Semua Bab เพลิงภูหมอก: Bab 41 - Bab 50

“รู้ไหม ผมก็ชอบมายืนมองเวลาเย็นๆ ที่จุดชมวิวนี่เหมือนกันนะ”เขาหันออกไปมองความงดงามด้านล่างที่เริ่มเป็นสีดำรางๆ เพราะเงาของความมืดแล้ว เมื่อแรกพบหน้าและได้รู้ว่าเธอคือใคร เขาคิดว่ากัญญานันคงไม่ต่างจากพี่สาวของเธอที่รักสนุกไปวันๆ คบผู้ชายมากหน้าหลายตาเพื่อหลอกให้จ่ายนั่นจ่ายนี่ให้ไม่เว้นแต่ละวัน เขารู้ดี เพราะเขาเคยโดนมากับตัว นักเรียนไทยในยุโรปที่เป็นผู้ชายทั้งยังเงินหนา ไม่มีใครไม่เคยคบลัลนา เนื่องจากการเดินทางระหว่างประเทศในยุโรปค่อนข้างสะดวก และเท่าที่เขารู้มา ลัลนาเที่ยวเก่ง เธอไปเที่ยวเมืองไหนก็จะปล่อยเสน่ห์หาสปอนเซอร์ไปทุกๆ เมือง เขาหลงกลเพราะบังเอิญไปช่วยเธอจากผู้ชายผิวเข้มคนหนึ่ง เข้าใจว่ากำลังถูกทำร้าย แรกๆ มารยาผู้หญิงก็หลอกตาเขาได้ ความอ่อนหวานน่ารัก เอาใจเก่ง ทั้งยังเขินทุกครั้งที่เขาใกล้ชิดทำให้อธิปเชื่อว่าเธอคือสาวเรียบร้อยใสบริสุทธิ์ เมื่อใกล้ชิดกันจนเกินเลยก็เปลี่ยนความคิด แต่เขาไม่ได้รังเกียจที่ผู้หญิงจะผ่านใครมาทว่าที่ทนไม่ได้จริงๆ คือเขาดันไปรู้ว่าลัลนาเองก็นอนกับเพื่อนของเขาคนหนึ่ง ในช่วงที่เขายุ่งวุ่นวายทำงานส่งอาจารย์แต่หมอนั่นมีเวลาควงกับเธอ พาเธอไปจับจ่ายใช้สอ

ชายหนุ่มไม่ยอมจำนน เขาไม่เคยต้องขอร้องใคร เท่าที่เขาพูดกับเธอดีๆ ก็ถือว่าบุญแล้ว ร่างสูงใหญ่ขยับจะก้าวไปให้พ้นตรงนี้ทั้งที่ตัวยังเอียงไปมา ทว่าที่คาดไม่ถึงคือมือนุ่มอุ่นกลับวางบนต้นแขนเขาแล้วไล้ขึ้นสูงแตะบ่าแกร่ง ร่างอวบสวยขยับเข้ามายืนใกล้จนหน้าอกเบียดชิดต้นแขน แถมเธอยังทำเอาเขาขนลุกซู่ด้วยการเขย่งเท้าขยับร่างถูขึ้นสูงแล้วโน้มหน้ามาข้างหู“ใช่ค่ะ รู้จักดี และรู้ว่ายายก้อยจะไม่โกรธ ถ้าเราจะ...”น้ำเสียงยั่วยวนเอ่ยเพียงเท่านั้น เปรมินทร์ก็ขยับถอยเซจนหลังชิดติดผนัง ตาคมเข้มสีน้ำตาลวาววับ“คุณ...”ยังพูดอะไรไม่ออก ร่างสวยที่มีกลิ่นหอมชวนหลงใหลก็ขยับตามมาชิด วางมือทั้งสองข้างบนอกเขาพร้อมกับไล้แผ่วเบา“ฉันดูออกว่าคุณเป็นผู้ชายร้อนแรง ยายก้อยแสนนุ่มนิ่มไม่สามารถเติมเต็มให้คุณได้หรอกค่ะ ฉันเข้าใจคุณดีว่าทำไมถึงคบผู้หญิงคนอื่น แต่...ฉันไม่อยากให้น้องสาวฉันต้องทุกข์ใจ”เปรมินทร์มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตารังเกียจอย่างไม่ปิดบัง เพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นหรือได้ยินคำพูดหน้าไม่อายจากผู้หญิงที่มาจากตระกูลสูงอย่างอรรถพันธ์พงศ์ แม้จะยังฟังไม่จบประโยคด้วยซ้ำเขาก็เดาได้ ไม่อยากได้ยินให้เสียหูด้วยซ้ำ แต่ชา

