Semua Bab เงารักอสุรา: Bab 141 - Bab 150

เย่เทียนหลางรู้สึกหายใจลำบาก หน้าผากมีเหงื่อผุดพราย คิดถึงชั่วเวลาที่ความคิดฝ่ายต่ำครอบงำจนตัดสินใจทำเรื่องเลวร้ายนั้น สุดท้ายก็ได้แต่ละล่ำละลักแก้ตัว“ข้า...ข้าไม่มีทางปล่อยให้เหยาเหยาตาย ตอนนั้นข้ากำลังจะกระโดดลงไปช่วยนางอยู่แล้ว แต่เจ้าเข้ามาเสียก่อน”มู่หรงอี้หวายเค้นเสียงหึในลำคอ แล้วประกาศกร้าว“เมื่อก่อนข้าลืมตาข้างหนึ่งหลับตาข้างหนึ่ง เพราะคิดว่าเจ้าเพียงอยากเอาชนะและระบายความโกรธใส่ข้า แต่นี่ลามมาทำร้ายเหยาเอ๋อร์ ข้าคงไม่อาจอภัยให้ได้อีก”“ไม่อภัย? คนที่ปีนเข้าห้องพี่สะใภ้ภรรยาอย่างเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตัดสินข้า” เย่เทียนหลางตะโกนกลับไป“ภรรยาข้าหาได้คบชู้สู่ชาย เพียงแต่พวกข้าต่างตกเป็นเหยื่อความทะเยอทะยานของสตรีนางหนึ่ง จนต้องสูญเสียคนสำคัญของชีวิตไปตลอดการ” สิ้นเสียง หลี่เค่อค่อยๆ ก้าวเดินออกมาจากหลังฉากกั้นที่อยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานเย่เทียนหลางอึ้งงัน คิดไม่ถึงว่าประเด็นที่เขามั่นใจที่สุดกลับถูกแก้ต่างด้วยตัวของหลี่เค่อเอง เขาไม่เข้าใจว่ามีเหตุใดผิดพลาด เพราะเรื่องที่มู่หรงอี้หวายบาดเจ็บมาหาเขาในค่ำคืนหนึ่งเป็นเรื่องจริง หรือว่าอีกฝ่ายจะเล่นลิ้นจนหลี่เค่อเคลิ้มไปกับคำลวง“พี่ห

“ดูจากสถานการณ์ อี้ฝานหวังเพียงให้ข้าขับไล่ภรรยาออกไปเท่านั้น แต่เหมยเอ๋อร์กลับปลิดชีวิตตนเองเพื่อยุติเรื่องราวทั้งหมด ส่วนสาวใช้สารเลวนางนั้นกลับขโมยทรัพย์สินบางส่วน แล้วหนีไปใช้ชีวิตสุขสบายที่ไหนสักแห่ง น่าเสียดายนัก หากข้ารู้เร็วกว่านี้ จะต้องฉีกนางเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน” หลี่เค่อกัดฟันกรอด มือทั้งสองกำแน่น สีหน้าบ่งบอกว่าเคียดแค้นสุดจิตสุดใจมู่หรงอี้หวายยิ้มเย็น “อ่อ ยังมีเรื่องที่ข้าลืมเสียสนิท พี่เขย...ท่านไม่ต้องเสียดายหรอก เพราะข้าไม่มีทางยอมให้คนที่ใส่ร้ายอาเหมย ลอยนวลไปได้อย่างเด็ดขาด”หลี่เค่อเบิกตากว้าง “มะ...หมายความว่า”“หนึ่งในเอกสารที่ได้มาคือสัญญาซื้อขายตัวของอี้ฟาน อาเหมยส่งมาให้ข้าใช้ชำระแค้น ในเมื่อนางอยู่สุขสบาย แต่ไม่รู้จักสำนึก ก็ควรได้รับผลกรรม”“จริงสิ เอกสารซื้อขายตัวของนางข้าหาอย่างไรก็ไม่เจอ ที่แท้ไปอยู่กับเจ้านี่เอง”มู่หรงอี้หวายยิ้มเหยียดหยัน เมื่อคิดถึงใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดของสาวใช้ตัวดี“คนของข้าติดตามข่มขู่นางอยู่ระยะหนึ่ง อี้ฝานกลัวว่าข้าจะฆ่านางจริงๆ จึงขโมยทรัพย์สินบางส่วนของท่านแล้วหนีไป แต่ต่อให้มีปีกบิน ก็ไม่มีทางรอดจากเงื้อมือคนของข้าได้ การ

