MY SECRET รักร้อนซ่อนลับ의 모든 챕터: 챕터 141 - 챕터 150

“อาจารย์บอกแล้วล่ะ เหลือเชื่อ แม่ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ งานบ้านกับข้าวไม่ต้องทำ จะดีที่สุด” เขาหันไปกำชับแม่ฉันทันที ดูสิ คนอะไรสามารถสั่งได้ทุกคน “จ้า กลับบ้านแม่จะหยุดแล้วล่ะ นี่ยายยังไม่รู้เลยนะ ไม่กล้าบอก จะเซอร์ไพรส์ก็กลัวยายสายบัวดีใจจนช็อก” ใช่... ฉันนึกรีแอคชั่นยายไม่ออกเลย ถ้ารู้ว่ามีหลานรุ่นเดียวกับเหลน ยายจะทำหน้ายังไง แล้วป้าหวานที่ยืนคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงนานสองนาน ท่านก็เดินกลับมากอดลูกชาย “นาวา ลูกกลับมาเร็วก่อนกำหนด เมื่อกี้แม่โทรไปขอฤกษ์ใหม่ให้แล้วนะ แต่... แม่ขอดูใบประกาศคนสอบผ่านก่อน” ป้าหวานแบมือตรงหน้าเขาทันที จนคุณหมอศัลเขาขมวดคิ้วใส่แม่ “แม่ไม่อ่านไลน์กลุ่มเหรอครับ? ผมส่งไปแล้ว นี้ผมต้องเอาใบนั้น ออกมาโชว์ทุกคนเหรอ?” อีกแล้ว อีกแล้ว! แขวะแม่ตัวเองอีกแล้ว “งั้นก็ไปดูชุดแต่งงานอะไรไว้ให้เรียบร้อย เพราะกำหนดการคือ ศุกร์หน้า” ศุกร์หน้า! “ช้าไป” What! ฉันอ้าปากค้าง มองเขากับป้าหวานสลับกัน ฉันว่าป้าหวานใจร้อนแล้วนะ แต่มีคนใจร้อนกว่า! “ช้าตรงไหนนาวา แม่

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เราก็ออกไปเลือกชุดแต่งงานกัน ระหว่างทางฉันตอบไลน์เวียร์ไทม์แทนเขาไม่หยุด เพราะตอนนี้ไทม์สั่งพนักงานจัดโต๊ะ และวางโครงแบลคดรอปให้แล้ว เหลือแค่ดอกไม้สดที่ร้านฉันเท่านั้นแหละ ที่ต้องไปจัดเพิ่มเติมทีหลัง ที่ร้านเวดดิ้ง ก็ค่อนข้างต่างจากงานเพื่อนหน่อย เพราะในกลุ่มมีแค่ฉันคนเดียวมั้ง ที่แฟนมาเลือกชุดแต่งงานด้วย เขินอะ บอกเลย เปลี่ยนชุดออกมาเห็นเขานั่งสวมชุดทักซิโด้ แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงยังไงอย่างงั้น เขาหล่อมาก ออร่าพุ่งมาก! “เอ่อ เบบี๋ ชุดนี้เป็นไง” ฉันหมุนตัวให้เขาดูซ้ายขวา จนเขารีบยกมือห้าม “ไม่ต้องหมุน เดี๋ยวล้ม” ง่ะ! ยังไงล่ะ “สวยไหมเจ้าคะ?” “อืม แน่นท้องไหม?” ฉันลูบท้องเบา ๆ แล้วส่ายหน้าตอบเขาไป ชุดที่ฉันเลือกเป็นชุดเปิดไหล่มีระบายยาวลากพื้น พอดีฉันถูกห้ามไม่ให้ใส่ส้นสูง ฉันจึงเลือกกระโปรงยาว ๆ ปิดเท้าตัวเอง “สวย... เอาชุดนี้ครับ” ง่าย ๆ แป๊บ ๆ จบ ฉันจึงรีบถ่ายเซลฟี่ตัวเองส่งไลน์กลุ่มให้เพื่อนดู จนรู้ว่า พวกนั้นออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านตัวเองแล้

ว้าว... คนเพียบ! ฉันเห็นพิธีกรบนเวทีกำลังเอนเตอร์เทรน์แขก และจัดลำดับพิธีอยู่ไกล ๆ แถมตอนนี้พิธีกรสาวเธอยังผายมือตรงมาที่ฉันกับคุณหมอศัล ที่กำลังยืนปากทางเข้างาน และสองข้างทางเต็มไปด้วยดอกกุหลาบฟ้าขาว เสียงพิธีกร และเสียงเพลงที่คลอ ทำฉันจับแขนเขาแน่น ทุกคนต่างพากันยืนขึ้น ปรบมือ ยิ้มให้เราสี่คน ที่กำลังเดินเข้างานช้า ๆ ตามด้วยเพื่อนเจ้าสาวทั้งสามและใบไม้น้องสาวฉัน ที่กำลังยืนโปรยกลีบกุหลาบระหว่างทางเดิน พิธีกร: ขอเสียงปรบมือให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวของเราทั้งสองคู่ด้วยค่า ‘แปะ แปะ แปะ แปะ’ แล้วคนที่ส่งช่อดอกไม้ให้ฉันถือ ก็คือป้าหวาน ท่านยิ้มให้ฉันทั้งน้ำตา และพยุงคุณปู่ยืนขึ้น ส่งช่อดอกไม้อีกช่อให้แม่ จนเสียงปรบมือก็ค่อย ๆ เบาลง เมื่อเท้าฉันก้าวขึ้นเวที ก่อนที่พิธีกรจะเล่าประวัติของแต่ละคนให้แขกฟังคร่าว ๆ พิธีกร: ต้องบอกก่อนนะคะ ว่างานแต่งงานนี้เป็นงานแต่งที่ถูกจัดขึ้นด้วยหัวใจล้วน ๆ ฉะนั้น แน่นอนค่ะอาจจะแตกต่างจากงานอื่น ที่มีพิธีรีตองมากมาย แต่ไม่ใช่เราจะไม่มีพิธีอะไรเลยนะคะ มีแน่นอนค่ะ พิธีแรกคือ พิธ

