MY SECRET รักร้อนซ่อนลับ

“แม่คะ ถ้าให้แม่เปรียบความรัก กับอะไรสักอย่าง แม่จะเปรียบมันเหมือนอะไร?” คำถามแรกบนโต๊ะอาหาร เมื่อฉันกำลังจะจากจังหวัดภูเก็ตในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้ จนแม่ผู้ถูกถามตกใจ เงยหน้าขึ้นมาทันที ท่านคงจะสงสัย ว่าทำไมอยู่ ๆ ฉันถามอะไรแบบนี้ เฮ้อ... จะบอกว่าไงดี ฉันแก่แล้ว! ฉันอยากมีผัว แต่ฉันไม่กล้าจริง ๆ ฉันกลัวไปหมด กลัวโดนเท กลัวผิดหวัง เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะฉันเอง ยังไม่มีพ่อแท้ ๆ กับเขาเลย แม่เป็นซิงเกิ้ลมัม ฉันเป็นเด็กกำพร้าพ่อ แต่โชคดีของฉัน ที่ลุงบอส ลุงแท้ ๆ รับฉันเป็นลูกแทน และยังมีแม่เมย์ลิน พ่อที เจ้าของอนันธารากรุ๊ป รับฉันเป็นลูกบุญธรรมอีก แต่มันก็เท่านั้น ใจฉัน ฉันยังอยากตามหาพ่อแท้ ๆ อยู่ดี ไม่รู้ว่าท่านเป็นใคร อยู่ที่ไหน ทำไมแม่ฉันถึงได้ปิดเงียบ ไม่บอกอะไรฉันเลย และดูท่าจะเกลียดพ่อมากด้วย “ถ้าให้แม่เปรียบ ก็คง... เหมือนอะไรสักอย่างที่น่าขยะแขยง” ฉันถึงกลับนั่งนิ่ง เมื่อได้ยินคำตอบจากปากแม่ ฉันบอกแล้ว ว่าแม่ เกลียดพ่อ แม่เกลียดความรัก และพร่ำสอนฉันมาตลอดว่า ความรักน่ะ ไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด ไม่ต้อง

ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ แล้วกัดฟันตอบเขาไป “ฉันไม่เคยรู้เลย ว่าฉันเคยอ้วนด้วย” เขาเอามือล้วงกระเป๋า มองฉันหัวจรดเท้า “ไม่เคย ตอนนี้ก็อ้วน” ฉันถึงกลับอ้าปากค้าง! เขาเป็นผู้ชายคนแรก ที่บอกว่าฉันอ้วน! กูเอวยี่สิบสี่เองนะ พูดอะไรเกรงใจกางเกงไซส์เอสกูบ้าง! “เหอ ๆ โอเค… ฉันไม่ถือ เพราะนายเป็นคนแรก ที่ว่าฉันอ้วน ตานายคงไม่ถึงเอวเอสฉัน” “อืม ตามใจ แล้วเธอ?” เขาชี้มาที่ฉันสลับกับถนน คงจะถามว่าฉันรออะไรสินะ “อ๋อ ฉันรอแฟนมารับ” หมั่นไส้ บอกว่าแฟนมารับซะเลย “อืม ๆ” เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วเปิดประตูขึ้นรถไป ฉันเองได้แต่ยืนรอแท็กซี่ คันไหนขับผ่าน ก็ไม่ใครจอดรับฉันเลย! จนแล้วจนเล่า จนมันดึกขึ้นเรื่อย ๆ หาว~ “แฟนเธอขับแท็กซี่เหรอ” ฉันเอามือปิดปากตัวเองที่หาวแทบไม่ทัน เมื่ออยู่เขา ก็เดินมายืนข้าง ๆ “อืม ๆ ทะเลาะกันนิดหน่อย” เขามองไปที่ถนนแล้วหัวเราะเบา ๆ หัวเราะที่กูหาวปากกว้างแน่ ๆ “หึหึ โกหกเก่งนะ” “โกหก? เอ่อ แล้วนายลงมา ทำไม ม

ไอ้เด็กคนนี้! “ไม่ได้ให้มารักษา แต่มาเปลี่ยนชุดให้หน่อยสิ ฮือ ๆ เจ๊ยังใส่ชุดนอนอยู่เลยไม้เอ้ย” (เฮ้อ หนูบอกแล้วให้หาแฟน เออ ๆ เดี๋ยวไป) ตอบเสร็จก็ตัดสายไปเลย ฉันลุกไม่ไหว จะลุกไปแปรงฟันยังไม่ได้เลย เข้าใจกันหน่อย! ไม่นาน ใบไม้ที่อยู่คอนโดตึกถัดไปก็เปิดประตูเข้ามา ไม่ต้องแปลกใจ ทำไมนางเข้ามายืนหน้านิ่งตรงหน้าฉันได้ เพราะห้องนี้ พ่อบอสซื้อให้ฉันกับใบไม้อยู่ตอนมหาลัย เราจึงมีคีย์การ์ดคนละใบ “ใบไม้ หยิบเครื่องสำอางกับโทนเนอร์มาด้วยสิ” ใบไม้มองหน้าฉันเซ็ง ๆ ก่อนจะหาถุงพลาสติก โกยเครื่องสำอางบนโต๊ะฉันใส่ แล้วเดินมานั่งบนเตียง “ลุกไม่ไหวเลยเหรอ” “อื้อ... บีบโทนเนอร์ให้เจ๊หน่อย เร็ว ๆ เดี๋ยวรถโรงบาลมา” ใบไม้ดูเซ็งฉันมาก แต่นางก็ทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง แม้กระทั่งเปลี่ยนเสื้อผ้า และแต่งหน้าให้ “เอ่อเจ๊... บอกตรง ๆ เหมือนแต่งหน้าศพ” ใบไม้! “ปากเหรอนั่น! เออ อย่าบอกพ่อบอสกับแม่กิ่งนะ ไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง” เบะปากใส่ฉันทันที “ยัดเยียดบาปให้หนูอีกแล้ว” “ตรง