“เทียนหลาง เรื่องวุ่นวายทั้งหมดนี้ไม่ได้มีใครบังคับให้เจ้ากระทำ ทุกอย่างล้วนเกิดจากการไตร่ตรองของเจ้าทั้งสิ้น ข้าเข้าใจว่าเจ้าคับแค้น แต่ข้าเองก็สิ้นใจด้วยน้ำมือของเจ้าไปแล้วที่คูเมือง อีกทั้งยังถูกโจรกระจอกที่เจ้าจ้างวารเหล่านั้นรุมทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ในขณะที่เจ้าสวมบทเป็นยอดบุรุษช่วยหญิงงาม เพียงสองเรื่องนี้ข้าก็สามารถส่งเจ้าไปนอนเล่นในคุกของท่านเจ้าเมืองได้แล้ว แต่เป็นเพราะข้าเห็นแก่ท่านลุง จึงทำเป็นนิ่งเฉยตลอดมา”“ที่แท้เจ้าก็ไม่ได้ความจำเสื่อม” เย่เทียนหลางพูดเสียงเบามู่หรงอี้หวายหยักยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม แต่มิได้กระทำเพื่อเย้ยหยันคู่สนทนา หากแต่เพื่อความใจอ่อนของตนเองที่มีแต่สหายมากกว่า“เชื่อเถิดเทียนหลาง ข้าอยากป่วยจนจำอะไรไม่ได้จริงๆ ไปเสียเลยมากกว่า”“แล้วเจ้าจะเอาอย่างไร” เย่เทียนหลางหน้าซีดเผือด แต่ยังคงรักษาอาการเอาไว้“ตอนแรกข้าก็คิดจะจัดการเจ้าขั้นเด็ดขาด ตัดความสัมพันธ์ของตระกูล แล้วส่งเจ้าไปคุกให้รู้แล้วรู้รอด แต่เมื่อครู่เจ้าบอกว่าทุกอย่างเป็นข้าที่บีบคั้นเจ้าจนเหลืออด เช่นนั้นข้าจะให้โอกาสพวกเราทั้งสองอีกหน ต่อไปนี้ ข้า...มู่หรงอี้หวายจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับก

เมื่อความสงบกลับมา มู่หรงอี้หวายจึงเล่าเรื่องวุ่นวายต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้บิดาฟังอย่างรวบรัด พยายามตัดจุดที่อาจจะสร้างความแค้นเคืองให้คหบดีใหญ่ออกไป เหลือเพียงส่วนเสี้ยวสำคัญๆ เท่านั้น แล้วไปเน้นย้ำความต้องการของญาติผู้น้องที่หมายจะทำการยกเลิกการหมั้นหมายกับเย่เทียนหลางเสียมากกว่า มู่หรงเหอได้ฟังก็ทอดถอนหายใจ แต่ก็รับปากจะทำตามคำขอของซูเพ่ยอิงพอพูดคุยกันเสร็จสรรพ มู่หรงเหอก็เข้าไปเยี่ยมหลี่จื่อเหยาที่ยังนอนหมดสติอยู่ พอเห็นสภาพของลูกสะใภ้คนโปรด เขาก็เอ่ยปากว่าจะถมสระบัวทิ้ง เพราะเข้าใจว่านางเป็นลมตกน้ำไปเอง จึงเกรงว่าจะเป็นอันตรายอีก แต่มู่หรงอี้หวายห้ามเอาไว้ เพราะหลี่จื่อเหยาชอบดอกบัวมากที่สุด คหบดีใหญ่จึงตำหนิลูกชายว่าไม่รู้จักดูแลภรรยาให้ดี ก่อนจะกลับออกไป ก็ยังคาดโทษเอาไว้อีกด้วยมู่หรงอี้หวายมองส่งบิดาจนลับตา จากนั้นจึงกลับเข้ามาชำระร่างกายตนเอง แล้วไปนั่งเฝ้าหลี่จื่อเหยาที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่ห่างไปไหน ทั้งยื่นมือไปจับหน้าผากเพื่อตรวจไข้ ไหนจะคอยเช็ดเหงื่อที่ผุดพราย จนกระทั่งไม่รู้สึกความร้อนบนใบหน้าของนางแล้วจึงคลายใจ แล้วม่อยหลับไปในที่สุดแสงแรกแห่งรุ่งอรุณส่องกระทบใบหน้างาม

ตั้งแต่ศิษย์พี่หญิงจากไป ข้าไม่เคยเฉียดกลายเข้าไปใกล้บ้านตระกูลหลี่อีกเลย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาข้าทำเพียงอ่านรายงานความเคลื่อนไหวภายในบ้านตระกูลหลี่ จากคนที่ข้าส่งเข้าไปแทรกซึมเท่านั้นคนของข้าผู้นั้นทำหน้าที่แม่นม นางดูแลหลี่หลางได้อย่างดี อีกทั้งยังเพิ่มรายงานเล็ก ๆ น้อยเกี่ยวกับคนที่อยู่รอบตัวของเขามาด้วย จากรายงานเหล่านั้น ข้ามักจะได้รับรู้เรื่องของหลี่จื่อเหยาเสมอ ๆ แม้ตอนที่หลี่หลางเกิดคุณหนูหลี่จะยังอายุน้อยก็ตาม แต่นางกลับดูแลจัดการเรื่องทุกอย่างของเด็กชายประหนึ่งมารดาเลยทีเดียวอาจเป็นเพราะหลี่จื่อเหยาเป็นผู้ที่ใกล้ชิดหลี่หลางที่สุด ทำให้ชื่อของนางผ่านสายตาข้าบ่อยครั้ง พอรู้ตัวอีกที เรื่องของคุณหนูผู้นี้ก็กลายเป็นส่วนที่ข้าชอบอ่านในรายงานไปเสียแล้ว “คุณหนูหลี่ปักเสื้อให้คุณชายน้อย” “คุณชายน้อยชอบกินอาหารฝีมือคุณหนูหลี่” “คุณหนูหลี่ดีดพิณได้ไพเราะ” “คุณหนูหลี่ชอบดอกบัวที่สุด” “ตอนนี้คุณหนูหลี่เข้าวัยปักปิ่นแล้ว นางงดงามดั่งดอกสาลี่สีขาวบริสุทธิ์” ข้ารู้จักนิสัยใจคอของนางผ่านทางรายงานที่ถูกส่งมา จนรู้สึกว่าหากได้เห็นหน้าคาดตาสักครั้งก็คงดี ทว่าความคิดนี้มีอันต้องตกไป เพราะข้าไม