Semua Bab กลรักกับดักหัวใจ: Bab 91 - Bab 100

“สวัสดีค่ะ” เธอเอ่ยทักทายกลับไปเสียงเบา แล้วความคิดหนึ่งก็พลันผุดขึ้นมาในหัว “เอ่อ...ฉันเดาว่าวันนี้พี่คงจะไม่ต้องรีบไปทำงานแต่เช้าสินะคะ”“ไม่นะ ฉันได้พูดอะไรแบบนั้นออกไปอย่างนั้นเหรอ” เขาทำหน้างุนงงเล็กน้อย มองหน้าเธอสลับกับน้องสาวของเขา “แล้วพี่ได้บอกเธอเหรอว่าต้องรีบไปทำงานแต่เช้าน่ะลี่เหยียน!” เขาหันไปถามฉู่ลี่เหยียน เพื่อนสาวของเธอจึงทำหน้าแหย ๆ ออกมา“เปล่าเลยค่ะ พี่ไม่ได้พูดสักหน่อย” ฉู่ลี่เหยียนรีบส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน “พอดีจื่อหานกับฉันคงจะสับสนเรื่องอะไรกันนิดหน่อยน่ะค่ะ” เธอรีบเดินเข้ามาควงแขนซ่งจื่อหาน “ว่าแต่เธอจะดื่มอะไรดีจ๊ะจื่อหาน มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”“งั้น...ฉันขอมอคค่าเย็น ๆ สักแก้วหนึ่งก็แล้วกันนะ อ้อ แล้วก็ขอแซลมอนครีมชีสเบเกิลด้วยนะ”“โอเคเลยเพื่อนรัก” ฉู่ลี่เหยียนพยักหน้ารับคำ “เดี๋ยวฉันมานะ รอแป๊บหนึ่ง”“อืม” ซ่งจื่อหานพยักหน้ารับ แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ว่างตัวหนึ่งอย่างเสียไม่ได้ เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างยากลำบาก เมื่อเห็นสองพี่น้องตระกูลฉู่กำลังยืนค้ำหัวเธออยู่ตรงหน้า“แล้วจื่อหานช่วงนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ” ฉู

อันที่จริงแล้วนะ ถ้าหากว่าเธอได้คบกับฉู่เฮ่าชวนอย่างเป็นทางการเมื่อไหร่ แล้วเขายังกล้าที่จะไปดูหนังกับยัยเจิ้งลี่ซาอีกคนล่ะก็ เธอจะอาละวาดให้บ้านแตกไปเลย เธอไม่ใช่คนที่จะมาเล่น ๆ กับเรื่องของความรัก และเธอก็ไม่มีวันที่จะยอมให้แฟนของตัวเองไปออกเดตกับผู้หญิงคนอื่นอย่างเด็ดขาด และใช่ เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าเมื่อคืนนี้มันไม่ใช่เดตจริง ๆ จัง ๆ แต่เธอกับเขาก็จูบกันไปแล้ว และเธอก็ยังได้ไปนั่งอยู่บนตักของเขาอีกด้วย แถมเขาก็ยังแข็งตัวสู้มือเธอเสียด้วย เธอรู้สึกได้ถึงความปรารถนาของเขาที่กำลังดันดุนอยู่กับบั้นท้ายของเธอ และใช่ เธอพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะปลุกเร้าเขา แต่เธอก็ไม่ได้ทำให้เขาตื่นตัวสู้มือเธอเองทั้งหมดเสียหน่อยนะ เขามีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาด้วยตัวของเขาเองต่างหาก เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าถ้าหากว่าฉู่เฮ่าชวนเกิดไปมีอารมณ์กับผู้หญิงคนอื่นในขณะที่คบกับเธออยู่ล่ะก็ ความสัมพันธ์ของพวกเธอมันก็คงจะจบเห่ลงตรงนั้นอย่างแน่นอน“ฉัน...ฉันก็จำไม่ค่อยได้แล้วล่ะค่ะ” เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อยลง แล้วก็ก้มหน้าลงงุด รู้สึกผิดขึ้นมาจับใจอย่างไม่มีสาเหตุทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ดูดีและก็นิสัยดีขนาดนี้นะ แล

ซ่งจื่อหานสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือที่สั่นเตือนอยู่ข้างหมอน เธอครางออกมาอย่างหัวเสีย ไม่ได้ตั้งใจจะเผลอหลับไปอีกรอบเลยสักนิด แค่อยากจะนอนพักเอาแรงแล้วก็คิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นสักครู่หนึ่งเท่านั้นเอง เธอคว้าโทรศัพท์ขึ้นมามองที่หน้าจอ แล้วหัวใจก็พลันกระตุกหยุดเต้นไปชั่วขณะฉู่เฮ่าชวนส่งข้อความมาหาเธอ!ฉู่เฮ่าชวน: ไงจื่อหาน ฉันแค่จะโทรมาเช็กดูให้แน่ใจว่าเธอโอเคดีอยู่รึเปล่าน่ะซ่งจื่อหาน: ฉันสบายดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะเธอรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับไปในทันที ขณะที่ลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง ใจหนึ่งก็อยากจะเอ่ยปากถามออกไปเหลือเกินว่าแล้วแม่สาวสวยเจิ้งลี่ซาของเขาไปไหนเสียล่ะ แต่ก็ไม่กล้าพอฉู่เฮ่าชวน: เมื่อคืนนี้พวกเรายังคุยกันไม่จบเลยนะ จำได้ไหมซ่งจื่อหาน: อ้อ...อย่างนั้นเหรอคะฉู่เฮ่าชวน: ใช่สิ แล้วพวกเราจะคุยกันต่อได้ไหมล่ะซ่งจื่อหาน: แล้วพี่ไม่ยุ่งเหรอคะช่วงนี้

