Semua Bab ฮูหยินแม่ทัพใหญ่..สายลุย: Bab 51 - Bab 60

จ้าวเฟยเทียน เดินเข้ามาในห้องโถงของจวนแม่ทัพ เขามองดูน้องสาวของตนที่กำลังนั่งมองเด็ก ๆ เล่นกันอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม " พี่ใหญ่ " จ้าวฟางลู่ นางเอ่ยทักเขาแล้วส่งยิ้มหวานมาให้ ส่วนเจ้าเสาหินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นาง ก็ดูจะสดชื่นขึ้นมากกว่าเมื่อวาน รอยคล้ำใต้ดวงตาก็จางหายไปแล้ว " ลูเอ๋อ..เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง " " ดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะพี่ใหญ่ " " ก็ดีแล้ว......ท่านพ่อทราบข่าวแล้ว...กำลังเดินทางกลับมาจากเมืองหรงอัน " " เป็นเพราะข้า...ท่านพ่อเลยต้องกลับมาก่อนกำหนด " " ท่านไม่โทษเจ้าหรอก...ขอเพียงเจ้าปลอดภัย รักษาตัวให้หายไว ๆ ก็พอแล้ว " " เจ้าค่ะ " จ้าวเฟยเทียน มองดูเด็ก ๆ ตัวขาว ๆ อวบอ้วนน่ารักน่าชังที่คลานไปมาบนพื้นพรมอย่างสนุกสนาน เด็กสาวตัวเล็กคลานมาหาเขาและมองหน้าเขาตาแป๋ว มือหนาจึงยื่นไปอุ้มเอาเจ้าก้อนแป้งน้อยมาไว้ในอ้อมแขน อย่างทะนุถนอม " หากอยากได้แบบนี้.....เจ้าต้องหาฮูหยินให้ได้เสียก่อนนะ "

จวนนายอำเภอหยาง มือหนากำจดหมายในมือแน่น ใบหน้าเรียวคล้ายสตรี มีความเคร่งขรึมขึ้นแววตาแข็งกร้าว น้อยคนนักที่จะได้เห็นเขาในมุมแบบนี้ " ท่านลุงออกไปดูแลแขกเถอะ เดี๋ยวเรื่องของเวยเอ๋อพวกข้าจะจัดการเองนะขอรับ ท่านไม่ต้องห่วง " มู่เฉิน เอ่ยขึ้นเพื่อทำรายความเงียบ เจ้ากุนซือนั่นก็นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ได้ " เฉิน เสียว อู่ " เมื่อนายอำเภอหยางออกจากห้องไป จ้าวเฟยหลิงจึงเอ่ยนามคนผู้หนึ่งออกมา ทำให้ทู้เฉิน มองเขาอย่างประหลาดใจ " เจ้าว่าอะไรนะ " " คนที่จับเวยเวย ไปต้องเป็นมันแน่น ...... ต้าหวงเจ้าพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับคนผู้นี้บ้าง บอกข้ามาให้หมด " ต้าหวงมองหน้าท่านกุนซือที่ส่งสายตากดดันมาให้เขา ' ไม่ต้องดุก็ได้...ข้าเต็มใจบอกอยู่แล้ว ' เมื่อต้าหวงเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้ท่านรองแม่ทัพและท่านกุนซือฟังจบ พวกเขาก็ขอยืมแผนที่ของเมืองมาดู และเริ่มวางแผนการค้นหาตัวหยางหลี่เวยในทันที ชายร่างสูงนั่งมองแขกที่ทยอยออกมาจากจวนนายอำเภอด้วยรอยยิ้ม " ข้าอยากจะเห็นหน้า เจ้ากุนซื

