Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 361 - Bab 370

“รางจืด[1]น่ะ เคยได้ยินไหม” คุณตาหันหลังเดินกลับขึ้นบ้าน“เคยได้ยินครับ แต่ไม่เคยเห็นต้น” เฉินเฟิงตอบขณะเดินตาม ส่วนนิโคลัสก็ตามมาด้านหลังอีกที แม้จะไม่เคยได้ยินพืชชนิดนี้มาก่อนเพราะเป็นพืชพื้นถิ่น คุณหมอหมีก็พยายามตั้งใจฟังเต็มที่ หลายวันที่ผ่านมานับว่าเขาได้เปิดหูเปิดตามากเลยทีเดียว“ใบมันก็จะยาว ๆ มน ๆ หน่อย ต้นมันจะเป็นเถาเลื้อยไปตามพื้น ตาเองก็มีอยู่ต้นหนึ่ง เดี๋ยวจะพาไปดู” เดินทะลุตัวบ้านไม่นานก็ไปโผล่ยังแปลงสมุนไพรของชายชรา เฉินเฟิงเอ่ยปากจะทำโรงเรือนให้ ท่านก็โบกมือปฏิเสธ บอกว่าพืชพวกนี้ให้อยู่กับลมกับฝนไปนั่นแหละ อย่าไปฝืนธรรมชาติมันเลย คนเสนอความคิดก็เลยได้แต่พยักหน้าหงึกหงักไม่พูดเซ้าซี้อีกเดินไม่นานก็เห็นพุ่มรางจืดที่คุณตานำเสาคอนกรีตมาปักไว้และให้ต้นรางจืดเลื้อยพันจนกลายเป็นพุ่มใหญ่“จำหน้าตามันไว้ดี ๆ นะ เดี๋ยวไปเจอพืชอย่างอื่นที่หน้าตาเหมือนกันแล้วเอาไปใช้แทนกันล่ะยุ่งเลย” ได้ยินอย่างนั้นทั้งหมีและกระต่ายก็ขอคุณตาเด็ดมาหนึ่งใบ เริ่มสูดดมกลิ่นเฉพาะตัวของมันบันทึกเข้าไปในสมองทันที“รางจืดน่ะ ถือเป็นพืชล้างพิษติดอันดับขวัญใจมหาชนเลยล่ะ” คุณตาเอามือไพล่หลังอธิบาย “ฉีดยาฆ่า

เป็นวินาทีที่บีบคั้นจนหัวใจแทบแตกสลาย ไหนจะพ่อแม่ที่กลายเป็นซอมบี้หลังจากออกตามหา หากไม่ได้โจเซฟช่วยพามาอยู่ในทีมนี้ เขาคงทำงานให้กองทัพแล้วออกตะลุยทำภารกิจจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่งแต่แล้วส่ิงที่เขาเคยทำหลุดหายไปก็กลับมาอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง นับจากนี้ไปเขาจะไม่มีวันปล่อยมือคู่นี้ให้หลุดจากมือของเขาอีก… ไม่มีวัน!“กูก็คิดว่ากูจะตายไปแล้วเหมือนกัน” เลวี่เข้าใจความรู้สึกนั้นดี ในตอนที่มือหลุดออกจากกัน เขาได้เห็นสีหน้าเจ็บปวดของคนตรงหน้า ได้เห็นว่าอีกฝ่ายพยายามจะตามลงมา แต่ผู้รอดชีวิตบนเฮลิคอปเตอร์ก็ทั้งผลักทั้งดันให้หมอนี่เข้าไปด้านในไม่ให้ทำอะไรบุ่มบ่าม ซึ่งเขารู้สึกขอบคุณมาก ๆเขาถูกซอมบี้กัดแล้วรอดมาได้ก็จริง แต่ใครจะรู้ล่ะว่าหากทีโอตามลงมาแล้วถูกกัดจะไม่กลายเป็นซอมบี้ไปแทน“แล้วมีตรงไหนที่ยังเจ็บอยู่อีกไหม มึงนอนหลับไปนานมาก” ทีโอเห็นสีหน้าหม่นของอีกคนก็คิดไปว่าอาจจะกำลังนึกถึงความทรงจำแย่ ๆ“กูนอนหลับไปนานเท่าไร?” ในความรู้สึกของเขาเป็นเหมือนฝันตื่นหนึ่งเท่านั้น“เกือบ 2 สัปดาห์”“นานขนาดนั้นเลยเหรอวะ” คนเพิ่งฟื้นคืนสติตกใจตาโต“ตอนได้รู้ข่าวจากพี่ ๆ ว่าเจอผู้ชายผมสีทองตาสีฟ้า กูนี่ว

