Semua Bab HEART EYES ดวงตาสื่อรัก: Bab 31 - Bab 40

31- ความเป็น ความตาย–“ช่วยด้วย......” ร่างของฉันกระตุกดีดตัวขึ้นร้องเสียงดังไปทั่วห้อง ดวงตาบวมเป่งจากการร้องไห้อย่างหนัก ใบหน้าผุดเหงื่อจากอาการหวาดผวา ฉันหอบหายใจรัวระรินราวกับขาดอากาศหายใจเจียนตาย นั่นมันไม่ใช่ความฝันหรอก แต่สถานที่แห่งนั้นคือเส้นแบ่งระหว่างความเป็นกับความตาย ฉันนึกว่าฉันจะไม่รอดกลับมาในโลกคนเป็นซะแล้ว พอคิดแบบนั้นก็พาลทำให้รู้สึกแย่แทบบ้าแล้วอะไรที่ทำให้ฉันกลับมาได้กันนะ นั่นคือสิ่งที่สมองฉันกำลังคิด“เป็นอะไร ฝันร้ายเหรอครับ” เสียงเข้มดังขึ้นนั่นจึงทำให้ฉันหลุดจากภวังค์เหม่อลอย ฉันเพิ่งจะรู้ตัวว่า มือของฉันถูกกุมไว้ด้วยมือหนาตั้งแต่ต้น และเขาเองก็นอนอยู่ข้าง ๆ ฉันมาตลอด เพียงฉันหันหน้าไปมองเขาความกลัวจนอกสั่นขวัญแขวนก็พลอยรู้สึกปลอดภัยขึ้นเขาละมือหนาออกจากมือฉันก่อนจะดึงฉันเข้าสวมกอดพลางลูบหัวอย่างอ่อนโยน“ฝันร้ายเหรอครับ ไม่เป็นไรผมอยู่ตรงนี้ตลอด คุณจะไม่เป็นไร คุณฟ้า” เพียงคำพูดของเขาเปล่งออกมา นั่นก็ทำให้ฉันร้องไห้ขึ้นอีกครั้ง มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความกลัว หรือ เสียใจ แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความรู้สึกดี อบอุ่นซาบซึ้งใจจนเอ่อล้นสองมือของฉัน โอบกอดเอวของเขาก่อนจะซ

33- จากนี้ไปคือศึกรบ(รัก)... –คุณเอ็ดเวิร์ดออกไปจากห้องแล้ว ใช่เขาออกไปแล้ว ทิ้งให้ฉันยืนงงในดงผีที่วนเวียนอยู่นอกตึกปลายหางตา“โอ๊ย!!! จริงป่ะเนี่ย” ฉันยกมือหยิกแก้มตัวเองเพื่อย้ำให้รู้ว่าฉันไม่ได้ฝัน ไม่ได้เพ้อ และนั่นคือประโยคคำพูดที่คุณเอ็ดเวิร์ดพูดจริง ๆ เพียงแค่คิดย้อนกลับไปนึกก็พาลให้เรียวปากของฉันหุบยิ้มไม่ได้เลยฉันเดินกลับเข้าห้องนอน กระโจนลงเตียงหนาด้วยใจล่องลอยไปไกล ก่อนจะหลับตาลงด้วยความสุขแสดงออกจนใบหน้าของฉันปิดไม่มิดเลยสักนิด (Zzz)(ฉันลืมตาอยู่ในโลกที่ขาวโพนอีกแล้ว แต่คราวนี้ต่างจากคราวก่อนมาก ไม่มีเงาดำล่องลอย รอบข้างไม่ได้ทำให้เย็นยะเยือกเท่าไหร่“ที่นี่คือเขตแดน ระหว่างคนเป็นคนตายไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมฉันถึงมาที่นี่อีกแล้วเนี่ย”ตัวฉันเดินล่องลอยไปมา เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไร้ซึ่งทางออกเหมือนเคย ฉันเลยเลือกที่จะหยุดเดินแล้วนั่งอยู่กับที่เหยียดขาทั้งสองข้าง พลางใช้มือค้ำยันไปด้านหลัง สายตาสอดส่อง 360 องศา“แล้วฉันจะหลุดออกไปจากตรงนี้ได้เมื่อไหร่กันเนี่ย” พูดจบฉันก็ปล่อยร่างตัวเองนอนแผ่ในโลกที่ขาวโพนนี้ พลางหลับตาลง‘ลูก แม่’‘ลูก พ่อ’เสียงใครบางคนแว่วมา จนเธอเ

