Semua Bab เงารักอสุรา: Bab 41 - Bab 50

รสจูบทวีความรุนแรง และเอาแต่ใจมากขึ้นด้วยต้องการช่วงชิงความหวานหอมอย่างเต็มที่ ลิ้นร้ายเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กนุ่มพัลวัน จนหญิงสาวแทบสำลัก แต่ก็ทำได้เพียงส่งเสียงครางอู้อี้ในลำคอ โดยหารู้ไม่ว่านี่ยิ่งเป็นการกระตุ้นเร้าให้ชายหนุ่มโหมจุมพิตอย่างดุดัน ดิบเถื่อนราวสัตว์ป่ากระหายเหยื่อกระต่ายขาวตัวน้อยสั่นสะท้านภายใต้เงื้อมมือสุรารอคอย การถูกกลืนกินทั้งเรือนกาย มู่หรงอี้หวายจัดการกับอาภรณ์ของตนอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเส้นสายลายกล้ามเนื้ออันสมบูรณ์แบบอย่างชัดเจน ประกอบกับใบหน้าหล่อเหลาราวหยกสลัก เลยทำให้หลี่จื่อเหยาอดจ้องมองบุรุษของนางอย่างหลงใหลไม่ได้แสงสีนวลจากเทียนมงคลอาบร่างบางให้วาววามดั่งภาพฝัน ครานี้ไม่มีคำว่ารอมชอม นางคือเจ้าสาวของเขา เขาจึงไม่จำเป็นต้องระงับ ความพุ่งพล่านที่ก่อเกิดขึ้นอีกต่อไปมือแกร่งตวัดรวบนางขึ้นบนฟูกแล้วทาบทับอย่างร้อนรนมู่หรงอี้หวายประกบจุมพิตเร่าร้อนอีกคราหนึ่ง ตั้งใจกักขังนางไว้ด้วยความรัญจวน หลี่จื่อเหยาพ่ายแพ้ให้แก่ลิ้นร้ายกาจที่พลิกพลิ้ววาดความวาบหวามบนลิ้นเล็กน่ารักของนางอย่างช่ำชอง เสียงครางแผ่วเบาในลำคอบ่งบอกว่าตนเคลิบเคลิ้มมากเพียงใดครั้นเห็นสตรีใต้ร

ราตรีกาลผ่านพ้นไปพร้อมๆ กับพายุแห่งความรัญจวนหลี่จื่อเหยาอ่อนล้า หมดเรี่ยวแรง นางเอนกายอิงแอบในอ้อมกอดของสามีอย่างเป็นสุขทว่าเมื่อตื่นขึ้นมา บุรุษที่ตระกองกอดนางก่อนเข้าสู่นิทราก็ไม่อยู่เสียแล้ว ฝ่ามือนุ่มรับรู้ถึงความเย็นยามลูบลงบนฟูกข้างกาย และทันทีที่นางลุกขึ้นนั่ง ความปวดเมื่อยก็จู่โจมเข้าใส่ ยามนี้รู้สึกเหมือนมีหินก้อนยักษ์ทับอยู่บนร่างก็ไม่ปานครั้นเหลือบแลเห็นแต้มสีกลีบดอกเหมยบนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด ใบหน้าสะคราญโฉมพลันแดงซ่าน ยิ่งคิดถึงท่วงท่าและน้ำเสียงอันน่าอายของตนเอง นางยิ่งอยากจะหายตัวไปเสียเลยขณะหญิงสาวกำลังนั่งหน้าแดงอยู่ที่ขอบเตียง มู่หรงอี้หวายก็เดินกลับเข้ามาพอดี หลี่จื่อเหยารีบขยับกายซ่อนร่างเปล่าเปลือยไร้อาภรณ์เข้าใต้ผ้านวมทันทีท่าทางลนลานและขวยอายของนางสร้างรอยยิ้มบางๆ บนมุมปากของมู่หรงอี้หวาย เขาเดินมาอย่างช้าๆ แล้วกระชากผ้านวมทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ทำให้เห็นร่างบางเปล่าเปลือยนอนระทดระทวยยั่วเย้าอยู่บนเตียง ชายหนุ่มยกยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นก็ถอดรองเท้าปักลายปีนตามขึ้นมาด้วยท่วงท่าของหมาป่ายามล่าเหยื่อ ไม่อำพรางไฟปรารถนาในดวงตาสีนิลแม้แต่เศษเสี้ยวเขาเปลื้องอาภรณ์ของ

