All Chapters of ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว: Chapter 61 - Chapter 70

จวนฉินอ๋องบุปผานานาพันธุ์ต่างแย่งกันเบ่งบานส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งจวน บรรดาข้ารับใช้ นางกำนัลต่างทำความสะอาดทุกซอกทุกมุม นำผ้าไหม ม่านมุ้ง และเครื่องเรือนมาตากแสงแดดเพื่อขับไล่ความอับชื้นมู่เลี่ยงหรงอยู่ในห้องหนังสือของเรือนหลัก ปรายสายตามองกองหนังสือราชกิจด้วยแววตาอันเฉยชา เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวหยกสลักกลับไม่มีแก่จิตแก่ใจจะสะสางงานของตนให้แล้วเสร็จแม้แต่น้อย ทั้งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานมาตั้งแต่ยังไม่ถึงยามเฉิน จนบัดนี้ล่วงเข้ายามอู่ ก็ยังไม่ได้แตะต้องสิ่งที่อยู่บนโต๊ะหนังสือ โดยปกติแล้วเขาเป็นผู้เอาการเอางาน เจ้าของตำแหน่งผู้แทนพระองค์ไม่เคยปล่อยให้เอกสารกองท่วมจนแทบจะไม่มีที่ว่างเช่นนี้มาก่อนเสียงเคาะนิ้วดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ในหัวคิดคำนึงว่าหลังพิธีสะเดาะเคราะห์ของคู่หมั้นที่วัดสือคูล่วงเลยไปสิบเจ็ดราตรีแล้วแรกเริ่มเดิมทีมู่เลี่ยงหรงคิดว่าคงเป็นเรื่องยากเอาการที่จะรักษากายให้บริสุทธิ์เป็นแรมเดือน ด้วยรอบตัวมีสตรีมากมายรายล้อมนับสิบ ทั้งนางกำนัลที่ถวายตัว รวมไปถึงคนที่ส่งสัญญาณว่ายินดีจะอุ่นเตียงให้เขาเพิ่ม ไหนจะพระชายารองทั้งสามที่คอยเอาอกเอาใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอีกเ

ห้องทั้งห้องเงียบเชียบ หลายราตรีมานี้เขาไม่ได้เรียกหาให้ผู้ใดให้มาอุ่นเตียง ไม่แม้แต่จะแวะเวียนไปหาพระชายารองทั้งสามมู่เลี่ยงหรงยอมรับว่าแรก ๆ ก็ไม่คุ้นชินที่ไร้คนปรนนิบัติ แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าไม่ต้องมีเหล่าอนุรายล้อมก็หลับสบาย“ลู่อิ่งซื่อทั้งสองขอเข้าเฝ้า พ่ะย่ะค่ะ” เสียงบ่าวหน้าห้องขานขออนุญาต มู่เลี่ยงหรงคิดหนักอยู่ครู่หนึ่งว่าจะให้ลู่เหมยหลินกับลู่เหมยหลันเข้ามาดีหรือไม่ แต่ครั้นจะไล่กลับไปก็แลดูเป็นสามีที่ใจร้าย เขาไม่ได้แวะเวียนไปหาพวกนางมาหลายสิบวัน เป็นไปได้ว่าพระชายารองฝาแฝดคงจะกังวลใจ“ให้พวกนางเข้ามาได้”สตรีงดงามที่รูปโฉมเหมือนกันก็เยื้องกรายเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม ทั้งสองยอบกายคำนับอย่างแช่มช้อย“ได้ข่าวว่าท่านอ๋องทรงงานหนัก เราทั้งสองจึงต้มรังนกมาถวายเพคะ”มู่เลี่ยงหรงไม่ต้องการให้พวกนางไม่สบายใจจึงรับถ้วยกระเบื้องนั้นมาแล้วกินของที่พระชายารองทำมาให้จนหมดอย่างรวดเร็ว“อืม รสชาติดีมาก” “พวกหม่อมฉันนวดให้ดีหรือไม่เพคะ คืนนี้ท่านอ๋องจะได้นอนหลับสบาย”“ไม่ดีกว่า” ครั้นคิดถึงเรื่องเมื่อกลางวันที่ตนเองเกือบจะเพลี่ยงพล้ำเพราะเฉิงจื่อหรู ครานี้จึงรีบปฏิเสธ“ทำไมช่วงนี้ท่านอ๋อ

