Semua Bab MY SECRET รักร้อนซ่อนลับ: Bab 21 - Bab 30

ฉันหลับตาปี๋ เพราะอกซ้ายตอนนี้ มันเต้นถี่มาก คุณหมอศัล ช่วยเอาหน้าออกไปได้ไหม ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ จมูกโด่ง ๆ ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขา เริ่มซุกไซร้ซอกคอฉันอีกแล้ว! “นะ นาวา...” “หืม?” “เอ่อ เมื่อไหร่ จะเอาออก” “ทำไม... เธอไม่ชอบเหรอ?” ฉันส่ายหน้าเบา ๆ จนแก้มขาว ๆ เผลอไปชนจมูกเขาอีกครั้ง ‘ฟอด~’ โอ้ย... เขาหอมแก้มฉัน เขินจัง เขินสุดพลัง กูอยากตาย ยอมค่ะ เป็นแบบนี้ยอม จะเอาอีกกี่รอบบอกมา ปลายฟ้ายอมแล้ว! “ก็ชอบ... แต่เสร็จแล้ว ต้องเอาออกไม่ใช่เหรอ” เขาเงยหน้าขึ้นมาทันที ก่อนที่จะใช้นิ้วชี้ เขี่ยจมูกฉันเบา ๆ “อืม เอาออกก็ได้... มันอุ่นดี” อุ่น? ฉันมองเขาสงสัย ก่อนเขาจะค่อย ๆ ดันตัวขึ้น แล้วดึงมันออกไป จนน้ำรักน้ำสวาทไหล ตามออกมา ถามว่าเขินไหม เขินสิ! ตอนได้กัน มันไม่เขินอะไรทั้งนั้น แต่ตอนเสร็จแล้ว มันทำตัวไม่ถูกเลย เขาเองก็เหมือนกัน ที่ไม่ยอมลุกจากตัวฉัน คงจะอาการเดียวกันนั่นล่ะ พอเขาดึงมันออก ก็จับชุดเดรสมาคลุมฉันทันที ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นนั่ง แล้ว

ฉันมองตามหลังแม่ จนลับตา ทำไมแม่ต้องตึงขนาดนี้? แค่พูดถึงไม่ได้เลยเหรอ? บอกตรง ๆ ฉันรู้สึกไม่โอเคเลย ฉันไม่รู้นะ ว่าแม่เจออะไรมา เพราะท่านไม่เคยบอก ถามก็ไม่เคยตอบ แต่ที่ฉันพอจะดูออก ก็คือแม่ดูโกรธและเศร้ามาก ฉันรอแม่สักพัก จนสเต็กที่สั่งมาเสิร์ฟ แม่ก็ไม่มาสักที อะไรของแม่ เรื่องนี้ฉันควรถามใครดีวะ ที่ผ่านมาฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย เพราะฉันไม่เคยคบใคร แต่พอมาคบกับหมอเท่านั้นแหละ ก็มารู้ว่าแม่ไม่ชอบหมออีก! เออ... ทำไมต้องหมอล่ะ? ถ้าแม่ไม่เคยมีเรื่องอะไรกับหมอ? ฉันเห็นใคร ๆ เขาก็ชอบอาชีพนี้กันทั้งนั้น ดูมีเกียรติ ดูเท่จะตาย คิด ๆ ไปก็เครียด ฉันต้องคบกับนาวาแบบนี้ไปนานแค่ไหน ต้องทำยังไง โอ้ย ๆ พ่อแท้ ๆ ก็ไม่มี จะมีผัวทั้งทีก็ยุ่งยาก! “เจ้าปลาย” ฉันหลุดจากภวังค์ทันที เมื่ออยู่ ๆ แม่ก็กลับมา แต่ทำไมตาแม่ ถึงแดงแบบนั้นล่ะ แม่ไปร้องไห้มาเหรอเนี่ย? ฉันไม่กล้าถาม ได้แต่มอง พยายามทำตัวปกติทุกอย่าง ฉันเข้าใจ แม่คงจะไม่ไหวจริง ๆ ถึงได้ไปแอบร้องไห้คนเดียวแบบนั้น “แม่คะ เอ่อ... สเต็กมาแล้ว ร้อน ๆ กินก่อนนะ” ฉันจึงโน้มไปหั่นสเ

