หลี่จื่อเหยาแทบสำลัก จุมพิตของเขาช่างร้ายกาจและเอาแต่ใจ นางทำได้เพียงคล้องแขนไว้บนลำคอ แล้วปล่อยให้เขาทำตามใจต้องการไม่นานนักการลงโทษอันแสนหวานก็จบลง มู่หรงอี้หวายถอนจุมพิตอย่างช้าๆ จ้องมองใบหน้าสะคราญโฉมที่กำลังเห่อแดง ริมฝีปากอิ่มยังคงสั่นระริกและบวมเจ่อ นางหอบหายใจ ดวงตาคู่สวยฉ่ำปรือและมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ ภาพนี้ทำให้เขาแทบคลุ้มคลั่ง แต่ก็พยายามข่มใจเอาไว้“พี่อี้หวายหายโกรธจื่อเหยาแล้วใช่ไหมเจ้าคะ”“นี่กลัวข้าโกรธแล้วจริงหรือ แต่เมื่อครู่ดูเจ้ามีความสุขดี หรือว่าข้าตาฝาด หูเฝื่อน”“จื่อเหยาไม่อยากให้พี่ใหญ่กับท่านแม่เป็นห่วง อีกอย่าง ก็ไม่ต้องการให้ผู้ใดเข้าใจผิดว่าท่านพี่รังแกข้า” นางเอนกายซุกซบในอ้อมอกของเขาอย่างออดอ้อน “ต่อไปจื่อเหยาจะไม่ขัดใจท่านพี่อีกแล้ว ให้อภัยข้าเถิดนะเจ้าคะ”มู่หรงอี้หวายแทบไม่เชื่อหูตนเอง ภรรยาของเขาไม่ได้โกรธเคืองแม้แต่นิดเดียว หนำซ้ำยังโทษตัวเองว่าเป็นฝ่ายผิดที่ขัดใจตน นี่นางเข้าใจว่ากำลังถูกลงโทษ ที่ไม่ยอมร่วมอภิรมย์กับสามีด้วยวิธีให้กลับมาบ้านเดิมเพียงลำพังจริงๆ น่ะหรือ ช่างไร้เดียงสาสียจริง“จำคำของเจ้าเอาไว้ให้ดีเล่า ว่าจะไม่มีวันขัดใจข้าอีก”“จื่อเ
Last Updated : 2025-05-10
