All Chapters of เพลิงภูหมอก: Chapter 51 - Chapter 60

“อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไปให้พ้น”กัญญานันอุ้มเจ้ามอมแมมด้วยมือข้างเดียว เพื่อปัดและตีมือที่จับเธอแน่นพัลวัน“นี่ผมอยากช่วยคุณนะครับ ไม่อยากให้คุณเหงา มาเถอะน่า ได้ลองแล้วจะติดใจ อาจจะลืมนายแล้วร้องเรียกหาผมทุกคืนเลยก็ได้...โอ๊ย!”คนที่กำลังได้ใจร้องออกมา เนื่องจากถูกเจ้าตัวอ้วนบนตักหญิงสาวกระโดดงับเข้าที่แขน แบบไม่ยอมปล่อย สมชายจึงหันไปวุ่นวายทุบตีเพื่อง้างปากมอมแมมให้ปล่อยตนเอง กัญญานันตกใจไม่คิดว่าเจ้าหมาแสนซนจะกล้าทำถึงขนาดนั้น หากก็ยังอาศัยช่วงเวลานั้นหยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นเพื่อโทรหาใครสักคนให้มาช่วย ทว่าสมชายหันมาเห็นเสียก่อน แถมเขายังสะบัดตัวของเจ้ามอมแมมไปโดนประตูเต็มแรงจนมันร้องเอ๋งแล้วปล่อยเขี้ยวออก ก่อนที่ร่างหนาของสมชายจะกระโจนมาหาหญิงสาวดึงโทรศัพท์ของเธอแล้วขว้างไปใส่ร่างอ้วนของสุนัขอีกครั้งจนมันครางตัวสั่น“มอมแมม”กัญญานันตกใจจะขยับไปดูสุนัขของตนทว่าอีกคนขวางเธอเอาไว้ แล้วกดไหล่หญิงสาวจนหลังและหัวกระแทกกับกระจกรถด้านข้าง พร้อมทั้งโถมร่างมาหาแต่ถูกมือบางตบตีผลักไสไม่หยุด ไม่ยอมให้สมชายแตะตัวได้มากไปกว่านี้ แถมยังยกเท้าขึ้นมายันอีกด้วย เพราะเธอใส่กางเกงขายาวอยู่จึงค่อนข้างสะด

เป็นครั้งแรกที่เปรมินทร์ขับรถลงภูโดยไม่คิดถึงความระมัดระวังใดๆ ใจเขาเต้นแรงแล้วถูกบีบอัดสลับกันไปมาจนแทบระเบิด ในห้องผู้โดยสารไม่มีใครพูดอะไรออกมา รู้เพียงว่าต้องรีบไปให้ถึงรถตู้คันที่จอดอยู่กลางทางลงภูให้เร็วที่สุด โดยที่คนขับกัดฟันกรอดพร้อมกับทุบพวงมาลัยเป็นระยะตลอดทางกระทั่งเห็นรถตู้อยู่ไกลๆ ชายหนุ่มไม่ได้ผ่อนเครื่องลงแม้แต่น้อย แล้วก็เบรกอย่างแรง รถชะลอตัวเลยรถตู้ไประยะหนึ่ง มือหนาก็ดึงลิ้นชักคอนโซลเปิดเอาปืนคู่ใจออกมาโดยไม่ต้องคิดไตร่ตรองใดๆ ขณะที่กิตติกรเปิดประตูวิ่งออกไปแล้วร่างสูงใหญ่สองร่างวิ่งตามกันลงไปในทิศทางที่พอมองออกว่าหญ้าสูงถูกเหยียบย่ำ ท่ามกลางสายฝนที่ไม่สร่างซา ความเย็นเยียบไม่อาจแทรกเข้าไปในใจที่กำลังร้อนรุ่มของคนทั้งคู่ได้ ================แสงแวบวาบของปลายสายฟ้าในเวลานี้ไม่ได้ทำให้คนที่วิ่งหลงอยู่ในป่าตื่นกลัวได้เท่ากับเสียงตะโกนที่ไล่ตามหลังมา ซึ่งเป็นสิ่งบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ไกลจากเธอนัก ทั้งยังตามมาถูกทางเสียด้วย หญิงสาวพะวักพะวนมองหน้ามองหลังจนกระทั่งไปสะดุดรากของต้นไม้ใหญ่เข้าให้ ร่างบอบบางที่มีสุนัขตัวอ้วนในอ้อมกอดหน้าคะมำล้มกลิ้งไม่เป็นท่า แต่ก็ยั

“หึ...เสียหาย คุณเสียอะไรยังไง ช่วยแจงมาให้ฟังหน่อยสิ”คนถูกสวนหน้าชา เธอคิดว่าเปรมินทร์จะไม่กล้าพูด แต่เขากลับมาท้าเธอให้พูดแทน“ผมไม่อยากพูดถึงให้มันเสียปาก เพราะยังไงคุณก็เป็นพี่สาวเมียผม อยากจะใส่ไคล้ยังไงก็เชิญ แต่ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า...”ในห้องยังคงมีแต่ความเงียบครอบคลุม เปรมินทร์หันไปยื่นข้อเสนอกับคุณชายพงศกรด้วยท่าทางที่แสนมั่นใจว่าตนเองอยู่เหนือกว่า“ถ้าคิดจะให้ผมเลิกกับก้อย ผมจะถอนหุ้นออกจากร้านที่ไอ้กลางจะมาเปิดสาขาที่เชียงใหม่ แล้วก็ยกเลิกสัญญาคู่ค้า ต้องจ่ายค่าเสียหายเท่าไรก็ได้ ผมยอม แต่ไปลองคิดดูดีๆ นะครับ ว่าผลกระทบที่ตามมาของใครจะมากกว่ากัน การขาดทุนระยะยาวที่พวกคุณพยายามแก้ปัญหาอยู่จะเป็นยังไง”ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน จ้องมองใบหน้าของลัลนาชั่วแวบก่อนจะเมินไปทางอื่น“เอาล่ะ วันนี้ผมว่าเชิญทุกคนไปพักที่โรงแรมดีกว่าครับ เพราะดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจคนไข้สักเท่าไร กลาง...นายพาคุณน้าทั้งสองคุณกับน้องนายกลับไปก่อนเถอะ ฉันจัดการเรื่องห้องพักให้เรียบร้อยแล้ว”เมื่อเอ่ยเชิญอย่างเสียมารยาทแล้วเขาก็เดินเข้าไปในห้องพักของผู้ป่วย ทิ้งให้คุณชายพงศกรถอนหายใจออกมาอย่างหนัก ลัลนากัดฟันแน่

