All Chapters of เพลิงภูหมอก: Chapter 31 - Chapter 40

หลังทานอาหารเรียบร้อยเปรมินทร์ก็เข้าไปในห้องทำงานของเขา ส่วนกัญญานันก็นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น กระทั่งละครจบลงสาวใช้จึงขอตัวออกไป แล้วก็พาเจ้าสุนัขตัวเตี้ยไปนอนที่ห้องของสองสาวน้อยซึ่งมีบ้านของมันอยู่ในนั้นด้วยร่างอรชรก้าวเข้ามาในห้องนอนแล้วก็มองไปทั่วราวสำรวจอะไรบางอย่าง ทว่าเมื่อไม่พบร่างสูงใหญ่ของเปรมินทร์เธอจึงคิดว่าเขาคงยังอยู่ในห้องทำงานหญิงสาวหยิบเสื้อผ้าในตู้แล้วเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ครึ่งชั่วโมงผ่านไปร่างบางในชุดนอนมีเสื้อคลุมตัวยาวสวมทับก็ออกมาพร้อมกับถือไดร์และเช็ดผมมายืนหน้ากระจก ในห้องน้ำค่อนข้างหนาวกัญญานันจึงรีบออกมาทันทีที่อาบเสร็จ แล้วมาเป่าผมตรงนี้แทน ชั่วครู่เสียงกระจกบานเลื่อนด้านนอกก็ดึงความสนใจให้เหลือบมองร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาในห้องแล้วเดินตรงมาหาเธอหยิบไดร์จากมือหญิงสาวไปถือไว้เสียเอง เขาเป่าผมให้เธอขณะชวนคุยไปด้วย“ไม่คิดว่าคุณจะติดละคร”“ก็ดูได้ค่ะ แต่ฉันคิดว่าเพ็ญกับเด็กๆ อาจจะเกรงใจคุณ ไม่กล้ามาเปิดดูเอง ถ้าฉันไม่อยู่ด้วย”ตาคู่คมละจากผมสลวยยาวของหญิงสาวขึ้นมองเธอในกระจก ขณะที่กัญญานันมองมือใหญ่ที่สางผมพร้อมกับจับไดร์เป่าให้เธอเหมือนจะกังวลว่าเขาทำได้หรือเ

“เดี๋ยวผมจะทำให้ดู ว่ามันไม่ใช่เรื่องน่าอายสักนิด”หลังจากบอกแล้วร่างสูงกำยำก็ผละออกมาลุกขึ้นนั่งถอดเสื้อยืดโยนลงจากเตียง ตามด้วยกางเกงนอนของตนทันที เมื่อหันกลับมาเห็นคนตัวเล็กทำสีหน้าหวาดหวั่นพร้อมหันหน้าหนีเปรมินทร์ก็ตามเข้าไปหา มือหนาเลื่อนปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่ยังติดกายเธออยู่ออกช้าๆ พร้อมปากก็พรมจูบไปตามหัวไหล่บาง ซอกคอ และหน้าอกอวบขาวนวลจนร่างสวยเปล่าเปลือย แต่ใบหน้างามยังไม่หันมาทางเขา ชายหนุ่มจึงจับคางสวยเชยขึ้นพร้อมก้มลงจูบ มืออีกข้างก็เคล้นอกนุ่มเต็มมือแล้วบีบคลึงต่ำลงไปเรื่อยๆ เน้นหนักบนหน้าขาขาวสลับลูบไล้ เมื่ออีกฝ่ายเริ่มเผลอไผลเขาก็ขยับไปกลางร่างสวยครอบครองร่างอรชรทันทีเพราะอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่การจู่โจมรวดเร็วนั้นกลับเป็นอุปสรรค ทั้งกัญญานันยังร้องออกมาทันควันอย่างเจ็บปวด“โอ๊ย...อย่า...ก้อยเจ็บค่ะ”เปรมินทร์ที่ย่ามใจว่าหญิงสาวคล้อยตามตนกลับต้องชะงัก ทั้งคู่สบตากันเล็กน้อยก่อนร่างสูงจะขยับลงไปโอบกอดเธอ แขนกำยำรัดร่างเล็กแน่นก่อนจะพลิกกายหนาลงไปบนเตียงพาให้คนในอ้อมกอดมาอยู่ด้านบน ชั่วขณะที่กัญญานันกำลังมึนอยู่นั้นมือหนาก็กดสะโพกสวยเต็มไม้เต็มมือเข้าหาตนเอง“อื้อ...เจ็บค