จ้าวเฟยหลิง ลืมตาตื่นขึ้นมาในความมืด มีเพียงแค่แสงสว่างจากเทียนเล่มเดียวบนหัวเตียง เพียงแค่เขาขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บปวดที่ท้องก็เล่นงานเขาทันที จนต้องนิ้วหน้าด้วยความเจ็บปวด " เจ็บแล้วยังจะทำเป็นเก่งอีกนะ " เมื่อมีเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นข้างเตียง ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ได้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร " เวยเวย นางเป็นอย่างไรบ้าง " " ข้าพึ่งจะไล่นางไปนอนเมื่อกี้นี้เอง.....ตื่นมาก็ถามหาเมียเลยนะ " ตุ๊บ " ไม่ได้แอ้มข้าหรอก " " ไอ้เพื่อนบ้านี่ " จ้าวเฟยหลิงปาหมอนใส่มู่เฉิน ที่นั่งทำหน้าตาล้อเลียนเขาอยู่ไม่ไกล แต่เจ้าบ้านั่นกลับหลบทันเสียนี่ " เดี๋ยวข้าไปตามนางมาให้ " " ไม่ต้อง ปล่อยให้นางพักผ่อนเถอะ " " อ้าว.....แล้วเจ้าจะถามหาเพื่อ..... " " เจ้าก็ไปนอนได้แล้ว...รำคาญ " " ข้าไปก็ได้.....เห็นแก่ที่เจ้ากำลังป่วยอยู่ คนหล่ออย่างข้าจะไม่ถือสา ....

จ้าวฟางลู่ ยืนมองเงาสะท้อนในกระจก อย่างพอใจนางแต่งตัวเรียบง่ายแต่ดูสง่างาม ' แค่นี้ก็พอมั้ง ' " งามมากเลยเจ้าค่ะฮูหยิน " เจียวซิน เอ่ยชมและมองนายหญิงของนางด้วยรอยยิ้ม หากจะบอกว่าฮูหยินยังเป็นสตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือนก็คงไม่มีใครสงสัยอะไรเป็นแน่ " ซินเอ๋อ ..... เจ้าก็พูดเกินไป เราออกไปกันเถอะท่านพี่คงรอนานแล้ว " " เจ้าค่ะ " เจียวซินเดินตามหลังฮูหยินออกมาจากห้อง ก็เห็นท่านแม่ทัพกับอาเต๋อรออยู่ก่อนแล้ว ตงเฟยหลง มองสตรีตรงหน้าด้วยความตกตะลึงวันนี้นางอยู่ในชุดสีม่วงอ่อน เรียบง่ายแปลกตา ใบหน้าหวานใสแต่งหน้าบาง ๆ เรียวปากสีชมพูระรื่นน่าลิ้มลอง เขาเริ่มจะไม่อยากพานางไปงานแล้วซิ ' สงสัยข้าคงคิดผิดแน่ ๆ ' " ท่านพี่.....ท่านพี่เจ้าคะ ท่านไม่สบายหรือเปล่าข้าเรียกตั้งนาน ทำไมท่านไม่ตอบ " นางเดินเข้ามาใกล้ ใช้หลังมือยกขึ้นมาอิงกับหน้าผากของผู้เป็นสามีด้วยความห่วงใย " ใช่พี่ไม่สบาย...เราไม่ไปแล้วได้ไหม

บุรุษทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างจนใจ เมื่อเจอคำถามของนาง " ลู่เอ๋อ แต่ไม่ไม่เหมือนกันนะ " ท่านแม่ทัพยังคงพยายามที่จะอธิบายต่อ แต่นางก็ไม่ได้สนใจฟังเขาสักเท่าไหร่นัก " แต่ที่นางส่งคนมารอบทำร้ายข้าจะไม่เกินไปหน่อยหรอเจ้าคะ....ข้าว่าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ ๆ " " เราจะไปลงโทษนางเอง...และจะให้นางมาขอโทษเจ้าด้วยดีไหม " ฮ่องเต้ ยังคงเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นางยิ้มรับแล้วหันไปมองเจียวซิน ที่เดินเข้ามานางสบตากับสาวใช้คนสนิทอย่างรู้กัน แล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ " คงไม่ต้องแล้วหละเจ้าค่ะ......องค์หญิงคงได้รับบทเรียนมากพอแล้ว " ทุกคนหันมามองหน้านางด้วยความสงสัย แต่ก็ยังไม่ทันมีใครได้ถามอะไร กงกงคนสนิทของฝ่าบาทก็เข้ามาเสียก่อน " ทูลฝ่าบาท ที่ตำหนักขององค์หญิงเหยาจีเกิดเรื่องแล้วพะยะค่ะ " เมื่อกงกงเอ่ยจบ บุรุษทั้งสามคนก็หันมามองหน้านางทันที จ้าวฟางลู่จึงยิ้มบาง ๆ ให้พวกเขาแทนคำตอบ