All Chapters of พันธะร้ายพยศรัก: Chapter 31 - Chapter 40

“หนูน้ำมนต์ คุณหมอเพิร์ช” ลุงคำปันร้องออกมาด้วยความดีใจก่อนที่ชาวบ้านคนอื่นๆ จะวิ่งตามกันมาหยุดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ น้ำมนต์กับเพิร์ชจึงพากันลงมาหาทุกคนด้วยความยินดีไม่ต่างกัน“ผมตกใจแทบแย่ครับนึกว่าพวกคุณจะเป็นอะไรไปแล้ว”“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วง” เพิร์ชเอ่ยบอกกับกลุ่มของชาวบ้านตรงหน้าเสียงอ่อน ก่อนที่เขาและน้ำมนต์จะยกมือไหว้ทุกคนอย่างนอบน้อม“ไม่เป็นไรหรอกครับแค่เจอพวกคุณ พวกเราก็ดีใจมากแล้ว”“นั่นสิครับพวกคุณหายไปตั้ง 3 วัน รู้ไหมครับว่าพวกเรากลัวพวกคุณเป็นอะไรไปมากแค่ไหนยิ่งเจอศพไอ้ฮอมโดนเสือทำร้าย เล้วไหนจะข่าวลือที่เรื่องเสือสมิงอีก”“เดี๋ยวนะครับเมื่ออีกลุงว่าอะไรนะครับ พวกเราหลงป่า 3 วันแล้วเหรอครับ”“...” น้ำมนต์กับเพิร์ชหันมามองหน้ากันโดนไม่ได้นัดหมาย ก่อนที่ทั้งคู่จะหันกลับไปมองหน้าลุงคำปันพร้อมกันอย่างรอคำตอบ“ใช่ครับพวกคุณหายไป 3 วันแล้ว”“ว่าแต่พวกคุณขึ้นไปอยู่บนนั้นได้ยังไง” พรานชราคนเก่าคนแก่ของหมู่บ้านเอ่ยถามออกมาด้วยความแปลกใจ ก่อนจะมองขึ้นไปบนห้างด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยปกติชาวบ้านจะไม่กล้าเดินผ่านทางนี้เนื่องจากคนเก่าคนแก่ห้ามมาตั้งแต่

5.00 น.“...” เพิร์ชลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาเดิมของทุกวัน ชายหนุ่มยกยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่เห็นหญิงสาวในอ้อมกอดยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่ในวงแขนของเขาอย่างสบายใจจุ๊บ!!!เพิร์ชจุ๊บลงที่หน้าผากของแฟนสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงชายหนุ่มก็หันกลับมาห่มผ้าให้กับเธออย่างเบามือ ก่อนที่เขาจะเดินจากห้องนอนของน้ำมนต์กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของตัวเองเพื่อไปออกกำลังกายที่ห้องฟิตเนสชั้นล่างแอ๊ดดดดด!!!เพิร์ชเปิดประตูห้องนอนของน้ำมนต์ออกก่อนที่ชายหนุ่มจะชะงักไปทันทีด้วยความตกใจที่เห็นสายตาคู่หนึ่งที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีกำลังจับจ้องมาที่เขาอย่างตกใจไม่ต่างกัน“ตาเพิร์ช”“คุณแม่”ปึง!!เพิร์ชรีบปิดประตูห้องนอนของน้ำมนต์ทันทีเพราะเกรงว่าหญิงสาวที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน ชายหนุ่มรีบเดินมาหาคุณแม่ของเขาที่ยืนอึ้งอยู่ไม่ไกล“คุณแม่มาทำอะไรแต่เช้าครับ” เพิร์ชเอ่ยถามคุณแม่ของเขาออกมาเสียงอ่อน“ได้ยินว่าลูกๆ กลับกันมาแล้ว แม่ก็เลยจะมาเตรียมอาหารเช้าให้ แต่ว่า...”“ลูกเข้าไปทำอะไรในห้องของน้อง หรือว่าตาเพิร์ชแม่ไม่เคยสอนให้ลูกรังแกใคร...” แมรี่เอ็ดลูกชายเสี

