All Chapters of เงารักอสุรา: Chapter 11 - Chapter 20

ตะวันเคลื่อนคล้อยสาดแสงสีส้มตกกระทบหลังคากระเบื้องจนเปล่งประกายร้านค้าแผงลอยต่างทยอยเก็บข้าวของตามปกติดั่งเช่นทุกวัน ผู้คนที่สัญจรจอแจในช่วงกลางวันเริ่มบางตาลงทุกขณะ ในที่สุดนายท่านหลี่ก็กลับมาจากการตกปลาอ้วนพีสามตัว บ่าวไพร่ต่างลงความเห็นว่าผู้เป็นนายน่าจะต่อรองการค้าได้กำไรเป็นแน่ เพราะตั้งแต่ลงจากรถม้า จนกระทั่งเข้ามาในร้านเขายิ้มกว้างตลอดเวลาหลี่เค่อรีบให้คนไปตามน้องสาวมาพบ จากนั้นก็นั่งรอนางในห้องทำงานด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขพอหลี่จื่อเหยาเดินเข้ามาภายในห้อง แล้วแลเห็นท่าทางของพี่ชาย นางก็คาดเดาได้ถึงผลการเจรจา“เหยาเหยารีบมานั่งเร็วเข้า” หลี่เค่อเร่งเร้าน้องสาวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเหลือประมาณหลี่จื่อเหยาหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ข้างโต๊ะไม้สนขัดมันตัวใหญ่“หากให้น้องสาวเดา เกรงว่าจะมีคนยอมรอคำตอบรับสามเดือนใช่หรือไม่”“แน่นอน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้องขอบคุณความใจดีมีเมตตาของตัวเจ้าเองด้วย”“พี่ใหญ่หมายความว่าอย่างไร ทำไมความใจดีของข้าจึงเกี่ยวข้องกับผลการเจรจาได้เล่า”“เมื่อสองเดือนก่อนเจ้าได้ช่วยคนผู้หนึ่งเอาไว้ใช่หรือไม่”คิ้วสวยได้รูปขมวดเล็กน้อย นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง“เจ้าค่ะ ยา

ตามธรรมเนียมวันเจรจาสู่ขอว่าที่เจ้าสาวสามารถนั่งอยู่ภายในห้องนั้นได้ เพียงแต่ต้องใช้ฉากกั้นเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าก่อนถึงวันวิวาห์หลี่จื่อเหยาได้แต่พยายามปลอบใจตนเองว่าวันข้างหน้าจะมีความสุขได้ การเกิดเป็นสตรี ต้องถือสามคุณธรรมสี่จรรยา นางไม่อาจปฏิเสธสิ่งที่พี่ชายและมารดาเลือกให้ ทำได้แค่เพียงยอมรับชะตากรรมอยู่หลังฉากกั้นเงียบๆเมื่อเย่เทียนหลางปรากฏกาย นัยน์ตาดุจกวางน้อยจึงเพ่งไปยัง ฉากกั้นเบื้องหน้า เนื่องจากวันเกิดของมารดานั้นจิตใจและสายตาของนางส่งไปยังคุณชายมู่หรงแต่เพียงผู้เดียว ทำให้ไม่อาจรู้ว่าที่แท้แล้วคุณชายเย่หน้าตาเป็นเช่นไรถึงแม้รูปเหมือนของเขาในประวัติที่แม่สื่อส่งมาให้นั้นจะบ่งบอกว่าเขาหล่อเหลาเอาการ แต่ภาพวาดหรือจะสู้ของจริงม่านโปร่งแสงทำให้นางแลเห็นเพียงเงาสลัวรางของเย่เทียนหลางเท่านั้น กิริยาสุภาพ น้ำเสียงทุ้มกังวาน รวมไปถึงรูปร่างก็จัดว่าเป็นบุรุษกำยำแข็งแรง ความมั่นอกมั่นใจในตนเองฉายชัดยามปราศรัย ด้วยลักษณะอันดีเหล่านี้ ทำให้หลี่จื่อเหยาพอจะทำใจได้หากต้องแต่งเป็นสะใภ้ตระกูลเย่‘หวังว่าเขาจะดีกับข้า หากเป็นเช่นนั้น ในวันหนึ่งข้าก็คงจะสามารถลืม คุณชายมู่หรงได

โดยที่ไม่มีผู้ใดคาดคิดหลี่จื่อเหยาวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เสี่ยวจูเห็นนายหญิงวิ่งออกไปทั้งที่ไม่ได้สวมเสื้อคลุม ก็รีบคว้าร่มและชุดคลุมกันลมแล้ววิ่งตามออกไปเช่นกันหลี่เค่ออ้าปากค้าง ทำอันใดไม่ถูกไปชั่วขณะ เป็นเย่เทียนหลางที่ได้สติก่อนผู้ใด เขาจึงทะยานตามสองนายบ่าวออกไปในทันที เย่หลวนคุนได้แต่ส่ายศีรษะ ก่อนส่งสัญญาณให้หลี่เค่อตามเขาออกไปหลี่จื่อเหยาวิ่งฝ่าสายลมหนาวโดยไม่สนใจสิ่งใด หัวใจของนางเต้นรัว ราวกับลั่นกลอง ขาทั้งสองออกแรงทะยานไปบนถนนศิลาที่ทั้งเปียกทั้งลื่น เป้าหมายคือสะพานข้ามคูเมืองฝั่งตะวันออก‘หากต้องการทดแทนบุญคุณ เจ้าก็จงใช้ลมหายใจที่ข้ามอบให้อยู่ต่อไป อย่างมีความสุขเถิด ลาก่อนคุณหนูหลี่’ หลี่จื่อเหยากังขา คำพูดประโยคนี้คือคำสั่งเสียของเขาใช่หรือไม่‘มู่หรงอี้หวาย ข้าขอโทษ ได้โปรดอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ’สะพานข้ามคูเมืองฝั่งตะวันออกมู่หรงอี้หวายรู้สึกวูบโหวงและปวดร้าว ความผิดหวังนำทางเขามายังสะพานข้ามคูเมืองฝั่งตะวันออกโดยไม่รู้ตัวเมื่อเดินมาจนถึงกลางสะพานขาทั้งสองพลันหยุดชะงัก นัยน์ตาหงส์ไร้ซึ่งวิญญาณทอดมองออกไปยังพื้นน้ำอันถูกฉาบไว้ด้วยน้ำแข็งอย่างเหม่อลอย ความทรงจำไ

