All Chapters of HEART EYES ดวงตาสื่อรัก: Chapter 21 - Chapter 30

21- ไม่คาดหวังไม่ผิดหวัง – ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ “อาหารมาแล้วค่ะ ดิฉันวางไว้บนโต๊ะนะคะ” ผ่านไปเพียง 20 นาที ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของแม่บ้านประจำชั้น“ขอบคุณค่ะ...” ฉันขานรับไป ก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่บ้านค่อย ๆ หายไป ฉันลุกขึ้นออกไปทั้งสภาพแบบนั้นไปยังโต๊ะที่มีอาหารวางอยู่“คุณพระ!!! บอกว่ามาม่าสักชาม ก็ไม่คิดว่าจะสั่งมาม่าพรีเมี่ยมขนาดนี้อะไรกันเนี่ย” ฉันเบิกตาโตเมื่อมาม่าชามเบ้อเร่อตรงหน้าเต็มไปด้วยปลาหมึกตัวเป้ง ๆ เต็มชามจนไม่เห็นเส้น แถมยังมีหอย เนื้อปลา นี่มันอาหารทะเลทั้งมวลมาวางไว้บนชามซะอย่างนั้น‘เขาไม่ได้ประชดฉันใช่มั้ยนะ’ ฉันมองชามมาม่าอยู่นาน แล้วจู่ ๆ รอยยิ้มของฉันก็ปรากฏ ‘นานแค่ไหนกันที่ไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดีแบบนี้ ตั้งแต่พ่อแม่เสียชีวิต’แม้ร่างกายฉันจะยังอ่อนแรงเพราะสถานการณ์ที่ทำให้อกสั่นขวัญแขวนที่ผ่านมา แต่ตอนนี้เมื่อได้รับการดูแลเป็นอย่างดีในทุก ๆ ด้าน พร้อมอาหารชามโตอย่างเอาใจ ก็ทำให้ฉันรู้สึกยิ้มได้และรู้สึกปลอดภัยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน“คุณเอ็ดเวิร์ดแท้จริงเขาก็ดูไม่แย่แหะ” ฉันอดยิ้มไม่ได้เมื่อคิดถึงความรู้สึกที่เขาช่วยเหลือฉันไว้

23- หนีเสือปะแก็งเสือ –แน่นอนว่าเพราะเคยมาก่อนครั้งหนึ่งเลยรู้ว่าต้องไปตรงไหนก่อน พอมีบริกรชายมาตอนรับ ฉันก็เอ่ยขอห้อง VIP อย่างไม่รีรอแม้ตอนแรกบริกรชายจะมองฉันด้วยความสงสัยเพราะไม่ใช่ใครที่จู่ ๆ จะเอ่ยขอห้อง VIP ในห้องแห่งนี้ได้ดื้อ ๆ แต่เมื่อฉันยื่นแบล็คการ์ดส่วนตัวออกไป ท่าทีบริกรชายก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มทันที ก็นะ..แบล็คการ์ดของฉันมันพิเศษแม้แต่ไอ้กรณ์ยังไม่มีด้วยซ้ำ แต่ที่ฉันมีได้ เพราะทรัพย์สินทุกอย่างของพ่อแม่ฉันหลังเสียชีวิต พวกท่านได้ทำพินัยกรรมมอบให้ฉันทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียวนะสิ ราวกับพวกเขารู้ว่ากำลังจะตายซะอย่างนั้นพวกเราทั้งสามคนถูกเชิญเดินเข้าไปอย่างดี รอบข้างที่กำลังนั่งอยู่ในคลับลานกว้างต่างก็มาเป็นจุดเดียวการจองห้อง VIP มันไม่ใช่เงินน้อย ๆ มันเยอะชนิดที่ เมย์และกรีนยังคาดไม่ถึงด้วยซ้ำ ถ้าฉันไม่มีแบล็คการ์ดก็คงไม่ได้รับการตอบรับเว่อร์ขนาดนี้หรอก ไม่แปลกที่คนอื่น ๆ ในคลับจะหันมามอง เพราะไม่ใช่ใครก็จะได้รับการต้อนรับ และนำพาขึ้นไปชั้นสองของคลับแบบนี้ วันหนึ่งแทบนับจำนวนได้เลยมั้งเมื่อบริกรชายเดินนำมาจนถึงห้อง VIP ทั้งเมย์และกรีนก็ถึงกับตาลุกวาว ภายในห้องเพียบพร้อ

