All Chapters of MY SECRET รักร้อนซ่อนลับ: Chapter 41 - Chapter 50

ผมรีบหันมาสนใจคนไข้ต่อ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ตอนนี้อาจารย์หมอ ท่านก็ยังไม่กลับเข้ามา จนผมผ่าตัดคนไข้เสร็จและส่งให้พยาบาลจัดการต่อ “เรียบร้อยนะ หมอนาวา” “ครับอาจารย์” พอผมออกจากห้องผ่าตัด แล้วถอดชุดปลอดเชื้อดูนาฬิกาทันที ถ้าให้นับ ก็สองชั่วโมงกว่า ที่อาจารย์หมอหายไป ผมไม่อยากก้าวก่ายว่าท่านออกไปทำอะไร แต่ผมสงสัย... คราบเครื่องสำอางที่อยู่บนเสื้อกาวน์ท่าน อาจารย์คงไม่ได้แอบไปแต่งหน้ามาหรอกนะ เพราะมันเป็นคราบที่ผมเจอประจำ เวลาที่ปลายฟ้า เธอเอาแก้มป่อง ๆ นั้นมาถู พออาจารย์หมอท่านเห็นว่าผมมอง ท่านก็ถอดเสื้อกาวน์นั้นออก แล้วเปลี่ยนตัวใหม่ในล็อคเกอร์ทันที “อาจารย์ครับ...” “หืม ว่าไงหมอนาวา ผ่าตัดราบรื่นไหม?” ผมพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปหาท่าน ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือในล็อคเกอร์ เปิดรูปแม่ปลายฟ้าส่งให้ท่านดู และอาจารย์หมอท่านก็รับโทรศัพท์ผมไปถือ ก่อนจะเลื่อนนิ้วซูมดูรูปนั้นใกล้ ๆ “รู้จักไหมครับ...” อาจารย์ดูรูปนั้นแล้วนิ่งไป ท่านไม่ตอบคำถามผม เอาแต่เลื่อนดูรู

ใจผมเหมือนหยุดเต้น เมื่อปลายฟ้าถามอาจารย์ผมไปแบบนั้น ผมว่าแล้ว! ต้องสงสัยแน่! “ไม่ลองถาม แม่หนูดูล่ะ ว่ารู้จักผมรึป่าว” ปลายฟ้าเม้มปากแน่น ผมพอจะเดาออก ว่าเธอห่วงความรู้สึกแม่ตัวเองแค่ไหน จนมือเล็ก ๆ นั้นขยับมาบีบมือผมไว้ “เอ่อ... แม่คงไม่บอกหรอกค่ะ แม่ค่อนข้างอคติกับหมอ” อาจารย์ขมวดคิ้ว มองปลายฟ้าอย่างสงสัย เป็นใคร ใครก็สงสัย เพราะที่เธอบอกอยู่นี่ก็หมอ ผมก็หมอ! “ทำไม? บอกผมได้ไหม?” จากที่ยิ้มแย้ม ตอนนี้อาจารย์ผม สีหน้าไม่ค่อยสู้ดี ปลายฟ้าเอง เธอก็เริ่มไม่แน่ใจ มองผมสลับกับอาจารย์อ้ำอึ้งอยู่สักพัก จนเธอหันมาเรียกผมเบา ๆ “เบบี๋...” นั่นไง อึดอัดแล้วสินะ “เรื่องนี้ปลายฟ้าไม่รู้หรอกครับ แม่เธอไม่ได้บอก” อาจารย์หมอพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันมามองผมแทน “งั้น แบบนี้ คุณก็งานยากสิหมอนาวา” “ครับ ไม่ใช่ปัญหาหรอก” ปลายฟ้าหันมามองผมทันที แต่ผมไม่สนใจหรอก เพราะตอนนี้ผมโฟกัสเรื่องอาจารย์หมอกับเธอมากกว่า “ใจสู้นะเรา เอ้อ... วันนั้นที่หนูถามอาการยาย ไม่ต้องเ

