Semua Bab MY SECRET รักร้อนซ่อนลับ: Bab 121 - Bab 130

‘ตึ้ง~’ PFPIG2: อ้วน! ฉันเปิดตาอ่านข้อความ สลับกับมองแท่งตรวจครรภ์ที่ตัวเองถืออยู่ จนเขาส่งข้อความมาอีก PFPIG2: ไม่เป็นแบบนี้สิ เครียดนะ PFPIG2: จะไปแล้ว ขอกอดได้ไหม ‘ครืน ครืน~’ Darling | Calling ฉันกดตัดสาย แล้วลุกขึ้นกดชักโครก ก่อนจะเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ มองเกตเช็คอินแต่ละช่องแต่ละช่อง แล้วหยิบพาสปอร์ตตัวเองที่ถือติดตัวไว้ตลอดออกมา เท่าที่จำได้ ไฟลท์บินของเขา คืออีกสามชั่วโมงข้างหน้า มันมีเวลาเหลือเฟือที่ฉันจะออกตั๋ว ฉันไม่รอช้า รีบเดินไปดูแพลตฟอร์มตารางเที่ยวบิน ก่อนจะหยิบผ้าคลุมไหล่มาพันลวก ๆ ไม่ให้ใครเห็น จนฉันไปสะดุดเข้า กับไฟลท์ ที่น่าจะเป็นไฟลท์เดียวกับเขา นี่มันสายการบิน ที่ไคล์กับต้นไม้เป็นกัปตันนี่! เมื่อไฟลท์ทุกอย่างชัดเจน ฉันก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ขายตั๋ว ซึ่งตอนนี้ พนักงานกำลังเก็บแผ่นพับ เก็บของทุกอย่างลงจากโต๊ะ “เอ่อ... ขอออกตั๋วไปลอนดอนหนึ่งที่นั่งค่ะ ไฟลท์บ่ายโมงยี่สิบนาที” พนักงานถึงกลับมองหน้ากัน ก่อนจะหันมายิ้มแห้ง ๆ ตอบฉัน

“คุณโทรหาลูกติดรึป่าว หายไปไหนวันนี้ หมอนาวาเขาไปอังกฤษแล้วนี่ ทำไมเจ้าปลายยังไม่กลับอีก เฮ้อ... ใบไม้ไปหาที่คอนโดก็ไม่เจอ” ฉันพร่ำกดโทรหาลูกสาว เพราะนี่ก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ฉันยังติดต่อเธอไม่ได้ “คุณหยุดโทรก่อนสิ เราโทรชนกันน่ะ” จริงด้วย ฉันโยนโทรศัพท์ลงโซฟาอย่างหัวเสีย นี่เขาไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยใช่ไหม ลูกหายไปนะ! “คุณยังมีอารมณ์ยิ้มอีก ไม่ห่วงลูกรึไง” เขาลุกขึ้นจากโซฟา แล้วจูงมือฉันไปนั่งข้าง ๆ “ไม่หายไปไหนหรอก ถ้าหายไป ก็คงนั่งเครื่องไปส่งหมอนาวาที่อังกฤษ” ฉันที่คิดวิตก หันขวับ มองอาจารย์หมอข้าง ๆ ตกใจ ปลายฟ้าไปอังกฤษ? ตลกรึป่าว ไม่ใช่ง่าย ๆ ไหนต้องขอวีซ่า ขออะไรตั้งหลายอย่าง! “คุณอย่ามาอำฉันเล่นน่า” ฉันตีแขนเขา ก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ มากดโทรต่อ “ไม่ได้อำ หมอนาวาเคยบอกผม ว่าลูกเราขอวีซ่าอังกฤษไว้ตั้งสามเดือน เธออยากจะไปด้วย แต่หมอนาวากลัวไม่มีเวลาให้ เลยห้ามไว้ นี่ถ้าหายไป คงไปด้วยแล้วล่ะ แต่แปลกนะ ไม่โทรบอกพ่อกับแม่เลย” นี่ลูกสาวฉัน ถึงขั้นยื่นวีซ่า เตรียมตัวตามผู้ชายไปถึ

พอเครื่องเทคออฟเสร็จ ฉันก็รีบขอไวไฟแอร์โฮสเตสโทรบอกแม่ทันที “แม่อ้วนรู้เรื่องแล้วล่ะ” ฉันที่ถือกระดาษพาสเวิร์ดไวไฟ หันไปมองเขาสงสัย แม่จะรู้ได้ไง? ฉันยังไม่ได้บอก ยังไม่ได้คุยอะไรด้วยซ้ำ “แม่จะรู้ได้ไง เค้ายังไม่ได้บอก เบบี๋บอก แค่แม่เบบี๋ไม่ใช่เหรอ?” เขาดึงพาสเวิร์ดไวไฟในมือฉันไปต่อเข้ารหัส แล้วถอนหายใจยาว ๆ ออกมา “เฮ้อ... แม่ฉันรู้ โลกรู้ ป่านนี้คงไปบ้านอ้วนแล้วล่ะ” ห๋า! “จริงเหรอ?” “จริง แม่ฉันเป็นคนใจร้อน อะไรต้องเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ ที่ฉันส่งรูปแล้วปิดเครื่องหนี เพราะแบบนี้ล่ะ รอแม่หายหัวร้อน ค่อยคุย” รู้จักทางหนีทีไล่ ทำไมเขาฉลาดรอบครอบแบบนี้ ลูกคะ ฉลาดเหมือนพ่อนะ สมองแม่ไม่ต้องเอามาก็ได้ ไม่จำเป็น “เอ่อ แม่เบบี๋ไม่โอเคเหรอที่เค้าท้อง” เขาจับมือฉันแล้วส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่หรอก ถ้าโกรธ ก็เรื่องฉันปิดเงียบไม่ยอมบอก” ฉันพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันมาเล่นโทรศัพท์ตัวเองต่อ ก่อนจะตั้งสติ แต่งประโยคเตรียมคุยกับแม่ตัวเอง แม่จะดุฉันไหม? แม่กับยายก็อยากมีหลานนี่ ฉันไม่ไ