ภาพชายหนุ่มที่ออกมาจากห้องข้างห้องเธอทำให้ลัลนาหยุดนิ่ง เธอตั้งใจจะลงไปบอกน้องสาวให้สั่งคนใช้เตรียมน้ำส้มมาให้ แต่กลับไม่เจอใครเลยจึงกลับขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ทว่าก็เจอกับสิ่งที่ทำให้การไม่พอใจที่ไม่ได้น้ำส้มดูเบาบางลงไป เมื่ออารมณ์ตอนนี้ของลัลนาพุ่งสูงเพราะร่างสูงใหญ่ตรงหน้า ดวงตาที่มีแววขุ่นอดเหลือบมองไปตรงจุดนั่งเล่นบนชั้นสองที่เกิดเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ เมื่อรีบดึงสายตากลับไม่อยากคิดถึงก็เจอกับรอยยิ้มเย้ยมุมปากของเปรมินทร์ คนที่ไม่เคยแคร์สายตาใครและมั่นใจในตัวเองสุดๆ ถึงกับเต้นเร่า ร้อนรนในอก เมื่ออดไม่ได้จึงเอ่ยออกไป“หึ...ทั้งที่เมื่อกี้เอาอกเอาใจยายก้อยสารพัด คนหน้าหนา สารเลว กลางวันแสกๆ ยังไม่เว้น”ร่างอวบสวยก้าวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากกว่าเดิม เชิดหน้าขึ้นหยันอย่างท้าทาย“น่าสงสารน้องสาวหน้าโง่ของฉันจริงๆ”พูดจบเธอก็เดินกระทบแขนกำยำ ตั้งใจชนไหล่หนาทั้งที่อีกฝ่ายสูงกว่าเธอมาก พอใจกับคำเย้ยที่ได้พูดไป ทว่ากลับต้องชะงักเมื่อเสียงเข้มเอ่ยขึ้นด้านหลัง“ก่อนจะว่าใคร หัดก้มดูตัวเองหรือไม่ก็ส่องกระจกเสียก่อนนะ ใช่ ผมมันสารเลว แต่คุณน่ะ เรียกว่าต่ำ ต่ำทั้งร่างกายและจิตใจ”ร่างทั้งร่างของลัลนา

“นายหญิงเปิ้นบอกว่าไม่สบาย ขอตัวเจ้า”เปรมินทร์ขมวดคิ้วแปลกใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น เวลานี้ทุกคนพร้อมหน้ากันสำหรับมื้อเย็นแล้ว ช่วงบ่ายชายหนุ่มลงไปตรวจเอกสารที่ไร่ก่อนจะกลับขึ้นมาตอนบ่ายแก่ ไปดูเพื่อนๆ เขาตั้งแคมป์ไฟกันที่จุดชมวิว มันบอกว่าคืนนี้จะนอนที่นั่นส่งท้าย ก่อนจะกลับลงจากภูกันพรุ่งนี้ ขณะอยู่กับเพื่อนเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากกิตติกรพูดคุยเรื่องการมาเปิดสาขาจิวเวลรี่ที่เชียงใหม่ กิตติกรเป็นเพื่อนสมัยเรียนอเมริกา ส่วนเพื่อนกลุ่มนี้เรียนมัธยมที่นี่ด้วยกันจึงไม่มีใครรู้จัก แต่เมื่อเขาถามความเห็นหลายคนก็ยินดีแนะนำ ทั้งหมดจึงปรึกษากันผ่านสปีกเกอร์โฟนพักใหญ่จนถึงมื้อเย็นชายหนุ่มเหลือบตาไปมองพี่สาวของคนที่บอกว่าไม่สบาย เห็นอีกฝ่ายทำหน้าเฉย ดูจะไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากนัก ทั้งยังยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเขามอง เปรมินทร์ก็นึกสะดุดใจ“เอายากับข้าวต้มให้นายหญิงหรือยังเพ็ญ”“ยังเจ้า เปิ้นบอกบ่ทานเจ้า”“ได้ยังไง จัดไว้ ทานข้าวเสร็จฉันจะจัดการเอง”“เจ้า”แม้จะอยากลุกไปตอนนี้แต่ด้วยเพื่อนฝูงก็อยู่กันหลายคน แค่เขาปฏิเสธที่จะไปกินเหล้านอนเต็นท์กับพวกมันคืนนี้ ก็โดนแซวว่าติดเมียจะแย่อยู่แล้ว ขืนลุกไปตอนนี้เลย

“คุณมีคุณวันนิสา ฉันก็คิดว่าสักวันคุณต้องขอหย่าอยู่แล้ว แถมตอนนี้ยังมีพี่นางอีก แล้วจะให้ฉันยืนอยู่ตรงนี้ในฐานะภรรยาคุณเพื่ออะไร”กัญญานันพูดพร้อมกับค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นแล้วก้าวลงไปยืนข้างเตียง อย่างน้อยก็คิดว่าคงหลบเลี่ยงอีกฝ่ายได้ทัน หากเกิดอะไรขึ้น“คุณควรจะทำทุกอย่างให้ถูกต้อง แต่งงานแล้วก็อยู่กับคนที่คุณรัก ฉันไม่รู้ว่าคุณคิดยังไงกับสองคนนั้น ไม่รู้ว่าคุณจะเลือกใคร แต่...แต่ว่า...”หญิงสาวนึกถึงคำสั่งของมารดา เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกก่อนจะเอ่ยต่อ“ถ้าฉันจะขอได้ไหมคะ พี่นางรักคุณ ฉันขอ...”“เงียบไปเลยนะ เรื่องนี้ผมจะเป็นคนตัดสินใจเอง คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่ง”ร่างสูงใหญ่ของเปรมินทร์หันกลับมาตวาดเธอ ดวงตาคู่คมวาววับดุดัน ทำเอากัญญานันถึงกับถอยกรูดออกห่างเตียง“ฉันแค่ไม่อยากให้พี่สาวเสียใจ แล้วก็...”“แล้วก็ครอบครัวคุณต้องลำบาก ผมรู้...รู้ดีเลยแหละ ทั้งๆ ที่รู้แต่ผมก็ยังยอมเป็นไอ้โง่ให้บ้านคุณปอกลอก แม้ว่าเจ้าแม่จะจ่ายสินสอดมหาศาลแบบที่ไม่ต่อสักคำให้ไปแล้ว ตระกูลคุณก็ยังไม่วายหาทางให้ผมเซ็นสัญญาค้าขายแบบเสียเปรียบให้ คิดว่าที่ผมยอมขนาดนั้นเพราะอะไร คิดว่าผมเฉยปล่อยทุกอย่างให้ผ่านเลยไปเพร