“ทุกคนมารวมกันตรงนี้หน่อย!” เสียงทรงอำนาจของฉู่เฮ่าชวนดังขึ้น ทำให้ทุกคนในสนามหันไปมอง ซ่งจื่อหานสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้เหลือบมองมาทางเธอเลยสักนิดขณะพูด“สงสัยจะมีคนไปทำให้พ่อหมีตัวใหญ่แถวนี้อารมณ์บูดเข้าให้แล้วล่ะ” กู้เทียนอี้กระซิบกับซ่งจื่อหาน พลางหัวเราะเบา ๆ แล้วพยักพเยิดไปทางฉู่เฮ่าชวน“ไม่ใช่ฉันแล้วกันนะคะ” เธอรีบปฏิเสธ ทำหน้ายุ่งใส่เขา“เป็นเธอเสมอแหละน่าจื่อหาน” ฉู่ลี่เหยียนเอ่ยกลั้วหัวเราะ มองเพื่อนรักด้วยรอยยิ้มรู้ทัน “ยังไงก็เป็นเธอ”ปี๊ดดดด!!!!เสียงนกหวีดดังขึ้นเป็นสัญญาณเริ่มเกม“เอาเลยจื่อหาน! ตบเลย!” เสียงฉู่ลี่เหยียนตะโกนเชียร์ลั่นมาจากข้างสนาม เมื่อลูกขนไก่ถูกตีโด่งมาทางฝั่งของเธอ หญิงสาวมีสมาธิแน่วแน่ สองเท้าขยับอย่างคล่องแคล่วหาจังหวะที่พอเหมาะ ดวงตาจับจ้องไปยังลูกขนไก่สีขาวที่ลอยเด่นอยู่กลางอากาศ เตรียมพร้อมจะกระโดดขึ้นตบสุดแรงเกิด“สู้เขาสิจื่อหาน! อย่าให้พลาด!” ฉู่ลี่เหยียนยังคงส่งเสียงให้กำลังใจไม่หยุดซ่งจื่อหานพลาดเองที่เผลอละสายตาจากลูกไปแวบหนึ่งเพื่อประเมินสถานการณ์รอบตัว ฉู่เฮ่าหรานกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ตาข่ายด้วยท่าทางคุกคาม ส่วนกู้เทียนอี้ก็ยืนคุมเชิง

“ดีแล้วค่ะ” เจิ้งลี่ซายิ้มกว้างให้อย่างเป็นมิตร “ลูกตบเมื่อกี้สุดยอดมากเลยนะคะ ยกให้เป็นช็อตเด็ดของวันนี้เลย! คุณแสดงให้พวกผู้ชายได้เห็นแล้วว่าผู้หญิงเราก็เก่งไม่แพ้ใครเหมือนกัน”“ฉันพยายามทำให้เต็มที่ค่ะ” ซ่งจื่อหานยิ้มตอบกลับไปยังลี่ซาอย่างจริงใจ ทว่าในอกกลับรู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ ผิดที่เธอกำลังจะช่วงชิงฉู่เฮ่าชวนมาจากผู้หญิงแสนดีอย่างเจิ้งลี่ซา“เฮ้! เฮ้! เดี๋ยวก่อนสิครับ แล้วลูกตบสวย ๆ ของผมเมื่อกี้ล่ะ ไม่มีใครพูดถึงบ้างเลยเหรอ” ฉู่เฮ่าหรานรีบท้วงขึ้นพลางมองไปยังเจิ้งลี่ซาอย่างมีความหวัง “ผมว่าลูกที่ผมตบได้แต้มนั้นก็ค่อนข้างน่าประทับใจอยู่นะครับ”“น่าประทับใจสำหรับใครกันเหรอคะ” เจิ้งลี่ซาหัวเราะเบา ๆ ส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย“ก็สำหรับทุกคนในสนามนั่นแหละครับ” เขายืนกราน“หืมมม...ถ้าคุณคิดอย่างนั้นนะคะ” เจิ้งลี่ซาตอบพลางสะบัดผมอย่างมีจริตซ่งจื่อหานลอบสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเจิ้งลี่ซาขึ้นสีระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด เมื่อหันไปมองฉู่เฮ่าหรานอีกครั้ง เธอก็เห็นแววตาของเขาที่ทอประกายอย่างจริงจังขณะจ้องมองไปยังเจิ้งลี่ซา“ผมคิดอย่างนั้นจริง ๆ นะครับ” ฉู่เฮ่าหรานขยับเข้าไปใกล้เจิ้งลี่ซามากขึ้นอีกน