บททั้งหมดของ หัวใจไร้รัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

“ขอบคุณพี่พาร์ทมากนะคะ งั้นเบียร์ขอพาลูกไปนอนก่อน”“ไปนอนได้แล้วดึกแล้ว พี่ไม่อยู่ดูแลตัวเองดูแลลูกดี ๆ นะรู้มั้ย ไว้พี่เคลียร์งานเสร็จจะรีบกลับมาหา”“โอเคค่ะ ปะป๊า น้องพั้นซ์ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ แล้วหนูจะคิดถึงปะป๊าทุกวัน”“เป็นเด็กดีนะครับแล้วปะป๊าจะรีบกลับมา” พาร์ท หอมที่หัวเด็กน้อยวัย 5 เดือนเศษที่กำลังน่ารักน่าชัง เริ่มงอแงเพราะถึงเวลานอน“ไปนอนกันดีกว่า” เขาได้แต่มองตามหลังร่างบางแล้วถอนหายใจ ก่อนจะเดินออกจากบ้านเพราะต้องบินไปทำงานดูแลธุรกิจที่ประเทศไทย“ป๋า แม่ครับพาร์ทไปแล้วนะ”“อย่าคิดมากไว้ทุกอย่างลงตัวป๋ากับแม่จะย้ายกลับไปอยู่ที่ไทยด้วย”“ครับป๋า” พาร์ทเดินเข้าไปกอดพ่อ“พาร์ทรักแม่นะครับ” และไม่ลืมที่จะเข้าไปกอดแม่“ดูแลตัวเอง อย่าเที่ยวให้มันมากเรื่องดื่มก็ให้มันน้อย ๆ หน่อย อย่าทำตัวเหมือนป๋าลูก ยิ่งแก่ยิ่งน่าเบื่อขี้บ่น”“ครับแม่ พาร์ทรู้แล้ว แม่ก็อย่าดื้อให้มันมากป๋าจะได้ไม่ต้องบ่น พาร์ทเห็นนะ ทำอะไรกัน”“ตาพาร์ท เรานี่กะล่อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” คนเป็นแม่ถึงกับเขินพูดอะไรไม่ออกเมื่อลูกชายทำท่าทางทะลึ่งกลอกตามองหน้าพ่อกับแม่ แล้วที่น่าหมั่นไส้คนพ่อกลับยิ้มรับอย่างภาคภูม

หลายวันผ่านไปโรงเรียนเอกชนชื่อดัง“ว่าไงเธียรที่ให้วาดให้เสร็จมั้ย”“แค่นี้เอง นี่ไง”“ฝีมือดีเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่รับเป็นลูกศิษย์”“หนูต้องขอบคุณครูมากนะคะ ที่สอนวิชาความรู้ให้ ถ้าไม่มีครูเธียรคงแย่” เด็กสาวในชุดนักเรียน ม. ปลาย ถักเปียสองข้างหน้าตาน่ารักสดใสสมวัย“เสียดายที่เธียรน่าจะได้เรียนที่นี่ แต่ไม่เป็นไรคนมีพรสวรรค์อย่างเราเรียนที่ไหนมันก็เหมือนกัน” ครูหนุ่มใหญ่วัย 40 ต้น ๆ เป็นอีกคนที่คอยช่วยเหลือเด็กสาว ช่วยสอนศิลปะหางานให้ทำและวันนี้เพราะที่โรงเรียนที่ตัวเองสอนมีงานกิจกรรมแต่กลับไม่มีเวลา เลยไหว้วานเด็กสาวให้มาช่วยอุตส่าห์ไปขออนุญาตโรงเรียนวัดต้นสังกัดมาทำงานช่วยทั้งวัน เย็นนี้เห็นทีต้องเลี้ยงขนมเด็กสาวที่ครูเองก็รักและเอ็นดูไม่ต่างจากลูกสาวคนหนึ่ง“งั้นไปกินขนมกันครูพาไปเลี้ยง”“เย่ ๆ ๆ ๆ ๆ” เหล่าเด็กนักเรียนที่มาช่วยงานต่างโห่ร้องด้วยความดีใจ เพราะนานที ปีครั้งคุณครูจะพาไปเลี้ยง วันนี้ถือเป็นลาภปากต้องยกความดีให้ ธีรดาที่ขยันทำงานจนเสร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี“แต่เดินไปนะ ครูไม่มีรถ” พอได้ยินครูพูดแบบนั้นเหล่าเด็กซน ต่างพากันบ่นกันใหญ่ แต่มันก็ไม่ใช่ปั