35- ทายาทคนนั้น -ฉันที่เข้ามา เดินไปนั่งยังโซฟาที่ห่างออกไปเล็กน้อยจากพวกเขาทั้งสามจากนั้นจึงเอ่ยทักทายตามมารยาท“พวกท่านทั้งสามคน เรียกดิฉันมาเพราะเรื่องอะไรคะ” ฉันนั่งลงพลางทำตัวสงบเสงี่ยมเจียมเนื้อเจียมตัว ฉันแยกแยะออกนะ เวลางานควรวางตัวแบบไหน ฉันไม่ใช่คนที่จะใช้อารมณ์ขนาดนั้น“คุณฟ้ามาแนวนี้ ผมไม่ชินจริง ๆ ครับ” คุณมาตินหันมาพูดกับฉันด้วยรอยยิ้ม“เหอะ...” ส่วนคุณเจเดนก็หน้าไม่รับประทานเหมือนเคย“เวลางาน ฟ้ารู้ค่ะว่าต้องทำตัวแบบไหน” ฉันพูดพลางยิ้มตอบ ก่อนจะเบนสายตาไปมองคุณเอ็ดเวิร์ดที่ใบหน้ายังจ้องเอกสารทำคิ้วขมวดอย่างเห็นได้ชัด‘ปัง!!!’ เขาโยนเอกสารบนโต๊ะอย่างอารมณ์เสีย“เป็นอะไรอีกวะ ที่พวกกูหามาให้มึงเนี่ยยังไม่พอรึไง” คุณเจเดนเอ่ยกับคุณเอ็ดเวิร์ด“พวกมึงใจเย็น ๆ เรื่องที่เกิดมันซับซ้อนมาก พวกเราเองก็เริ่มรู้แล้วว่าใครอยู่เบื้องหลังความวุ่นวายนี้ แต่ตัวแปรมันเยอะมากเกินไป เราต้องค่อย ๆ สะสางทีละเรื่องเว้ย” คุณมาตินดูจะควบคุมอารมณ์ได้ดีสุดในการสนทนานี้“ทำไม เราไม่จัดการฆ่ามันหมดให้มันจบ ๆ ไปเลยวะ” ฉันหันไปมองคนต้นเสียง ถ้าเป็นคุณเจเดนฉันจะไม่ตกใจเลย แต่คนพูดประโยคนี้ออกมา ดันเ

37- ค่ำคืนของคำว่าเต็มใจ -กว่าฉันจะเดินออกจากห้องพี่เอ็ดเวิร์ดได้ก็ใช้เวลาอยู่นานเพราะเขาเย้าแหย่ฉันค่อนข้างมาก ไม่เข้าใจเหมือนกันจู่ ๆ ความสัมพันธ์ของเราก็ลึกซึ้งขึ้น มันเริ่มต้นจากตรงไหนก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำฉันรู้ว่าที่เขาเรียกฉันมานอนด้วยทุกคืน (นอนกอดเฉยๆ) เพราะฉันทำให้เขานอนหลับได้ แรก ๆ ฉันก็ยอมเพราะเขามีคลิปน่าละอายของฉันอยู่ในมือแต่สุดท้ายฉันก็พบว่าเขาเองก็ทำให้ฉันสามารถหลุดพ้นจากเขตแดนคนเป็นและคนตายบ่อยครั้ง นั่นจึงทำให้ฉันยอมรับกับการเป็นพาร์ทเนอร์ด้วยความเต็มใจยิ่งนานวันใครจะคิดว่าคนที่ดุดัน คุมลูกน้องมากมายจนอยู่หมัด กิตติมศักดิ์ความโหดเป็นประจักษ์ จะมีมุมอ่อนโยน อบอุ่นขนาดนี้ จนฉันรู้สึกตกหลุมรักทั้งที่ในชีวิตที่ผ่านมายังไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน“ฟ้า ยิ้มอะไร มีเรื่องดี ๆ อะไรเกิดขึ้นรึเปล่า” เสียงของกรีนเอ่ยทักฉันที่กำลังทำหน้าเคลิ้มไปกับคนที่เพิ่งเจอกันเมื่อครู่จนตกอยู่ในภวังค์ก็ต้องรีบสลัดความคิดก่อนจะหันไปมอง กรีนและเมย์ที่หันมาจ้องฉันด้วยความสงสัย“ฮ่ะ...ฮ่ะ...ไม่มีอะไรหรอก” ฉันหัวเราะกลบเกลื่อน ดูพิรุธมั้ยเนี่ย“แน่นะ” เมย์หรี่ตาพูดราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ฉัน

39- หมูกระทะ(1) –เช้าวันใหม่ดวงตาฉันเปิดออกรับแสงอรุณที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องนอน เปลือกตาที่ยังยากที่จะลืมตาตื่นขึ้นค่อย ๆ อ้าเปิดรับแสงเอาจริงฉันแทบไม่ได้นอนเลย ตอนแรกก็เหมือนสลบไสลไปแล้วนะ แต่พี่เขาก็สะกิดตื่นมาต่ออีกยก แล้วพอเสร็จกามารมณ์สักพักก็ถามว่าฉันยังไหวมั้ยอยู่นั่น ฉันเองก็ดื้อดึงอวดเก่งไม่ยอมแพ้บอกว่ายังไหวไปสุดท้ายเป็นยังไงนะเหรอ ก็นอนเกือบตีสี่ แล้วตื่นมาอีกทีก็ตอนเจ็ดโมงเช้าเนี่ยแหละ ถ้าไม่ได้ตั้งนาฬิกามือถือไว้ปลุก อย่าได้หวังเลยว่าฉันจะตื่นได้ฉันที่กำลังจะยกมือมาขยี้ตา แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ เพราะแขนหนาสองข้างของเขากอดฉันไว้แน่นไม่ยอมคลายเลยตั้งแต่นอนกันมา พี่เขาก็เว่อร์รัดตัวฉันอย่างกับฉันจะหนีไปไหนงั้นแหละตอนนี้เนื้อตัวก็เหนียวสุด ๆ ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้ว่าเหนียวอะไร พวกเรายังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่ผ่านมากี่น้ำต่อกี่น้ำโอ๊ยอยากอาบน้ำแล้วฉันค่อย ๆ ใช้มือข้างหนึ่งที่พอขยับได้ แงะมือเขาที่กอดร่างฉันอยู่อย่างเบามือที่สุด เพราะไม่อยากรบกวนการนอนของเขาแต่ไม่ทันที่ฉันจะลุกออกจากเตียง ฉันก็โดนคว้าเอวล้มลงไปนอนตามเดิมแถมยังโดนประโคมรอยจูบไปทั่วหน้าอย่างออดอ้อนจ