All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 731 - Chapter 740

แต่เมื่อถึงวันที่ได้เห็นเรือจอดเทียบท่า ณ แผ่นดินใหญ่ พร้อมกับประชาชนที่ออกมาต้อนรับบริเวณชายหาดกันเนืองแน่น ก็ช่วยเป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าพวกเขาผ่านคืนวันอันเลวร้ายมาได้แล้วจริงๆ“ขอบคุณที่ทำงานหนักครับ” นายพลอธิตรงไปจับมือกับจอมพลเรือโคลตันและยามาโมโตะทันทีที่เรือจอดนิ่งสนิท“ไม่คิดว่าพวกคุณจะมารับ ชายหาดที่นี่มีสัตว์กลายพันธุ์เยอะไม่ใช่เหรอ” จอมพลเรือเลิกคิ้ว ยื่นมือจับนายพลของประเทศ T ตอบ“เป็นความสามารถของคุณครูเมตตาครับ เธอกางบาเรียป้องกันให้ พวกเราก็เลยไม่ต้องกังวลว่าจะถูกโจมตีจากซอมบี้หรือสัตว์กลายพันธุ์ที่มีเชื้อไวรัส” ชายวัยกลางคนผายมือไปทางหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนค้อมศีรษะอยู่ไม่ไกลและตั้งแต่มีข่าวว่าองค์กรล่มสลาย พวกสัตว์กลายพันธุ์ก็สงบเสงี่ยมตามไปด้วย อาจเพราะไม่มีใครคอยควบคุมบงการการใช้ชีวิตอีกต่อไป จึงไม่ได้สนใจโจมตีมนุษย์อย่างทุกทีนับว่าเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ“พวกคุณโชคดีมากเลยนะ” จอมพลเรือรู้สึกว่าประเทศ T นั้นช่างโชคดี ราวกับว่าโชคทุกอย่างมากองรวมกันอยู่ภายในประเทศนี้“ขอบคุณครับ” นายพลอธิก็รู้สึกว่าประเทศนี้โชคดีมากจริงๆ อาจเพราะแต่เดิมคนในประเทศชอบพึ่งพาสิ่งศ

…กลุ่มของโจเซฟไม่ได้เร่งรีบกลับไปยังบ้านบนภูเขาในทันทีเพราะผู้บริหารค่ายขอให้พักผ่อนให้หายเหนื่อยจากสงครามก่อนรวมถึงเมื่อเคลียร์ซากศพและซ่อมแซมบ้านเรือนได้ในระดับหนึ่งแล้ว จะมีการประกาศคุณงามความดีและมอบรางวัลให้กับผู้ที่ทำผลงานได้ยอดเยี่ยมโดยไม่จำกัดว่าต้องเป็นทหารหรือประชาชนที่ลงทะเบียนอาศัยอยู่ในภายในค่ายเท่านั้น แต่หมู่บ้านข้างเคียงที่มาขอพักอาศัยชั่วคราวหรือสมาพันธ์ผู้รอดชีวิตเองก็ได้รับรางวัลด้วยเช่นกันโดยเฉพาะครูเมตตาที่ใช้พลังบาเรียติดต่อกันนานถึง 2 วัน 2 คืน ทั้งยังเป็นช่วงที่ซอมบี้บุกหนักที่สุด หากไม่มอบ MVP ให้ต้องมีประชาชนออกมาประท้วงแน่ซึ่งรางวัลจะถูกมอบให้ตั้งแต่ประชาชนคนธรรมดา ทหารประจำการ กลุ่มอาสาจากหมู่บ้านอื่น ไล่ไปถึงผู้บริหารระดับสูง จะเหลือก็แต่กองกำลังพิเศษที่จะมีการมอบให้ในภายหลังเพราะตัวตนของคนในกองกำลังนี้เป็นความลับระดับสุดยอด ที่รู้ในตอนนี้ก็มีแค่ทหารที่ออกไปสู้รบในแนวหน้าอย่างหน่วยของเอหรือเจ้าหน้าที่ระดับสูงเท่านั้นในการมอบรางวัลครั้งนี้ กลุ่มคนที่ถูกจับตามองมากที่สุดเห็นจะไม่พ้นทีมทหารรับจ้างของโจเซฟ เทพเซียนเดินดินในสายตาของคนทั้งค่ายทั้งฝีมือการต

“ได้สิครับ” เฉินเฟิงพยักหน้ายืนยัน เขาเชื่อว่าสิงหาจะไม่เป็นเหมือนพวกคนโลภที่อยากยึดบ้านของเขาเหมือนกับโจรที่เคยเจอในช่วงแรกของวันสิ้นโลกอีกอย่าง… สมาชิกในบ้านปัจจุบันก็หาใช่ไก่อ่อน หากไม่มีกำลังมากจริงอย่าหวังเลยว่าจะทำให้พวกทิ้งบ้านเพื่อหนีตายกันหัวซุกหัวซุนได้“ขอบคุณครับ ไว้ผมจะติดต่อไปหานะ” สิงหาอยากเห็นความเป็นอยู่ของสมาชิกทีมโจเซฟมาตลอด ด้วยถูกเลวี่และทีโอสปอยล์ให้ฟังอยู่บ่อยครั้งถึงความร่มรื่นและกิจกรรมต่างๆ ที่ทำร่วมกันยามอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแถมยังมีต้นไทรใหญ่ที่อยากลองสัมผัสด้วยตัวเองดูสักครั้ง ต้นไทรที่่ทำให้การผลิตเซรุ่มต้านเชื้อสำเร็จได้อย่างงงๆ“มาเมื่อไหร่ผมจะเตรียมหมูกระทะไว้รอเลยครับ”“ขอบคุณครับคุณเฟิง”กลุ่มทหารรับจ้างร่ำลากับนักวิทยาศาสตร์หนุ่มอีกครู่หนึ่งก็เริ่มเดินทางออกจากบ้านเรียกได้ว่าโจเซฟเป็นกลุ่มสุดท้ายที่เดินทางออกจากค่ายพันธมิตร หมู่บ้านอื่นที่อาสาเข้าร่วมสงครามหรือขอเข้ามาลี้ภัยชั่วคราวต่างก็รับรางวัลจากการทำงานหนักแล้วกลับไปตั้งแต่สองสามวันก่อนแล้วเพราะนอกจากรอรับรางวัล โจเซฟยังต้องพูดคุยหารือเกี่ยวกับอนาคตและทิศทางที่ค่ายควรมุ่งหน้าไปต่อกับ