ผมกับอาจารย์กลับมาเข้าเวรอีกครั้งด้วยสภาพจิตใจห่อเหี่ยวมาก แต่คนที่หนักสุดคงจะเป็นอาจารย์ “อาจารย์ไหวรึป่าวครับ” เมื่อผมเห็น ว่าท่านเริ่มจะไม่ไหว ก็รีบเดินไปถามทันที เคสนี้เป็นเคสเล็ก ๆ ผมกับพยาบาลผ่าได้อยู่แล้ว “ไม่เป็นไร ผมอยากทำงาน จะได้ลืม” อาจารย์พูดเสียงเบาภายใต้มาสก์ปิดปาก ทำผมเผลอมองตามสายตาอาจารย์ ที่ตอนนี้กำลังจ้องไปที่แผลที่เปิดของผู้ป่วย “ครับ” จบการผ่าตัดที่ไม่มีการพูดคุยใด ๆ นอกจากเรื่องงาน ผมก็ขับรถกลับบ้านทันที และตอนนี้ ผมเหมือนซึมซับความเจ็บปวดของอาจารย์กลับมาด้วย เพราะทุกอย่างมันดูแย่ไปหมด ผมไม่มีแรงเดิน ผมเหนื่อย ผมอึดอัด จนผมไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดี “นาวา... ถือถุงอะไรมาลูก วันนี้นอนบ้านเหรอ?” ผมวางถุงน้ำมะพร้าวบนโต๊ะหน้าโซฟา ก่อนที่จะทิ้งร่างกายที่เหนื่อยล้านั่งอย่างอ่อนแรง “ป่าวครับ พ่อให้เอาของมาให้” “ไหนดูสิ โอ้โห... หมอนายนี่รู้ใจจริง ๆ” ผมหันไปมองแม่ ที่ยกถุงน้ำมะพร้าวขึ้นดู แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อืม... ครอบครัวผมสุขสันต์จริง ๆ ผมไม่เคยเห็

เมื่อเช้าตื่นมา ฉันก็รีบเก็บเส้นผม เก็บทุกอย่างทันที เพราะตอนนี้ฉันสงสัยนาวามาก ยิ่งได้ยินคำพูดอาจารย์ ฉันยิ่งคิดมากไปอีก เพราะอาจารย์พูดแปลก ๆ พูดเหมือน มีความหลัง และสายตาก็ดูมีอะไรบางอย่าง ยิ่งเวลาพูดถึงแม่ฉัน สายตาอาจารย์ ยิ่งชัดเจน ฉันจะทำยังไงดี... วันนี้ทั้งวันฉันไม่มีสมาธิเลย ไออุ่นก็โทรมาระบายเรื่องที่ทำงาน ไทม์ก็โทรมาตื้อฉันให้ช่วยตามจีบน้ำปั่น โอ้ยชีวิต! “เจ๊... เจ๊ถอนหายใจกี่รอบรู้ป่ะ” ฉันหมุนเก้ากี้หลบใบไม้ พยายามหันไปมองนอกหน้าต่าง แล้วนั่งถอนหายใจคนเดียว “เพื่อนก็ปัญหาเยอะ ฉันก็ปัญหาเยอะ ปวดหัวว่ะแก” ใบไม้เอามือท้าวคางและมองฉันเซ็ง ๆ “เจ๊เลือกปัญหาตัวเองก่อนดิ ทีละเรื่อง” “เฮ้อก็ว่างั้น เออ ยายเป็นไงบ้างใบ” “ก็ดีขึ้นนะ เมื่อวานอาบีมโทรมา เจ๊บอกอาบีมเหรอว่ายายไม่สบาย” ฉันพยักหน้าเบา ๆ แต่สายตายังมองออกไปนอกหน้าต่าง “ทำไม?” “ไม่ทำไม เมื่อเช้าตื่นมาหนูก็เห็นอาบีมนั่งคุยกับยายแล้ว” ฉันหันควับไปมองใบไม้ทันที แม่ฉันกลับกรุงเทพเหรอเนี่ย? ทำไมไม

“เบบี๋ สรุปว่าน้ำปั่น มันไม่ได้สงสัยเรานะ มันสงสัยเวียร์” ตอนนี้ปลายฟ้า เธอกำลังนอนตักผม พร้อมกับกอดหมอนพิงไว้แนบอก น้ำปั่นสงสัยไอ้เวียร์... เป็นไปได้ไงวะ “ยัยนั่นคงว่างมาก” “มันเล่าให้ฟังเมื่อคืน ว่าเห็นรถเวียร์จอดเยื้อง ๆ บ้านไออุ่น และรถ ก็โยกด้วย” ฉิบหายไอ้เวียร์... “ไร้สาระ อย่าไปเชื่อน้ำปั่นมาก” ปลายฟ้าเงยหน้ามองผมนิ่ง ๆ อยู่นาน ก่อนที่ลุกขึ้นนั่ง และพิงไหล่ผมแทน “วันนี้เค้าจะทำกระหล่ำปลีผัดน้ำปลา ฝากเบบี๋เอาไปให้อาจารย์ด้วยนะ” อาจารย์คงจะดีใจมาก... ที่ได้กินฝีมือลูกสาวตัวเอง “ได้ จะเข้าเวรแล้ว ทำไว้รึยัง?” ปลายฟ้าลุกขึ้นยืนทันที ก่อนที่จะวิ่งไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาคล้องคอ “เดี๋ยวไปทำเลย จะได้ร้อน ๆ” ผมพยักหน้าเบา ๆ แล้วนั่งอ่านหนังสือรอเธอ จนสักพัก ปลายฟ้าเธอก็ถือปิ่นโตเล็ก ๆ ออกมาสองอัน “อ่ะ! เสร็จแล้ว อันนี้ของอาจารย์ อันนี้ของเบบี๋นะคะ” น่ารักชะมัด “อืม เดี๋ยวรีบกลับนะ...