All Chapters of ฮูหยินแม่ทัพใหญ่..สายลุย: Chapter 31 - Chapter 40

ตงเฟยหลง จ้องมองไปยังร่างบางที่ นั่งทำหน้าตาเบื่อหน่าย อยู่ถ้ามกลางวงล้อมของศัตรู เขาเห็นชายผู้หนึ่งมีท่าทีคุกคาม และจะยืนมือไปสัมผัสนาง มือหนากำคันศรไว้แน่น ง้างธนูยิงไปที่คนผู้นั้นทันทีโดยไม่มีความลังเลซักนิด ลูกธนูปักเข้าที่มือของลูกสมุนคนนั้นพอดี ' อย่าได้บังอาจคิดที่จะแตะต้องผู้หญิงของข้า ' เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ทำให้ลูกสมุนทุกคนแตกตื่นวิ่งมารวมตัวกัน ส่วนคนของสำนักม่านเมฆาเองก็อยู่ในท่าเตรียมพร้อม ทุกคนหันมามองตามทิศทางที่ลูกธนูพุ่งมา ก็เห็นเหล่าทหารจำนวนมากปรากฏอยู่ตรงหน้า พวกมันมีท่าทีที่ตกใจมาก แต่เขามิได้สนใจคนพวกนี้เลยที่สนใจมีเพียงนางเท่านั้น ดวงตากลมโตมองมาที่เขาแล้วยิ้มหวานให้ สายตาคมมองสำรวจนางจนแน่ใจว่าร่างบางมิได้บาดเจ็บที่ใดก็รู้สึกเบาใจ ตลอดทางที่มาเขาเป็นห่วงนางแทบแย่ ตงเฟยหลง หยุดม้าและกระโดดลงเดินเข้าไปใกล้ พวกของหลิ่วหยางอี้ โดยมีเหล่าทหารตามหลังมา " มาเร็วดีนี่..แม่ทัพตง " หลิ่วหยางอี้เอ่ย

จ้าวฟางลู่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา มองข้างกายเห็นคนตัวโตหลับตาพริ้มดูมีความสุขนักจนน่าหมั่นไส้ แต่ตัวนางกลับระบมไปทั้งตัวเลย ร่างบางขยับตัวเล็กน้อย มือหนาก็รั้งเอวบางเข้าไปกอดไว้แนบอก เมื่อคืนนี้กว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปยามโฉ่วแล้ว เขาเคี่ยวกรำนางทั้งคือจนไม่รู้จักเหน็บเหนื่อยนางเองก็ไม่รู้ว่าเขาไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนตั้งมากมาย มือหนาเริ่มลูบไล้ไปมาบนหน้าท้องแบนราบจนนางต้องยกมือขึ้นมาตีมือใหญ่เบา ๆ " โอ๊ยยยย .... พี่เจ็บนะ...เมื่อคืนเจ้าทำให้พี่ช้ำไปทั้งตัวแล้วยังจะมาทำร้ายร่างกายพี่อีก....ช่างใจร้ายยิ่งนัก " ใครกันที่ล่ำลือว่าท่านแม่ทัพนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าพญามัจจุราชแต่สำหรับนางแล้ว เขาไม่ต่างจากลูกแมวตัวโตที่ขี้อ้อนเลยสักนิด " คนที่ช้ำคือข้าต่างหากล่ะเจ้าค่ะ ท่านนี่ช่างหน้าหนาเสียจริง แล้วท่านไม่ต้องไปดูแลความเรียบร้อยของขบวนเดินทางกลับเมืองหลวงหรอกหรือเจ้าคะ " " ไม่เอา.....พี่ยังง่วงอยู่เลย " ไม่พูดเปล่า ยังซ