ณ บ้านของน้ำมนต์ จังหวัดอุบลราชธานีก๊อก ก๊อก ก๊อก!!“แม่เองลูก” น้ำหนึ่งเอ่ยบอกกับลูกสาวที่อยู่ภายในห้องนอนของตัวเอง ก่อนที่ประตูไม้บานใหญ่จะถูกเปิดออกด้วยฝีมือของเจ้าของห้อง“เชิญจ้า”“น้ำมนต์ หนูอยากแต่งงานกับหมอเพิร์ชจริงๆ ใช่ไหมลูก?”ทั้งคู่พากันมานั่งลงบนเตียงนอนไม้กลางห้องนอน ก่อนที่น้ำหนึ่งจะเป็นฝ่ายเอ่ยถามลูกสาวตรงหน้าขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง มือบางลูบลงที่หัวของลูกสาวอย่างเอ็นดูก่อนหน้านี้น้ำมนต์ไม่ได้มีทีท่าว่าจะอยากแต่งงานกับหมอเพิร์ช ทั้งหมดที่เด็กสาวทำลงไปก็เพราะถูกผู้ใหญ่ขอร้องเอาไว้ แต่ตอนนี้เรื่องทั้งหมดมันถูกคลี่คลายแล้ว น้ำมนต์ไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับลูกชายของพี่แมรี่กับพี่พอลแล้วก็ได้“จริงค่ะแม่ หนูรักเขา”“...”“หนูไม่รู้หรอกนะคะว่าอนาคตระหว่างหนูกับพี่เพิร์ชจะเป็นอย่างไง แต่ตอนนี้หนูมีความสุขมากเลยค่ะแม่” น้ำมนต์ขยับเข้าไปกอดมารดาของเธอเอาไว้อย่างออดอ้อน พร้อมกับอธิบายความรู้สึกของตัวเองให้กับคนตรงหน้าเข้าใจ“ถ้าลูกมั่นใจแบบนี้แม่ก็สบายใจ ออกไปข้างนอกกันเถอะลูกผู้ใหญ่รออยู่”“ค่ะแม่”“.../...” น้ำมนต์เดินเข้ามานั่งข้างกายของหมอเพิร์ชทั้งยิ้มให้กัน ก่อนจะหันไปมองผู

“ตรงนี้เงียบดีนะครับ” เพิร์ชเอ่ยขึ้นมาก่อนที่ชายหนุ่มจะจูงมือบางให้เดินตามเขาขึ้นไปยังศาลากลางน้ำ ดอกบัวชมพูที่บานสะพรั่งอยู่ในสระน้ำตรงหน้ายิ่งมองดูยิ่งน่าหลงไหล“ลมเย็นดีด้วยนะคะ” น้ำมนต์เดินไปนั่งลงบนม้านั่งพร้อมกับทอดสายตามองไปที่สระน้ำเบื้องหน้า“ครับ อากาศน่านอนจริงๆ” เพิร์ชเอ่ยบอกกับร่างบางเสียงอ่อน ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงนอนหนุนตักของเธอ ชายหนุ่มดึงมือบางไปกุมเอาไว้ที่อกแกร่งของเขา พร้อมกับนิ้วเรียวลูบลงที่หลังมือบางของเธอเบาๆ“พี่เพิร์ชเก่งมากเลยนะคะเข้ากับที่บ้านของหนูได้เป็นอย่างดีเลย”“ก็พี่รักลูกสาวเขานี่ครับ พี่ก็ต้องทำให้พวกเขารักและไว้ใจพี่” มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้มหวานออกมาพร้อมกับเอ่ยบอกกับเธอออกไปเสียงอ่อน“หนูรักพี่เพิร์ชนะคะ”จุ๊บ!!!“พี่ก็รักหนูครับ” ริมฝีปากหนาจุ๊บลงที่หลังมือของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะเอ่ยบอกกับคำรักกับเธอออกไป‘น่าอิจฉาคนมีความรักจริงๆ โวย’‘เออวะ กลางนาก็ยังไม่เว้น’เสียงของใบเงินกับใบทองดังขึ้นมาจากด้านหลังของต้นไม้ใหญ่ ก่อนที่ร่างของกุมารน้อยทั้งสองตนจะค่อยๆ ปรากฏขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะลุกออกจากตักของหญิงสา

ณ โรงพยาบาลเอกชน“ไอ้เพิร์ช / ไอ้เพิร์ช” เสียงของฮันเตอร์กับสกายร้องเรียกเพิร์ชรักของเขาออกมาเสียงหลง ก่อนที่ทั้งคู่จะวิ่งมาหาชายหนุ่มอย่างร้อนใจสกายจับตัวเพิร์ชหมุนไปมาเพื่อสำรวจความเรียบร้อย จนชายหนุ่มที่พึ่งประสบอุบัติเหตุมาได้ไม่นานเวียนหัวไปหมด แต่เพิร์ชก็ไม่ได้คิดจะห้ามปรามอะไรเพราะเขารู้ดีว่าเพื่อนรักเป็นห่วงเขามาก และที่สำคัญเขามีคนให้ต้องสนใจมากกว่า ‘น้ำมนต์’“น้ำมนต์ล่ะคะ?” ตะวันที่ยืนเงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง ทันทีที่ทุกคนรู้ว่าหมอเพิร์ชกับน้ำมนต์ประสบอุบัติเหตุก็รีบพากันมาที่โรงพยาบาลในทันที โดยมีชูใจคอยดูแลเด็กๆ อยู่ที่บ้านพัก...“อยู่ในห้องฉุกเฉินครับ”“น้องเป็นยังไงบ้าง?” ฮันเตอร์เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปตบไหล่แกร่งของเพื่อนรักเพื่อปลอบใจเพิร์ช สกาย และฮันเตอร์เป็นเพื่อนกันมานานแค่มองตาก็รู้ใจแล้ว ถึงบุคลิกของเพิร์ชจะดูเป็นคนขรึมๆ ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกกับใครทั้งนั้น แต่ครั้งนี้มันต่างไปเพิร์ชที่เก็บสีหน้าเก่งมาตลอดกลับแสดงความกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด“ยังไม่ออกมาเลยว่ะ”“...”“กูเคยคิดว่าตัวเองเป็นหมอที่เก่งช่วยคนมาได้ไม่รู้