กลับไปหาเฉินเฟิงดีกว่าป่านนี้คงจะเรียนทำชารางจืดกับคุณตาเสร็จแล้ว หน้าที่ดูแลคนป่วยปล่อยให้ทีโอทำไป ส่วนเขาจะไปรับแฟน“ครับพี่” ทีโอที่สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีรับปากพยักหน้าหงึกหงัก อยากรีบนำชามไปวางบนโต๊ะ แต่คุณหมอกำลังพูดถึงเรื่องการดูแลคนป่วย ผู้ใช้พลังโลหะจึงไม่สามารถวางชามได้ชั่วขณะเพราะมัวแต่ตั้งใจฟังกลัวว่าจะมีจุดตกหล่นในตอนที่เขาไม่ได้สนใจเต็มที่ ท่าทางเซ่อซ่าของทีโอพลอยทำให้คนป่วยมีรอยยิ้มที่มุมปากเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย…“พี่ไปรับอาเฟิงก่อน พวกนายก็ค่อย ๆ คุยกันไป” หมายถึงสถานการณ์ปัจจุบันของแต่ละคน“คุยกันเบื้องต้นแล้วครับ หมอนี่กลัวว่าพวกเราจะคิดมากเรื่องที่เคยอยู่รังโจร” ทีโอได้โอกาสชิงพูดขอความเห็นใจ รู้อยู่แล้วว่าเพื่อนร่วมทีมคงไม่ว่าอะไรหากเขาอยากจะให้เลวี่มาเป็นสมาชิกคนหนึ่ง“ทีโอ!” เลวี่มองเพื่อนสนิทตาเขียวพูดอย่างนั้นได้ยังไง! เกิดพวกพี่ ๆ เข้าใจผิดคิดว่าเขาเสี้ยมทีโอให้พูดขึ้นมาได้มองเจ้าบื้อนี่ไม่ดีไปด้วยแน่“อ๋อ เรื่องนั้นไว้ลองถามอาเฟิงกับหัวหน้าสิ” นิโคลัสไม่รับปากแต่ก็คาดเดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายคงได้เป็นสมาชิกใหม่ในเร็ววันในเมื่อคนที่มีลางสังหรณ์สุดยอดอย่างหงส์เป็

ตึง ตึง“เสียงอะไรน่ะ” เลวี่กระตุกชายเสื้อทีโอยิก ๆ เขากำลังซึบซับบรรยากาศแสนสงบของบ้านบนภูเขา แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินออกไปข้างหน้ากลับมีเสียงอึกทึกพร้อมกับแผ่นดินที่สะเทือนเป็นจังหวะเดียวกับเสียงนั้นอะ อะไร อะไรกำลังมา!ไหนจะทีโอยังมีท่าทีไม่ทุกข์ไม่ร้อน เจ้าเสียงนี้คือไม่อันตรายงั้นเหรอ?แต่อะไรที่สามารถทำให้เกิดเสียงย่ำเท้าขนาดนั้นได้กัน…?“รอดูไปก่อน” ทีโอหันไปขยิบตาให้ เขารู้ดีว่าอะไรเป็นตัวการที่ทำให้เกิดเสียงสนั่นหวั่นไหวลั่นป่า“เดินเสียงดังมาเลย สงสัยงอนพี่เฟิงหนักมาก” พร้อมกับหันไปหยอกล้อเจ้าของตัวจริง เล่นทิ้งมันไว้บนเขาเป็นเดือนก็ต้องคิดถึงหนักมากเป็นธรรมดา“คงต้องง้อกันยาวเลย” เจ้ากระต่ายยิ้มเอ็นดู ปกติเดินเสียงดังเสียที่ไหน ทำเสียงตึงตังให้รู้ว่างอนชัด ๆ“พี่เอาของไปเก็บให้นะ” นิโคลัสเห็นว่าอีกสักครู่คนรักก็คงทำการง้องอนกับเจ้าตัวขี้น้อยใจอีกนาน ชายหนุ่มอยากนำสมุนไพรที่นำมาด้วยไปจัดเก็บให้เรียบร้อย เพราะบางชนิดต้องนำไปเก็บในที่แห้ง และบางชนิดก็ต้องเอาออกมาตากแดดอีกครั้งก่อนบรรจุลงขวดโหลคุณหมอหมีเดินแยกออกไปไม่ทันไร เสียงตึงตังก็หยุดลงพร้อมกับร่างใหญ่โตสีดำร่วงลงมาจากฟ้

ถึงเฉินเฟิงจะไม่ได้ซีเรียสเรื่องการสร้างหรือต่อเติมรอบบ้านที่อาศัยอยู่ แต่ทุกคนต่างก็ให้เกียรติเจ้ากระต่ายผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่มาก่อนเสมอ“เชื่อเถอะ อยู่ที่นี่ดีกว่าไปอยู่ในค่ายที่เมืองหลวงเป็นร้อยเท่า” แค่กลิ่นในอากาศก็กินขาดแล้ว“เหรอวะ…” คนไม่เคยเห็นสภาพค่ายได้แต่จินตนาการว่ามันอาจเลวร้ายเหมือนในนิยายหรือภาพยนตร์ที่มีแต่การคดโกงกันไปมา กลุ่มผู้มีพลังพิเศษที่กดขี่คนอ่อนแอกว่า ดีไม่ดีอาจมีการฉุดคร่าหญิงสาวอย่างห้างสรรพสินค้าที่เขาเคยอยู่!“จินตนาการบรรเจิดอยู่ล่ะสิ” จะมีใครเล่ารู้ทันเลวี่เท่าทีโอ“เปล๊า!” นัยน์ตาสีฟ้ากลอกมองไปทางอื่นทีโอไม่ได้อธิบายเพิ่มเติมว่าการอาศัยอยู่ที่นี่กับการอาศัยอยู่ในค่ายนั้นมีความแตกต่างกันอย่างไร เพราะสำหรับเขาถ้าตัดสองพี่น้องหลานนายพลออกไปได้ความประทับใจที่มีต่อค่ายพันธมิตรให้อาจสูสีกินกันไม่ลง… …ตึง!กรี๊ซซซซซ!!“!!!” เสียงตึงตังพร้อมกับเสียงกรีดร้องทำให้คนที่ทำกิจกรรมต่าง ๆ อยู่บริเวณบ้านต่างผงกศีรษะขึ้นทันที ยิ่งคนที่มีประสาทสัมผัสดีเยี่ยมยิ่งเพ่งสมาธิจนถึงขีดสุด“เสียงอะไรน่ะ!” คนไม่มีพลังพิเศษอย่างโจเซฟยังได้ยินกรี๊ซซซซซ!!“เสียง