All Chapters of MY SECRET รักร้อนซ่อนลับ: Chapter 31 - Chapter 40

ยอมรับว่างง สมองฉันมันช้าจริง ๆ พอดีถูกคุณหมอศัลเขากินตั้งแต่เช้า ตัวมันสั่น จนกระทบเข้าไปถึงสมองเลย เออ… แต่พอคิดไปคิดมา ทำไมฉันคิดเข้าข้างตัวเองวะ ถ้า... ไม่ใช่แค่เพื่อนน้ำปั่น ฉันคือ… ว่าที่พี่สะใภ้คนโตสินะ กรี๊ด… ฉันหลับตาปี๋ พยายามตั้งสติ และแต่งหน้าต่อ ถึงหัวใจข้างในมันจะเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ จนแทบวาย หลายต่อหลายระรอบก็เถอะ! โอ้ย… คิดเองเขินเองวุ้ย ยัยปลายฟ้า! พอฉันแต่งหน้าเสร็จ ก็ลงจากคอนโดพร้อมเขา ก่อนที่เราจะถึงรถใครรถมัน และแยกย้ายขับกันไปคนละทาง จนฉันมาถึงสนามบิน... ฉันวนหาที่จอด หลายรอบมาก เพราะน้ำปั่นมันไม่รับโทรศัพท์ฉันเลย หรือมันจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านแล้ว? บ้าจริง ฉันเลทแค่สามสิบนาทีเองนะ มันจะเทฉันกลับเลยเหรอ? ‘ครืน ครืน~’ NamPun | Calling นั่นไงโทรกลับมาแล้ว! “น้ำปั่น มึงอยู่ไหนวะ กูวนรถหลายรอบแล้ว” (เออ ๆ กูแปรงฟันอยู่ กำลังจะออกไป กูรอที่ประตูสองนะ) ฉันวางสาย และรีบวนรถกลับขึ้นสะพาน กลับมาอีกรอบ จนเห็นน้ำปั่น มันยืนกอดอกมอง

ฉันเบะปากใส่น้ำปั่น แหมตอนนั้นฉันก็อุตส่าห์ชื่นชมมัน ที่ไหนได้... มันขี้โม้! “มึง กูขอไปนอนคอนโดมึงก่อนนะ ไม่พร้อมกลับบ้านตอนนี้ มีเรื่องต้องทำ” ฉันหันไปมองมันทันที อะไรของมันอี๊ก… ปกติมันห่างพ่อได้ที่ไหน ไปไหนก็คิดถึงพ่อจะตาย ทำไมวันนี้อยากจะนอนกับฉันได้วะ ไม่เอา! ฉันจะขอบคุณ คุณหมอศัล! “มึง ห้องกูรกมากเลย ไม่ได้เก็บของเลยอ่ะ” น้ำปั่นจิกตาใส่ฉัน แล้วหันออกไปมองนอกหน้าต่าง “ห้องมึงน่ะเหรอรก? ห้องมึงเรียบร้อยจะตาย... หรือว่าซุกหลัวไว้ในห้อง!” ใจฉันหล่นวูบไปถึงตาตุ่ม เมื่อประโยคสุดท้าย น้ำปั่นมันหันควับมามองฉัน! จนฉันตบไฟเลี้ยว จอดข้างถนนทันที เพราะสมาธิฉันตอนนี้ ไม่มีแล้ว “เฮ้ย ๆ จอดทำไม มีพิรุธนี่หว่า” ฉันพยายามมองข้างถนน พยายามหา ว่ามีอะไรบ้าง ที่จะช่วยฉันหลุดพ้น จากเจ้าแม่เค้นความจริงอย่างน้ำปั่น! “กูหิว เอ่อ… อยากกิน ข้าวผัดปูเมืองทอง!” ขอบคุณป้ายข้าวผัดปูเมืองทอง ที่ช่วยชีวิตปลายฟ้าไว้ค่ะ “อ้าวเหรอ กินก็กิน มึงจอดรถดี ๆ สิ เดี๋ยวพ่อมึงก็มาแจกใบสั่ง