ดวงตากลมโตจ้องมองบุรุษที่นอนกอดนางไว้ในอ้อมแขนไม่ยอมปล่อย เขาหลับตาพริ้มขนตางอนยาวราวกับผู้หญิง ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ นั่นบ่งบอกได้ว่าคนตัวโตกำลังหลับอยู่ มือเรียวยกขึ้นมาลูบไล้แก้มสากอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวว่าเขาจะตื่น " สามีเจ้าหล่อเหลามาเลยใช้หรือไม่ " " อืม " อยู่ ๆ เสียงทุ้มก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย จนนางเพลอตอบรับไป " หึ หึ ถึงว่าเจ้าถึงได้หลอกกินเต้าหู้พี่กลางดึกเช่นนี้ " นางมองดูคนที่ยังหลับตาพูดด้วยความมั่นใจ ไม่รู้ว่าสามีของนางไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหน " คนหลงตัวเอง... ข้าจะไม่สนใจท่านแล้ว" เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา พร้อมซุกหน้าลงกับอกกว้าง เพียงไม่นานภรรยาตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาก็หลับไป มือหนาโอบกอดนางไว้แนน คงต้องยอมรับว่าเขาตกหลุมรักนางเข้าแล้วจริง ๆ จนอยากจะเก็บนางไว้เพียงคนเดียว ไม่อยากให้นางออกไปพบเจอผู้ใดเลยก็ว่าได้ กลับไปถึงเมืองหลวงเมื่อไหร่ เขาคงต้องไปจัดการเรื่องในค่ายทหารอย่างเร่งด่วน

ตงเฟยหลง มองสตรีที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลายและหวาดกลัว นางดูอ่อนแรง ใบหน้าที่เคยสดใสวันนี้กลับซีดเซียว เขาไม่อยู่เพียงไม่กี่วันแต่นางดูผอมลงไปมาก แล้วงานใหญ่ในครั้งนี้เขาควรจะทำอย่าวไร จะให้เขาทิ้งนางไปได้อย่างไร เขาสวมกอดร่างบางอย่างอ่อนโยนส่งผ่านความรู้สึกที่เขามีต่อนางผ่านอ้อมกอดอันอบอุ่น มือหนาลูบผมนุ่มเบา ๆ " ท่านพี่...ไหนพี่รองบอกว่าท่านต้องเข้าวังอย่างไรล่ะเจ้าค่ะ ทำไมถึงได้กลับมาเร็วจัง " นางเงิยหน้าขึ้นถามคนตัวสูง อย่างสงสัย แต่เมื่อมองใบหน้าหล่อเหลาที่ชอบทำสายตาเจ้าเล่ห์ใส่นางและชอบใช้สายตาหลอกกินเต้าหู้นางอยู่เสมอนั้น วันนี้กลับดูหม่นหมอง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน " ท่านไม่สบายหรือเจ้าคะ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ " เมื่อคนตัวโตยังเงียบอยู่ นางถามเขาด้วยความห่วงใย เขามองคนตัวเล็กในอ้อมแขนนางแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเป็นห่วงเขา....ทั้งที่นางเองก็กำลังป่วยหนัก ' จากนี้และตลอดไปพี่จะมิปล่อยให้เจ้าต้องเผชิญเรื่

จวนท่านแม่ทัพ จ้าวฟางลู่ นางนั่งอ่านจดหมายที่ท่านแม่ทัพส่งมาให้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นางรู้สึกว่าคุณสามีของนางช่วงนี้ชอบพูดแต่คำหวาน ๆ เขียนจดหมายมาบอกรักบอกคิดถึงนางกับลูกได้ทุกวัน อาเต๋อ ยื่นหน้าไปใกล้ ๆ กับเจียวซิน ที่ยืนเก็บดอกไม้อยู่และสะกิดร่างบางเบา ๆ เมื่อนางหันมาทำให้ริมฝีปากบางสัมผัสกับแก้มสากพอดี ทำให้คนตัวโตยิ้มอย่างพอใจ นางผลักเขาออกเบา ๆ อย่างขวนอาย จ้าวฟางลู่ มองดูคนทั้งคู่หยอกเย้ากันไปมาแล้วยิ้มบาง ๆ ' เห็นที ท่านพี่กลับมาต้องจัดงานแต่งให้สองคนนี่ เสียที ' เมืองหนานซี ตงเฟยหลง ให้หยางหลี่เวย พามาเดินเที่ยวเล่นที่ตลาดก่อนเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย จ้าวเฟยหลิง มองตามหลังร่างบางที่วันนี้ แม่นางน้อยหลี่เวย นางดูเหมือนจะรักษาระยะห่างจากเขา อย่างเห็นได้ชัด เมื่อเขาเดินเข้าใกล้นาง นางก็จะเดินหนีไปอีกทาง ไม่มองหน้าไม่สบตา พวกเขาเดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย ๆ จน