All Chapters of หัวใจไร้รัก: Chapter 21 - Chapter 30

เรานัวเนียจูบแลกลิ้นกันอยู่พักใหญ่ มือหนาบีบขยำสองเต้าอย่างหนักหน่วง พอรู้ตัวอีกทีก็ไม่เหลืออะไรอยู่บนตัวแล้ว สองร่างเปลือยเปล่ามองสบตากัน โดยไม่มีคำใด ๆ มีเพียงเสียงหัวใจดวงน้อยที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งและเสียงลมหายใจติดขัดของคนตัวโต สายตาเย็นชาคู่นั้นมันเปลี่ยนไปมันดูอบอุ่นขึ้น แต่มันก็ไม่อาจรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่จ๊วบอุ้งปากร้อนอ้างับยอดปทุมถันและจูบดูดมันอย่างแรง มือหนาบีบขยำ จนผิวขาวเป็นรอยแดงบวม“หนูเจ็บ”“อย่าดื้อกับฉันอีก” เขาพูดเสียงแหบพร่า แล้วซุกหน้าดูดเลียยอดอกอย่างเอาแต่ใจ“หนู อ๊ะ ดะ...ดื้อตอนไหน นะ...หนูก็อยู่ของหนูดี ๆ” ฉันพูดเสียงติดขัดเมื่อปลายลิ้นสาก เปียกลื่นละเลงเลียถี่ ๆ มันเสียวจนไรขนอ่อนลุกซู่ไปทั้งตัว ความเจ็บมันหายไปแต่กลับรู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัว ไม่ว่าฝ่ามือหนาจะจับลูบตรงไหนร่างกายมันก็แอ่นตัวบิดเร่า เสียวซาบซ่านไปทั้งตัวแผล็บ แผล็บ“อ๊ะ อ๊า พี่พาร์ท...นะ...หนูเสียว" ร่างเล็กดิ้นพล่านเมื่อถูกปลุกเร้าอารมณ์ อุ้งปากร้อนดูดเลียยอดปทุมถันตวัดลิ้นรัว ๆ นิ้วร้ายสอดล้วงแหวกกลีบร่องสวาทจ้วงเข้าออก“อืม”จวบ จ๊วบ ด๊วบ“อ๊ะ อ๊าหนูปวดฉี่อีกแล้ว” สองมือเล็กจิกดึงไร

2 เดือนผ่านไป“เฮ้อ......อีกไม่กี่เดือนก็จะจบ ม. ปลายแล้ว” ไม่รู้ว่านานเท่าไรตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ที่บอกว่าเหมือนเดิมคือยังคงทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนเหมือนเดิมแต่คงไม่กล้าไปทำงานแบบนั้นอีก ได้แค่วาดภาพขายทำงานช่วยครู ดีที่พี่ ๆ เพื่อนพี่ณัฐใจดีให้วาดภาพให้บ่อย ๆ จะว่าไปวาดภาพอยู่ในห้องแบบนี้ก็ดีนะไม่อันตราย ไม่เหนื่อยรายได้คือค่อนข้างดี ถ้าวาดช่วงปิดเทอมคงจะดีกว่านี้ทั้งเรียน อ่านหนังสือสอบ แทบไม่มีเวลาเลย ไหนจะต้องรับมือพี่พาร์ทอีก แต่จะว่าไปช่วงนี้พี่เขาก็เงียบ ๆ ไป เห็นขุนศึกบอกว่างานพี่เขามีปัญหาทุกวันนี้ก็ไม่กล้าคาดหวังอะไร เวลาพี่เขาว่าง เขาก็มาหาบางทีก็พาไปที่คอนโดก็เฉพาะเวลาที่เขาต้องการแค่นั้นแหละ สักวันเขาก็คงเบื่อและค่อย ๆ หายไป ก็ไม่ได้อยากจะคิดแบบนี้นะ แต่ไม่รู้สิผู้ชายที่มีพร้อมทุกอย่างเขาคงไม่มาจริงจังกับเด็กข้างถนนหรอกสิ่งที่เสียไปแล้วก็แล้วไป มันจะเป็นความทรงจำว่าครั้งหนึ่งได้มอบร่างกายให้คนที่เรารัก ฉันไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่มันมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับพี่พาร์ท เขาคือรักแรกพบและอาจจะเป็นรักเดียวของฉันก็ได้ใครจะไปรู้ส่วนเขาฉั

หลายวันผ่านไป...“ไปหาดีมั้ยนะ” ตอนนี้ก็จะสองทุ่มแล้ว ฉันนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง คือวันนี้เป็นวันเกิดอยากไปหาพี่พาร์ทที่ห้องเพราะเห็นขุนศึกบอกว่างานพี่เขามีปัญหา เรื่องเพชรอะไรนี่แหละ พอเห็นข่าวที่ออกมาก็นึกเป็นห่วงพี่เขา ตั้งแต่วันนั้นพี่เขาก็เงียบไปเลย“โทรถามพี่เขาก่อนดีกว่า” พอนึกขึ้นได้ก็รีบกดโทรหาพี่พาร์ททันที แต่สายเขาไม่ว่างคงจะติดธุระอยู่“พี่ให้หนูเอง ก็แสดงว่าพี่ให้หนูไปหาได้ใช่มั้ย” ฉันหยิบคีย์การ์ดห้องที่พี่เขาให้ไว้ขึ้นมาดู มันสองจิตสองใจทั้งอยากไปหาแต่ก็กลัวพี่เขาจะว่า แต่ก็เป็นห่วงอยากรู้ว่าพี่เขาโอเคหรือเปล่าในข่าวมันบอกเป็นทำนองว่าเหมือนถูกลูกค้าต่อว่าเพราะเพชรที่ส่งออกถูกจับได้ว่าเป็นของปลอมแต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าบริษัทพี่พาร์ทจะทำอย่างนั้น ใครจะไปบ้าทำให้ตัวเองเสียชื่อ ต้องมีคนทำแน่ ๆพรึบ!!“กล้า ๆ หน่อยสิเธียร!” ฉันดีดตัวลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินออกจากห้องด้วยความมั่นใจ วันเกิดปีนี้ไม่ขออะไรมาก ขอแค่ได้อยู่กับพี่พาร์ทนอนกอดเขาทั้งคืนคงจะดี แต่มันก็แค่ฝันเล็ก ๆ แอบหวังมากว่าไม่รู้ว่าพอเจอหน้าแล้วพี่เขาจะว่ายังไง อาจจะไล่ตะเพิดฉันออกมาก็ได้ใครจะไปรู้“เฮ้อ...เอา

