All Chapters of หัวใจไร้รัก: Chapter 31 - Chapter 40

“ทำไมพี่ไม่ใส่เสื้อผ้า แต่ถ้าจะให้ดีหนูว่าพี่กลับไปดีกว่า”“……”“นี่พี่ทำอะไรของพี่อีกเนี่ย พี่พาร์ท!” แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ จะอะไรล่ะพันแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเขาก็ใช้ผ้าเช็ดตัวฉันอีก ผ้ามันก็ผืนเล็กนิดเดียวพันอยู่ที่เอวผู้ชายตัวสูง ๆ ผ้าที่ผืนเล็กอยู่แล้ว ยิ่งดูเล็กเข้าไปอีกฉันพูดด้วยเขาก็ไม่พูดอะไรเดินผ่านหน้าตรงไปที่เตียงทิ้งตัวลงนอนกับตัวเล็กที่เพิ่งจะหลับไป แล้วเตียงมันก็เล็กแค่นี้เขานอนกอดลูกอยู่แบบนั้นแล้วฉันจะนอนไหน?อย่าบอกนะว่าหลับแล้ว ฉันเดินลงไปข้างล่างกลับขึ้นมา แล้วต้องอมยิ้มกับภาพตรงหน้า คุณพ่อกล้ามโตนอนกอดลูกสาวตัวเล็ก ส่วนตัวเล็กนี่นอนนิ่งอมยิ้มอย่างมีความสุข“อย่าลืมสิเธียร เขามีลูกเมียแล้วนะ” พอนึกถึงข้อนี้ขึ้นมามันก็พาให้ใจเจ็บ แต่ก็ได้แต่ถอนหายใจ นี่ก็ยังไม่ดึกทำงานที่ค้างไว้ให้เสร็จก่อนแล้วกันฉันสะบัดความคิดทุกอย่างทิ้ง เดินไปนั่งที่ประจำวาดรูปที่ค้างไว้ แต่มันกลับไม่มีสมาธิเอาเสียเลย ในหัวมันมีแต่เรื่องพี่พาร์ท เรื่องครอบครัวเขา คำพูดทุกอย่างที่เขาบอกจะพาตัวเล็กกลับไป ถ้าเขาทำแบบนั้นจริง ๆ ฉันจะทำยังไง คิดยังไงก็คิดไม่ตก เฮ้อ…กลางดึก…“แล

1 เดือนผ่านไป“พี่พาร์ท! ออกไปจากห้องหนูเดี๋ยวนี้นะ!” พอเดินออกจากห้องน้ำแล้วต้องอารมณ์เสีย จะอะไรล่ะ ก็พี่พาร์ทแอบเข้าห้องฉันอีกแล้ว ถึงมันจะบ้านเขาก็เถอะถ้าไม่ใช่เพราะแม่เขาขอร้องและพี่ณัฐก็มีเรื่องฉันไม่อยู่ที่นี่ให้มันอึดอัดใจแบบนี้หรอก“ฉันไม่ได้มาหาเธอสักหน่อย ฉันมาหาลูกฉัน” เขาก็พูดแบบนี้ทุกครั้ง บางวันดึก ๆ ตื่นมาเขาก็มานอนอยู่ข้าง ๆ แล้วยังจะมากอดอีก ไม่สงสารลูกเมียตัวเองที่นอนอยู่บนห้องหรือไงกัน คนอะไรหล่อแต่ใจร้าย ฉันไม่น่ารักคนแบบนี้ตั้งแต่แรกเลย คิดผิดมาก“กินยาหรือยัง” เขาเดินเข้ามาใกล้ ถามแค่นี้ทำไมต้องเข้ามาใกล้ด้วย คนยิ่งไม่ได้ใส่ชุดชั้นในอยู่“กะ...กินแล้ว พี่ถอยออกไปห่าง ๆ หนูได้มั้ย” สองมือรีบดันตัวเขาออกแต่กลับไม่เป็นผลเมื่อคนตัวโตยืนนิ่งไม่ยอมขยับตัว“แล้วเรื่องเรียนจะเอาไงตกลงจะเรียนเสาร์อาทิตย์?” เขาดึงตัวฉันเข้าไปใกล้ จนหน้าแทบจะติดแผงอกเขา“อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ปล่อย”“......” เขาเงียบเอาแต่จ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้น“...หนูจะนอน” หมดปัญญาจะพูดกับเขาไม่รู้เขาจะเอาไงกันแน่ วันนี้เป็นวันที่ตัวเล็กฉีดวัคซีนเข็มแรก ดีที่พี่เขาพาไปถ้าฉันพาไปเองมีหวังได้ร้องไห้ตามลูกแน