ผมอยากให้เธอมั่นใจ ผมรู้ว่าปลายฟ้า เธอกลัวที่จะมีความรัก ถ้าเราอยู่กันแบบนี้ และผมไม่หนักแน่นพอ มันคงจะไม่ดีกับความรู้สึกเธอ และเราก็จับมือกันเข้ามาในร้าน นั่งข้าง ๆ กัน ทำทุกอย่างเหมือนคู่รักปกติทั่วไป แต่ที่ไม่ปกติคงจะเป็นผม ที่คอยแต่มองหน้าเธอ มองรอยยิ้มสดใส ๆ มองแก้มป่อง ๆ ที่มันทำผมหายเหนื่อยจากการผ่าตัดสี่ชั่วโมงได้ ในพริบตา “กินอะไรดี” ปลายฟ้าเปิดเมนู แล้วชี้ไปที่รูปอาหาร ทีละรูป ทีละรูป “ตามใจอ้วน” พอผมตอบ เธอก็อมยิ้ม แล้วเริ่มสั่งอาหารทันที ผมเป็นคนง่าย ๆ เธอสั่งอะไรมา ผมก็กินได้ทั้งนั้น เอาที่เธอชอบ และอยากกินเถอะ “ผ่าตัดเป็นไงบ้าง โอเคไหม” โอเคสิ ยิ้มแบบนี้โคตรโอเคเลย ใจผมจะละลายอยู่แล้ว! “โอเค อาจารย์หมอช่วยเยอะ” “เห็นเลือดแบบนั้น ถามจริง กินข้าวลงไหม” เมื่ออาหารทยอยมาเสิร์ฟ เธอก็ยิงคำถามชวนอ้วกใส่ผมเลย “ฉันชินแล้ว...” “แบบเห็นตับไตไส้พุงน่ะเหรอชิน โห... ขนลุก” ผมจะไม่ชิน ก็เพราะเธอพูดถึงมัน ตอนผมกำลังตักข้าวเข้าปากนี่ล่ะ “เปลี่ยนเรื่องเถอะ

เขาขมวดคิ้วชนกัน... แล้วมองฉันสลับกับนาฬิกาบนหัวเตียง “พรุ่งนี้เคสเช้า... ต้องกลับ” ฉันทำหน้ามุ่ย โผเข้าไปกอดเขา ก่อนที่จะเอาแก้มป่อง ๆ ถูเบา ๆ ที่แผงอกขาวตรงหน้า “งื้อ... ไม่อยากให้ไปไหนเลย” “อ้วน...” “ทำไม เค้างอแงไปเหรอ” “อ้อนเก่งไป… กินยา และอย่าลืมยาคุม” เขายื่นน้ำเปล่าให้ฉันอีกรอบ จนฉันยอมถอนกอดออกมา แล้วหยิบน้ำกับยาที่เขาให้..กินทีละเม็ด ทีละเม็ด “นอนเลยไหม...” “ให้นอนเร็วจัง อยากกลับแล้วเหรอ?” เขาไม่ตอบ แต่พยุงฉันกลับไปที่เตียง ก่อนที่จะเอนตัวลงมาพร้อม ๆ กัน แล้วสวมกอดจากด้านหลังแน่น “ต้องกลับ ไม่ได้เอาหนังสือมาด้วย” เสียงนุ่ม ๆ ของเขา กระซิบฉันจากข้างหลัง จนแก้มฉันสองข้างเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา ก่อนที่ลมหายใจอุ่น ๆ ที่รดลงช้า ๆ นั้นจะไล่ลงมาตามต้นคอ ทำอะไรก็มีเสน่ห์ไปหมด... ทำไมฉันรู้สึกแบบนี้นะ… ฉันรู้สึกอยากมีอะไรกับเขาตลอดเวลาเลย “ติดอ่านหนังสือเหรอ?” “อืม” โอ้ย... เซ็กซี่จัง “ทำไม ไม่

ทาสงั้นเหรอ น้ำปั่นมันกวนฉันตลอดเลย ฉันอยากจะแกล้งรับปาก แล้วทำลืม ๆ มันไปซะ ฉัน: งั้นกูไม่ว่าง NamPun: เพื่อนร๊าก… ฉัน: เออ! ของฝากมีป่ะ ถ้าไม่มี ไม่ให้ขึ้นรถ NamPun: มี หิ้วผู้ชายมาด้วยสองสามคน กิกิ ฉัน: งั้นมาให้ไว! NamPun: เออ ๆ กูขึ้นเครื่องละ บาย ฉันวางมือถือลง แล้วก้มอ่านเอกสารบนโต๊ะต่อ ซื้อจริงเหรอวะ ที่ซื้อคอนโดเดียวกัน ชั้นเดียวกัน คืออยากอยู่ใกล้ฉันใช่ม้าา บ้า! เขินอ่ะตัวเอง ฉันเทเย็นตาโฟใส่ถ้วย แล้วกินไปเล่นมือถือไป รอคุณหมอศัลเขาทักมา จนสักพักใหญ่ ๆ เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น ‘กริ่ง กริ่ง’ รออะไรล่ะ! กดแบบนี้เบบี๋ฉันแน่นอน... ฉันรีบวางทุกอย่างในมือ แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ตรงไปเปิดประตู ‘แอด...’ “มาเอาเอกสารคืน” หน้านิ่ง ๆ แต่สายตามีเลศนัย “เอกสารอะไร ไม่รู้เรื่อง” “อ้วน...” “ทำไมถึงซื้อคอนโดที่นี่ บอกมาก่อน ถ้าคำตอบไม่ถูกใจ ไม่ให้เอกสาร”