กลุ่มทหารรับจ้างไม่ได้เดินทางโดยใช้เส้นทางเชื่อมระหว่างหมู่บ้าน ส่วนหนึ่งเพราะต้องการขับรถที่นำมาด้วยกลับไปจอดไว้ยังตีนภูเขา และอีกเหตุผลก็เพราะมังคุดตัวโตขึ้นเล็กน้อย บริเวณท้องของมันไม่สามารถผ่านประตูทางเข้าได้ ทุกคนจึงลงความเห็นให้เดินทางโดยใช้ถนนเส้นหลักแทน“ต้องลดความอ้วนแล้วหรือเปล่านะ” เฉินเฟิงมองพุงกลมของมังคุดด้วยความหนักใจ ช่วงบนเดินผ่านทางเข้าได้ไม่มีปัญหา แต่พอถึงช่วงกลางลำตัวกลับเข้าไม่ได้ เขาเลี้ยงเจ้าตัวนี้ดีเกินไปหรือเปล่านะ?กี๊ซ (มังคุดไม่อ้วนนะ)แร็กคูนที่ถูกแปะป้ายไว้บนหน้าผากว่าอ้วนรีบแย้ง ถ้าให้มันงดอาหาร มันยอมอยู่ที่ค่ายพันธมิตรต่อยังดีกว่า… แล้วค่อยกลับบ้านตอนท้องอิ่ม“ไม่อ้วนตรงไหนกันฮึ” เฉินเฟิงจ้องมองพุงกลม หลักฐานสำคัญที่จำเลยดิ้นไม่หลุดกี๊ซ (นี่เป็นพลังงานสำรองต่างหาก)เจ้าตัวโตแอ่นพุงไม่ยอมรับว่าหน้าท้องส่วนนี้เป็นไขมันที่เกิดจากการกินล้วนๆ“เอาเถอะ จะยอมเชื่อก็ได้” ในเมื่อเจ้าตัวไม่ให้ความร่วมมือ เจ้ากระต่ายก็ล้มเลิกความตั้งใจที่จะลดพุงเด็กดื้อนิโคลัสยกยิ้มมุมปากมองคนรักกับเจ้าตัวโต้เถียงกันเรื่องน้ำหนักเกินมาตรฐานไปตลอดทาง กระทั่งใกล้ถึงหมู่บ้านด้วงส

พูดคุยอัปเดตสภาพบ้านแต่ละหลังอีกเล็กน้อย ทุกคนก็แยกย้ายกันไปเก็บข้าวของส่วนตัวบ้านใครบ้านมัน พลายวารีกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดนำพี่ชายไปยังโรงนอนที่ถูกปรับปรุงใหม่“โห บ้านดูเป็นบ้านมาก” เฉินเฟิงเปิดประตูเข้ามาพบกับเฟอร์นิเจอร์ไม้ที่ไม่เคยมีมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นโซฟา โต๊ะรับแขก หรือแม้แต่ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่“เกรงใจพี่พิมแย่” นิโคลัสลูบเนื้อไม้เรียบสนิท มันถูกขัดจนมันและลงน้ำยาป้องกันแมลงไว้เรียบร้อย“ไว้เราออกไปเยี่ยมแม่ของพี่นิคก็ขนของฝากกลับมาให้มากหน่อยดีไหมครับ” เฉินเฟิงเสนอ“เป็นความคิดที่ดี” คุณหมอหมีเห็นด้วย อย่างน้อยก็คงได้พวกเครื่องนุ่งห่มสวยๆ กลับมาให้เหล่าหญิงสาวได้เลือกชม ยิ่งหน้าหนาวในประเทศ T ตอนนี้หนาวไปถึงกระดูก ไปประเทศ A น่าจะได้เสื้อกันหนาวคุณภาพดีมาเพิ่ม“เฮ้อ… ในที่สุดก็ได้กลับบ้านสักที” เฉินเฟิงวางกระเป๋าไว้มุมห้องแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง “หือ พี่พิมเปลี่ยนฟูกที่นอนให้ด้วย” จำได้ว่าก่อนไปทำภารกิจ ที่นอนไม่ได้นิ่มขนาดนี้“ไว้ทำเตาผิงไว้ในห้องด้วยดีกว่า” ฤดูหนาวที่ผ่านมาต้องพึ่งพาพลังพิเศษระหว่างการนอนหลับ แต่ถ้ามีเตาผิงอยู่ก็ไม่ต้องกังวลว่าห้องจะไม่อบอุ่น“หวา เหมือนบ้