All Chapters of รวยแล้วจ้า บ้านข้าขายหมูกระทะ: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่[17]เที่ยวชมหมู่บ้าน ด้านเจียวหวงนั้นรู้สึกว่าตนเกรงใจมาก จะให้พี่สาวพี่ชายคนงามมาทำงานเช่นนี้ได้อย่างไร แต่ห้ามก็คงไม่ทันแล้ว เพราะทั้งคู่เริ่มลงมือกันแล้ว และทำได้อย่างคล่องแคล่วรวดเร็วเสียด้วย การช่วยเหลือเจียวหวงในการเก็บผักตากแห้งนั้นใช้เวลาไม่นานเพราะมันเหลือที่เก็บได้ไม่มากจริง ๆ จากนั้นเจ้าบ้านก็พาพวกนางเดินต่อเข้าไปในหมู่บ้านทันที เมื่อพบกับชาวบ้านคนอื่น ๆ พวกเขาต่างมองที่นางและพี่ใหญ่ด้วยความแปลกใจและแฝงไปด้วยความสนใจ แต่สิ่งแรกที่นางเห็นความแตกต่างของชาวบ้านหมู่บ้านหวงหลิงและหมู่บ้านเถียนเกา นั่นก็คือ แววตา ชาวบ้านที่นี่มีแววตาที่ใสซื่อและดูเป็นมิตร ไม่มีพิษมีภัย หาใช่สายตาเจ้าเล่ห์และไม่เป็นมิตรเช่นคนหมู่บ้านเถียนเกา “ตรงนี้เป็นบ้านผู้นำหมู่บ้านเจ้าค่ะ ด้านข้างนั้นจะเป็นลานประจำหมู่บ้าน ที่ยามเรียกรวมตัวคนเพื่อประกาศบางอย่างก็จะไปรวมตัวกันที่นั่น” นางมองตามไปยังจุดที่เจียวหวงแนะนำและมองเลยไปยังจุดอื่น ๆ สิ่งที่นางสังเกตเห็นคือ ในหลาย ๆ บ้านตอนนี้เริ่มเตรียมตัวเก็บเกี่ยวผลผลิตนั่นก็คือกะหล่ำปลีและผักกาดขาว ที่ดูเหมือนว่าจะปลูกกันไว้ทุกบ้าน แม้กระทั่งบ้านของผ

ตอนที่[18]พบช่องทาง จากนั้นเมื่อหลังจากที่พวกเขากลับไป นางจึงตั้งใจในงานเลี้ยงในวันนี้ค่อนข้างมาก นางพาทุกคนรวมถึงของที่ชาวบ้านนำมามอบให้เข้าไปในมิติเพื่อดูว่าจะทำอะไรบ้าง น่าเสียดายที่ไม่สามารถนำเนื้อสัตว์ต่าง ๆ ในมิติออกไปได้ แต่ยังดีที่ยังมีไก่ที่ชาวบ้านนำมาให้ราว ๆ สามสี่ตัว ไหนจะไข่และผักอีกมากมาย ดังนั้นเมนูอาหารที่นางจะทำในวันนี้ก็มีต้มจับฉ่ายที่จะตุ๋นให้เปื่อยนุ่มทั้งไก่และผักต่าง ๆ ที่มีรับรองว่าอร่อยละมุนลิ้นแน่นอนและที่ทำเมนูนี้เพราะสามารถทำออกมาได้เป็นหม้อใหญ่ ทำให้กินได้หลายคน ต่อมาก็เป็นเมนูผัดผักใส่ไข่ นี่ก็เป็นน้ำใจอีกอย่างของชาวบ้าน นางเพิ่งรู้ว่าไข่ที่นี่ไม่ได้กินกันได้บ่อย ๆ แต่พวกเขาก็นำมาให้แต่ด้วยมีจำนวนไม่มาก นางจึงคิดว่าผัดใส่ผักจะทำให้ปริมาณมากขึ้นได้ เมนูต่อมาคือกะหล่ำปลีทอดน้ำปลา พืชที่ทำรายได้ให้กับหมู่บ้านหวงหลิงแห่งนี้ หากพวกเขาได้รับรู้ว่าผักชนิดนี้สามารถทำอาหารได้อร่อยคงจะรู้สึกทึ่งไม่น้อย และเมนูสุดท้ายที่นางไม่คิดว่าจะทำและนำออกมาได้คือแป้งทอดกรอบ แต่เมื่อเห็นว่ามันอยู่แถวเดียวกันกับโซนเครื่องปรุงก็รู้สึกดีใจว่า หากมีอันใดที่อยู่โซนนี้ก็สามารถที่จ