ฉันไม่รู้จะตกใจหรือช็อกดี เพราะมันรู้สึกหมดเลยตอนนี้ แถมมาอีกอย่างคืองงด้วย! “อ๋อ... ก็โอเคแล้ว” “อยู่กับใคร” ฉันกำลูกบิดแน่น ไม่ได้กลัวเขาหรอกนะ แต่ตกใจน้ำเสียงที่เขาถามมากกว่า มันเหมือน เหมือนกำลังจับผิดแฟนยังไงอย่างงั้น! โอ้ย อย่าทำให้กูคิดสิ! “คนเดียว แหะ ๆ” เขามองหน้าฉัน แล้วดันประตูเข้ามาเลย จนฉันต้องหลบไปอีกฝั่ง และรีบประคองตัวเองไว้ แต่ไม่ทันได้เอื้อมมือไป เขาก็จับแขนฉันไว้ก่อน “มานี่ฉันช่วย ที่เธอล้ม ก็เพราะฉัน ฉันแค่มารับผิดชอบ” รับผิดชอบ? “โอ้ย ไม่เป็นไร ฉันไหวน่า นายเพิ่งเลิกงานเหรอ? เหนื่อยป่ะ เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้” เขาส่ายหน้าเบา ๆ แล้วจับแขนฉันไปนั่งที่โซฟา “ไม่ ฉันแค่ยังไม่อยากกลับบ้าน ขอดูยาหน่อย หมอคนอื่นสั่งยาอะไรให้” ฉันดันตัวลุกจากโซฟาไปเอายาให้เขา แต่ทว่าขาสองข้างมันดันเกร็ง เกร็งจนฉันทนความเจ็บไม่ไหว เสียหลักทิ้งตัวลงไป นั่งลงบนตักเขา! “โอ้ย!” ก้นกู เจ็บมาก! ฉันหลับตาปี๋ไม่กล้าลืมตามอง ว่าหน้าตัวเองอยู่ระดับไหน ตอนนี้รู้สึกได้แค่ลม

ทำไงดี ถ้าฉันด่ามันกลับ จะเป็นอะไรไหม โรคจิตแล้วยังมาหาว่ากูอ้วนอีก! ฉัน: หนักหัวมึงรึไง! ไอ้โรคจิต เลิกสร้างแอคมาส่องได้แล้ว กูอ้วน และก็อ้วนมากด้วย! PFPIG2: อืม งั้นลดน้ำหนักด้วยนะ ไอ้… แล้วไอ้โรคจิต ก็ออฟไลน์ไปเลย ฉันกำลังจะกดบล็อกเขา แต่เน็ตมันดันช้า หมุนติ้ว ๆ จนดอกไม้เข้ามาส่งที่ร้าน โอเคปลายฟ้าทำงานก่อน แต่เธออย่าลืมบล็อกมัน อย่าลืมเด็กขาด! ฉันรีบเซ็นรับดอกไม้ และกลับมาทำงานต่อจนร้านปิด ก้นยังเจ็บอยู่แท้ ๆ เข้าบริษัท เข้าร้าน ฉันทำงานไม่หยุดเลย จะบ้าตาย! พอกลับมาถึงคอนโด ฉันก็อาบน้ำนอนปกติ ไม่ลืมที่จะกินยา และทายาที่เขาให้ ตามจริง ฉันก็ทาไม่ถึงหรอก แต่ก็พยายามคลำ ๆ ไม่รู้รอยช้ำมันจะโดนยาบ้างไหม เฮ้อ… อนาถตัวเองแท้ ทาเสร็จฉันก็ถ่ายหลอดยา ลงไอจีสตอรี่เหมือนเดิม... ‘ได้แต่คิด... แล้วก็สงสัย หมอบอกให้ทาบ่อย ๆ จะได้หาย’ ลงปุ๊บเพื่อน ๆ ก็ไดเร็คมาถามใหญ่ ว่าฉันเป็นอะไร แต่หมอที่ให้ยาหลอดนี้มา เขาไม่ส่องไม่ถามอะไรเลย ช่างเถอะ... เขาคงไม่ม