พูดจบฉันก็เดินไปขอช่อดอกไม้แม่มาอีกช่อ ก่อนที่ฉันจะเดินลงจากเวทีช้า ๆ เดินไปหาว่าที่เจ้าสาวสองคน ตอนนี้ทุกคนมองหน้ากัน ลุ้นว่าช่อดอกไม้ทั้งสอง จะเป็นของใคร ไม่ใช่ค่ะ! แก๊งค์แม่ลูกอ่อน ไม่ใช่ของพวกมึงแน่นอน กรุณานั่งอุ้มลูกต่อไป และฉันก็ถือช่อดอกไม้เดินตรงไปหาใบไม้คนแรก ที่ตอนนี้มันนั่งนิ่ง ทำหน้างง และชี้ไปที่ตัวเอง “อะไรเจ๊?” ยังจะถามอีก! “เอาไปสิ ฉันอยากให้แกเป็นเจ้าสาวคนต่อไป” ใบไม้ยืนขึ้น มองช่อดอกไม้ที่ฉันยื่นให้ “เจ๊... เจ้าสาวบ้าบออะไร คราวก่อนหนูได้ช่อดอกไม้งานแต่งพี่น้ำปั่น หนูไม่เห็นจะได้เป็นเจ้าสาวเลย เหอะ อย่าว่าแต่เจ้าสาว ผู้ชายจีบสักคนยังไม่มี” เงียบกริบกันทั้งงาน จริงของมัน ไม่มีใครเอามันจริง ๆ นั่นแหละ “งั้นแกก็รับไปสิ แล้วขึ้นไปโปรโมทตัวเองบนเวที (กระซิบ) เผื่อว่าจะตกหมอ ๆ แถวนี้ได้” “จะบ้าเหรอ!” ‘พรึบ’ แล้วนางก็คว้า ‘หมับ’ เอาช่อดอกไม้ในมือฉัน เดินดุ่ม ๆ ขึ้นเวทีไปเลย อะไรวะ! นึกว่าจะไม่เอาซะอีก ตอนนี้พ่อบอสแม่กิ่ง หัวเราะลูกสาวตัวเอง

ฉันคิดถูกด้วย ฉันได้ลูกชาย! ฉันดีใจมาก มันลงตัวทุกอย่างถ้าลูกคนแรกเป็นผู้ชาย หนึ่งผู้สืบสกุล สองดูแลน้อง ๆ สามเขาเป็นลูกชายคนโตของบ้าน เขาจะได้เป็นผอ.โรงพยาบาลต่อจากพ่อ และแน่นอน... เป็นหมอ! “ลูกต้องเป็นหมอใช่ไหม?” “ใช่ แต่เป็นหมอด้านไหน ต้องรอดูพัฒนาการเขาก่อน” โอ้ยตาย อย่าบอกนะว่าฉันต้องส่งลูกไปเรียนอังกฤษอีก เอาเถอะ ๆ จะทำอะไรได้ มันเป็นธรรมเนียมบ้านเขา กว่าจะถึงวันนั้นก็อีกตั้งนาน ฉันอาจจะทำใจห่างลูกได้แล้วก็ได้ เมื่อเซอร์ไพรส์สำเร็จ คุณหมอเขาก็แกะลูกโป่ง และเก็บซองจดหมายมาออกมา แต่พอเปิดประตูออกไปปุ๊บ ฉันก็เจอใครบางคน คนที่ฉันลืมกระจายข่าวเรื่องเธอไปสนิทเลย มิน กับนักจิตวิทยาคนนั้น... มินดูจำฉันได้ เพราะเธอเห็นฉันเธอก็รีบยกมือไหว้ทันที แต่คุณหมอศัลนี่สิ! เขาเดินผ่านเร็วมาก ทำฉันที่จับมืออยู่หยุดรับไหว้ไม่ทัน จนต้องกระตุกมือเขา “เบบี๋ ๆ นั่นมินนะ หยุดก่อน ๆ” เขาหยุดเดินแล้วหันมามองฉันทันที “อย่าตบกันที่นี่” มินไหว้ทักทายแบบนั้น ใครจะตบ! “ไม่ได้ตบ เ