25- โมโหร้าย –สีหน้าของคนตรงหน้าน่ากลัวกว่าครั้งก่อน ๆ ความนิ่งสุขุมที่ฉันมักจะได้สัมผัสมันหายไป แล้วทำไมเขาต้องทำหน้าโมโหขนาดนั้น หรือว่าคู่ขาเขาทำให้อารมณ์ไม่ดีงั้นเหรอ“คุณฟ้า......ทำไมคุณไม่รับสายผม” เสียงเข้มเอ่ยถามอย่างห้วน ๆ“คะ....คุณเอ็ดเวิร์ดมาที่นี่ด้วยเหรอคะ”“ผมถามว่า ทำไมคุณไม่รับสายผม” เขาย้ำอีกครั้งจนฉันได้สติ“คุณโทรมาเหรอคะ....”“....” เขาไม่พูดอะไรแต่กลับกำแขนฉันแน่น จนฉันเจ็บ“ฟ้าเจ็บน่ะ...เป็นอะไรเนี่ย”ฉันร้องโอดครวญจนเพื่อนของเขาเอ่ยแทรกมา“ว่าไงเพื่อนมาถึงก็อารมณ์เสียเลยนะ เบา ๆ กับ คุณฟ้าหน่อย” คุณมาตินพูด“...” แต่เหมือนคนที่จับแขนฉันแน่นไม่ได้ตอบอะไรเขา“ไหนมึงบอกจะไม่มาไง” คุณเจเดนพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก ฉันหันหน้าไปหาคนที่ใช้แรงมือบีบแขนฉันแน่นเพื่อพูดบ้าง“ช่าย...คุณน่าจะอยู่กับผู้หญิงคนนั้นอยู่ไม่ใช่เหรอ...มาที่นี่ทำไมคะ” ฉันหันหน้าพูดมองเขาตาเยิ้ม ‘รู้สึกหนักหัวจังแหะ’“ผู้หญิง??? คุณพูดเรื่องอะไร”“ป๊าว ไม่ได้พูดอะไรอั่ก....” ฉันถูกคุณเอ็ดเวิร์ดดึงให้กลับไปยังโซฟา แต่ฉันไม่ยอมหรอก ฉันจะไปแอ๊วผู้ให้หนำ ไปหาผู้ชายที่เขาสนใจฉันดีกว่า“ปล่อยนะ...ฟ้าจะออกไปเ

27- ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ(2) –ฉันพูดออกไป พลางเกยคางสะอื้นเบา ๆ เงียบ ๆ แบบนั้น เรี่ยวแรงหายหมด ทั้งยังปวดหัวตึก ตึก เป็นระยะ“คุณฟ้า...” เสียงเขาเรียกฉัน นั่นทำให้ฉันขยับใบหน้าเอียงมองเขาด้วยสายตามที่พริ้มด้วยอาการที่ยังมึนเมาค้างอยู่“คะ???”“ผมบอกคุณว่าวันนี้ไม่ต้องมาห้องผม แต่ผมไม่ได้บอกให้คุณออกมาเที่ยวนะครับ”“ละ..แล้วทำไมฉันจะออกมาเที่ยวไม่ได้ละคะ”“ก็คุณฟ้า พึ่งจะไม่สบายมานะครับ ผมก็เลยไม่ให้คุณมาห้องผม”“ไม่ใช่ว่าวันนี้ คุณต้องนอนกับผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ” ฉันเอ่ย หน้าเอียงคอถามเขา“ผู้หญิงคนนั้น?? คนไหน” เขาเอ่ยเสียงทุ้มเข้มมองหน้าฉันคิ้วขมวด เหอะ.... คงเยอะจนไม่รู้ว่าใครเป็นใครล่ะสิ“ก็คนสวย ๆ ในห้องทำงานของคุณเอ็ดเวิร์ดไงคะ ทำเป็นจำไม่ได้ ออกจะทอดสายตาหวานซึ้งขนาดนั้น” ฉันพูดพลางเบือนหน้าเกยบ่าเขาไป เพราะจู่ ๆ ก็รู้สึกหงุดหงิดทุกทีที่คิดถึงผู้หญิงคนนั้นของเขา“หึ... นี่คุณหึงผมเหรอคุณฟ้า” เพียงคำนั้นของเขาทำให้ฉันสะดุ้งมองหน้าเขาอย่างลนลาน“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงคะ ใคร..ใครหึงคุณกัน คุณจะนอนกับใครอะไรที่ไหนก็เรื่องของคุณเอ็ดเวิร์ดอยู่แล้ว ฉันเป็นแค่ลูกจ้าง ไม่ใช่ผู้หญิง

29- คดีอุบัติเหตุ หรือ ฆาตกรรม –หลังว่าสาย ไม่มีคำพูดใด ๆ ของพวกเรา ต่างคนต่างรีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ เก็บของสำคัญลงกระเป๋าก่อนจะรีบวิ่งแจ้นออกจากบ้านไปที่รถยนต์ที่จอดอยู่หน้าบ้านทันที‘บรืน............’ รถของพวกเรามุ่งหน้าไปทางท่าเรืออย่างเร่งด่วนตอนนี้ ไม่มีเวลาแม้แต่จะสนใจกัน ใบหน้าของคนขับรถเข้มดุ คิ้วขมวด กัดริมฝีปากบ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์ส่วนฉันเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เมื่อปลายสายที่โทรเข้ามาคือไอ้กรณ์ มันโทรมาเพื่อจะถามข่าวเกี่ยวกับศพบนโรงแรมที่กำลังเป็นข่าวไปทั่วเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน แต่เพราะฉันไม่ได้อยู่ที่นั่น เลยให้คำตอบมันไม่ได้ฉันก็ต้องตื่นตระหนกอยู่แล้ว เพราะทำงานที่นั่น แต่คนที่ควรจะเครียดมากกว่าฉัน มันก็ต้องเป็นคนข้าง ๆ อย่างเขาเนี่ยแหละ เพราะโรงแรมแห่งนี้ยังไม่ทันจะเปิดให้บริการแต่กลับมีศพบนเกาะแน่นอนว่าถ้าข่าวสะพัดไปเป็นวงกว้าง ผลกระทบที่ตามมามันมากมายแน่นอนเรามาถึงท่าเรือ และเลือกที่จะนั่งสปีดโบ๊ทเพราะต้องการไปถึงเกาะให้เร็วที่สุด เมื่อเรือเทียบท่า คุณเอ็ดเวิร์ดก็เดินเข้มเข้าไปในโรงแรมทันทีพร้อมกับเรียกประชุมด่วนของพนักงานในบริษัท (ก็ไม่ได้เกี่ยวกับฉันล่ะนะ)ฉันเด