ตอนที่[20]ผักดองรสเด็ดวันรุ่งขึ้นหลังกินข้าวเช้าเสร็จ นางก็รีบดำเนินการตามแผนการที่คิดเอาไว้ทันที โดยการไปตัดกะหล่ำปลีและผักกาดขาวจากพื้นที่หลังบ้านที่ท่านตาท่านยายปลูกไว้ แน่นอนว่าทุกคนในครอบครัวนั้นร่วมด้วยช่วยกันเป็นอย่างมาก ใช้เวลาราวหนึ่งชั่วยามก็เสร็จสิ้น ด้วยว่าพื้นที่เพาะปลูกนั้นมีไม่มากและทั้งสองก็ปลูกตามแรงและเงินทุนของตนที่มี เมื่อเก็บเกี่ยวเสร็จก็ขนใส่ไว้ในรถลากที่มี ทุกคนช่วยกันเข็นเข้าไปในบ้าน จากนั้นนางก็พาทั้งผักทั้งคนเข้าไปในมิติทันที เพื่อที่จะไปทำความสะอาดแล้วจะได้เริ่มต้นทำกิมจิในขั้นตอนถัดไป เมื่อผักทั้งสองถูกล้างเศษดินออกเรียบร้อย นางก็สอนให้ทุกคนหั่นผักกะหล่ำและฉีกผักกาดขาวแบบที่สูตรที่นางเคยทำ ทุกคนประจำจุดและช่วยกันตามอย่างไม่มีอิดออด จากตอนแรกที่นางคิดว่าคงไม่มากมายเท่าใด กลับกลายเป็นว่าตรงหน้ามีผักเป็นกองพะเนินขึ้นมา จากนั้นจึงเอาผักใส่ภาชนะที่เป็นกะละมังใหญ่แล้วโรยเกลือลงไป เมื่อเสร็จสิ้นแล้วก็รอให้ผักสลบลง ช่วงเวลานี้จะเป็นเวลาที่ทุกคนได้พักผ่อนจากความเมื่อยล้า และก็ได้เวลากินข้าวเที่ยงพอดีนางจึงเอาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหลากรสชาติออกมาให้ทุกคนเลือกรสชาติ

ตอนที่[21]เจรจาการค้านางตัดสินใจทำเมนูที่ใช้กิมจิหรือที่บอกพวกเขาว่าผักดองเป็นวัตถุดิบหลัก ทำอาหารออกมาสามสี่อย่าง ทั้งข้าวผัดกิมจิ แกงกิมจิ ผัดกิมจิใส่ไข่ และยังมีหมูต้มอีก หากพวกเขาจะคิดค่าเสียหายจากการที่นางใช้วัตถุดิบนางก็ยินดีจะให้พวกเขาหักจากค่ากิมจิที่จะขายได้ ไม่นานห้องครัวในโรงเตี๊ยมไท่เฉิง ก็เต็มไปด้วยกลิ่นเปรี้ยวของของหมักดอง แต่ทว่าไม่นานก็หอมหวนจนชวนน้ำลายสอ “เสร็จแล้วเจ้าค่ะ พวกเราช่วยกันยกทั้งหมดนี่ไปให้เถ้าแก่ลองชิมดูดีกว่า” นางว่าพลางเช็ดขอบจานอีกเล็กน้อยเถ้าแก่โรงเตี๊ยมไท่เฉิงเป็นบุรุษท่าทางใจดีอายุราวห้าสิบปี เมื่อพบกันเขาเป็นฝ่ายส่งรอยยิ้มมาให้นางก่อน ก่อนจะกล่าวขึ้น “เห็นว่าจงเข่อบอกว่าเจ้ามีผักดองรสเด็ดมาเสนอขายให้กับข้าเช่นนั้นหรือ” นางกวาดสายตาไปรอบ ๆ แวบหนึ่งเพราะยามนี้อยู่ในห้องทำงานของเขาที่ชั้นสองก่อนจะตอบ“เจ้าค่ะ รสเด็ดมากและข้าได้ทำอาหารจากผักดองชนิดนี้มาสองสามอย่าง ทั้งยังมีหมูต้มที่เมื่อกินกับผักดองรสเด็ดนี้ก็ชวนให้เจริญอาหารไม่แพ้กัน จึงอยากให้ท่านลองชิมดูเจ้าค่ะ”“ก่อนที่ข้าจะกินอาหารตรงหน้านี้ ข้าขอถามชื่อเสียงเรียงนามของพวกเจ้าได้หรือไม่ และพ

ตอนที่[22]พบอันธพาล“จริงหรือหยวนเออร์ ดี ๆ พี่อยากเรียน” ว่าแล้วก็เป็นเรื่องอัศจรรย์นัก ตั้งแต่มาที่นี่นางสามารถเข้าใจในภาษาที่แปลกใหม่ได้โดยที่ไม่ต้องเรียน อ่านออกเขียนได้ได้อย่างสบาย แต่สำหรับพี่ชายของนางนั้นคงจะรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย เพราะที่ผ่านมาสองพี่น้องไม่ได้เรียนหนังสือ มีแต่ทำงานกันมาโดยตลอด จากความทรงจำจะมีก็เพียงไปแอบฟังยามมีอาจารย์ที่บ้านเศรษฐีฟ่างจ้างมาสอนบุตรหลานของพวกเขาบ้าง แต่ก็ไม่ปะติดปะต่อนักเพราะต้องรีบไปทำงาน สุดท้ายก็กลายเป็นคนไม่รู้หนังสือไปเลยทั้งพี่ทั้งน้อง เมื่อรวมกับความที่ไม่มีปากเสียงใด ๆ เลยถูกเอาเปรียบอย่างเต็มขั้น คิดแล้วก็น่าเจ็บใจไม่น้อยนางและพี่ใหญ่เข็นรถลากกลับไปยังจุดอับอีกครั้ง ในจังหวะที่จะเอารถลากเข้าไปในมิติ เสียงอันไม่น่าไว้วางใจก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง “พวกเจ้าไปทำการค้ากับโรงเตี๊ยมไท่เฉิงมาหรือ”เมื่อหันกลับไปก็พบกับบุรุษรูปร่างสูงใหญ่สามคน แต่งกายซอมซ่อ หน้าตาไม่เป็นมิตร โดยรวมแล้วเหมือนกับพวกอันธพาลไม่มีผิด “ทำหรือไม่ทำมันเกี่ยวกันใดกับพวกเจ้า”เมื่อนางหันกลับไปตอบก็พบกับสายตาที่บ่งบอกว่าพวกเขาได้พบเจอสิ่งที่ถูกใจแล้วก่อนที่สายตานั้นจะแ