All Chapters of MY SECRET รักร้อนซ่อนลับ: Chapter 11 - Chapter 20

“เจ้าปลาย! ตื่น... นี่หลับไปทั้งมือถือแบบนี้ได้ไง อายุเท่าไหร่แล้ว” “เจ้าปลาย!” “คะ ขาแม่!” ฉันรีบลุกจากเตียงทันที ทำไมแม่ต้องปรี๊ดแตกใส่ฉันแต่เช้าด้วย “มือถือไม่วางเลยรึไง ไปอาบน้ำ ไปส่งแม่ที่สนามบินด้วย!” ฉันหลับทั้งที่มือยังจับโทรศัพท์จริง ๆ ทำไงได้ ฉันเดินทางทั้งวัน เหนื่อยมาก “แหะ ๆ พอดีเพลียค่ะ แม่เก็บของเสร็จแล้วเหรอคะ?” แม่พยักหน้า ก่อนจะเดินมาดันหลังฉัน เข้าห้องน้ำ “เรียบร้อย เร็ว ๆ นะ สิบห้านาทีต้องเสร็จ!” “ค่า...” เป็นแบบนี้ประจำ! ฉันไม่ได้อยู่กับแม่นาน ๆ เหมือนชาวบ้านเขาเลย แม่มาธุระเสร็จก็กลับ บางครั้งมาเช้าเย็นกลับเลยก็มี เหมือนแม่ไม่อยากอยู่กรุงเทพมากยังไงอย่างงั้นล่ะ ช่างเถอะ ตอนนี้เจ๊แกยังบ่นไม่หยุดเลย ฉันขับรถไปฟังแม่บ่นไป แม่บ่นรถติด บ่นที่ฉันช้า บ่นทุกอย่าง จนฉันไปส่งถึงสนามบินนู่นล่ะ หูถึงได้พัก โชคดีที่วันนี้ ฉันไม่ต้องเข้าบริษัทพ่อบอส เลยยิงยาวไปที่ร้านดอกไม้แทน และไม่ลืมที่จะถ่ายรูปสองนิ้ว กับพวงมาลัยรถลงไอจี สตอร

มันวูบไปเลย จนนาวาเขารีบประคองฉันไว้ โห… ใจฉัน ไม่ไหวนะแบบนี้ ถ้าเอาหยาบ ๆ คือมึงจะหล่อไปไหนคะ เผื่อคนอื่นบ้างดิ นาวินก็หล่อ นาวาก็หล่อ พ่อแม่เขาผลิตลูกกันยังไง ทำไมถึงได้ออกมา หล่อบาดใจขนาดนี้ “ไหวไหม” ฉันรีบดึงสติกลับมาทันที เมื่อเขาบีบแขนถามเบา ๆ ก่อนที่ฉันจะรีบแกะมือเขา แล้วพยายามกลับมายืนปกติ “ไหว ไม่ได้เป็นไร แหะ ๆ” ฉันก้มมองพื้น ไม่อยากให้เขาเห็นหน้าที่กำลังแดงก่ำของตัวเอง จนเขาค่อย ๆ ก้มลง มองตาม กรี๊ด! แม่ หนูเชื่อแม่! หนูจะไม่มีความรัก หนูจะพยายามไม่รู้สึกอะไร โอ้ย… ใจอย่าสั่นได้ไหม! “ฉันไปส่ง ดูเธอเหมือนไม่ไหว” ฉันไม่ทันอนุญาติหรือตอบอะไรไป เขาก็รีบคว้าข้อมือฉัน แล้วเดินเข้าคอนโดทันที ก่อนที่ฉันจะมองมือที่เขาจับอย่างงง ๆ โอ้ย… มือนุ่ม ๆ จับก็จับ จับไปเลย! จนมาถึงหน้าห้อง ฉันก็ควานหาคีย์การ์ด ด้วยใจสั่นรัว ‘ตึก ตึก ตึก’ จะส่งฉันถึงไหน ถึงห้องนอน หรือยังไง นอนด้วยกันเลยไหมล่ะ โอ้ย! ไม่ใช่! พอฉันเปิดประตูเข้ามาในห้อง ก็ชี้ไปที่เป็ดปักกิ่งบนโต๊ะกินข้าว “กินเป็