ฉันตัดสินใจเก็บโทรศัพท์แล้วเดินไปหาเขา ก่อนที่จะถึงหน้าห้อง และหยุดยืนด้อม ๆ มอง ๆ ดูลาดเลาก่อน และฉันก็เห็นเขานั่งที่เดิม เขานั่งอ่านหนังสือจริงจังมาก มือหนึ่งข้างเปิดหนังสือ มืออีกข้างกุมขมับ เฮ้อ! ตอนนี้ฉันเข้าใจเขาแล้วล่ะ ทำไมเขาถึงไม่อยากให้ฉันมาด้วย การมาสอบของเขา ก็คือมาสอบจริง ๆ “อ้วน... หิวรึป่าว?” ฉันสะดุ้งนิด ๆ เมื่ออยู่ ๆ เขาถามขึ้นมา เขาถาม ทั้งที่ตายังจ้องหนังสือเล่มหนาอยู่นั่นแหละ เอ่อ... คุณหมอศัลมีกี่ตาเนี่ย ทำไมเขารู้ว่าฉันแอบมองเขาอยู่ “ไม่... เค้ากินเยอะแล้ว” และฉันก็เม้มปากเบา ๆ มองเขาอย่างลังเล ฉันอยากจะถาม ว่าเขาเครียดเรื่องอะไร แต่ในใจก็กล้า ๆ กลัว ๆ จนอยู่ ๆ เขาหยุดอ่านหนังสือ แล้วหันขวับมาขมวดคิ้วใส่ฉัน “มีอะไรรึป่าว?” รู้อีก! “คือ เอ่อ... เบบี๋เครียดเรื่องอะไร สอบผ่านไหม?” เขาถอนหายใจ แล้วลุกขึ้น เดินมากอดฉันทันที “ผ่าน” อ้าว! แล้วเครียดอะไรเนี่ย ตอนนี้เขากอดฉันแน่นมาก แถมยังถอนหายใจยาว ๆ ออกมาอีก ฉันไม่รู้จะทำยังไง จึงสวมกอดเขากลับ แล้วลูบแผ่นหลังกว้างนั่นเบา ๆ

แต่งหน้าแต่งตัวเสร็จ เราก็แยกย้ายกันขึ้นรถ ฉันคุณหมอศัล และเอริคเราไปด้วยกัน ส่วนเจแปนและสองหนุ่มน้องชายฉัน ไปรถที่พวกเขาเช่ากันมาเอง จุดหมายและโลเคชั่นหลักของเราคือ หอนาฬิกา Big Ben ซึ่งเราตกลงกันว่า จะจอดรถและเดินถ่ายตามริมแม่น้ำเทมส์ไปเรื่อย ๆ จนถึงสะพานลอนดอน ตอนนี้แสงแดดอ่อน ๆ กำลังส่องลงหิมะ มันเป็นประกายระยิบระยับ จนคุณหมอศัลเขาหันมาบอกกับฉันว่า หน้าหนาวแบบนี้นาน ๆ ครั้งจะได้เห็นมัน แดดที่ส่องลงมา ถึงมันจะสวยงามก็จริง แต่มันไม่ได้ช่วยฉันรู้สึกอุ่นขึ้นมาเลย ตอนนี้ฉันกอดคุณหมอศัลแน่นมาก เราถ่ายรูปทุกช็อตทุกมุม ทั้งที่หนาวใจจะขาด จนเขาเองพยายามบังลมให้ฉัน ทั้งดึงเฟอร์ ทั้งโอบไหล่ ทั้งกุมมือ เขาทำทุกอย่างให้ฉันอุ่นขึ้น แต่ฉันเหมือนจะไม่ไหวแล้ว เอริคถ่ายวีดีโอพรีเซนเทชั่นง่าย ๆ เป็นเบื้องหลังให้เรา และคนที่รับหน้าที่เป็นช่างภาพจัดท่าต่าง ๆ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน... คือเจแปน แอร์สาวที่ช่วยฉันมาตลอดทั้งทริปนั่นแหละ “อ้วนไหวไหม ห้ามป่วยนะ พรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว” ฉันกระชับเฟอร์คลุมไหล่ แล้วส่งยิ้มหวานให้เขา จนเราได้รูปส