Semua Bab ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว: Bab 81 - Bab 90

“น้องเล็ก ข้าเตือนกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเข้าใกล้เยี่ยนจิ้นหลิง บอกมาเดี๋ยวนี้ เขาทำอะไรเจ้ากันแน่”ถางซือเซียนเงยหน้าขึ้นสบตาพี่ชาย แล้วเล่าเสียงอ่อย “ท่านกุนซือไม่ได้ทำอันใดเจ้าค่ะ เพียงแต่ตอนนั้นเขาทวงบุญคุณที่เคยช่วยเซียนเอ๋อร์ไว้ขึ้นมากับข้า น้องสาวมิอาจตระบัดสัตย์จำต้องยอมร่วมมือ” นางผินหน้าไปทางมู่เลี่ยงหรง ดวงตาเริ่มมีน้ำเอ่อคลอ “ในเมื่อท่านอ๋องก็ได้ฤกษ์แต่งงานกับเยี่ยนเยว่ฉีแล้ว นี่มิใช่เรื่องดีหรอกหรือ เหตุใดจึงโกรธเคืองเซียนเอ๋อร์ถึงเพียงนี้อีกเล่า”“น่าขันนักซือเซิน ข้าเคยคิดว่าเซียนเอ๋อร์นั้นฉลาดกว่าสตรีทุกคนที่อยู่ข้างกาย แต่ดูเหมือนว่ายิ่งโต นางจะยิ่งหลักแหลมน้อยลงไปทุกที” ริมฝีปากบางเผยเสียงหัวเราะเยียบเย็นเสียดแทงทุกคนที่ได้ยิน“ได้โปรดอภัยให้ซือเซียนสักครั้งได้หรือไม่ กระหม่อมเชื่อว่าที่นางทำไปในครั้งนี้เพราะเห็นว่าท่านอ๋องจะได้สมรัก เจตนาแจ่มชัดว่ามิได้จะทรยศหักหลัง” ถางซือเซินพยายามช่วยน้องสาว เขามั่นใจว่านางน่าจะไม่ทันเล่ห์กลจอมวางแผนอีกผู้หนึ่งเสียมากกว่า จึงกลายเป็นเครื่องมือและถูกหลอกใช้มู่เลี่ยงหรงลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตาก็หยุดยืนอยู่หน้า

“หากเขายังไม่ได้ทำอะไรนอกเหนือจากข้อตกลง กระหม่อมคงทำได้เพียงจับตาดู”“ดี ดีมาก” เลี่ยงหรงหัวเราะดังสนั่น ทว่านัยน์ตาสีนิลกลับมีเพลิงโทสะลุกโชนแม้จะคาดเดาเอาไว้แล้วว่าพระเชษฐาเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง แต่พอคำสารภาพออกจากปากสหายรักขึ้นมาจริง ๆ ก็อดคัดเคืองขึ้นมาไม่ได้ พวกเขาถึงกับมีข้อตกลงต่อกันเพื่อกลั่นแกล้งตน คิดแล้วอยากจะกรีดเนื้อของบุรุษตรงหน้าแล้วปล่อยให้เลือดไหลหมดกายจนตายด้วยความทรมานเป็นที่สุด“ได้โปรดอย่าถือโทษกระหม่อมเลย ท่านก็รู้ว่าหากฝ่าบาทไม่ทรางเห็นด้วย ลำพังผู้อื่นหรือจะทำให้ท่านอ๋องลำบาก”“เจ้ารู้หรือไม่ เยี่ยนจิ้นหลิงเล่นสนุกอะไรบ้าง ข้าไม่ตายตอนแช่น้ำพุมังกรเหินก็โชคดีเท่าใดแล้ว”“ท่านอ๋องกล่าวหนักไปหรือไม่ กำลังภายในของท่านมากพอที่จะประคองสติและชีวิต”“ดี ดีมาก กล้ามาก” มู่เลี่ยงหรงหัวเราะลั่นยิ่งกว่าเดิม ทว่าน้ำเสียงนั้นไม่เจือความขบขันแม้แต่น้อย ถางซือเซินช่างใจกล้าเทียมฟ้า ขนาดเหงื่อตกหน้าซีดก็ยังสามารถพูดจาเฉไฉได้คล่องปาก‘เพียงพอนเอ๋ย คงรู้ว่าเรื่องนี้ข้าเอาผิดเจ้าไม่ได้สินะถึงยังสงบอยู่ได้ แต่ถึงแม้เราจะเป็นสหายกัน ข้าก็จะจดจำเรื่องนี้เอาไว้ไม่มีวันลืม’ถางซือเซิ

