All Chapters of พันธะร้ายพยศรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“คุณแม่ครับเรากำลังจะไปไหนกันเหรอครับ?”เด็กชายพีรดนย์ ธาดาศิริกุล หรือน้องเพิร์ชในวัย 5 ขวบ ลูกเสี่ยวไทย จีน และอังกฤษเอ่ยถามมารดาที่นั่งอยู่ข้างๆ ออกมาด้วยความสงสัย ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นไปมองบิดาของเขาที่กำลังขับรถฝ่าสายฝนอย่างไม่เข้าใจ ทันทีที่เด็กชายลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนตักของคุณแม่ แทนที่จะนอนอยู่บนเตียงนอนหนานุ่มของตัวเองที่คฤหาสน์หลังงามอย่างเช่นทุกวัน“เรากำลังไปอุบลราชธานีกันครับ”“ไปทำไมเหรอครับ?” เด็กชายลุกขึ้นนั่งก่อนจะเอ่ยถามหมอพอลคุณพ่อของเขาออกไปด้วยความสงสัยอีกครั้ง“พ่อมีธุระด่วนต้องไปจัดการที่โรงพยาบาลของเราน่ะครับ”“...”“พ่อกับแม่จำเป็นต้องเอาลูกมาด้วย ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกลูกก่อน” แมรี่แม่ของเด็กชายเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลอย่างเช่นทุกครั้ง มือบางลูบลงที่หัวน้อยของลูกชายอย่างเอ็นดู“ไม่เป็นไรครับแม่ เรื่องด่วนนี่นา...” เด็กชายเอ่ยบอกกับพ่อและแม่ของเขาออกไปด้วยน้ำเสียงที่สดใสอย่างเช่นทุกครั้งเพิร์ชเหม่อมองออกไปยังนอกกระจกรถตามประสาของเด็ก สายฝนที่ยังคงตกกระหน่ำทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของเขาเต้นโครมครามราวกับว่ามันจะหลุดออกมาจากอกเสียให้ได้ ซ

31 ปีต่อมา...ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!“คุณท่านคะ บัวเองคะ”“เชิญครับ”“มีจดหมายส่งมาถึงคุณท่านค่ะ” แม่บ้านคนเก่าคนแก่ประจำตระกูลเอ่ยขึ้นมาอย่างนอบน้อม ก่อนที่ร่างอ้วนท้วมจะเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นซองกระดาษสีขาวสะอาดตาให้กับร่างสูงตรงหน้า“ขอบคุณครับ”“ถ้าไม่มีอะไรแล้วบัวขอตัวก่อนนะคะ”“ครับ”“จดหมายจากใครเหรอคะ?” แมรี่ที่งนั่งอ่านหนังสืออยู่ไม่ไกลลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างสามี ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามเขาออกไปด้วยความสงสัย ปัจจุบันนี้การติดต่อสื่อสารทันสมัยขึ้นมากแล้ว ยังมีคนที่ใช้การติดต่อหากันทางจดหมายอยู่อีกอย่างนั้นหรือ...?“พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ?”พอลตอบภรรยาของเขากลับไปก่อนที่มือหนาจะค่อยๆ เปิดซองจดหมายตรงหน้าออก ตาคมค่อยๆ กวาดสายตาอ่านตัวหนังสือตรงหน้าไปทีละบรรทัดจนกระทั่ง...“.../...” ทั้งคู่หันมามองหน้ากันทันทีที่อ่านจดหมายตรงหน้าจนจบ ก่อนที่หมอพอลจะต่อสายประสานงานกับทางโรงพยาบาล ADA โรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ที่เขาเป็นเจ้าของในทันที“เดี๋ยวแมรี่ขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”“ครับ”พอลขานรับคำของภรรยาเล็กน้อยก่อนที่เขาจะต่อสายหาลูกชายเพียงคนเดียวของเขาในทันที เขาวางมือจากอาชีพหมอมาเกือบปีแล้ว

ห้องทำงานของนายอาจารย์แพทย์พีรดนย์ ธาดาศิริกุล (ศัลยแพทย์หัวใจและทรวงอก)ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!“เชิญครับ”“มาอยู่กันที่นี่เองทั้งคุณพ่อ คุณลูกเลยนะคะ”“ยิ้มมาขนาดนี้มีเรื่องอะไรดีๆ เหรอครับ” หมอพอลยกยิ้มออกมาก่อนที่เขาจะเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าออกมาสีหวานต่อหน้าต่อตาลูกชายเพียงคนเดียวของพวกเขา“แมรี่จับจองหนูน้ำมนต์ให้กับตาเพิร์ชเรียบร้อยแล้วค่ะ”“ว่าอย่างไรนะครับแม่?” เพิร์ชลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับเอ่ยถามคุณแม่ของเขาออกไปอย่างอึ้ง ชายหนุ่มจ้องมองไปยังหญิงวัยกลางคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาพึ่งจะได้ยิน“เพิร์ชลูกต้องแต่งงานกับหนูน้ำมนต์”“ไม่มีทางครับ”“ทำไมล่ะ? น้องไม่ดีตรงไหน?”“ไม่ใช่ว่าน้องไม่ดีครับ แต่เราไม่ได้รักกัน และที่สำคัญเรารู้จักกันยังไม่ถึง 24 ชั่วโมงเลยนะครับ” เพิร์ชพยายามอธิบายให้กับมารดาของเขาได้ฟัง“นั่นแหละที่แม่กำลังจะบอก...เพิร์ชต้องทำอย่างไรก็ได้ให้น้องตกหลุมรัก และลูกก็ต้องรักน้องด้วย”“อะไรนะครับ?”“เดี๋ยวนี้หูไม่ดีแล้วเหรอเรา” แมรี่ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยแซวลูกชายเพียงคนเดียวของเธออย่างเอ็นดู“แม่ครับ”“ลูกอาจจะจำไม่ได้เมื่อ 30 ปีที่แล้วยายแม้นเคยบอ

