Lahat ng Kabanata ng ฮูหยินแม่ทัพใหญ่..สายลุย: Kabanata 41 - Kabanata 50

เว่ยอิ่นฉี ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ที่ลูกชายนำคนมาช่วยตนได้ทันเวลา แล้วมองแม่ทัพตงอย่างท้าทาย " หึ ... เห็นทีจะไม่ได้ง่ายอย่างที่เจ้าคิดเสียแล้วล่ะ ตงเฟยหลง " " ไม่เห็นจะยากตรงไหน..แค่เพิ่มห้องขังอีกซักสองสามห้องก็เท่านั้น " ท่านแม่ทัพยังตอบด้วยท่าทางสงบนิ่งอย่างเคย แถมยังยิ้มแย้มมากขึ้นอีกด้วย " ทำเป็นพูดดี ไปเถอะ .......ฆ่าพวกมันให้หมด " พอสิ้นเสียงของใต้เท้าเว่ย ลูกชายและลูกสมุนของเขาก็เข้าปะทะกันกับเหล่าทหารในทันที " มู่เฉิน...เจ้าเฝ้าเขาไว้ " " ขอรับ " ตงเฟยหลงที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ กับใต้เท้าเว่ยที่ยืนนิ่งขยับไม่ได้ เขาผลักใต้เท้าเว่ยไปให้มู่เฉิน ก่อนที่จะเข้าปะทะกับคนของฝ่ายตรงข้าม อย่างดุเดือด " ท่านพ่อ ... ส่งตัวท่านพ่อข้ามาเดี๋ยวนี้นะ " " อยากได้ก็เข้ามาเอาเองสิ " " เจ้าหน้าหยก..ข้าฝากด้วยนะ ...ข้าเหม็นขี้หน้าเจ้าบ้านี่เต็มทีแล้ว...ขอสักทีแหะ " กุนซือจ้าว

มือเรียวลูบไล้แผงอกกว้างของผู้เป็นสามีเบา ๆ มือหนายกขึ้นมากอบกุมมือของนางไว้ แล้วยกขึ้นมาจุมพิตเบา ๆ ที่หลังมือของนาง " คืนนี้พี่ต้องกลับดึกหน่อยนะ เจ้ากับลูกเข้านอนก่อนได้เลยไม่ต้องรอพี่ " เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นขณะที่จมูกยังคลอเคลียอยู่กับแก้มนวลของภรรยาตัวน้อย นางจึงใช้มือเล็ก ๆ ดันหน้าเขาออกก่อนที่จะต้องโดนจับกินอีกรอบ เมื่อคืนนี้กว่าจะได้นอนก็ทำเอานางแทบหมดแรง หากจะต่ออีกรอบนางคงไม่มีแรงไปรับมือกับเจ้าสองแสบนั้นแน่ ๆ เลย " พอได้แล้วเจ้าค่ะท่านพี่ ป่านนี้เจ้าสองแสบคงใกล้ตื่นแล้ว ให้ข้าช่วยแต่งตัวให้ท่านก่อนดีกว่านะเจ้าค่ะ " " อืม...ต่ออีกหน่อยไม่ได้หรือ " เสียงทุ้มครางในลำคออย่างขัดใจ " หากท่านจะรังแกข้าอีกละก็ข้าจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้รบกับเจ้าสองแสบละเจ้าค่ะ.....ท่านพี่ ท่านจะมิใจร้ายไปหน่อยหรือเจ้าค่ะ " " ก็ได้...ครั้งนี้พี่จะปล่อยเจ้าไปก่อนก็แล้วกัน..." แต่ก่อนที่จะปล่อยให้นางเป็นอิสระก็ยังมิ