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยหนู”“…….” พี่เขาเงียบเอาแต่จ้องหน้าสีหน้าเขามันบอกอย่างชัดเจนว่าเอือมระอา เบื่อหน้าฉันเอามาก ๆ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะพี่สาวคนสวยพี่โมจิ กับพี่ผู้ชายสุดหล่อเข้ามาช่วย พี่พาร์ท เทพบุตรสุดหล่อคงไม่พามาที่โรงพยาบาลแน่นอน“จะมองอีกนานมั้ย” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำให้สติมันกลับคืนมา ก็จะอะไรเขาหล่อไงเลยเอาแต่มอง“ขอโทษค่ะ ก็พี่หล่อหนูเลยอยากมองนาน ๆ ถือว่าเป็นบุญตา งั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ” ตอนนี้ก็บ่ายโมงแล้วจะกลับไปทำงานก็คงเดินไม่ไหว แค่จะเดินไปป้ายรถเมล์ยังคิดหนักเลย เฮ้อ“รู้มั้ยเจอเธอทีไรฉันซวยทุกที แทนที่จะได้กินข้าวแต่ต้องพาใครก็ไม่รู้มาหาหมอ” เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์“ขอโทษค่ะ ที่หนูทำให้พี่เดือดร้อน” สองมือยกขึ้นไหว้เขาแล้วเดินขากะเผลกไปที่ป้ายรถเมล์ ไม่ได้โกรธเขาหรอก ที่พี่เขาพูดแบบนั้นก็มันเป็นเรื่องจริง ใคร ๆ ก็บอกว่าฉันมันคือตัวซวย! ไม่งั้นจะทำให้พ่อแม่ตายเหรอ“เจ็บชะมัดเลย แล้วแบบนี้จะทำงานยังไงเนี่ย” กว่าจะเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ก็ใช้เวลามากพอสมควร แล้วหมอคือบอก ห้ามเดินเยอะไม่เดินแล้วจะทำงานยังไง เฮ้อ...ตุลาคม พฤศจิกายน ธันวาคม มกราคม กุมภาพันธ์ อีกแค่ 5 เดือนจะจบ ม. ต

“ลุง ตามภูพิงค์มาทำไมอีกเนี่ย!” ภูพิงค์ทำหน้าบึ้งตึงเมื่อเห็นใครบางคนยืนรออยู่หน้าบ้านหลังจากที่คุยกับคนในบ้านเสร็จ“บอกว่าเรียก อา ไม่งั้นก็พี่” ร่างสูงเดินตรงเข้าไปหาคนตัวเล็กอย่างเอาเรื่อง“เรียกพี่บ้าอะไรลุงอายุน้อยกว่าพ่อนิดเดียวเอง” เด็กสาวทำจมูกย่นใส่“พาร์ทมีธุระก็ไปเถอะ เดี๋ยวอาพาตัวแสบกลับเอง”“ครับ” พาร์ทได้แต่ยิ้มก่อนจะเดินไปขึ้นรถ“ขึ้นรถ หรือจะให้อุ้ม”“ไม่ต้องหนูเดินเองได้ หมอโรคจิต!” ภูพิงค์เอียงตัวหนี เดินหน้างอไปขึ้นรถกับคุณอาหนุ่มที่ได้แต่มองตามแล้วยิ้ม ยิ่งเห็นหลานตัวน้อยทำหน้างอเขาก็ยิ่งหลงเธอขึ้นทุกวัน“ทำไมต้องนึกถึงเด็กบ้านั่นด้วย” แต่พอเห็นสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย มันพลันให้นึกถึงคนตัวเล็กในชุดนักเรียนเดินกลับบ้านไปก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที“…….” พาร์ทถอนหายใจอย่างหนักอก ทำไมต้องมาเจอแต่เรื่องวุ่น ๆ ทั้ง ๆ ที่หนีมาพักใจแต่ตั้งแต่เจอกับธีรดา กลับยิ่งทำให้เขาเหนื่อยและวุ่นวายเป็นเท่าตัวแต่ถึงจะคิดแบบนั้นรถกลับวิ่งไปอีกฝั่ง ซึ่งไม่ใช่ทางกลับคอนโดแต่กลับวิ่งไปทางห้องเช่าของเด็กสาวซ่า ซ่าฝนยังคงกระหน่ำตกไม่ขาดสาย คนตัวเล็กที่ยังคงนั่งกอดเข่าเอามือปิดหูเม

“เธียร” ขุนศึกเอ่ยเสียงทะเล้น หย่อนนั่งลงข้าง ๆ ตัวเล็กที่กำลังนั่งครุ่นคิดถึงเรื่องงานมอเตอร์โชว์“อะไรของนาย ไปนั่งห่าง ๆ ได้มั้ย” เธียรขยับหนี“ช่วยอะไรได้มั้ย” ขุนศึกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อพี่ชายเดินทำมาดนิ่งเข้ามาในห้อง“คือแบบนี้ เราแบบกำลังพนันกับเพื่อนจีบสาวเก็บแต้มอะไรแบบนี้” ขุนศึกพูดกระซิบกระซาบ แอบชำเลืองตามองพี่ชายที่ยังคงนั่งทำงานอย่างขะมักเขม้น“แล้วไงเกี่ยวอะไรกับฉัน” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ก่อนจะมองหน้าหล่อ ๆ ที่ยียวนตาเขม็ง คงไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะพวกชอบเก็บแต้มมันเป็นเสือผู้หญิงเลยนะ อายุเท่าไรเอง“ไม่ใช่แบบนั้น แค่จะขอถ่ายภาพแบบนี้มั้ย เราขอถ่ายรูปด้วย รูปละห้าร้อยแค่จะเอาไปอวดเพื่อน นะ ช่วยเราหน่อย” ขุนศึกทำหน้าอ้อนวอน ที่จริงก็ไม่ได้อะไรหรอกแค่อยากทดสอบพี่ชายเฉย ๆ ข้อหาหมั่นไส้เก๊กอยู่ได้“ห้าร้อยเลยเหรอ” เธียรฉีกยิ้มหวานทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น“จริง...แต่เราต้องเป็นเพื่อนกันก่อน เราอยากมีเพื่อนน่ารัก ๆ สวย ๆ แบบเธียร” คนเจ้าเล่ห์ก็คือคนเจ้าเล่ห์ ต้องมีการต่อรอง แล้วสายตายิ้มกริ่มแบบนั้นมันเชื่อใจได้แค่ไหน“เราไม่ได้จะจีบเธียร รู้หรอกน่าว่าเธียรชอบพี่พาร์ท” ขุนศึกหรี