

เช้าวันต่อมา...“เด็กๆ ทานข้าวเรียบร้อยแล้วไปรวมตัวกันที่ลานหน้าบ้านลุงคำปันนะครับ” อาจารย์นนท์เอ่ยบอกกับลูกศิษย์ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากโรงครัวที่ถูกสร้างขึ้นมาชั่วคราวเพื่อรองรับคณะของอาจารย์นนท์โดยเฉพาะ เนื่องจากหมู่บ้านในระแวงนี้อยู่ค่อนข้างห่างไกลจากตัวเมือง การเดินทางเข้าออกก็ค่อนข้างลำบาก ชาวบ้านจึงร่วมใจกันเตรียมสถานที่เพื่อให้แขกของหมู่บ้านสะดวกสบายที่สุด“เราจะไปไหนกันเหรอครับอาจารย์” สมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มของเมฆเอ่ยถามเพื่อนร่วมกลุ่มขึ้นมาด้วยความสงสัย“น่าจะไปบ้านหมอธรรมนะ”“มึงรู้ได้ไงวะ?”“กูได้ยินอาจารย์คุยกับลุงคำปัน”“อ่อ”“พวกเรารีบทานข้าว แล้วรีบไปเตรียมตัวกันเถอะ”“เออไปๆ”หลังจากที่ทุกคนทานข้าวกันเรียบร้อยแล้วทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันออกไปทำหน้าที่ของตัวเองกลุ่มแพทย์ก็แยกกันออกไปเตรียมตัวเพื่อรอตรวจสุขภาพให้กับชาวบ้าน ส่วนกลุ่มของนักศึกษาก็แยกย้ายกันไปเตรียมอุปกรณ์เครื่องเขียนของตัวเอง“ทุกคนพร้อมกันแล้วนะครับ?”“ครับ / ค่ะ”อาจารย์นนท์เอ่ยถามขึ้นมาก่อนที่เขา และลุงคำปันจะเดินนำเหล่านักศึกษาไปยังบ้านของหมอธรรมประจำหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ท้ายสุดของหมู่บ้านหมู่บ้านแห่งนี้มี

เปรี้ยงงงงงงง~~เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นไปทั่วทั้งป่า ก่อนที่สายฝนจะกระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก น้ำมนต์เงยหน้าขึ้นไปมองสายฝนพร้อมกับคิดไปว่าโชคดีเหลือเกินที่พวกเธอมาถึงที่หมู่บ้านแห่งนี้อย่างปลอดภัย“ทางนี้ครับคุณหมอ” ต้นคำวิ่งนำหน้าหมอเพิร์ชกับน้ำมนต์ไปยังบ้านพักของเขาที่อยู่ไม่ไกล“เบ่ง!!”“กรี๊ดดดดด~~”“หมอมาแล้วครับ” ต้นคำวิ่งเข้าไปเปิดประตูตรงหน้าออกก่อนที่เขาจะหลบให้หมอหนุ่มเดินเข้าไปด้านใน หมอตำแยประจำหมู่บ้านก็หลบให้หมอหนุ่มคนเมืองเข้ามารักษาต่อ เธอพยายามมาหลายต่อหลายชั่วโมงแล้วแต่เด็กในครรภ์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกมาเลยตั้งแต่ที่เธอรับสืบทอดหน้าที่หมอตำแยต่อจากแม่ของเธอมา ท้องของแก้วเมียของไอ้ต้นคำดูผิดแปลงไปจากท้องของสาวชาวบ้านคนอื่นๆ ที่เธอเคยทำคลอดให้...“...” เพิร์ชมองไปยังหน้าท้องของหญิงสาวตรงหน้าก่อนที่มือหนาจะสัมผัสเบาๆ ที่หน้าทองของเธอ คิ้วหนาขมวดผูกกันเป็นปมอย่างกับคนที่กำลังใช้ความคิด ก่อนที่เขาเอื้อมมือออกไปหยิบอุปกรณ์ออกมาจากกระเป๋าเครื่องมือของตัวเองออกมา“เมียผมเป็นอย่างไงบ้างครับหมอ?” ต้นคำเอ่ยถามหมอหนุ่มตรงหน้าออกมาด้วยความร้อนใจ“ต้องผ่าคลอดครับ”“คะ ครับ...?”“...” น้ำมน