เช้าตรู่... ฉันตื่นมาไร้คนข้างกาย จะหันซ้ายหันขวาก็ไม่มีเขา อืม... สงสัยคุณหมอศัลเขากลับบ้านไปแล้วล่ะ ที่ฉันทำ มันเห็นแก่ตัวไปไหม ที่จริง ฉันก็ไม่มีอารมณ์อะไรหรอก ฉันแค่อยากคลายบทเศร้าโศกของตัวเอง อยากให้ความรู้สึกดี ๆ ที่มีแค่เขา เข้ามาแทน ซึ่งมัน ก็ได้ผล ฉันลืมเรื่องเครียด ๆ ลงภายในพริบตา วันนี้งานแต่งซินน์ ฉันจึงรีบอาบน้ำ แล้วหอบชุดทุกอย่างไปแต่งหน้าที่ตึก ZER พอมาถึง ฉันก็เห็นไอ้ซินน์ มันนั่งหน้าบูดเป็นตูดหมาอยู่หน้ากระจก แม่มัน เพื่อน ๆ ทุกคนพยายามปลอบใจ แต่มันก็ยังหน้าบูดอยู่แบบนั้น จนเข้าพิธี วันนี้ฉันแต่งชุดไทยสใบสีขาว มันดูกลมกลืนกับสีผิวฉันมาก แต่คนที่จ้องฉันอยู่ห่าง ๆ คนนั้น เขาไม่ละสายตาไปไหนเลย เอ่อ มองขนาดนี้... คืนนี้มานอนด้วยกันไหมล่ะ? ยังอีก! เขายังมองฉันอยู่เลย ฉันจะทำยังไงดี ตอนนี้เริ่มทำตัวไม่ถูกแล้วนะ ฉันแกล้งทำไม่เห็นเขา พยายามสนใจซินน์และช่วยงานแต่ง จนจบพิธีเช้า ก่อนที่เราสาว ๆ จะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพักผ่อนเบา ๆ ที่ห้องแต่งตัว “ไอ้ซินน์นี่เป็นเอามาก อยากให้ม

ฉันจึงเดินกลับไปนั่งที่เดิม จนคุณหมอศัลเขาออกมาจากห้องตรวจ แล้วเดินก้มหน้าก้มตา หยิบโทรศัพท์ออกมาพิมพ์ ‘ตึ้ง~’ PFPIG2 PFPIG2: เพิ่งตรวจเสร็จ ฉัน: รับทุกหน้าที่จริง ๆ PFPIG2: อินเทรินก็แบบนี้ บางวัน ก็ไปทำคลอด ง่ะ! แล้วเขาก็หยุดเดินเพื่อพิมพ์ตอบฉัน นี่ก้มหน้าก้มตา จนไม่เห็นฉันนั่งหัวโด่เลยรึไง PFPIG2: อยู่ไหน กลับรึยัง ฉัน: ไหนว่าจำกลิ่นน้ำหอมได้ ดม ๆ เอาละกัน อยู่แถวนี้ล่ะ ฉันกดส่งแล้วเก็บมือถือใส่กระเป๋า ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมองรอบ ๆ แล้วเดินมาหาฉัน แต่ พยาบาลที่คุยกับอาจารย์หมอคนนั้น เธอกลับเดินเข้ามาทักเขาก่อน “คุณหมอคะ อาจารย์หมอให้ส่งเคสคุณยายสาย...” “ครับ” พยาบาลพูดไม่ทันจบ คุณหมอศัลก็รีบตอบไป จนเธอก้มหน้าเดินไปอีกฝั่ง แล้วคุณหมอศัลเขาก็เดินมาหาฉัน “มานานรึยัง” “แป๊บนึง ไปหาอะไรกินกันเบบี๋” เขายกนาฬิกาข้อมือดูทันที ไม่นะ ไม่! เวลาของฉัน... “

ปลายฟ้าเธอดูตกใจ ที่ผมห้าม เพราะผมอยากแน่ใจกับอะไรหลาย ๆ อย่าง ถึงได้บอกเธอไปแบบนั้น ตอนนั้น ผมเห็นแม่เธอ ยืนมองประตูกระจกนานสองนาน ใจนึงก็นึกสงสัย ว่าแม่เธอมาทำอะไร ผลตรวจของคุณยายก็ไม่ใช่ นอกจากผม อาจารย์หมอ และยาย เรายังไม่บอกเรื่องนี้กับใครเลย ตอนนั้นสิ่งที่ย้อนแย้งตรงหน้า มันทำผมฉุกคิดถึงคำพูดปลายฟ้าขึ้นมาทันที เธอเคยบอกผม ว่าแม่เธอเกลียดหมอ แต่ทำไม ท่านถึงได้มาคอยสอดส่องหน้าห้องพักหมอแบบนี้? “เค้าอยากรู้ ว่าแม่ไปโรงพยาบาลทำไม เบบี๋รู้ไหม แม่เค้าไม่ค่อยกลับกรุงเทพเลยนะ ปี ๆ นึงนี่นับครั้งได้เลย” ตอนนี้ ผมมองปลายฟ้า ผมยิ่งสงสาร ผมไม่รู้หรอก ว่าเธอรู้สึกยังไงบ้าง เพราะผมเกิดมาในครอบครัวที่พร้อมทุกอย่าง แต่บางครั้ง ปลายฟ้าก็ทำให้ผมรู้สึกได้ ว่าเธอยังต้องการ เธอยังคงโหยหาความอบอุ่น จากพ่อของเธออยู่ตลอดเวลา “ไม่ต้องคิดมาก... เดี๋ยวจะคอยดูให้” “แต่ที่เบบี๋ถาม ว่าเค้าอยากเจอพ่อไหม ทำไมถามแบบนั้น เบบี๋สงสัยอะไร บอกเค้าหน่อยสิ” เธอจับแขนผมสองข้าง แล้วมองผม ตาเป็นประกาย เหมือนคนกำลังมีความหวังยังไงอย่