ภายในห้องอาหารที่แยกออกมาเป็นส่วนตัวในสถานที่ท่องเที่ยวกลางคืนหรูหรา กัญญานันนั่งอยู่ท่ามกลางเพื่อนหนุ่มของสามีโดยไร้ร่างสูงใหญ่ เปรมินทร์เพิ่งจะขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำเมื่อไม่นานมานี้โดยฝากเธอไว้กับกลุ่มเพื่อน ซึ่งก่อนหน้านี้ชายหนุ่มดูแลเธอเป็นอย่างดี เอาใจในเรื่องอาหารการกิน ทั้งยังนั่งชิดโอบไหล่ไม่ยอมห่างจนเพื่อนๆ ต่างก็แซวไม่ขาดปาก แม้จะขัดเขินตามประสาหากกัญญานันก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่เขาไม่ได้พาเธอมาทิ้งๆ ขว้างๆ แถมเพื่อนๆ ของเขาก็ดูเป็นมิตรดีทุกคน พอชายหนุ่มไม่อยู่เธอจึงสามารถนั่งรอเงียบๆ ได้โดยไม่คิดมากขณะนี้หนุ่มๆ ที่เหลือต่างก็ชนแก้วกันไม่หยุดโดยไม่ต้องกังวล เนื่องจากเปรมินทร์ตัดสินใจแล้วว่าจะค้างกันที่โรงแรมในเชียงใหม่หนึ่งคืน พรุ่งนี้เช้าค่อยขึ้นไร่ภูศรีจัน เพราะแม้จะให้สมชายขับรถให้แต่การเดินทางตอนกลางคืนก็ใช่ว่าจะปลอดภัย“ไอ้มินทร์นี่แย่จัง ปล่อยภรรยาคนสวยนั่งแกร่วอยู่นานขนาดนี้ได้ยังไง”ชายหนุ่มที่เปรมินทร์แนะนำกับเธอว่าเพิ่งจบกฎหมายมาจากอังกฤษ และเป็นเจ้าของงานเลี้ยงต้อนรับนี้ขยับเข้ามานั่งคุยเป็นเพื่อนเธอ“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”เธอบอกเขาพร้อมยิ้มน้อยๆ ตามมารยาท ทั้งที่ในใจเร

พิธีทำบุญเลี้ยงพระในตอนเช้าแบบชาวเหนือมีผู้ใหญ่ช่วยดูแลจัดการทุกอย่างจึงออกมาเรียบร้อยในทุกขั้นตอน ทว่าที่ทำให้กัญญานันค่อนข้างไม่สบายใจและอึดอัด ก็คือคนที่เกาะติดเธอตลอดเวลาไม่ยอมห่าง ทั้งเขายังมาช่วยจัดเตรียมงานตั้งแต่เช้ามืดทำเอาหญิงสาวอึ้งทำอะไรไม่ถูก แต่หากจะเอ่ยปากไล่หรือแสดงท่าทีว่ามีปัญหากันต่อหน้าคนหลายคน รวมทั้งผู้หลักผู้ใหญ่อย่างพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยง เธอก็ไม่อาจทำได้ จึงจำต้องปล่อยให้เปรมินทร์ทำนั่นทำนี่เคียงข้างตัวเองราวสามีภรรยาที่กำลังอยู่ในช่วงหวาน ทั้งที่จิตใจของเธอสลดหดหู่เป็นที่สุด แม้แต่ระหว่างทานอาหารเปรมินทร์ก็เอาใจใส่เธอมากกว่าใครแต่กัญญานันยิ้มรับแทบไม่ออกกระทั่งงานเสร็จสิ้นลง แขกเหรื่อผู้ใหญ่ที่สนิทสนมกับบ้านของมาธาวีเดินทางกลับแล้วจนเหลือเพียงพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยง รวมทั้งพี่สาวของมาธาวีอยู่ ซึ่งกำลังพูดคุยกับเปรมินทร์ด้วยความเป็นห่วง ทั้งเรื่องงานและเรื่องความรู้สึกของชายหนุ่ม รวมทั้งชีวิตการแต่งงาน กัญญานันจึงขอตัวออกมาเมื่อหัวข้อสนทนาเข้าสู่เรื่องงานของไร่ภูศรีจันที่เธอไม่เคยรับรู้ แล้วเลี่ยงขึ้นไปชั้นบนซึ่งเป็นห้องสอนรำเพราะคิดว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่แน่นอน ด

แล้วความรู้สึกของเปรมินทร์ก็ยิ่งตอกย้ำมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อลัลนาเข้ามาร่วมวงด้วย ลามไปจนถึงตอนขึ้นรถตู้ เพราะวินนิสากับลัลนาต่างก็อ้างว่าเมารถและแสดงความต้องการที่จะนั่งเบาะแรก ซึ่งปกติแล้วเขากับกัญญานันที่เป็นเจ้าบ้านควรนั่งเพื่ออำนวยความสะดวกให้แขก สุดท้ายเปรมินทร์จึงตัดสินใจแยกไปนั่งคู่กับสมชายด้านหน้าไปเลย ดูเหมือนทั้งสองสาวจะอึ้งๆ ไปเหมือนกัน ลัลนานั่งหน้ามุ่ยข้างกัญญานัน โดยวันนิสานั่งติดกระจกอีกฝั่งด้วยสีหน้ายิ้มแย้มชวนคนทั้งรถคุยนั่นนี่ไปตลอดทาง ขณะที่เปรมินทร์ลอบมองปฏิกิริยาของภรรยาสาวบ่อยครั้งโดยไม่รู้ตัวรถตู้มาถึงบนภูหมอกในที่สุด จากนั้นเปรมินทร์ก็สั่งให้สมชายขับรถพาเพ็ญลงภูไปซื้อของสดอีกครั้ง ส่วนสองสาวน้อยให้ดูแลเรื่องกระเป๋าของแขก โดยนายหนุ่มเจ้าของบ้านโทรมาสั่งให้สามสาวจัดการทำความสะอาดทุกห้อง รวมทั้งเรือนรับรองแบบวิลล่าที่เป็นห้องเดี่ยวห้าหลังบนภูหมอกให้เรียบร้อยแล้วตั้งแต่ตอนเช้า“ใครอยากพักแบบไหน เลือกกันได้ตามสบายเลยนะ”เปรมินทร์บอกกับเพื่อนๆ รวมทั้งสองสาวด้วย เมื่อทั้งหมดขึ้นมาบนเรือนไม้หลังใหญ่บนภูหมอก“ในบ้านใหญ่มีห้องรับแขกห้าห้อง ส่วนแบบวิลล่าก็มีห้าหลัง”หนุ่ม