น้ำมนต์เผยอปากตอบรับริมฝีปากหนานุ่มของชายหนุ่ม รสจูบที่แสนหวานกับบรรยากาศที่ช่างเป็นใจเสียเหลือเกินทำให้คนทั้งคู่เคลิบเคล้มไปกับบทรักที่พวกเขากำลังช่วยกันบรรเลง ลิ้นสากค่อยๆ โลมเลียริมฝีปากล่างและบนของหญิงสาวหลงใหล ก่อนที่เขาจะสอดมันเข้าไปในริมฝีปากบางเพื่อดูดดื่มความหวานจากเธอ“อ๊ะ”มือหนาลูบไล้เอวบางก่อนที่มืออีกข้างของเขาจะค่อยๆ สอดเข้าไปใต้เสื้อของยืดสีขาวสะอาดตา เพิร์ชยกยิ้มออกมาในขณะที่มือหนายังคงลูบไล้ผิวเนียนนุ่มของร่างบางตรงหน้าอย่างเบามือ“พะ เพิร์ช” ร่างบางสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อยทันทีที่มือหนาลูบลงที่อกอวบอิ่ม ก่อนที่เธอจะเรียกชายตรงหน้าเสียงอ่อนด้วยความตกใจ“อยากให้พี่หยุดไหมครับ?”“ไม่ค่ะ”“ถ้าพี่เริ่ม...พี่จะหยุดไม่ได้แล้วนะครับ” เพิร์ชโน้มตัวลงก่อนที่เขาจะกระซิบบอกกับหญิงสาวใต้กายแกร่งของเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าทุกครั้ง“...” น้ำมนต์ยกยิ้มหวานพร้อมกับมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มด้วยแววตาหยาดเยิ้มไปด้วยหลงใหลชายหนุ่มไม่ต่างกันน้ำเมาที่เธอดื่มมันเข้าไปช่วยกระตุ้นสัญชาตญาณและความต้องการลึกๆ ของเธอให้ตื่นขึ้นมา ถ้าวันนี้เธอต้องเสียความบริสุทธิ์ให้กับใคร...ผู้ชายที่อ

“อ้าวน้ำมนต์ พี่เพิร์ชกลับแล้วเหรอ?” ใยไหมเอ่ยถามน้ำมนต์ที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับเธอ“ออกไปกับพี่อชิแล้ว เป็นไงบ้างรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?” น้ำมนต์นั่งลงข้างใยไหมก่อนที่เธอจะเอ่ยถามเพื่อนสาวตรงหน้าออกไปด้วยความเป็นห่วง“ตอนนี้เรารู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากเลย นี่น้ำมนต์เราบีบคอน้ำมนต์จริงๆ เหรอ?” ใยไหมเอ่ยถามออกมาเสียงอ่อน สีหน้าของเธอแดงก่ำราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้“ไม่ใช่หรอกใยไหมไม่ทำแบบนั้นกับเราหรอก”“แต่บีน่ากับเจ๊คุณเล่าว่า...” ใยไหมพึมพำออกมาในขณะที่บีน่ากับเจ๊คุณก็พยักหน้าพร้อมกับมองไปที่น้ำมนต์เป็นตาเดียว“ใยไหมโดนผีเข้า”“ห๊า!! ผ ผีเข้าเราเหรอ?”“ใช่...ใยไหมไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไร เพราะถูกควบคุมอยู่”“แล้วทำไมยัยชะนีน้อยนี่ถึงได้โดนผีเข้าได้ล่ะ” เจ๊คุณเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน“หรือว่าจะเป็นเพราะใยไหมจิตอ่อน” บีน่าเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างกับว่าเธอกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ภายในใจ“สิ่งที่บีน่าคิดเราว่าก็มีส่วนที่ใช่ เราคิดว่าที่ใยไหมโดนหนักขนาดนี้ก็เป็นเพราะว่าใยไหมไปทักมันเข้า”“อะ อ่อ...ขอโทษนะน้ำมนต์” ใยไหมพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงท

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงเพิร์ชยังคงนั่งพิงต้นไม้อยู่ข้างกายของแฟนสาว ตาคมจ้องมองไปรอบๆ เพื่อระวังภัยที่อาจจะเกิดขึ้นกับพวกเขาได้ตลอดเวลาในขณะที่พรานคำเองก็ยังนั่งคุยกับเด็กหนุ่มคนเมืองอย่างถูกคอ“พรานครับผมมีคำถาม”“คำถามเองนี่เยอะจริงๆ” มุมปากเหี่ยวย่นของพรานคำแสยะยิ้มออกมา ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมาอย่างชอบใจในความอยากรู้อยากเห็นของคนตรงหน้า“พรานมีวิชาอาคมใช่ไหมครับ?”“ทำไมเองถึงคิดว่าข้ามีวิชาล่ะวะ?” พรานคำไม่ได้ตอบคำถาม แต่เขากลับถามชายหนุ่มกลับไปเสียงเรียบ ตาคมจ้องมองไปยังนัยน์ตาของเขาอย่างรอคำตอบ“ผีพวกนั่นมันมองไม่เห็นพวกเรา...ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ ครับ”“ฮ่าฮ่าฮ่า”“แค่นี้เหรอวะ?”“ข้าวผสมกับเกลือที่กินเข้าไปไม่มีทางที่จะกินเพียงคำเดียวแล้วจะอิ่มจนแน่นท้องแบบนี้แน่นอนครับ”“ที่เองพูดออกมาถูกต้องทั้งหมด”“ถ้าอย่างนั้นพรานช่วย...”“ถ้าเองจะให้ข้าทำของใส่ใครข้าบอกไว้ก่อนว่าข้าไม่ทำ ข้าไม่ได้มีวิชาไว้เพื่อทำร้ายใคร”“พูดอย่างนี้แสดงว่าพรานรู้ว่าผมกำลังเผชิญอยู่กับอะไร?”“พวกมันทำอะไรเองไม่ได้ตราบใดที่ยังใส่สร้อยเส้นนี้อยู่”“ครับผมจะรักษาสร้อยเส้นนี้อย่างดี และอีกอย่างผมไม่ได้ต้องการจะ