หิมะตกตลอดคืนทำให้ถนนศิลาค่อนข้างลื่น เย่เทียนหลางวิ่งตามหลี่จื่อเหยาออกมา แต่ก็ไม่พบนางแล้วเขาตัดสินใจตามหาเสี่ยวจูซึ่งน่าจะรู้ที่หมายนายหญิงของตนก่อนเป็นอันดับแรก ชายหนุ่มเคลื่อนกายพร้อมสอดส่ายสายตา ไม่นานนักก็พบนางร่างสูงปราดเข้าไปหาเสี่ยวจู แล้วถามหาจุดหมายของหลี่จื่อเหยาทันที สาวใช้ที่กำลังเหนื่อยล้าจากการวิ่งมิได้ปิดบังอันใด นางรีบเล่าถึงเหตุการณ์เมื่อหลายเดือนก่อน “คุณหนูวิ่งออกไปโดยมิได้ใส่ชุดคลุมไปด้วย ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง” นางมองเย่เทียนหลางน้ำตาคลอ“ส่งมา เดี๋ยวข้าจะจัดการเอง” เย่เทียนหลางยื่นมือออกไป เสี่ยวจูก็รีบยัดร่มและเสื้อคลุมกันลมของสตรีใส่มือเขาหลังจากทราบความ เย่เทียนหลางพลันรีบรุดไปยังสะพานข้ามคูเมืองฝั่งตะวันออกด้วยหัวใจที่รุ่มร้อนดั่งมีเพลิงแผดเผา ยามต้องสู้กับโจรที่ดักปล้นกองคาราวานเขานั้นไม่เคยขลาดกลัว ทว่ายามนี้ความหวาดหวั่นว่าจะต้องสูญเสียหลี่จื่อเหยากลับจู่โจมเข้ามาอย่างรุนแรงยิ่งนักท้องฟ้าขมุกขมัวเป็นสีเทาหม่น เมื่อสุดทานทนจึงโปรยปรายเกล็ดน้ำแข็งสีขาวละเอียดลงมา เย่เทียนหลางมองชุดกันลมในมือ ความเป็นห่วงพลันบังเกิดขึ้นในใจ ว่าที่เจ้าสาวขอ

หลังจากทิ้งความวุ่นวายเอาไว้เบื้องหลัง คนทั้งห้าก็กลับมาถึงบ้านตระกูลหลี่ ทว่าบรรยากาศเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ไม่มีผู้ใดอยากเสวนาเรื่องงานแต่งอีก โดยเฉพาะเย่หลวนคุนเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นทำให้เขามั่นใจว่า หลี่จื่อเหยามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสหายของบุตรชาย ถึงแม้จะรู้สึกถูกชะตากับคุณหนูหลี่ แต่การหมั้นหมายควรจะต้องยกเลิก เย่เทียนหลางร้องขอบิดา ให้ทบทวนดูใหม่ โดยให้เหตุผลว่า หลี่จื่อเหยาเพียงรู้สึกผิดที่ต้องปฏิเสธผู้มีพระคุณ ความจริงตนพอจะรู้เรื่องของทั้งสองคนอยู่บ้าง จึงมั่นใจว่าสหายกับนางยังไม่ได้มีอะไรเกินเลย มิเช่นนั้นเขาคงไม่ตามใจบิดาตั้งแต่แรก และถึงแม้จะเกิดเหตุไม่คาดฝัน แต่ความเป็นจริงตนเอง คือคู่หมายที่ถูกต้อง ดังนั้นผู้ที่จะได้เป็นเจ้าบ่าวของนางก็ควรเป็นเขามิใช่หรือชายชราเห็นท่าทีจริงจังของบุตรชายก็อดเห็นใจมิได้ หากเขาใช้ไม้แข็ง คงทำให้บุรุษผู้กำลังคลั่งรักเจ็บปวดจนเกินไป แต่เพื่อไม่ให้ทุกอย่างแย่ลงไปกว่าเก่า เย่หลวนคุนไม่อยากเสี่ยงผิดใจกับคหบดีมู่หรงเหอ เขาจึงแจ้งกับหลี่เค่อว่า จะให้เวลาคิดใหม่อีกเจ็ดวัน ไม่ว่าการตัดสินใจจะออกมาเช่นไรนั้นสำนักคุ้มภัยตระกูลเย่จะไม่ม