“เจ้านี่นะ แม่กำลังสอนยังทำเป็นเล่น ไม่ได้ให้ไปตบตีผู้ใดทั้งสิ้น เจ้าต้องรู้จักใช้กฎของจวนควบคุมผู้คน จำเอาไว้ว่ารองจากท่านอ๋องคือเจ้า หากชายารองทั้งสามไม่เชื่อฟังก็ลงโทษไปตามความหนักเบา เช่นนี้แล้วก็ไม่มีผู้ใดครหาเจ้าได้ว่ารังแกผู้อื่น”“ยุ่งยากจัง ลูกฟาดฝ่ามือใส่พวกนางสักสองสามทีก็รู้เรื่องแล้ว” ว่าที่เจ้าสาวยังคงนึกสนุกจึงพูดล้อเล่นกับมารดา หาได้ตั้งใจฟังคำสอนให้ดี“เยี่ยนเยว่ฉี หากเจ้าไม่จริงจัง แม่จะไม่พูดอันใดแล้ว” ไป๋หลันเคืองบุตรสาวที่ไม่รู้จักเวลา “เจ้าคิดว่าแต่งเข้าจวนฉินอ๋องคือจบแล้วสินะ ช่างประมาทนักลูกข้า จงจำเอาไว้เถิด เล่ห์เหลี่ยมกลร้ายซ่อนอยู่ทุกที่ ท่านอ๋องมีอำนาจล้นฟ้า เจ้าคิดว่าจะไม่มีผู้ใดหวังช่วงชิงตำแหน่งหวางเฟยเลยหรือ แม้แต่ว่าที่สามีของเจ้าก็อาจจะมีคนหวังโค่นล้ม”“ฉีเอ๋อร์ขออภัยท่านแม่เจ้าค่ะ ลูกเพียงอยากหยอกล้อกับท่านเท่านั้น จากนี้ไปจะตั้งใจฟังแล้วจริง ๆ” นางออดอ้อนเสียงหวาน ทำท่าทางสำนึกผิดไป๋หลันมองเยี่ยนเยว่ฉีด้วยความปรานี วงแขนอุ่นโอบรัดบุตรสาว ปากกล่าวคำสอนสั่ง“จงอย่าวางใจ ต้องรู้จักคอยสังเกต ผู้ใดเป็นมิตรหรือต้องศัตรูแยกให้ดี ที่สำคัญ ห้ามทำให้ท่านอ๋

แม้จะได้รับรองจากฮ่องเต้ว่าสามารถลงมือเปลี่ยนน้ำแข็งให้เป็นเปลวไฟได้อย่างสะดวก แต่เรื่องที่เผชิญกับฉินอ๋องก็ออกจะเหนือความคาดหมาย ส่วนเรื่องวันนี้เยี่ยนหยางเจวี๋ยเห็นว่าบุตรชายคนรองไม่แต่งกายด้วยชุดสีขาวดั่งเช่นปกติจึงรีบร้องถาม“จิ้นหลิง ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไรจึงจะไปงานนี้ แล้วยังลุกขึ้นมาสวมอาภรณ์สีดำสนิททั้งกายอีก ดูออกจะผิดวิสัยไปหน่อยกระมัง”“ไม่มีอะไรมาก คำขอของท่านอ๋องทำให้ลูกกับเยว่ฉีต้องเข้าร่วมวงครื้นเครงก็เท่านั้น”“ร่วมวงครื้นเครงหรือ” แม่ทัพใหญ่ขมวดคิ้ว“ความจริงลูกก็ไม่ได้อยากไปงานนี้เลยสักนิด” เยี่ยนจิ้นหลิงเบะปาก“ข้าไปคนเดียวก็ได้ เจ้ากลับไปนอนเถิด” เหยียนหยางจงอมยิ้ม“ไม่มีทาง จิ้นหลิงก็นึกอยากชมงิ้วขึ้นมาเหมือนกัน” จิ้งจอกเงินสะบัดหน้าไปทางต้นเสียง “เจ้าเริ่มโกหกไม่เก่งแล้วน้องรอง” เยี่ยนหยางจงลอบยิ้มในใจ นัยน์ตาเหยี่ยวคมปลาบมองทะลุไปถึงหัวใจแม่ทัพใหญ่มองบุตรชายทั้งสองสลับไปมาก็พาลปวดศีรษะขึ้นมาเสียอย่างนั้น วันเวลาผ่านไป พวกเขาทั้งสองเป็นผู้ใหญ่ที่เริ่มจะมีลับลมคมในกันแล้ว แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผู้อาวุโสกังวล อย่างไรพวกเขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข หากวันนี้จะเกิดเรื

“ร้ายยิ่งนัก หม่อมฉันก็กลัวแทบตาย” นางเบิกตากว้างแล้วตวัดสายตาใส่ชายขี้แกล้ง“ยังมีอีกเรื่องที่เจ้าควรจะรู้ ข้าแทบจะขาดใจสิ้นลมตอนเจ้าขอเลื่อนการแต่งงานไปอย่างไม่มีกำหนด ยามนั้นนึกแต่เพียงว่าเจ้าคงหมายจะปั่นหัวให้ข้าลุ่มหลงเล่นเท่านั้น ถึงได้หาเรื่องกลั่นแกล้งเอาคืนสารพัด พยายามให้เจ้าหึงหวง ทำตนประหนึ่งเด็กไม่รู้จักโต ตอนนั้นข้าคงดูแย่ในสายตาเจ้ามากใช่หรือไม่”“ความจริงแล้ว นั่นทำให้เยว่ฉีเอาแต่คิดถึงท่านอ๋องทุกวันทุกคืน ด้วยต้องการจะรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงว่าท่านต้องการสิ่งใดกันแน่”“ข้าแค่ต้องการให้เจ้าคิดถึง ให้ในหัวใจเจ้ามีแต่ข้า แล้วยอมแต่งงานเข้าจวนฉินอ๋องเสียที และสิ่งสุดท้ายที่ข้าปรารถนาคือได้อยู่เคียงข้างกับเจ้าไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่”คำสารภาพที่ตรงไปตรงมาพาให้พวงแก้มสีชมพูเปลี่ยนเป็นริ้วสีชาด รอยยิ้มงดงามถึงดวงตาประดับอยู่ใบหน้าราวเทพธิดาชวนให้ผู้มองหลงใหลนางมากขึ้นทุกขณะ ริมฝีปากอิ่มเผยอตอบเสียงเบาราวกับแมว“ท่านอ๋องทำสำเร็จแล้วเพคะ”มู่เลี่ยงหรงหัวเราะเบา ๆ อย่างมีความสุข เมื่อได้พูดสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจตลอดมาทำให้เขากับเยี่ยนเยว่ฉีเข้าใจกันลึกซึ้งมากกว่าเดิมด้ายแดงแห่งพร