อำเภอมวกเหล็ก…..“ในที่สุดก็ถึงสักที” พี่ณัฐถอนหายใจอย่างโล่งอก หลังจากที่รถต้องจอดให้ฉันอ้วกมาตลอดทาง ตอนนี้รถจอดอยู่หน้าบ้านหลังเล็ก ๆ แต่มันดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกบ้านไม้สีขาว สองชั้นหลังเล็ก วิวข้างหลังเป็นท้องทุ่งนาสีเขียว แบบบ้านสองชั้น ขนาดเล็ก ยกพื้นเล็กน้อย มีชานระเบียงนั่งเล่นหน้าบ้าน รอบด้านเป็นธรรมชาติ พื้นหญ้าสีเขียวปกคลุมทั่วบริเวณบางครั้งการได้ไปอยู่ในที่เงียบ ๆ ท่ามกลางทุ่งหญ้า ทุ่งนา หรือป่าเขา ก็ช่วยทำให้พลังชีวิตที่ลดลง เติมเต็มขึ้นมาใหม่ได้อีกครั้งไม่น่าแปลกใจเลยว่า ทำไมบางคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองครึ่งค่อนชีวิต แต่เมื่อบั้นปลาย จึงเลือกที่จะไปอยู่ในชนบทจากเมืองใหญ่มายังเมืองเล็ก ๆ เพราะเมื่อการได้สัมผัสกับความเรียบง่าย ความเงียบสงบ บรรยากาศที่ยังเป็นธรรมชาติ มันทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้อย่างบอกไม่ถูกฉันมองไปรอบ ๆ บ้านแล้วยิ้มออกมา มันรู้สึกตกหลุมรักที่นี่เข้าให้แล้ว“เป็นไงเรา หน้าซีดขนาดนี้ไปนอนพักก่อน”“ที่นี่สวยจังค่ะพี่ณัฐ หนูขอเข้าไปดูข้างในได้มั้ย”“ตามสบายทางนี้พี่จัดการเอง ทัชไปกับพี่เธียรนะครับ”“ครับพี่ณัฐ ไปครับพี่เธียรทัชอยากเห็นข้างใน” ทัชพูดอย่างตื่น

“พี่ก็มีภาระมากพอแล้ว ทั้งค่าเช่าร้าน ค่ายาน้องทัช แต่ละเดือนมันก็หลายหมื่นถ้าพี่ต้องมาเลี้ยงลูกหนูอีกคน ไม่เอาหรอกหนูยอมเป็นคนบาปดีกว่าทำให้พี่สาวสุดที่รักเหนื่อย”ฉันยิ้มทั้งน้ำตา ใจจริงก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยเพราะเขาคือลูกของฉันและเขาคือลูกของพี่พาร์ท ผู้ชายที่ฉันรักเขาคือตัวแทนความรักที่ฉันมีให้พี่พาร์ทถ้าบอกพี่เขา เขาอาจจะรับผิดชอบหรือไม่ก็ให้ฉันเอาเด็กออกซึ่งมันก็เป็นไปได้หลายอย่าง แต่ถ้าบอกเขาครอบครัวพี่เขาก็คงจะมีปัญหาไหนจะลูกพี่เขาที่ยังเด็ก ฉันไม่อยากผิดไปมากกว่านี้“หนูว่าจะเอาน้องออกตามที่หมอแนะนำ แล้วจะตั้งใจเรียนหาเงินช่วยพี่ดีกว่า” เพราะฉันยังเด็กแล้วยังเป็นเด็กกำพร้า หมอที่โรงพยาบาลเลยให้คำแนะนำ ถ้ายังไม่พร้อมก็สามารถเอาเด็กออกได้แต่ถ้าอายุครรภ์สามเดือนขึ้นไปทางโรงพยาบาลไม่สามารถที่จะทำให้ได้“เรื่องเรียนเอาแบบนี้มั้ย เธียรค่อยกลับไปเรียนหลังคลอดก็ได้ พี่ไม่อยากให้เธียรทำแบบนี้” พี่ณัฐยังคงร้องไห้น้ำตาอาบสองแก้ม“มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะคะพี่ณัฐ” ฉันพูดเสียงสะอื้น“โอกาสมันแทบจะเป็นศูนย์ พี่เองก็ใช่ว่าจะว่างทุกวัน ไหนจะขายของ ดูแลน้องทัชแล้วถ้าต้องมาเลี้ยงตัวเล็กอีก มันเ