ตื่นมาไม่ทันทำอะไร ฉันก็ต้องไปสนามบินตั้งแต่เช้า ระหว่างทางบอกเลยฉันได้ยินแต่เสียงถอนหายใจเขา ถ้าให้ฉันเดา เขาคงนึกเป็นห่วงฉันกับลูกนั่นแหละ “เบบี๋... อีกสองอาทิตย์เอง อย่าคิดมาก” ฉันพยายามยิ้ม และกระตุกมือที่กุมอยู่ให้เขาหายเครียด ถึงตาเขาจะเพ่งมองถนน ที่สองข้างทางเต็มไปด้วยหิมะขาวโพลนอยู่ก็เถอะ “เฮ้อ... อ้วนกลับไปอยู่บ้านนะ จะบ้านอ้วน หรือบ้านฉันก็ได้” แหม... ให้คนอื่นเข้าไปอยู่บ้านตัวเอง ทั้งที่ตัวเองอยู่อังกฤษเนี่ยนะ ใครจะกล้าคะ? “เจ้าค่ะ เค้าจะกลับไปอยู่บ้านเค้า เบบี๋ไม่ต้องเป็นห่วง” ฉันรีบรับปาก พร้อมกับยกมืออีกข้างขึ้นวันทยาหัตถ์ทันที จนคุณหมอที่นั่งถอนหายใจเมื่อกี้ เขาหันมามอง และอมยิ้ม อุ๊ย... ฉันได้เห็นลักยิ้มเขาก่อนกลับด้วย “เค้าชอบลักยิ้มเบบี๋มาก... อยากให้ลูกมีจัง” เจ้าของลักยิ้ม เขากลอกตามองซ้ายมองขวาเขิน ๆ ก่อนจะหันกลับไปขับรถเหมือนเดิม จนฉันแอบเห็น ลักยิ้มที่แก้มเขาอีกครั้ง อ๊าย... นั่นไง! คุณหมอเขาแอบยิ้มคนเดียว! “งื้อ! เบบี๋... เค้าขอห่อกลับไทยได้ไหม” ไม่ไหวแล้ว!
Last Updated : 2025-04-01 Read more