All Chapters of ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว: Chapter 71 - Chapter 80

ไอคลุมเครือรายล้อมร่างของคนทั้งสอง บรรยากาศรอบข้างชวนให้อึดอัดเป็นอย่างยิ่ง มู่เลี่ยงหรงต้องการขจัดความคับข้องหมองใจไปให้หมด เขาเชยคางนางขึ้น สบดวงเนตรสตรีในดวงใจ“ข้าไม่เคยใช้งานราชการเป็นข้ออ้างเพื่อมาพบสตรีมาก่อน เกรงว่าจะถูกดูแคลน จึงกล่าววาจาทำร้ายเจ้าโดยไม่ตั้งใจ ความจริงแล้วยี่สิบเจ็ดราตรีที่ผ่าน แม้แต่ในห้วงฝันก็มีเพียงเงาว่าที่หวางเฟยของข้าเช่นเจ้าปรากฏอยู่ทุกครา”“ท่านอ๋อง...”“รู้ไว้เถิด ข้าคิดถึงเจ้าจวนเจียนจะขาดใจ จำต้องทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มี ใช้งานมาเป็นข้ออ้างเพื่อมาพบหน้าเจ้าสักครู่”“เยว่ฉีก็คิดถึงท่านอ๋องเพคะ” ร่องรอยแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจสลายหายไป นัยน์ตากลับมาเปล่งประกายดุจดวงดาราอีกครั้งหนึ่งมู่เลี่ยงหรงอยากดึงนางเข้ามากอด จุมพิตรับขวัญปลอบประโลม แต่ก็ไม่สามารถทำได้ ยังเหลืออีกหลายราตรีที่เขายังต้องถือพรหมจรรย์“ข้าช่างโง่งมยิ่งนัก”“เหตุใดท่านอ๋องจึงตำหนิตนเองเช่นนี้เล่าเพคะ”“ข้าคิดว่าเพียงได้เห็นหน้าเจ้าสักครู่คงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ที่ไหนได้...ข้ากลับทรมานมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่า ด้วยไม่อาจกอดเจ้า จุมพิตเจ้า หรือแม้แต่กระทั้งกระซิบคำหวานที่ข้างหู”“เยว

“ดีจริง เลี่ยงหรงเกอเกอหวงแหนเซียนเอ๋อร์ถึงเพียงนี้” ลักยิ้มพริ้มเพราปรากฏข้างแก้มสีชมพู นางโผกอดร่างสูงก่อนจะกระชับวงแขนเล็ก ๆ ประหนึ่งต้องการจะฝังกายให้แนบแน่นยิ่งกว่าที่ผ่านมา “ได้โปรดวางใจ หากเทียบกันแล้ว เซียนเอ๋อร์ย่อมเลือกเลี่ยงหรงเกอเกอ”มู่เลี่ยงหรงกอดถางซือเซียนเอาไว้หลวม ๆ พลางลูบหลังสตรีผู้น่าสงสารเบา ๆ “ข้าเพียงเป็นห่วงเจ้า บุรุษผู้นั้นอันตรายเกินไป หากข้องเกี่ยวอาจจะต้องเสียใจในภายหลัง”“ขอเพียงได้อยู่กับท่านชั่วชีวิต เซียนเอ๋อร์ก็ไม่ต้องการผู้ใดอีกแล้ว หนึ่งเดือนให้หลังจากงานวิวาห์ของท่านกับเยี่ยนเยว่ฉี หม่อมฉันจะรอเกี้ยวเจ้าสาวมารับนะเพคะ”มู่เลี่ยงหรงรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตลอดชีวิต เขาไม่เคยคิดทำร้ายสตรีในอ้อมกอดเลยสักครั้ง ด้วยนางเปรียบเสมือนนางฟ้าตัวน้อยที่คอยค้ำจุนจิตใจ ยามอ่อนแอก็มีเพียงนางที่สามารถปลุกสติและความฮึกเหิมในกาย จนเขาก้าวข้ามเหล่าองค์ชายทุกคนขึ้นสู่จุดสูงสุด ‘ข้าควรจะรักเจ้า’ เสียงภายในหัวร้องตะโกนอย่างเจ็บปวด ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่อาจตอบสนองความรู้สึกของถางซือเซียนได้ หากเป็นเมื่อก่อนตอนไม่มีเยี่ยนเยว่ฉีแล้ว นางฟ้าตัวน้อยเอ่ยความประส

“เยี่ยนจิ้นหลิง เจ้าเล่นบ้าอะไร เรื่องชะตาราชวงศ์เอามาใช้อ้างส่งเดชได้หรือ” มู่เลี่ยงหรงโกรธว่าที่พี่ภรรยาขึ้นมาจริง ๆ แล้ว“ชู่ว์...ช้าก่อน จิ้งจอกสีเงินแห่งแคว้นไม่มีทางเอาชื่อเสียงมาเสี่ยงหรอก ทุกอย่างที่พูดล้วนเป็นความจริง อย่างไรนางก็ต้องสะเดาะเคราะห์ก่อนจึงสามารถแต่งงานกับท่านได้โดยไม่กระทบชะตาราชวงศ์ เพียงแต่กระหม่อมคร้านเกินจะมานั่งอธิบายก็เท่านั้น”มู่เลี่ยงหรงยังมีท่าทีโกรธเคือง แม้แต่เยี่ยนเยว่ฉีก็แสดงอาการไม่พอใจอยู่กราย ๆ เยี่ยนจิ้นหลิงโคลงศีรษะเล่นประหนึ่งผู้บริสุทธิ์ไม่ประสีประสา“ไฉนถึงทำหน้าเช่นนั้น นี่พวกท่านคิดว่าจิ้นหลิงเหลวไหลขนาดนั้นเชียว”“ใช่!” ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน แม้น้องสาวจะชินกับนิสัยเอาแต่สั่งของเขาก็ตามที แต่ไม่คิดว่าหนนี้พี่ชายจะเอาแต่เล่นสนุก ส่วนฉินอ๋องยิ่งมองตนเองโง่งม ต้องถูกบุรุษผู้นี้ปั่นป่วนจนเกือบตรอมใจตายจิ้งจอกหนุ่มยังคงทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว “เอาเป็นว่า จิ้นหลิงทำทุกอย่างลงไปอย่างมีเหตุผล ในเมื่อคนหาฤกษ์มาให้แล้วก็เลิกโมโหกันเสียเถิด”เยี่ยนเยว่ฉีคิดได้ก่อน ถึงแม้พี่ชายของตนจะชอบล้อเล่นหนักข้อไปสักหน่อย แต่ทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี จึงหันไปพูดกับ