“ฉันไม่ต้องการให้คุณมาช่วย มาดูแล ปล่อยนะ ฉันไม่กลับ ฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง ปล่อยฉันให้ตายเหมือนที่ปล่อยมอมแมมไปเลย”หนทางของคนที่จนมุมคือหันไปทุบตีต่อว่าอีกฝ่าย ขณะที่เขาพาเธอลงไปด้านล่างด้วยความรวดเร็ว น้ำเสียงสั่นเครือกับตากลมโตวาววับที่แดงเรื่อทำให้เปรมินทร์จับได้ว่าภรรยาโกรธตัวเองด้วยเรื่องอะไร เขาปรายตาไปทางเพื่อนสนิทที่นั่งรออยู่ตรงส่วนรับแขก“นายขับรถนะ”เปรมินทร์บอกกิตติกรแล้วพาร่างบอบบางเดินออกไปทันที ไม่สนใจเพื่อนสาวของเธอสองคนที่ได้ยินเสียงโวยวายแล้ววิ่งตามลงมา“ก้อย”สองสาวเรียกพร้อมกันแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้กิตติกรมองสองสาวแล้วยักไหล่ ก่อนจะวิ่งตามเพื่อนออกไปร่างสูงใหญ่พากัญญานันมาถึงรถ กดรีโมตก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งด้านหลังทั้งที่ยังอุ้มร่างบอบบางอยู่ วางเธอบนตักแกร่ง โอบเอาไว้ไม่ยอมปล่อย“ก้อยงอนผมเรื่องนี้?”เขาก้มลงถาม แล้วเมื่อเห็นเพื่อนขึ้นไปนั่งหน้าพวงมาลัยก็โยนกุญแจรถให้“ฉันไม่ได้งอน”กัญญานันเถียงกลับขณะหันไปสบตาพี่ชายอย่างร้องขอ“ขึ้นภู”เปรมินทร์บอกเพื่อนสั้นๆ ทำให้หญิงสาวในอ้อมกอดหันมามองเขาอย่างไม่พอใจ พร้อมผลักเขาพัลวัน เท้าก็ขยับดิ้นจนข้างที่เจ็บไปโดนที่นั่

กัญญานันไปส่งครอบครัวพร้อมกับเปรมินทร์และพี่ชายที่เชียงใหม่ แม้เธอจะบอกให้อีกฝ่ายพักผ่อนหลังจากทำแผลแล้ว แต่สุดท้ายเปรมินทร์ก็ยังเกาะติดภรรยาของตนไม่ยอมห่าง ส่วนทางด้านเพ็ญลงไปพักกับพ่อแม่ของตนในไร่ชั่วคราว กำลังอยู่ในช่วงคิดและพักใจ บนภูจึงมีสองสาวน้อยและคนขับรถซึ่งค่อนข้างมีอายุหน่อยของไร่กับภรรยาขึ้นมาอยู่แทน หากเพ็ญกลับมาก็ไม่มีปัญหาอะไร นอกจากมีแม่บ้านดูแลเพิ่มขึ้น เปรมินทร์ยินดีรับคนขับรถที่แต่งงานแล้วและมีอายุหน่อยมากกว่าคนโสด“ทานยาหรือยัง ข้อเท้าคุณเจ็บมากขึ้นอีกหรือเปล่า”เปรมินทร์ถามเมื่ออาบน้ำออกมาเห็นคนตัวเล็กกำลังนวดข้อเท้าอยู่“ทานแล้วค่ะ แค่เจ็บนิดหน่อย ไม่เท่าตอนที่เกิดเรื่องหรอกค่ะ”หมอในไร่ตรวจข้อเท้าให้หญิงสาวเพิ่มเติมหลังทำแผลให้ชายหนุ่ม แม้จะบอกว่าไม่ได้กระทบกระเทือนมากนัก“ผมนวดให้นะ”ร่างสูงใหญ่ขยับไปนั่งที่เตียงอย่างรวดเร็วพร้อมกับเข้าไปใกล้คนตัวหอม แต่กัญญานันกลับส่ายหน้า“ได้ยังไงคะ มือคุณมีแผลอยู่”“ผมใช้มือซ้ายนวดให้”อีกฝ่ายยังพยายามจนเธอระอา แต่ก็ยังไม่ยอมอยู่ดี“ฉันนวดเองได้ค่ะ ว่าแต่คุณน่ะ ให้แผลโดนน้ำหรือเปล่าคะ มาให้ก้อยดูหน่อย”“คุณพูดว่าก้อยกับผมก็