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันคิดถึงท่านเหลือเกิน” น้ำเสียงนั้นออดอ้อน นางค่อย ๆ เขยิบเข้ามาใกล้“ข้าก็คิดถึงเจ้า แล้วนี่เจ้าเล็ดลอดสายตาทหารยามมาได้อย่างไร”“เยว่ฉีคิดถึงท่านจริง ๆ นะเพคะ ถึงได้เสี่ยงอันตรายมาหาถึงที่นี่” นางยังเดินต่อไป พร้อมส่งเสียงออดอ้อนเขา ระยะห่างของทั้งสองจึงลดลงเรื่อย ๆ เหลือเพียงแค่เอื้อมมือเท่านั้น“เจ้าช่างใจร้ายกับข้านัก รู้หรือไม่ข้าต้องทนอัดอั้นเพียงใด” เขาตัดพ้อเสียงค่อย“รู้สิเพคะ หม่อมฉันต้องขออภัยที่ทำให้ท่านอ๋องต้องอับอายพวกพระชายารอง” เยี่ยนเยว่ฉีกลั้วหัวเราะ“ข้าก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่าจะอดทนมาได้ถึงวันนี้”“หากลำบากนัก ท่านอ๋องก็ร่วมหอกับพวกนางเสียสิ” เสียงหวานเจือแง่งอน“ไม่ ข้าไม่ต้องการพวกนาง เป็นเจ้าต่างหากที่ข้าพึงใจ” ท่านอ๋องหนุ่มตอบแบบไม่กลัวเสียศักดิ์ศรี ยามนี้เขาดึงหญิงสาวมาโอบกอดเอาไว้แน่น ราวกับเกรงว่านางอาจจะบินหนีไป “ข้าเอาแต่คิดถึงเจ้าจนจะคลั่งตายอยู่แล้ว”“สตรีใดก็เหมือนกันนั่นแหละเพคะ ท่านอ๋องจะได้ไม่ต้องทรมาน” นางยังคงหัวเราะเบา ๆ ให้กับชายหนุ่มผู้โง่เขลา“ไม่! พวกนางไม่มีทางทดแทนเจ้าได้เลย ต่อให้ข้าพยายามทำอย่างไร ก็ไม่สามารถลืมเจ้าได้แม้สัก

การจัดกองกำลังอารักขาฮ่องเต้ และรักษาเมืองหลวงเป็นงานที่ไม่ง่ายเลย แม่ทัพใหญ่มากความสามารถก็จริง แต่การรักษาเมืองชายแดนที่ห่างไกลไร้ซึ่งพิธีการย่อมมีความยืดหยุ่นมากกว่าการทำงานภายใต้ปีกของโอรสสวรรค์ ในช่วงหลายปีมานี้ ฉินอ๋องถือเป็นบุคคลสำคัญอันดับต้น ๆ ที่ศึกษาและช่วยวางรากฐานในการปกป้องดูแลเมืองหลวง เขาจึงกลายเป็นที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ของกองทัพตระกูลเยี่ยนไปโดยปริยายเมื่อได้แลกเปลี่ยนความรู้ ทัศนคติ ตลอดจนวิธีการต่าง ๆ ในการบริหารกำลังพล เยี่ยนหยางเจวี๋ยที่เคยลอบสบประมาทบุรุษสูงศักดิ์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก็มีอันต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ ฉินอ๋องเป็นคนสุขุม ละเอียดรอบคอบ รู้ว่าตรงไหนคือจุดแข็ง ตรงไหนคือจุดอ่อนของแผนรักษาการ แม้ปกติกิริยาท่าทางของเขาจะดูทระนง แต่กลับไม่มีนิสัยยกตนข่มท่านเช่นผู้สูงศักดิ์บางคน ทำให้การหารือนี้เป็นไปได้อย่างราบรื่นอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายเสนอให้ฉินอ๋องทำงานร่วมกับแม่ทัพใหญ่ในช่วงปีแรกที่เขาเข้ารับตำแหน่ง ดังนั้นตลอดหลายวันมานี้ มู่เลี่ยงหรงต้องถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับระบบรักษาความปลอดภัยของเมืองหลวง แจกแจงงานของกองกำลังรักษานครอย่างละเอียด เขาหวังว่าเยี่ยนหย

พอเข้าไปแล้ว มู่เลี่ยงหรงก็พิจารณางานตกแต่งเรือนของผู้ที่ได้ฉายาจิ้งจอกสีเงินแห่งแคว้นอย่างสนอกสนใจรสนิยมสามารถบ่งบอกตัวตนของผู้เป็นเจ้าของได้อย่างดี เขาพบว่าเยี่ยนจิ้นหลิงเป็นพวกหลงใหลศิลปะ เพราะภาพวาดรวมไปถึงของประดับล้วนเป็นของหายากมูลค่าสูงทั้งสิ้น เครื่องเรือนเครื่องใช้ทำจากไม้สนที่มีอายุ แม้แต่ชุดกาน้ำชาดินเผาก็เป็นของชั้นเลิศมู่เลี่ยงหรงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ต้องพยายามคำนวณเบี้ยหวัดของอีกฝ่าย ก็รู้แล้วว่าไม่น่าจะสามารถซื้อหาสิ่งของเหล่านี้ได้ แต่จากการตรวจสอบที่ผ่านมา เขาก็ยังไม่เคยพบหลักฐานการทุจริตใด ๆ อีกทั้งคุณงามความดีของตระกูลเยี่ยนก็มีไม่ใช่น้อย สุดท้ายจึงลงความเห็นว่าสิ่งของเหล่านี้น่าจะได้มาจากการปูนบำเหน็จกับทรัพย์สินที่ยึดมาได้จากแคว้นเป่ย ประกอบกับเยี่ยนจิ้นหลิงเป็นผู้มีรสนิยมดี ย่อมต้องแยกแยะงานศิลปะอันทรงค่าออกมาได้อย่างแน่นอน “จิ้นหลิงรสนิยมดีใช่หรือไม่” บุรุษผมสีเงินอมยิ้ม ด้วยพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรมู่เลี่ยงหรงยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ก็สมกับเป็นเจ้า แต่ว่าออกจะดูมือเติบไปสักหน่อย”“บางครั้งของดี ๆ ก็ไม่ต้องใช้เงินซื้อหา”“จะบอกกับเราว่าเจ้าอาศัยเพียงโชคช่วย”“ก็ไม