“น้องเล็กถึงวัยออกเรือนแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องประวิงเวลาอีกต่อไป” เยี่ยนจิ้นหลิงยืนยันเสียงเรียบ ยิ่งทำให้บิดาเดือดดาล“นี่เจ้ายังไม่สำนึกอีกรึ เห็นข้าปล่อยเจ้าสนุกสนานจึงคิดว่าจะยอมทุกอย่างสินะ ข้าเป็นพ่อ เจ้าคงลืมไปแล้วกระมัง วันนี้ข้าจะเอาเลือดชั่วของเจ้าออก” เยี่ยนหยางเจวี๋ยคว้าแส้เหล็กออกมาจากข้างเอวแล้วเดินลมปราณ เตรียมหวดลูกชายตัวดี เยี่ยนเยว่ฉีตกใจรีบวิ่งไปขวางพี่ชายคนรองเอาไว้ในทันที นางกอดเยี่ยนจิ้นหลิงไว้แน่น ไม่ยินยอมให้บิดาทำร้ายเขาอย่างเด็ดขาด“ท่านพ่อห้ามทำร้ายพี่รอง ทุกสิ่งทุกอย่างเขาทำไป ก็เพื่อให้ฉีเอ๋อร์ได้สมหวังกับคนที่รักชอบ แต่ถ้าจะมีใครสักคนต้องถูกลงโทษ คนคนนั้นควรจะเป็นฉีเอ๋อร์เจ้าค่ะ”เยี่ยนหยางเจวี๋ยทิ้งแส้เหล็กลงกับพื้น ใจเดือดดาลเป็นที่สุด บัดนี้บุตรชายและบุตรสาวไม่เห็นหัวตนอีกแล้ว ต่างทำอะไรตามอำเภอใจโดยไม่แม้แต่จะบอกกล่าว พอคิดถึงตรงนี้ก็รู้สึกละอายต่อบรรพชนยิ่ง แต่ก็คงต้องโทษตนเองที่ให้ท้ายพวกเขาทั้งสามคนมาตลอด“ท่านพี่...ลูก ๆ ของเราเติบโตแล้ว ท่านเองก็เลี้ยงพวกเขามาอย่างดี ถึงเวลาที่เราทั้งสองควรปล่อยมือ”เมื่อสิ้นเสียงหวาน พลันปรากฏเงาร่างของสตรีนางห

ส่วนเยี่ยนเยว่ฉียังคงบรรเลงเพลงไม่หยุด ยามเห็นพี่ชายคนรองคำรามร้องด้วยความเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะเยี่ยนหยางจงไม่ปรานีน้องชายแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวยิ่งถ่ายทอดกำลังภายในออกไปอย่างสุดกำลัง ยามนั้นจึงก่อเกิดคลื่นพลังหนึ่ง กระแสคลื่นค่อย ๆ แผ่กำจายไปยังพี่ชายคนรอง จนในที่สุดอำนาจแห่งมนต์จากขลุ่ยหยกก็โอบล้อมเยี่ยนจิ้นหลิงเอาไว้ได้ เมื่อถูกคลื่นพลังโอบกอดบุรุษผมสิ้นเรี่ยวแรงโดยพลัน เขาไม่สามารถควบคุมตนเองได้อีกต่อไป อำนาจของขลุ่ยสั่งให้บุรุษผู้คลุ้มคลั่งหยุดนิ่ง ร่างสูงโปร่งไม่ไหวติง ความโกรธเกรี้ยว ความแค้น ค่อย ๆ ถูกสะกดจนจมหาย นัยน์ตาแดงฉานหม่นแสงลง ความรู้สึกง่วงงุนเข้ามาแทนที่ตุ้บ! เยี่ยนจิ้นหลิงล้มลงเยี่ยนเยว่ฉีหมดแรงทรุดกายลงนั่งกับพื้นดิน นางทุ่มกายเต็มที่เพื่อสะกดอาการคลุ้มคลั่งของพี่ชาย นานมากแล้วที่เขาไม่เกิดอาการนี้ เพราะปกติชายหนุ่มค่อนข้างระวังตัว ควบคุมตนเองอยู่เสมอไม่ให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน หนนี้กุนซือหนุ่มถึงกับพลาดพลั้งทำโลหิตเปื้อนมือ หากนางไม่อยู่ที่นี่ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง“ท่านพ่อเหตุใดพี่รองเป็นเช่นนี้ไปได้” เยี่ยนเยว่ฉีหันไปถามบิดาอย่างโกรธเกรี้ยว