คฤหาสน์หรูของเพิร์ช“หนูน้ำมนต์พออยู่ได้ไหมลูก” แมรี่พาว่าที่ลูกสะใภ้เดินชมรอบคฤหาสน์หลังงาม ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันมายังห้องนอนหรูที่ถูกตกแต่งสไตล์มินิมอลอย่างที่น้ำมนต์ชอบ“อยู่ได้ค่ะ มีโซนวาดภาพด้วยเหรอคะ?” น้ำมนต์เอ่ยขึ้นมาเสียงใส ก่อนที่ร่างบางจะวิ่งไปดูโต๊ะทำงานของเธออย่างตื่นเต้น“ใช่จ้ะ แม่รู้ว่าหนูชอบ...”“แม่?” น้ำมนต์หันกลับไปมองแมรี่อีกครั้งอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพึ่งเอ่ยออกมา“คิดเสียว่าแม่เป็นแม่อีกคนของหนูเถอะ หนูจะได้อยู่บ้านหลังนี้อย่างสบายใจ”“ขอบคุณมากนะคะที่เอ็นดูหนูขนาดนี้” น้ำมนต์ยกมือไหว้คนตรงหน้าอย่างนอบน้อม“แม่ถูกชะตากับหนูตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันแล้ว แม่รู้สึกว่าหนูก็เหมือนกับลูกสาวของแม่จริงๆ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกล้วนะอยู่ที่นี่แม่จะคอยปกป้องหนูแทนครอบครัวของหนูที่อยู่ทางโน้นเอง”“...”“หนูชอบที่นี่ไหมลูก”“หนูชอบมากเลยค่ะ” น้ำมนต์ยกยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะตอบคำถามของคนตรงหน้ากลับไปเสียงดังฟังชัด ถึงที่นี่จะไม่มีอะไรเหมือนกับที่บ้านของเธอเลยก็ตาม“ดีแล้วล่ะจ้ะ”“ว่าแต่คุณป้า...”“หืม?”“คุณแม่อยู่โซนนี้เหมือนกันรึเปล่าคะ?” น้ำมนต์เอ“แม่ไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้

วันเปิดเรียนวันแรก“พี่เพิร์ชยังไม่ไปทำงานเหรอคะ?” น้ำมนต์เอ่ยถามชายหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าประตู ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างกายของเขา“รอเธอไง”“รอหนู? รอทำไมคะ?” หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าออกไปอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ ลุงไม้คนขับรถของคุณป้าที่ถูกส่งมาดูแลเธอก็อยู่ แล้วทำไมพี่เพิร์ชต้องไปส่งเธอที่มหาลัยด้วย“ไปส่งเธอไง”“หนูไปกับลุงไม้ได้ค่ะ”“ฉันรู้ว่าเธอไปได้ แต่แม่ฉันคงไม่ยอม”‘อ่อ คำสั่งของคุณป้าสินะ’ น้ำมนต์พยักหน้าให้กับชายหนุ่มอย่างเข้าใจก่อนที่เธอจะเดินตามร่างสูงไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล สถานการณ์ตอนนี้ทั้งน้ำมนต์และเพิร์ชต่างก็ไม่มีใครสามารถปฏิเสธการจับคู่ในครั้งนี้ได้“พี่เพิร์ชส่งหนูเสร็จแล้วไปไหนต่อเหรอคะ?” น้ำมนต์เอ่ยถามชายหนุ่มออกไปในขณะที่สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปยังโหงพรายที่ยืนอยู่ตรงหน้า มือบางค่อยๆ เอื้องไปจับแขนแกร่งของชายเอาไว้ก่อนที่ร่างของผีสาวจะหายไป“ไปทำงาน...มีอะไรรึเปล่า?” เพิร์ชเอ่ยถามขึ้นก่อนที่เขาจะมองไปยังใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกายอย่างไม่เข้าใจ มือบางของเธอจับแขนแกร่งของเขาเอาไว้ ‘เธอเห็นอะไรอย่างนั่นเหรอ...?’“ไม่มีค่ะ”“หึหึ โ