ตอนเย็น...“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” ฉันยิ้มให้พี่นายที่อุตส่าห์ขับรถมาส่ง“ครับพี่ยินดี” เขาพูดและยิ้มอย่างสุภาพ“แล้วเจอกันนะ” รถเมล์พูดแทรกพร้อมโผล่หน้าออกมาก“ไปได้แล้วเจอกัน” ฉันยิ้มให้สองคนพี่น้องก่อนจะรีบเดินเข้าบ้าน“ตัวเล็กของแม่เก่งมากเลยรู้มั้ยวันนี้” ฉันพูดยิ้มกับตัวเล็กที่ยิ้มอารมณ์ดีทั้งวัน“.......” แล้วต้องกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอเมื่อเข้าห้องแล้วพี่พาร์ทนั่งทำหน้าขรึมอยู่ พร้อมกับมือถือฉันที่วางอยู่ข้าง ๆ เขา เฮ้อก็คงลืมไว้ตามเคย“รอแม่อยู่ตรงนี้นะคะแม่ไปเตรียมน้ำให้” ฉันเลือกที่จะไม่สนใจสายตาดุดันคู่นั้นที่มันบ่งบอกว่าพี่เขากำลังโมโห เอาตัวเล็กนอนลงกับเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำ“.....” พี่พาร์ทเขายังคงเงียบมองทุกการกระทำจนฉันอาบน้ำแต่งตัวให้ลูกเสร็จ“ขอโทษนะคะที่หนูไม่ได้บอก” ฉันรู้ว่าเขาโกรธ โมโหที่ฉันพาลูกไป พร้อมส่งตัวเล็กให้พี่เขา“หนู...” ฉันพูดเสียงสั่นมองหน้าเขาที่เรียบเฉย รับลูกจากฉัน ก่อนจะเดินไปที่ชั้นเก็บของหยิบสมุดบัญชีที่เป็นชื่อน้องออกมาให้พี่เขา“ถึงมันจะไม่มากแต่หนูอยากให้ลูกหนูรู้ตัวว่าคงเลี้ยงน้องให้สุขสบายไม่ได้ เพราะฉะนั้น อึก” มือบางเอื้อมขึ้นปาดน้ำตาที่

หลังจากทานข้าวเสร็จ ทุกคนก็มานั่งรวมตัวกันที่ห้องรับแขก พูดอธิบายเรื่องทุกอย่างระหว่างพี่พาร์ทกับพี่ฟองเบียร์ให้ฉันฟัง แต่คนที่พูดคือน้องชายเขาพี่พอร์ช ส่วนคนพี่อย่างพี่พาร์ทนั่งเก๊กเล่นกับตัวเล็กไม่พูดอะไรสักคำ“ทีนี้สบายใจได้แล้วนะ” พี่ฟองเบียร์พูดยิ้ม ๆ“ค่ะ หนูเข้าใจแล้ว” ฉันยิ้มให้พี่ทั้งสอง“ลูกชายป๊านี่มันน่าฟาดทั้งสองเลยรู้มั้ย แต่ละคน เฮ้อ...” คุณแม่จ้องดุป๊าที่นั่งนิ่งไม่พูดอะไรสักคำ“แนนมันไม่เกี่ยวอะไรกับป๋าเลยนะ เรื่องของลูก ๆ แล้วเกี่ยวอะไรกับป๊าไม่งอนป๋านะ” ป๊าขยับเข้าไปใกล้เมียแล้วกอดหอม แสดงความรักต่อหน้าลูก ๆ อย่างไม่มีเขินอาย เป็นฉันเองที่เขินอายจนหน้าแดง ได้แต่ยิ้มไม่กล้ามอง“พอร์ชก็ไม่เกี่ยวนะแม่ พอร์ชรักพอร์ชก็บอกว่ารัก” พี่พอร์ชหันหน้าไปสบตากับพี่ฟองเบียร์ สายตาพี่เขามันเต็มไปด้วยความรักความอบอุ่น“เบียร์ก็รักพี่” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมสวมกอดคนรัก“........” แต่พอหันไปมองพี่พาร์ทเขากลับนั่งนิ่ง เล่นกับลูกไม่สนใจคนอื่น เฮ้อ.....คนเย็นชาขี้เก๊กอย่างเขาคงทำอะไรหวาน ๆ โรแมนติกแบบนี้ไม่เป็น“พอแล้วป๋าอายลูกบ้างป๋าอายุเท่าไรแล้ว” คุณแม่พูดดุแล้วเดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน“แ

“ไหนว่ากลับบ้านไงคะ?” ฉันที่มัวแต่ก้มดูเสื้อผ้าตัวเล็กที่พี่พาร์ทซื้อให้แล้วอดยิ้มไม่ได้มีแต่ตัวน่ารัก ๆ ต้องสงสัยเมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วไม่ใช่ทางกลับบ้าน“ไปเอาของกับไอ้เจตน์แป๊บเดียว”“……” พอได้ยินพี่เขาพูดแบบนั้นแล้วก็ดูเสื้อผ้าต่อ ถ้าตัวเล็กใส่คงจะน่ารักมากแน่ ๆ เลย ตัวอ้วน ๆ มีพุงหน่อย ๆ แค่คิดก็อดยิ้มไม่ได้แล้ว“ยิ้มอะไรของเธอ เห็นยิ้มแบบนี้ตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว” พี่พาร์ทพูดพลางเลี้ยวรถเข้าบริษัทคุณเจตน์จำได้ว่าเมื่อปีที่แล้วก็มาเป็นพริตตีที่นี่แหละ“ก็พี่ดูสิ ชุดตัวเล็กน่ารักจะตาย” ฉันชูชุดจัมป์สูทยูนิคอร์น ให้พี่พาร์ทดู รวมทั้งชุดแมวเหมียวคิตตี้น้อยสีชมพู และชุดอีกหลายชุดให้พี่เขาดู“ลูกนะไม่ใช่ตุ๊กตาที่จะจับใส่อะไรตามใจเธอ” เขาพูดเสียงเรียบ ส่ายหัวแล้วจอดรถ“รอในรถฉันไปแป๊บเดียว”“ไม่เอาหนูไปด้วย ที่นี่น่ากลัวจะตาย” สองมือรีบเกาะแขนพี่พาร์ทที่กำลังปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น ลานจอดรถมืดก็มืดเปลี่ยวก็เปลี่ยวใครจะไปรอในรถกัน จะบ้าหรือเปล่า“……” พี่พาร์ทพ่นหายใจแรงแล้วมองสำรวจเสื้อผ้าที่ฉันใส่อยู่อย่างพิจารณา“นะคะหนูกลัว” ฉันทำหน้าอ้อน ก็ตั้งแต่ที่ห้างพี่พาร์ทบ่นเรื่องชุดมาเป็นร้อยรอบ