ยามเสียงคำรามและเสียงครวญครางภายในห้องหอสงบลง เหม่ยเหมยกับเสี่ยวจูค่อยกลับมาหายใจได้คล่องอีกครั้ง ถึงอย่างไรทั้งสองก็เป็นหญิงสาวที่ไม่เคยต้องมือชาย ครั้นต้องทนฟังเสียงความเคลื่อนไหวของผู้เป็นนายอยู่ราวชั่วก้านธูป จึงอดกระดากอายจนหน้าแดงซ่านมิได้และก่อนที่นายน้อยจะกลับมาพร้อมรบอีกครั้ง เหม่ยเหมยตัดสินใจให้เสี่ยวจูรีบไปตามบ่าวให้ยกน้ำร้อนมาส่งให้เร็วที่สุด เสี่ยวจูรีบสาวเท้าจากไปทันที ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมบ่าวอีกสี่คนเหม่ยเหมยสูดหายใจเข้าลึก แล้วส่งเสียงถามชายหญิงที่อยู่ในห้องหอ “นายน้อย น้ำสำหรับอาบที่สั่งเอาไว้ได้แล้วเจ้าค่ะ”“เอาเข้ามาได้” เสียงทุ้มนุ่มตอบรับกลับมา สาวใช้ทั้งหมดหาบน้ำเข้าไปในห้องหอ พวกนางเดินไปยังหลังฉากกั้นอย่างรู้งาน เมื่อทำหน้าที่เสร็จก็รีบสาวเท้าออกไปจากห้องโดยไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองเงาสะท้อนหลังผ้าม่านบนเตียงเหม่ยเหมยเดินเข้าไปหยิบน้ำมันหอม และเกลือขัดผิวออกมาจากตู้ใบหนึ่งในห้องอาบน้ำ นางผสมน้ำมันหอมราคาแพงลงในน้ำอุ่น เมื่อเรียบร้อยแล้วก็เอ่ยแจ้งผู้เป็นนาย“น้ำสำหรับอาบพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”มู่หรงอี้หวายอุ้มร่างเปลือยเปล่าของหลี่จื่อเหยาเข้ามาหลังฉากกั้น เขาไม่

หลี่จื่อเหยาเก็บรอยยิ้มแทบไม่ทัน ไม่คิดว่าจะถูกสามีปฏิเสธ“เข้าใจแล้วหรือไม่”“เจ้าค่ะ” นางตอบรับเสียงเบาราวกับยุง จากนั้นก็ตัดสินใจกินข้าวต่อไปอย่างเงียบเชียบแม้จะพอรู้นิสัยของทายาทคหบดีบ้างแล้ว แต่การเป็นภรรยาของสามีผู้เอาแต่ใจก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอยู่ดี นางเลยตัดสินใจไม่ต่อความยาวสาวความยืด ดังที่มารดาสอนเอาไว้ว่า นิ่งสงบสยบทุกสิ่ง คงมีแต่ต้องรอให้เขาหายโมโหไปเองเท่านั้นภายในห้องมีเพียงความเงียบ ทั้งสองต่างคนต่างกิน จนในที่สุดบุรุษผู้เอาแต่ใจก็เปิดปากเอ่ยสำเนียงขึ้นก่อน“จริงสิ ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้า”หลี่จื่อเหยาละสายตาจากชามข้าว เงยหน้าขึ้นประสานสายตากับเขา เป็นเชิงว่าพร้อมรับฟังแล้ว“พรุ่งนี้ข้าจะให้รถม้าไปส่งเจ้ากลับบ้านเดิม เจ้าพาแค่เสี่ยวจูไปด้วยก็น่าจะพอ”“ถ้ามีแค่เสี่ยวจูคนเดียว เกรงว่าจะดูแลท่านพี่ได้ไม่ดีนะเจ้าคะ พวกเราพาเหม่ยเหมยไปด้วยอีกคนน่าจะดีกว่า”“พวกเรารึ...” เขาเลิกคิ้ว ทำหน้าเหมือนนางพูดอะไรผิด “นี่เจ้าไม่เข้าใจ ที่ข้าพูดเลยสินะ”“ก็ตามธรรมเนียม...” คำพูดประโยคต่อมาจุกอยู่ที่ลำคอ ในที่สุด หลี่จื่อเหยาก็เข้าใจแล้วว่า สามีตัดสินใจอย่างไร“ดูเหมือนภรรยาข้าจะเริ่มเข้าใ

“เจ้าอย่าคิดมาก ข้ากับท่านแม่ไม่เป็นอะไร”“ฮือ...พี่ใหญ่ไม่โกรธจื่อเหยาหรือ” นางยังคงสะอึกสะอื้น แต่ก็มิวายแปลกใจ ปกติแล้วพี่ชายของนางจะห่วงหน้าตาและชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลมากกว่าสิ่งใด แต่วันนี้กลับไม่มีท่าทีเดือดดาลดั่งที่นางคาดเอาไว้“ข้าจะโกรธทำไม ในเมื่อเจ้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิด”“พี่ใหญ่...”“จำเอาไว้ คนที่มอบความอับอายให้ตระกูลหลี่ไม่ใช่เจ้า แต่เป็นคนอย่างมู่หรงอี้หวายต่างหาก และถ้าข้าจะโกรธ คงเป็นเพราะน้องสาวของข้ารักเขาจากใจจริง แต่ไอ้คนสิ้นคิดนั่นกลับทำร้ายได้ลงคอ ข้าหลี่เค่อจะไม่มีวันลืม”หลี่จื่อเหยาจดจ้องดวงตาสีเข้มของพี่ชาย นางสัมผัสได้ถึงความอึดอัด ผิดหวัง และโกรธเคือง เขาพยายามข่มกลั้นอารมณ์เอาไว้อย่างที่สุดแล้ว หากตนเองยังคงฟูมฟาย คงมีแต่ซ้ำเติมให้เขารู้สึกแย่ ดังนั้นนางจะต้องอดทนหลี่เค่อยิ้มอย่างปรานี ก่อนจะรั้งน้องสาวมากอดเอาไว้หลวมๆ แล้วลูบศีรษะเบาๆเวลาผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง เสียงสะอื้นไห้จึงเงียบลง“พี่ใหญ่ จื่อเหยาไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะ”“สบายใจขึ้นก็ดีแล้ว”“จื่อเหยาผิดเองที่บกพร่องจนทำให้สามีโกรธเคือง”“เหยาเหยา การเป็นสะใภ้ตระกูลมู่หรงอาจจะไม่ง่ายดายอย่างที่คิด แต่เจ