ฉันพยายามเพ่งดูอีกรอบ แต่ดูยังไงก็ดูไม่ออก ว่าใครทำอะไร ใครเป็นใคร ฉันจึงตัดสินใจ เดินกลับไปที่รถ แล้วหยิบแว่นดำมาใส่ ก่อนจะทำตัวเป็นเซเลปเดินเข้าไปในร้าน และสั่งกาแฟง่าย ๆ ไปนั่งที่โต๊ะมุมสุด ที่มันติดกับผู้ชายนั่งหันหลังคนนึง ผู้ชายคนนั้น เขาพาดเสื้อกาวน์ไว้บนพนักเก้าอี้ คงจะเป็นหมอมั้ง แต่ไม่ใช่นนท์แน่นอน นนท์เขายืนยันจะตาย ว่าเขา... ไม่ใช่หมอ พอได้ที่ ฉันก็กดปิดเสียงโทรศัพท์ ทักนนท์ไปอีกครั้ง ฉัน: ไหนล่ะรูป รออยู่ ๆ ‘ตึ้ง~’ เสียงแจ้งเตือนใคร? มันดังเบา ๆ ใกล้ ๆ ฉันนี่เอง ฉันตัวแข็งทื่อไม่กล้าหันไปทางไหน ได้แต่เหล่ตามอง มองไปรอบ ๆ จนนนท์ตอบกลับมา PFPIG2: ฉันกินแค่ครัวซองท์ เพราะคิดไม่ออก PFPIG2: Send Picture แล้วนนท์ก็ส่งรูปครัวซองท์บนจานเล็ก ๆ กับอเมริกาโนเย็นมา ฉันจึงกดซูมเข้าไปใกล้ ๆ จนเห็นชื่อร้านกาแฟที่เขากินข้างแก้ว NwN Cafe’ ‘พรึบ’ ฉันรีบหยิบแผ่นเมนู ที่เสียบบนโต๊ะมาดูทันที เด๊ะ ๆ ใคร? ใครมีครัวซองท์ กับกาแฟดำบนโ

ฉัน ถูกบีบแก้มเบา ๆ ซ้ายขวา ตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดมาก อึดอัดจนหายใจไม่ออก ได้ยินแต่เสียงนุ่ม ๆ ของใครไม่รู้ ดังขึ้นมาแว่ว ๆ “อ้วน! ตื่น… อ้วน!” “น้อง... เหมือนจะไม่หายใจแล้ว!” “หุบปากดิ” พอผู้ชายเสียงนุ่มสบถจบ ก็มีคนบีบปากฉันขึ้นมา ความรู้สึกชา ๆ และสะลึมสะลือ ทำฉันเรียบเรียงอะไรไม่ได้เลย นอกจากริมฝีปาก ที่เป่าลมหายใจอุ่น ๆ เข้ามา ครั้งแล้วครั้งเล่า อึก อึก! จนลมที่เป่า ทำฉันแสบจมูกมาก ก่อนที่มันจะทำฉันแน่นหน้าอกจนสำลัก และพ่นน้ำเค็ม ๆ ออกมาระลอกใหญ่ “แค่ก ๆ แค่ก ๆ” เมื่อความอึดอัดนั้น ถูกคลายออกไป ฉันก็เปิดตาขึ้น มองซ้ายมองขวา ก่อนจะก้มมองชุดบนตัว จนเห็นบิกินี่สีส้มอิฐ ถูกเสื้อใครไม่รู้ ปิดไว้ “ฟื้นแล้ว!” พอฉันกระพริบตาถี่ ๆ ปรับม่านตา ก็มีผู้หญิงคนนึง ชี้มาที่ฉันทันที ก่อนที่นาวาเขาจะหันควับมามองฉัน แล้วพยุงให้นั่ง ห้ะ! นาวาเหรอ? เมื่อสมองตื้อ ๆ นึกขึ้นได้ ฉันก็ไม่สนใจคนรอบข้าง ฉันมองแต่หน้าเขา มองที่ผมสีดำสนิทเปียก ๆ ที่กำลังมีน้ำ หยดติ๋ง ๆ ลงมา ก่อน

“เธอคิดว่าฉัน... จะทำแบบนั้นไปทำไม?” “ก็นายไม่ชอบที่ฉันโมเมไง นายอาจจะเสียชื่ออะไรแบบนี้” เขาวางช้อนลงแล้วมองหน้าฉัน “ฉันไม่ชอบ? เหอะ เธอคิดว่าฉันปลอมไอจีไปเพื่ออะไร ถ้าฉันไม่ชอบ?” ทำไมต้องถามกลับทุกคำถาม เหมือนเขาอยากจะทดสอบสมองฉันยังไงอย่างงั้น กูโง่นะ ยอมรับตรง ๆ นี่ล่ะ! “คือ นะ… นายชอบเหรอ?” เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วรินไวน์ให้ฉัน “อืม…” “ชอบอะไร ชอบที่จะปลอมตัวมาคุยกับฉันสนุก ๆ ให้ฉันโป๊ะแตกแบบนี้เหรอ นายทำแบบนี้กับใครบ้าง สนุกนักรึไง” “ไม่สนุก และฉันทำแบบนี้กับเธอคนเดียว” ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ รู้สึกคอแห้งผาดจนแทบอยากจะยกไวน์ในขวด กระดกพรวดเดียวให้รู้แล้วรู้รอด “นาวา... ฉันไม่เข้าใจ นายจะว่าฉันโง่ก็ได้ แต่… นายช่วยพูดตรง ๆ ได้ไหม” “ฉันชอบเธอ ตรงพอไหม” เขาพูดอะไรออกมา อิหมอแก่เรียน อิหมอผู้ไม่ประสีประสาเรื่องความรัก เขาบอกชอบฉันเหรอเนี่ย? ฉันทำอะไรไม่ถูก รีบคว้าขวดไวน์ที่ตั้งบนโต๊ะ ยกกระดกรัว ๆ จนคนในร้าน เริ่มหันมามองเ