ตงเฟยหลง มองบุรุษที่อยู่ด้านล่างเวทีที่กำลังมองฮูหยินของตนด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้ม ' เจ้าพวกนี้น่าจับไปควักลูกตาออกมาให้หมด ' สายตาที่เขามองคนพวกนั้นเหมือนอยากจะฉีกเนื้อคนพวกนั้นออกเป็นชิ้น ๆ เลยทีเดียว ไอสังหารแผ่กระจายออกมารอบ ๆ ตัวเขา จนสองพี่น้องสกุลจ้าวต้องหันไปมองหน้ากัน ' ขนาดอยู่ในสนามรบ เขายังไม่หน้ากลัวเท่านี้เลย ' จ้าวฟางลู่ นางเงิยหน้าขึ้นมาสบตากับคุณสามีที่จ้องมองนางอยู่ก่อนแล้ว นางส่งยิ้มหวานมาให้เขานิดนึง แล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ' เจ้าอยากจะลองดีกับข้าจริง ๆ ใช้ไหม ' ตงเฟยหลง ใช้วิชาตัวเบากระโดดลงมาจากระเบียงชั้นสอง โรยตัวลงมากลางเวทีอย่างสง่างาม และใช้ผ้าคลุมของตนคลุมตัวให้ฮูหยินของเขาในทันที และพานางลงจากเวทีไปบนห้องส่วนตัวอย่างรวดเร็วทำให้ทุกคนตกอยู่ในความอึ้งไปชั่วขณะ ทุกคนในที่นี้มองตามที่คนทั้งคู่ไปอย่างไม่เชื่อสายตา ว่าท่านแม่ทัพจะถูกใจสาวงาม นางนี้จนห้ามใจไม่ไหวถึงขนาดมาอุ้มนางไปจากเวทีการประกวด โดยไม่สนใจผู้ใด

จ้าวฟางลู่ นางลืมตาขึ้นมามองคนที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ข้าง ๆ นาง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อพบว่า คุณสามีของนางนอนเปลือยท่อนบนอยู่และมีร่องรอยสีกุหลาบเต็มตัวเขาไปหมด มือเรียกขึ้นมากุมขมับตนเอาเบา ๆ เมื่อนึกย้อนไปว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง ' นี่ข้าเมาขนาดนั้นเลยหรอ .... ' " เจ้ายังมีแรงยั่วพี่ต่ออีกหรือ " เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้นาง เขาขยับไปใกล้ ๆ และกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู " เอาไว้วันหลังพี่จะซื้อสุราดอกไม้มาฝากเจ้าอีกดีหรือไม่....โอ๊ย...." เสียงทุ้มร้องออกมาแล้วลูบต้นแขนของตนปอย ๆ เมื่อมือเล็ก ๆ ของนางตีไปที่ต้นแขนของเขาอย่างแรง " คนบ้า " " หึ...เจ้ายั่วพี่ก่อนเองเองนะ " " ก็ข้าเมานี่นา...ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นเสียหน่อย " นางตอบเสียงเบา มือหนาดึงตัวนางเข้ามากอดไว้แนบอก " ต่อไปนี้ถ้าพี่ไม่อยู่ด้วย...เจ้าห้ามดื่มเข้าใจไหม "

" ลู่เอ๋อ " ตงเฟยหลง มองเลือดที่กำลังไหลออกจากแผลที่ยังมีลูกธนูปักอยู่ของคนตัวเล็กในอ้อมแขนอย่างตกใจ สายตาคมมองไปตามทิศทางที่ลูกธนูถูกยิงมา ก็เห็นห้าวชวนกับอาเต๋อ กำลังตามคนร้ายไป สายตาของเขาแข็งกร้าวจ้องมองไปยังมือสังหารผู้นั้นแล้วขบกรามแน่น ไอสังหารแผ่กระจายออกมารอบตัวของเขา ก่อนที่จะก้มมองคนตัวเล็กในอ้อมแขนที่นางกำลังส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน มือหนากำลูกธนูไว้แน่นเขาสบตาคนตัวเล็ก นางจึงพยักหน้าให้เขาเบา ๆ " มันจะเจ็บหน่อยนะ....เจ้าแน่ใจหรือ " " แน่ใจเจ้าค่ะ ... ท่านช่วยเอามันออกไปที " ตงเฟยหลง กำลูกธนูให้แน่นขึ้นอีก แล้วดึงลูกธนูออกอย่างรวดเร็ว เขาโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ใยดี " โอ๊ย " " ลู่เอ๋อ ลู่เอ๋อ พี่อยู่นี่ พี่ยังอยู่กับเจ้าตรงนี้ " เขาโอบกอดนางไว้แน่นนางมีสีหน้าที่เจ็บปวดมากเลือดของนางเปลี่ยนเป็นสีดำ เขามองใบหน้าของนางด้วยความหวาดกลัว กลัวว่านางจะเป็นอะไรไป จนทำอะไรไม่